ΛΙΝΑ ΜΕΝΔΩΝΗ: ΤΗΣ ΦΩΝΑΞΑ ΓΙΑΤΙ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΝΗΣΤΕΥΕΙ ΤΟ ΛΑΔΙ
Η on camera διαμάχη της με την προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας είχε αγιολογικό περιεχόμενο.
Όχι, δεν θα της φώναζα… Θα την άφηνα να αλωνίζει επειδή είχε κάμερες.
Μου τα προφτάσανε τα χαΐρια σου, έννοια σου. Μου τα ‘πανε όσο έβλεπα σύγχρονο ευρωπαϊκό κινηματογράφο, μια απ’ αυτές τις ταινίες που πραγματικά σε σχίζουν στα δύο (Παπαφλέσσα).
Μου ‘ρθε μήνυμα από τον μοναχό Επιφάνιο: “Μάντεψε ποια έβαλε λάδι στα μπαρμπουνοφάσουλα. Γρηγορείτε”.
Καλύτερα να της είχε πέσει κάτω το πρόσφορο, πιο μικρή αμαρτία είναι.
Καλύτερα να έσπρωχνε στην ουρά για τη Θεία Κοινωνία ή να καθόταν μαζί με τους άντρες στο καφενείο.
Λάδι τη σαρακοστή, ούτε για να ανάψεις το καντήλι. Με μούστο το ανάβανε οι παλιές.
Μην πω για το μαρτύριο του γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη (σε σε), που Μεγάλη Παρασκευή τρεις δαίμονες, αφού τον έδειραν και τον ακινητοποίησαν, πέταξαν κάτω το τσουκάλι με τη μανέστρα και του βούτηξαν το αυτί μέσα σε ένα ποτήρι λάδι.
Και από τη σιχασιά του, έκοψε ο γέροντας το ίδιο βράδυ το αυτί του, και το έδωσε στους συνμοναστές του να το κηδέψουν.
Αυτά είναι θεοσύγχρονες μαρτυρίες απ’ τη Μονή του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, μας τα μαθαίνανε τα πνευματικοπαίδια του ίδιου του γέροντα.
Μην κάνεις ότι δεν τα θυμάσαι. Αυτά είναι πλάνες μεγάλες. Μαζί πηγαίναμε στις δράσεις της χριστιανικής μαθητικής ομάδας “Ο Τιτουλάριος”.
Θυμάμαι ξεκινούσαμε νύχτα, με τις αξίνες στα χέρια, όλο γέλια και τραγούδια, να πάμε να σπάσουμε τις μύτες από τα αγάλματα γιατί από εκεί μέσα έβγαιναν τα τελώνια στον απάνω κόσμο.
Και τώρα που ήρθα στο Άργος, να βλέπω το κονάκι σου γεμάτο ταγκιές; Τι είναι αυτά τα πράγματα; Και όταν σε ρωτάω ποιος writer τις βάρεσε, να μην ξέρεις ούτε καν πόσα crew έχει η πόλη; Είναι αυτό διακονία;
Και τα “μπρο” κομμένα. “Κυρία μπρο” για σένα. Τουλάχιστον όταν είναι μπροστά οι κάμερες.
Και ότι δεν έχεις λεφτά να καθαρίσεις τους τοίχους, αυτά είναι λόγια μεγάλης πτώσης και φθοράς. Τα παγκάρια γιατί τα βάλαμε στην είσοδο των μουσείων; Για πλάκα; Για να με δοκιμάσεις τα λες;
Λοιπόν. «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου…». Δεν θα με κοιμήσεις εσύ πριν την ώρα μου. Άιντε.
Το κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας