ΓΙΑΤΙ Ο CLAUDIO CASTELLINI ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ “ΥΠΕΡΗΡΩΑΣ”

Αν έπρεπε να συνοψίσω την ιστορία του κορυφαίου δημιουργού και σχεδιαστή κόμικ Claudio Castellini, θα έλεγα ότι είναι αυτή ενός ανθρώπου που δεν ακολούθησε τη “μόδα” και την πεπατημένη, αλλά με την πένα του διεύρυνε τα όρια κι άνοιξε τις μέχρι πρότινος “κλειστές” πόρτες. Όταν, σε ηλικία 14 ετών, έπιασε στα χέρια του ένα τεύχος με πρωταγωνιστή τον διαγαλαξιακό υπερασπιστή των αδυνάτων, Silver Surfer, δεν είδε απλά έναν ήρωα, αλλά έναν ολόκληρο κόσμο που τον καλούσε να τον εξερευνήσει.

Ήταν τότε που άναψε μέσα του η σπίθα και ήρθε η συνειδητοποίηση για το μέλλον: «Αυτό θέλω να κάνω. Να σχεδιάζω ήρωες που αναζητούν το αληθινό τους εαυτό». Χωρίς να ακολουθήσει ακαδημαϊκές σπουδές για το σκίτσο, με όπλο του το έμφυτο ταλέντο του, η πορεία του αυτοδίδακτου Ιταλού καλλιτέχνη είναι η επιβεβαίωση ότι το πάθος μπορεί να δημιουργήσει νέες καλύτερες συνθήκες: Από τις σελίδες της Sergio Bonelli Editore μέχρι την πρώτη του συνεργασία με τη Marvel, η τέχνη του έγινε το παράθυρο για έναν κόσμο που δεν περιοριζόταν στις γραμμές του χαρτιού. Γιατί, στον κόσμο των κόμικς, ο Castellini δεν έγινε απλά ένας σχεδιαστής: Έγινε ένας αφηγητής, ένας δημιουργός που έβλεπε πέρα από το προφανές, αναδεικνύοντας στα σχέδιά του την ανθρωπιά και την ομορφιά πέρα από τις υπερδυνάμεις, αποτυπώνοντας συναισθηματικές εντάσεις μέσα από την κίνηση και την έκφραση των χαρακτήρων του. Χωρίς φυσικά να χάνει στα καρέ του την αίσθηση του φουτουριστικού, του κινηματογραφικού, του επικού.

Μένοντας πάντα πιστός στον ηθικό του κώδικα που στέκεται με την πλευρά του “καλού”. Έναν κώδικα που υπηρετεί πιστά και ρομαντικά μέχρι σήμερα, παρά τις απαιτήσεις της εποχή για ταχύτητα και βία. Κι ίσως για αυτό να μπορεί κανείς να τον χαρακτηρίσει έναν σύγχρονο “υπερήρωα”.

Όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στο φετινό AthensCon, στο πλαίσιο της επιστροφής του στο graphic novel “Silver Surfer – Το Σκοτάδι Πέρα Από Τα Αστέρια”, το οποίο επανεκδόθηκε και κυκλοφορεί σε μια συλλεκτική έκδοση από τις εκδόσεις “Μικρός Ήρως”, άδραξα την ευκαιρία να τον συναντήσω.

Το εν λόγω κόμικ φέρει μια μακρά ιστορία ανατυπώσεων και μετά από μπόλικα χρόνια κατάφερε να εκδοθεί σε ένα φορμάτ που προσφέρει στους αναγνώστες την ευκαιρία να απολαύσουν στο έπακρο την καλλιτεχνική μαγεία του Castellini.

Το magnus opus του Castellini

Ειδικότερα, το graphic novel “Silver Surfer – Το Σκοτάδι Πέρα Από Τα Αστέρια” ήταν το πρώτο πρότζεκτ που ανέλαβε ο Castellini όταν υπέγραψε με τη Marvel κι έχει αποκτήσει πλέον θρυλικές διαστάσεις: Tόσο γιατί σε αυτό ξεδίπλωσε το ταλέντο του, χαρίζοντάς μας αριστουργηματικές εικόνες και καρέ που συνθέτουν μια διαχρονική space opera όσο και για την μακροχρόνια και ταλαίπωρη ιστορία της έκδοσής του: Η ιστορία, όταν είχε πρωτοεκδοθεί το 1996 αδικήθηκε από το φορμάτ που επιλέχθηκε, καθώς δεν αναδεικνύονταν ο πλούτος και οι λεπτομέρειες του σχεδίου. Έκτοτε, σε κάθε νέα επανέκδοση της ιστορίας, η έκδοση εμπλουτίζεται και παίρνει νέα μορφή, με τον Castellini να τελειοποιεί πολλά στοιχεία του σχεδίου, του μελανώματος, των σκιάσεων, όπως και αμιγώς τις προδιαγραφές, φτάνοντας κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στη μορφή την οποία επεδίωκε και ακόμα παραπέρα!

Χρειάστηκε να περάσουν 27 χρόνια ώστε να εκτυπωθεί στην Ιταλία η πιο άρτια μορφή της, ενώ οι δικές μας εκδόσεις «Μικρός Ήρως» το πήγαν ένα βήματα παραπέρα, δίνοντάς μας μια ακόμα πιο ενισχυμένη έκδοση, με τον Castellini να έχει ενεργό ρόλο στην επιμέλειά της.

Ως προς το στόρι, για να μη σποϊλάρουμε θα αναφέρουμε ότι ένας μυστηριώδης κομήτης, που αποτελείται από ανεξάντλητη ενέργεια, ετοιμάζεται να εισέλθει στο γνωστό διάστημα. Τόσο ο Galactus όσο και ο Thanos στρατολογούν από έναν πράκτορα για να επωφεληθούν. Ο πρώτος εμπιστεύεται τον Silver Surfer, ο δεύτερος την κυνηγό επικηρυγμένων White Raven…

Μπορείτε να παραγγείλετε το «Silver Surfer – Το Σκοτάδι Πέρα από τα Αστέρια» από το site του Μικρού Ήρωα!

Κυκλοφορεί επίσης σε βιβλιοπωλεία, κομιξάδικα και επιλεγμένα περίπτερα.

“Η καρδιά μου πάντα χτυπούσε για τη Marvel”

Καθώς συνομιλούσα με τον Castellini, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν μπροστά σε έναν καλλιτέχνη που όχι μόνο αγαπά τη δουλειά του αλλά και την υπερασπίζεται με πάθος. Χαμογελάστος, φιλικός, ακομπλεξάριστος. Η συζήτησή μας είχε στόχο να φωτίσει τη δουλειά του για τον Silver Surfer, αλλά κατέληξε να είναι ένα ταξίδι στην προσωπική του ιστορία, στις αξίες που υπερασπίζεται μέσα από τα έργα του και στις σκέψεις του γύρω από τα κόμικ:

«Το πρώτο κόμικ που έπιασα στα χέρια μου ήταν ένα τεύχος του Spider-Man, σχεδιασμένο από τον Ross Andru. Ήμουν 14 ετών και το αγόρασα από ένα περίπτερο στην Ιταλία. Μου κέντρισε την περιέργεια, ήταν όμορφα φτιαγμένο. Αλλά αυτό που πραγματικά με έκανε να ερωτευτώ τα υπερηρωικά κόμικς ήταν η ανακάλυψη του χαρακτήρα του Sivler Surfer, σχεδιασμένο από τον σπουδαίο John Buscema!

Στην Ιταλία τότε, ο Silver Surfer συνόδευε τις ιστορίες του Daredevil ως “δεύτερη ιστορία” σε κάποια τεύχη. Μόλις τον είδα, κατάλαβα ότι ήταν κάτι ξεχωριστό. Ήταν διαφορετικός από όλους τους άλλους υπερήρωες που είχα δει μέχρι τότε. Η θεματολογία, το σχέδιο, η προσωπικότητά του – όλα με συνεπήραν. Αντιπροσώπευε το θέμα του “διαφορετικού”, του περιθωριοποιημένου, ένας βασανισμένος χαρακτήρας σε έναν ξένο κόσμο όπου δεν τον αποδεχόταν· Οι ιστορίες του ήταν λυρικές και γεμάτες πάθος, έξω από τα κοινά πρότυπα του είδους, και πιθανότατα η πρωτοτυπία του αυτή να μην εκτιμήθηκε αρκετά από τους αναγνώστες εκείνη την εποχή.

Αυτό το κόμικ άλλαξε τη ζωή μου. Τότε ήταν που σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω καλλιτέχνης κόμικ και να σχεδιάζω υπερήρωες. Ποτέ δεν σπούδασα σε σχολή καλών τεχνών, εκπαιδεύτηκα ακολουθώντας τις πηγές έμπνευσής μου.

Η δουλειά μου ξεκίνησε από την παιδική αγάπη μου για το σχέδιο και εξελίχθηκε σε επάγγελμα. Κέρδισα έναν διαγωνισμό για νέους δημιουργούς και χάρη σε αυτό προσλήφθηκα από τη Sergio Bonelli Editore. Η πρώτη συνεργασία μας ήταν στις σελίδες του “Dylan Dog”, το οποίο με έκανε διάσημο στην Ιταλία, και κατόπιν με οδήγησε στο να αναλάβω το σχεδιασμό των χαρακτήρων της σειράς “Nathan Never” ως ο δημιουργός της γραφικής ταυτότητας και να πραγματοποιήσω την παρουσίαση της νέας σειράς επιστημονικής φαντασίας, κάνοντας το πρώτο τεύχος και όλα τα εξώφυλλα.

Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα. Όχι ότι δεν μου άρεσε η δουλειά μου στη Bonelli – ήταν μια σημαντική εμπειρία – η καρδιά μου όμως πάντα χτυπούσε για τη Marvel. Αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα χάρη στον John Buscema. Τον γνώρισα σε μια έκθεση κόμικ στην Prato το 1992. Είχα πάρει μαζί μου το πρώτο τεύχος του “Nathan Never” και του το έδειξα. Ο Buscema το κοίταξε, χαμογέλασε και είπε: “Εσύ πρέπει να δουλεύεις για τη Marvel” μου είπε. Και έτσι ξεκίνησαν όλα.

Πήρε το τεύχος μου και το παρουσίασε στον τότε αρχισυντάκτη της Marvel, τον Tom DeFalco. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, έλαβα μια κλήση από τον DeFalco. “Είδαμε τη δουλειά σου και θέλουμε να δουλέψεις μαζί μας. Με ποιον χαρακτήρα θες να ξεκινήσεις;” με ρώτησε. Δεν παίζει να σκέφτηκα πάνω από ένα δευτερόλεπτο, η απάντηση ήταν αυτονόητη: Ο αγαπημένος μου ήρωας που με είχε εισαγάγει στον κόσμο των κόμικ και της αμερικανικής κουλτούρας, ο Silver Surfer. Ήταν σαν ένας κύκλος που έκλεινε, καθώς ο Buscema – ο μέντορας και το ίνδαλμά μου – είχε αφήσει το στίγμα του πάνω σε αυτόν τον χαρακτήρα.

Αυτό να σημειωθεί ήταν πρωτοφανές: Έγινα ο πρώτος Ιταλός σχεδιαστής που συνεργάζεται με τη Marvel εξ αποστάσεως, ενώ ζούσα ακόμη στην Ιταλία. Αυτό μέχρι τότε φαινόταν αδύνατο, εγώ είχα την τιμή να ανοίξω αυτήν την πόρτα για τους Ιταλούς καλλιτέχνες. Το να δουλεύω για έναν τόσο μεγάλο εκδοτικό οίκο όπως η Marvel είχε φυσικά τις προκλήσεις του. Ήταν διαφορετικό από τη Bonelli. Η Marvel είχε έναν πιο δυναμικό ρυθμό, μεγαλύτερες απαιτήσεις και έναν παγκόσμιο αντίκτυπο.»

Ποιες δυσκολίες συναντά όταν δουλεύει κανείς στη Marvel;

«Προσωπικά στη Marvel βρήκα το εργασιακό περιβάλλον που πάντα επιθυμούσα. Η Bonelli είχε πολύ περισσότερους περιορισμούς και έλεγχο πάνω στους καλλιτέχνες. Ο σχεδιαστής είχε λιγότερη ελευθερία να εκφραστεί. Στη Marvel, όμως, παρόλο που ήμουν ένας “νέος δημιουργός” μου δόθηκε απόλυτη ελευθερία, καλλιτεχνική και χρονική. Ήταν σαν να είχα λευκή επιταγή. Διάβασα το σενάριο, για το κόμικ “Silver Surfer: “Dangerous artifacts” (Επικίνδυνα τεχνουργήματα) το οποίο είχε γράψει ο Ron Marz, και μπορούσα εγώ να επιλέξω πώς θα αφηγηθώ την ιστορία, σαν να ήμουν ο σκηνοθέτης της.

Το να σου δίνεται η ελευθερία να σχεδιάσεις κάτι όπως το νιώθεις είναι ανεκτίμητο. Και το έργο αυτό ήταν για την εποχή του πρωτοποριακό για τη Marvel

Ένα Graphic Novel που ξέφευγε από τα τυπικά μικρά μεγέθη των κόμικ της εποχής και εκτυπωνόταν σε μεγαλύτερο φορμάτ. Ο Marz έγραψε μια ιστορία σχετικά απλή και το έκανε για έναν συγκεκριμένο λόγο: Ήθελε το κόμικ αυτό να αποτελεί για τον αναγνώστη μια οπτική εμπειρία. Είχε δει τη φουτουριστική αισθητική που είχα δημιουργήσει στο “Nathan Never” και ήθελε να την αξιοποιήσει και να δημιουργηθεί κάτι επικό και διαφορετικό. Ακόμη και ο DeFalco υποστήριξε αυτή την κατεύθυνση.»

Τι πήγε λάθος;

«Παρά τις εξαιρετικές προοπτικές και την αρχική ενθουσιώδη υποδοχή, το πρότζεκτ δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελα. Άλλαξε η διοίκηση της Marvel, ο Tom DeFalco αποχώρησε και αντικαταστάθηκε, κάτι που επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη του κόμικ. Το αρχικό σχέδιο ήταν να κυκλοφορήσει σε μεγάλο φορμάτ, ώστε να αναδειχθούν όλες οι λεπτομέρειες που είχα δουλέψει με τόσο κόπο. Αντ’ αυτού όμως, εκδόθηκε σε μικρό κλασικό μέγεθος με αποτέλεσμα οι λεπτομέρειες του σχεδίου να χαθούν σχεδόν τελείως. Ακόμη και τα χρώματα είχαν προβλήματα, καταστρέφοντας την αισθητική του έργου που είχαμε οραματιστεί.

Ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά. Ήξερα ότι η δουλειά μου μπορούσε να φανεί πολύ καλύτερα, αλλά ποτέ δεν της δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία.

Για χρόνια, οι επανεκδόσεις του εμφάνιζαν προβλήματα στην εκτύπωση. Η πρώτη έκδοση που ένιωσα ότι ήταν ικανοποιητική να ήταν πριν από έξι χρόνια από Ισπανούς εκδότες, καθώς ήταν η πρώτη φορά που εκτυπώθηκε σε μεγάλο φορμάτ, όπως αρχικά είχε προβλεφθεί. Ακολούθησε μια ακόμα καλύτερη έκδοση στην Ιταλία, όπου πρότεινα να εκδοθεί το κόμικ σε χρώμα, παρόλο που οι σελίδες ήταν ασπρόμαυρες και επομένως ο εκδότης θα το τύπωνε λογικά σε αποχρώσεις του γκρι. Τους εξήγησα ότι τα μαύρα/γκρι στις αρχικές σχεδιάσεις έχουν μια “θερμοκρασία”, δηλαδή διαφέρουν σε “ζεστά” και “κρύα”, οπότε ο μόνος τρόπος να αποδοθούν αυτές οι αποχρώσεις είναι να τυπωθεί σε χρώμα αντί σε αποχρώσεις του γκρι, γιατί αν γινόταν έτσι, τα γκρι θα γίνονταν όλα ουδέτερα και επίπεδα. Αυτό επιτρέπει μεγαλύτερο βάθος στις εικόνες χάρη σε μια πολύ πιο πλούσια και ποικιλόμορφη γκάμα του γκρι για το μάτι. (σ.σ. σε αυτήν την έκδοση χρησιμοποιήθηκε και ο νέος τίτλος “”Silver Surfer: Το Σκοτάδι Πέρα Από Τα Αστέρια). Ακολούθησε μια σερβική παρόμοια ανάτυπωση.

Όμως θεωρώ ότι η πιο άρτια έκδοση μέχρι στιγμής είναι αυτή από τις ελληνικές εκδόσεις “Μικρός Ήρως”. Περιλαμβάνει όλα τα καλά στοιχεία των πρόσφατων μαζί με επιπλέον βελτιώσεις.»

Τι είναι αυτό που αγαπάτε στον χαρακτήρα του Silver Surfer;

«Ο Silver Surfer είναι το αρχέτυπο του αγνού ήρωα. Διαθέτει απίστευτη δύναμη, αλλά δείχνει πολύ αυτοέλεγχο, την αρετή που αποδεικνύει τη πραγματική εσωτερική δύναμη, και δεν επιτρέπει στα αρνητικά συναισθήματα να τον καταβάλλουν. Δείχνει ενσυναίσθηση για τον πόνο των άλλων και σέβεται τη ζωή των ανθρώπων, ακόμα και των εχθρών του – ποτέ δεν σκοτώνει. Νομίζω ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο κώδικας τιμής για κάθε χαρακτήρα που αυτοαποκαλείται “υπερήρωας”.

Δεν μου αρέσει η αχρείαστη βία που έχει εισχωρήσει στα κόμικς υπερηρώων τα τελευταία δέκα χρόνια, ξεκινώντας ίσως, κατά τη γνώμη μου, με το “Watchmen”, το αριστούργημα που όλοι γνωρίζουμε.

Αν το πάρουμε μεμονωμένα, το Watchmen είναι ένα πειραματικό έργο που “έσπασε” τα genres με την ώριμη και ρεαλιστική ενδοσκόπηση στη σκοτεινή πλευρά των χαρακτήρων που αναδεικνύονται μεν ως προστάτες και ήρωες, στην πραγματικότητα δε καθοδηγούνται από τον κυνισμό και τα υποδεέστερα ανθρώπινα ένστικτα. Αλλά το θέμα είναι ότι σταδιακά αυτή η οπτική έχει γίνει μόδα, κατά τη γνώμη μου, όχι θετική, αφού ο κώδικας τιμής των ηρώων του παρελθόντος έχει φθάσει να παρακμάσει όλο και περισσότερο και οι υπερήρωες άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν τους “κακούς” με τους οποίους πολεμούν, εξαλείφοντας τελικά τα όρια μεταξύ του “καλού και του κακού” – ακόμα και στην απλοϊκή λογική και στην καθαρά ψυχαγωγική φανταστική πραγματικότητα ενός κόμικ.

Ο υπερήρωας για μένα θα πρέπει να εκπροσωπεί ένα καλύτερο παράδειγμα προς ταύτιση και να μεταδίδει ένα θετικό μήνυμα. Ο Silver Surfer, ο Superman και ο Spider-man είναι από τους λίγους που παραμένουν πιστοί σε έναν συγκεκριμένο ηθικό κώδικα.

Έχετε δει το “The Boys”;

«(Γέλια) Λοιπόν, το παράδειγμα του “The Boys” αποτελεί την αντίθεση σε όσα μόλις ανέφερα. Φυσικά, σέβομαι το γούστο και τις επιλογές αυτών που εκτιμούν αυτή την οπτική του κόσμου των υπερηρώων – δεν κάνω κάποια δημόσια καταγγελία, απλώς εκφράζω τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα, σκέψεις στις οποίες βασίζω τις προσωπικές μου επιλογές. Κι εγώ κάποτε το έβλεπα διαφορετικά, αλλά με τα χρόνια και καθώς μεγάλωνα, ανέπτυξα άλλες πεποιθήσεις. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου αλλάζεις τόσο ως προσωπικότητα όσο και στην τέχνη σου, που είναι αντανάκλαση αυτής· το σημαντικό είναι να είσαι συνεπής με τις πεποιθήσεις σου. Για παράδειγμα, στο παρελθόν σχεδίαζα τον “Dylan Dog”, ο οποίος επιδίδεται, για να χρησιμοποιήσω έναν ευφημισμό, πολύ στην αχρείαστη βία, στο σπλάτερ. Τώρα ωστόσο δεν θα μπορούσα πια να αποδώσω μία από τις ιστορίες του, γιατί το μήνυμα αυτό έρχεται σαφώς σε σύγκρουση με τις αρχές στις οποίες πιστεύω σήμερα.

Τι μου αρέσει να σχεδιάσω σήμερα; Χαρακτήρες που μεταδίδουν θετικές αξίες, και αυτό γιατί θεωρώ ότι οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι, στη σημερινή κοινωνία εκτίθενται περισσότερο στη βία, σίγουρα μέσω των ΜΜΕ και της ψυχαγωγίας… Η προβεβλημένη βία γίνεται “κανονικότητα” και δεν βοηθά να αναπτύξουμε προοπτικές που να μας βελτιώνουν σαν ανθρώπους. Θυμάμαι όταν διάβασα το σενάριο του “Man and Superman” από τον Marv Wolfman, με εντυπωσίασε το πολύ ειρηνικό μήνυμα της αφήγησης, μια ιστορία που έφερε μια σχεδόν παλιομοδίτικη αφέλεια. Και μου άρεσε – παρόλο που για να είμαι ειλικρινής δεν πίστεψα αρχικά ότι θα άρεσε στο κοινό που είναι εξοικειωμένο σε ιστορίες με πιο έντονο περιεχόμενο. Αλλά αυτό είναι που αγαπώ να σχεδιάζω, και ήταν ένα στοίχημα που κερδήθηκε: Tο “Man and Superman” ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του χαρακτήρα τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απαραίτητο να καταφύγεις σε βίαιο περιεχόμενο για να αρέσεις στους αναγνώστες. Είναι παράδοξο, αλλά στις τρέχουσες συνθήκες, μια ιστορία σαν αυτή του Wolfman εκπροσωπεί τη “διαφορετικότητα”!».

Παρακολουθείτε τις κινηματογραφικές μεταφορές κόμικ; Σας αρέσουν;

«Κάποιες μου αρέσουν, άλλες όχι. Αυτό που γενικά δεν μου αρέσει στις κινηματογραφικές μεταφορές είναι όταν δεν σέβονται το πρωτογενές υλικό. Για παράδειγμα, στο “Man of Steel”, ο Σούπερμαν σκοτώνει, και αυτό είναι εντελώς αντίθετο με την ίδια την ουσία του χαρακτήρα. Ακολούθησα το MCU μέχρι την αρχή της πέμπτης φάσης του – Μετά έχασα το ενδιαφέρον μου.

Δεν μπορώ να αποδεχτώ πλήρως την προσέγγιση που έχει πάρει η Disney, ούτε τις κάθε είδους αλλαγές που βλέπουμε στις παραγωγές της. Γνωρίζω αυτούς τους χαρακτήρες από όταν ήμουν νέος και νιώθω ότι στοιχεία αυθεντικότητας χάνονται στις ταινίες, υπάρχει μια τεράστια διαφοροποίηση σε σχέση με τα κόμικς. Για παράδειγμα, ο Θορ είναι ένας από τους πιο μυθικούς και επικούς ήρωες της Marvel… Πώς μπορεί κάποιος που γνωρίζει τα κόμικς, να του αρέσει το γεγονός ότι έχει ερμηνευτεί στις τελευταίες ταινίες με έναν σχεδόν κωμικό τρόπο; Καταλαβαίνω ξεκάθαρα ότι η κινηματογραφική βιομηχανία θέλει να προσελκύσει τις νέες γενιές και τη μοντέρνα ιδεολογία, αλλά το να αλλοιώνονται τόσο δημοφιλείς χαρακτήρες με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από όσους που είναι φανατικοί θαυμαστές των ηρώων για πολλά χρόνια.»

Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία; Όχι απαραίτητα ταινία κόμικ.

«Είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση συνοπτικά, δεν έχω μία απόλυτα αγαπημένη – μου αρέσουν πολλέ. Είμαι λάτρης του κινηματογράφου και θα χρειαζόταν μια συνέντευξη μόνο για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση (γέλια). Επίσης γιατί θα πρέπει να γίνει μια διάκριση μεταξύ εκείνων που μου άρεσαν μόνο για το οπτικό κομμάτι, και αυτών που εκτίμησα για το concept τους και εκεί χρειάζεται μια μακρά ανάλυση.

Απλώς θα πω ότι, για παράδειγμα, είμαι μεγάλος θαυμαστής του Star Wars, ειδικά της παλιάς τριλογίας, για όσα αντιπροσώπευε στο είδος της space opera και για το γεγονός ότι δικαίως μπήκε στη συλλογική φαντασία, δημιουργώντας ένα διαστημικό φαντασιακό σύμπαν που έχει ενθουσιάσει θεατές κάθε γενιάς… Όπως και το Blade Runner, η ουσία του υπαρξιστικού cyberpunk με νουάρ τόνους, ένα “hard boiled” sci-fi έργο.. Και πολλές άλλες κλασικές cult ταινίες… Γενικά, όλες οι αγαπημένες μου ταινίες ανήκουν στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, το οποίο αγαπώ.»

“Ποιοι καλλιτέχνες σάς επηρέασαν περισσότερο;”

«Πρώτος από όλους είναι ο John Buscema, ήταν και είναι για μένα η κύρια πηγή έμπνευσης. Όπως έχω ήδη πει, χάρη στη συνάντηση μαζί του μπήκα στη Marvel και αργότερα γίναμε φίλοι. Όταν ξεκίνησα το καλλιτεχνικό μου ταξίδι, υπήρξαν και άλλοι δημιουργοί που επηρέασαν το στυλ μου, ειδικά ο Neal Adams και ο John Romita Sr., μεγάλοι δάσκαλοι που άφησαν ανεξίτηλο στίγμα τους στην ένατη τέχνη. Αυτοί οι τρεις ήταν τα πρότυπα πάνω στα οποία έχτισα το δικό μου στυλ..»

Τι θα θέλατε να σχεδιάσετε στο μέλλον;

«Θα ήθελα να επιστρέψω στο να σχεδιάζω τον Silver Surfer και στον Superman. Αυτοί οι χαρακτήρες έχουν μια διαχρονική γοητεία που με εμπνέει πάντα, είτε για εξώφυλλα είτε ακόμα και για ιστορίες, αρκεί να αντανακλούν αυτές τις χαρακτηριστικές αξίες για τις οποίες μίλησα νωρίτερα. Αλλά υπάρχει και μια υπερηρωική ομάδα που πάντα αγαπούσα ιδιαίτερα: Οι Fantastic Four. Αυτές τις μέρες έχω ξεκινήσει μια νέα συνεργασία με τη Marvel για να δημιουργήσω κάποια εξώφυλλα με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας τους και είμαι ενθουσιασμένος γι’ αυτό.»

Δύο λόγια για τον Claudio Castellini

Γεννημένος στη Ρώμη, ο Claudio Castellini είναι ένας βετεράνος δημιουργός της διεθνούς σκηνής των κόμικς. Έκανε το ντεμπούτο του στις εκδόσεις Sergio Bonelli Editore με το Dylan Dog (στα ελληνικά κυκλοφορεί μια εκ των δύο ιστοριών που σχεδίασε, στο Ντύλαν Ντογκ #5 – Horror Paradise) και είναι ο καλλιτεχνικός δημιουργός της σειράς κόμικ επιστημονικής φαντασίας “Nathan Never” για την οποία εικονογράφησε το τεύχος #1 και όλα τα εξώφυλλα της πρώτης περιόδου.

Είναι γνωστός ως ο πρώτος Ιταλός καλλιτέχνης που δούλεψε για τη Marvel και άνοιξε τον δρόμο για τη μελλοντική «εισβολή» καλλιτεχνών από την πατρίδα του. Η πρώτη του δουλειά για τη Marvel, το graphic novel του Silver Surfer, τού απέφερε τη μεγαλύτερη αναγνώριση που θα μπορούσε να λάβει κάποιος στη χώρα του, το βραβείο Yellow Kid το 1995.

Συνέχισε με το πασίγνωστο crossover DC Versus Marvel, και με αμέτρητα εξώφυλλα και μίνι σειρές για ήρωες όπως ο Spider-Man και ο Conan. Συνεργάστηκε επίσης με την Dark Horse για το Predator: Demon’s Gold, που ήταν προτεινόμενο για πολλαπλά βραβεία Eisner το 1998, και μια ιστορία του Darth Vader για τη σειρά Star Wars Tales.

Το 2001 σχεδίασε το Batman: Black & White, και το 2003 επέστρεψε στη Marvel για την επιτυχημένη μίνι σειρά Wolverine: The End, που έγραψε ο Paul Jenkins! Τελευταία του δουλειά, είναι το graphic novel Man And Superman (κυκλοφορεί στα ελληνικά ως Superman – Άνθρωπος Και Υπεράνθρωπος) σε σενάριο Marv Wolfman.

Silver Surfer: Το σκοτάδι πέρα από τα αστέρια