ROSE MCGOWAN: ΤΡΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΓΡΑΦΤΕΙ ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ

Η Rose McGowan δεν είναι απλώς μια ηθοποιός: Είναι μια καλλιτέχνης με αυθεντική και πολυδιάστατη προσωπικότητα που μπορεί μεν να αναδείχθηκε από το Χόλιγουντ, δεν το άφησε ωστόσο ποτέ να την προσδιορίσει. Και αυτό γιατί η δημιουργικότητά της συνδυάζεται με την ανάγκη της να απορρίψει όποια “ταμπέλα” επιχείρησαν να της φορέσουν.

Γνωστή για τις ερμηνείες της στις ταινίες “Scream“, “Planet Terror” του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, “Conan the Barbarian” καθώς και τον ρόλο της ως Page στην τηλεοπτική σειρά «Μάγισσες» (Charmed), η McGowan έχει καταφέρει να αφήσει το στίγμα της στη βιομηχανία του θεάματος, επιλέγοντας ηρωίδες που ξεφεύγουν από τις κοινωνικές νόρμες και καλούπια. «Όταν διάλεγα ρόλους, μου άρεσαν εκείνοι που ένιωθα ότι ήταν έξω από τον χρόνο, σαν να μην ανήκαν μόνο σε εκείνη τη στιγμή», εξηγεί, τονίζοντας πως οι επιλογές της δικαιώθηκαν στο πέρασμα των χρόνων.

Κατάφερα να τη συναντήσω στο φετινό AthensCon, όπου έδωσε το παρών μαζί με τους συμπρωταγωνιστές της από τις «Μάγισσες», Holy Marie Combs και Bryan Krause. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ουρές των θαυμαστών που επιζητούσαν μια selfie μαζί της ήταν τεράστιες και ο ενθουσιασμός διάχυτος. Στον λίγο χρόνο που κατάφερα να την «κλέψω», αιφνιδιάστηκα από την απλότητά της και το πώς αυτή συνδυάζεται με τον δυναμισμό της. Δε “μάσησε” τα λόγια της σε καμία ερώτησή μου, ξέρει πού στέκεται και ποια μηνύματα την αφορούν.

Μου μίλησε με ιδιαίτερη αγάπη για τη συμμετοχή της στις «Μάγισσες», τη σειρά που έδωσε έναν νέο αέρα στο girl power wave των 90’s, κάνοντας ανθρώπους κάθε ταυτότητας να διαισθανθούν τη δική τους «μαγεία» και δύναμη. Μου αποκάλυψε τον αγαπημένο της ρόλο ενώ δεν δίστασε να καυτηριάσει τη βιομηχανία του θεάματος, κατηγορώντας τη για την εμπορευματοποίηση των καλλιτεχνών. «Το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείς να κάνεις σε έναν καλλιτέχνη είναι να τον μετατρέψεις σε προϊόν», υπογράμμισε. Η συζήτηση δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει το #MeToo, με την McGowan να αποσαφηνίζει τον ρόλο που διαδραμάτισε στο κίνημα.

Οι «Μάγισσες» αποτελούν μια γυναικοκεντρική και φεμινιστική προσέγγιση στις σειρές των 90’s. Πώς βλέπετε τον πολιτιστικό αντίκτυπο που είχε στις γυναίκες, τόσο εντός της βιομηχανίας του θεάματος όσο και εκτός;

«Εγώ συμμετείχα στη σειρά από το 2001, ωστόσο δεν νομίζω ότι κανείς από τους συντελεστές θα σκεφτόταν τότε ότι η λέξη “φεμινισμός” θα συνδεόταν με τη σειρά. Πιθανόν ποτέ, μάλιστα. Και ειλικρινά, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Δεν μου αρέσει αυτή η συγκεκριμένη ταμπέλα.»

Όχι φεμινισμός άρα.

«Όχι ακριβώς. Εγώ δηλώνω pro human, τάσσομαι υπέρ του ανθρώπου. Και πάντα με έβαζαν λίγο στη γωνία ως προς το θέμα του φεμινισμού. Δεν είμαι κατά, απλώς δεν είναι εκεί όπου εστιάζω. Είμαι “team human”. Και υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στον κόσμο που είναι κατά του ανθρώπου. Aυτοί είναι οι αντίπαλοί μου, αν θέλετε. »

Αλλά νομίζω ότι οι “Μάγισσες” επηρέασαν ανθρώπους, αγόρια, κορίτσια και non binary, κάνοντάς τους να αισθανθούν ότι έχουν μέσα τους “μαγεία” και δύναμη χαρακτήρα επίσης. Νομίζω ότι “αναθρέψαμε” πολλούς όμορφους ανθρώπους.»

Δεν θα σας αποκαλέσω φεμινίστρια, ωστόσο πάντα επιλέγετε να υποδυθείτε σε κινηματογράφο και τηλεόραση δυνατές και ανεξάρτητες γυναίκες.

«Τρεις από τους μεγάλους ρόλους μου είχαν γραφτεί για άντρες, και απλώς άλλαξαν ένα γράμμα. Νομίζω ότι απλά δεν μου αρέσει να με τοποθετούν σε κατηγορίες, δεν μου αρέσει η ταμπέλα. Θεωρώ ότι είναι μειωτική. Προσωπικά, θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα να προχωρήσουμε πέρα από τις ταμπέλες. Αλλά ξέρω ότι υπάρχουν πιθανώς άνθρωποι με διαφορετική ατζέντα που δεν θα συμφωνούσαν. Αλλά εγώ πάντα προσπαθώ να διευκρινίζω ότι δεν μου αρέσει να μου βάζουν αυτήν την ταμπέλα.»

Δεν έχω ζήσει ποτέ με βάση τα κοινωνικά πρότυπα και τους κανόνες τους και τις επινενοημένες συνθήκες επιβίωσης. Οπότε γιατί να αποδεχτώ την ταμπέλα της “φεμινίστριας”;

Συμφωνώ με την άποψή σας ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ταμπέλες. Ο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ο εαυτός του, με τη δική του δύναμη.

«Επίσης, επειδή δεν πήγα πανεπιστήμιο, μου λένε συχνά κάτι του τύπου: “Είσαι φεμινίστρια τρίτου κύματος”. Και απαντώ “δεν ξέρω καν τι σημαίνει αυτό”. Τι είναι το δεύτερο κύμα; Νομίζω ότι ίσως έχει να κάνει με τις δεκαετίες. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να διεκδικήσω καμία ταμπέλα γιατί δεν είμαι σκέφτομαι έτσι και δεν έχω εκπαιδευτεί έτσι. Δεν είναι στα ενδιαφέροντά μου. Η απόδοση του χαρακτηρισμού αυτού προέρχεται από εξωτερικούς παράγοντες, όχι από εμένα. Πάντα αντιδρώ σε αυτό – όταν κάποιος επιχειρεί να τοποθετήσει τη δουλειά μου ως καλλιτέχνη μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γιατί δεν είναι το δικό μου πλαίσιο.»

Τι ρόλοι σας ελκύουν συνήθως αναζητάτε;

«Όταν διάλεγα ρόλους, πάντα μου άρεσαν εκείνοι που ένιωθα ότι ήταν έξω από τον χρόνο, σαν να μην ανήκαν μόνο σε εκείνη τη στιγμή. Ρόλοι και πρότζεκτ που θα μπορούσαν να ζήσουν στο βάθος του χρόνου. Και νομίζω ότι σε πολλούς το κατάφερα, ο χρόνος με απέδειξε σωστή. Επομένως αν μπορούσα να πω κάτι στον νεότερο εαυτό μου θα έλεγα “μπράβο σου, τα κατάφερες.”»

Η αγαπημένη μου ταινία σας προσωπικά είναι το “Planet Terror”. Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα για την Cherry;

«Είναι και η δική μου, για δικούς μου λόγους. Η αισθητική είναι φανταστική. Εγώ έδωσα το όνομα στην ηρωίδα, Cherry Darling. Είπα ότι αν είχα κόρη, ήθελα να την ονομάσω Cherry Darling. Κι έγινε το όνομα του χαρακτήρα. Νομίζω ότι είναι σίγουρα ο πιο ολοκληρωμένος γυναικείος χαρακτήρας του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Οι περισσότεροι από τους γυναικείους χαρακτήρες του έτειναν να γίνονται κάπως καρικατούρες. Cool ηρωίδες σίγουρα αλλά λίγο στερεοτυπικές. Και αυτό δεν είμαι εγώ. Πολλές από τις ατάκες που λέει η Cherry στην ταινία, είναι πράγματα που λέω εγώ. Για παράδειγμα, έλεγα πάντα «αχ, να το άχρηστο ταλέντο μου υπ’ αριθμόν 72″. Ή όταν ήμουν μικρή θυμάμαι μου έλεγαν ότι έπρεπε να γίνω κωμικός stand-up. Και τα αριθμημένα αυτά χαρακτηριστικά μου είναι πράγματα στα οποία είμαι όντως καλή στη ζωή, απλά δεν πληρώνομαι γι’ αυτά.  Η Cherry είναι πολύ κοντά μου.

Όταν βλέπεις την πρώτη σκηνή του “Planet Terror” με τον χορό, και το τέλος το κοντινό πλάνο όπου δακρύζω. Είναι πολύ κοντά στο πιο κοντά στο πώς ήταν τα πράγματα πίσω από τις κάμερες για μένα, πώς βίωνα εγώ το Χόλιγουντ στην πραγματικότητα.

Αλλά αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από το πόσο περήφανη νιώθω για αυτή τη δουλειά, το τι κατάφερε η ταινία και πόσο την απόλαυσε το κοινό. Με κάνει χαρούμενη μέχρι σήμερα.»

Με τι δυσκολεύεστε περισσότερο με το Χόλιγουντ; Τι σας κουράζει;

«Νομίζω απλώς ότι (οι επικεφαλής στη βιομηχανία του Χόλιγουντ) δεν είναι ενδιαφέροντες άνθρωποι. Τους βρίσκω βαρετούς, μειωτικού και κλισέ. Και θεωρώ ότι μετατρέπουν καλλιτέχνες – άνδρες και γυναίκες – που είναι μοναδικά πλάσματα σε άβουλα αγενή όντα. Και ό,τι είναι ιδιαίτερο και ξεχωριστό σε σένα, θα προσπαθήσουν να το υποβιβάσουν στη μετριότητα, με έναν παράξενο τρόπο. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείς να κάνεις σε έναν καλλιτέχνη είναι να μην του επιτρέψεις να καταλάβει ότι είναι καλλιτέχνης και να τον μετατρέψεις σε εμπόρευμα, σε προϊόν.

Έχω πολλούς ανθρώπους που νομίζουν ότι είμαι πολύ καλή στο μάρκετινγκ. Και τους απαντώ όχι, εγώ ήμουν το προϊόν. Ήμουν το ίδιο με μια χαρτοπετσέτα, η ένα πλαστικό ποτήρι στο σούπερ μάρκετ. Ένα προϊόν, ένα μέρος μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Και αν είσαι καλλιτέχνης – πραγματικός καλλιτέχνης – και σε βλέπουν σαν προϊόν, νομίζω σε υποτιμούν. Το θεωρώ ένα είδος εγκλήματος. Είναι αμαρτία σε βάρος ενός ανθρώπου.»

Άρα σας αρέσει να δουλεύετε περισσότερο με ανθρώπους εκτός αυτού του πλαισίου;

«Πολύ. Όταν μεγάλωνα ήμουν διαφορετική, μια περίεργη punk τύπισσα. Μεγάλωσα σε μια ουτοπική κοινωνία και όχι σε μια παραδοσιακή κουλτούρα. Και μετά απορροφήθηκα από την παραδοσιακή κουλτούρα και μου ζητήθηκε να “πουληθώ” στην παραδοσιακή κουλτούρα. Και δεν μου αρέσει η παραδοσιακή κουλτούρα. Μου αρέσουν οι παραδόσεις, οι οικογενειακές παραδόσεις, πράγματα σαν αυτά. Τις παρατηρώ και τις σέβομαι. Αλλά δεν με αφορά η κουλτούρα του εμπορίου. Τη βρίσκω βαρετή. Νομίζω ότι τα πράγματα θα έπρεπε να είναι γενικά πιο ευχάριστα. Όπως λέγαμε νωρίτερα, θα ήταν υπέροχο αν ο κόσμος μπορούσε να αισθανθεί ότι το πόδι δεν πατά πλέον πάνω στον λαιμό του. Νομίζω ότι όλοι θα ήμασταν πολύ πιο ευτυχισμένοι και θα υπήρχε περισσότερη χαρά και περισσότερες “τρελές” ταινίες. Μακάρι να γίνει.»

Τι στο καλό συνέβη με την ταινία “Red Sonja”;

«Είχα ένα ατύχημα στα γυρίσματα του “Planet Terror”, κατά το άλμα που έκανα από τον τοίχο και το ακροβατικό stunt, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί και να παραλύσει το δεξί μου χέρι. Μου πήραν επτά κομμάτια από τον αγκώνα και πέρασα δύο χρόνια να βάζω το χέρι μου σε ένα μηχάνημα πάγου για να το θεραπεύσω. Είχα σοβαρή νευρική βλάβη, επομένως δεν μπορούσα να κρατήσω σπαθί.

Αλλά τουλάχιστον τα πόστερ ζουν. Είναι όμορφα. Το αγαπημένο μου είναι εκείνο που είναι εκείνο που στέκομαι πάνω από τα κρανία. Και έχω δει να το αντιγράφουν, πιθανώς για κάποια άλλη εκδοχή της Red Sonja. Αλλά νομίζω πρέπει να σταματήσουμε να αντιγράφουμε τους άλλους, ειδικά αν είναι πιο κουλ από εμάς.»

Θέλω να σας ρωτήσω σχετικά με το #MeToo. Ήσασταν από τα πρώτα άτομα που πήραν θέση.

«Δεν είναι έτσι ακριβώς, στην πραγματικότητα, αυτό δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε. Και δεν είναι σωστό ότι ήμουν από τις πρώτες που μίλησαν. Πέρασαν χρόνια. Θυμάμαι το 2014 βρισκόμουν στο σπίτι μου και αναρωτιόμουν αν μπορώ να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος κατά 10%. Οπότε το ενδιαφέρον μου ήταν πάντα αυτό που αποκαλώ ένα “πολιτισμικό reset” (το κατοχύρωσα με εμπορικό σήμα). Και όταν ήμουν στη μέση μιας συνέντευξης για το βιβλίο μου, το οποίο αφορά στη σύγκριση της κοινότητας στην οποία μεγάλωσα, και της πλύσης εγκεφάλου που δεχθήκαμε εκεί με το πώς ελέγχουν το μυαλό σου μέσω των Media, ήταν σαν να έφεραν το #MeToo και να μου το “κόλλησαν”. Και μου είπαν “είσαι το πρόσωπο του #MeToo”. Οπότε μου το κόλλησαν, πάλι δεν είμαι εγώ αυτό. Είναι σαν να βάζεις ένα πλαίσιο γύρω από έναν πίνακα, και να σου λένε τι σημαίνει ο πίνακας. Αλλά στην πραγματικότητα, αν αφαιρέσεις το πλαίσιο, ο πίνακας είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Και σίγουρα, έπρεπε να συμβεί το #MeToo. Αλλά δεν ήταν η δική μου προσωπική ατζέντα.  ενδιαφέρον.

Στην πραγματικότητα, έστησα τα άρθρα για να μιλήσουν 100 άλλες γυναίκες. Αλλά ποτέ δεν μίλησα εγώ σε αυτά. Εγώ ήμουν ο “αρχιτέκτονας”. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Και μετά προσπαθούσα να το ξεχωρίσω αυτό, αλλά όλα ανακατεύτηκαν μαζί.»

Νιώθεις ότι υπάρχει αλλαγή σήμερα; Ότι μας έχει οδηγήσει σε μια διαφορετική φάση;

«Πιστεύω ναι. Όποιος κι αν είναι ο στόχος του #Me Too, εγώ αυτό που ήθελα είναι οι άνθρωποι να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον λίγο πιο ανθρώπινα και να είναι πιο ευγενικοί. Και απλώς να είμαστε πιο cool άνθρωποι γενικά.

Και να κάνουν πίσω οι κακοποιητές και οι κακοκδιαχειριστές της εξουσίας. Νιώθω ότι προσπάθησαν να με κάνουν σαν μια καρικατούρα και αυτό είναι μειωτικό και βαρετό. Δεν είναι αυτό που με αφορά. Οπότε, ξανά, είμαι team human και αυτό είναι καλό.»

Πριν κλείσουμε, ένα σχόλιό σας για το AthensCon;

«Εκτιμώ όλους όσους είναι εδώ, που έρχονται και που εξακολουθούν να αγαπούν αυτούς τους χαρακτήρες και τις ταινίες. Ήταν τιμή μας να μεγαλώσουμε μαζί σας, να είμαστε στις ζωές σας και να βοηθήσουμε να μεγαλώσει μια ομάδα μαγικών ανθρώπων παγκοσμίως. Μου φέρνει μεγάλη χαρά στην καρδιά. Σας ευχαριστώ.»