ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ;

Προφανώς, ο Λάνθιμος κάτι κάνει πάρα πολύ σωστά – και γενικότερα δηλαδή, αλλά και όταν μιλάμε για το πώς λειτουργεί ως σκηνοθέτης ηθοποιών. Η Ευνοούμενη έβγαλε τρεις ερμηνευτικές υποψηφιότητες Όσκαρ, μία βράβευση, κι ένα Volpi βραβείο ερμηνείας στη Βενετία. Το Poor Things έβγαλε το δεύτερο Όσκαρ της Έμμα Στόουν. Κι η Ιστορίες Καλοσύνης, καλά-καλά χωρίς να έχουν βγει ακόμα στις αίθουσες, έχουν ήδη βγάλει ένα βραβείο ερμηνείας στις Κάννες, για τον πρωταγωνιστή Τζέσι Πλέμονς.

Υπάρχει κάτι στη σωματικότητα των ηθοποιών του Λάνθιμου, είτε χορεύουν, είτε μαθαίνουν το σώμα τους μέσα από κινήσεις και επαναλήψεις, είτε αγγίζονται, είτε απλώς στέκουν ακίνητοι. Πάντως ό,τι κι αν ζητά από έναν ηθοποιό μια σκηνή ή ένας ρόλος, πάντα έχεις την αίσθηση πως παίζουν με όλο τους το σώμα, τίποτα δεν κινείται (ή μένει ακίνητο) δίχως να έχει κάποιο στόχο από πίσω του. Θες διαρκώς να κοιτάζεις τους πάντες, όλες τις στιγμές.

Ένας λόγος παραπάνω στις Ιστορίες Καλοσύνης (Kinds of Kindness), που η σπονδυλωτή φύση της ταινίας επιτρέπει στο καστ –το οποίο είναι σταθερό διαμέσου των τριών ιστοριών, παίζοντας διαφορετικούς ρόλους– να δοκιμάσει διαφορετικά πράγματα, διαφορετικές συνθήκες, και μεγέθη ρόλων. Ακούγεται σαν όνειρο για κάθε ηθοποιό, είτε ανήκει στους σταθερούς συνεργάτες του Λάνθιμου (όπως η Έμμα Στόουν κι ο Γουίλεμ Νταφόε, που κρατούν τους δύο πιο κεντρικούς ρόλους, μαζί με τον Πλέμονς) είτε για νέους συνεργάτες όπως τον ανερχόμενο Μαμαντού Άτσε, που τον έχουμε δει ως Grandmaster Flash στο Get Down, στο Front Runner με τον Χιου Τζάκμαν, και στο Jurassic World Dominion.

Οι Ιστορίες Καλοσύνης διαθέτουν στην ουσία έναν ερμηνευτικό θίασο 7-8 ηθοποιών που μοιράζονται μεταξύ τους όλους τους ρόλους στις τρεις ιστορίες, κι ενώ είναι ασύνδετες μεταξύ τους οι ιστορίες και διαφέρουν οι χαρακτήρες, υπάρχουν κάποιες γραμμές που ενώνουν τους ρόλους του κάθε ηθοποιού. Ο Μαμαντού Άτσε για παράδειγμα είναι πάντα μια ευγενής, ήρεμη δύναμη, είτε παίζει κεντρικό ρόλο (όπως στην μεσαία ιστορία από τις τρεις, ως φίλος του ζευγαριού των Πλέμονς-Στόουν), είτε έχει μικρότερες εμφανίσεις.

Λίγο πριν οι Ιστορίες Καλοσύνης κάνουν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο 77ο φεστιβάλ Καννών, συναντήσαμε από κοντά στην Κρουαζέτ τον νεαρό ηθοποιό για να μάθουμε περισσότερα για το πώς βρέθηκε στην ταινία του Λάνθιμου, και το πώς είναι να παίζεις σε μια ταινία του πολυβραβευμένου έλληνα σκηνοθέτη.

Πες μου αρχικά πώς βρέθηκες στην ταινία; Φαντάζομαι σε ενδιέφερε να μπεις σε αυτό τον θίασο του Λάνθιμου…
Πλάκα μου κάνεις; Είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες αυτής της γενιάς, είναι φοβερός. Είχα δει λίγο πολύ όλες τις ταινίες του… αν δεν ξεχνάω κάποια… και το αγαπημένο μου ήταν ο Αστακός. Από τις ταινίες που βλέπεις και λες… ποιος το έκανε αυτό;;. Είναι ένας καλός τρόπος να καταλάβεις ότι πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο, το να θες να ψάξεις να βρεις ποιος δημιούργησε αυτό τον τόσο συναρπαστικό κόσμο. Το αγάπησα.

Ήρθε κάπως από το πουθενά αυτό για μένα. Ο ατζέντης μου με πήρε στις 11 ένα βράδυ, σοκαρίστηκε εγώ, και μου λέει hey, ο Γιώργος θέλει να σου μιλήσει. Λέω…τι;!.

Ήξερε δηλαδή ποιος είσαι και ήθελε να σε δει συγκεκριμένα.
Ναι, με είχε δει στο Front Runner απάρεντλι, αυτό μου είπε. Και μετά στην κουβέντα που κάναμε ήταν αξιαγάπητος. Ένας αληθινός τζέντλεμαν. Κι ήθελα τόσο πολύ να δουλέψω μαζί του, αλλά και με αυτό το καστ – γιατί μου είπε ποιοι ήταν στο καστ. Και λέω… πού υπογράφω; Ήταν η πιο εύκολη απόφαση που έχω πάρει!

Είναι και ταινία που δοκιμάζεις διαφορετικά πράγματα, φαντάζομαι είναι όνειρο για έναν ηθοποιό.
Ακριβώς. Δεν έχω ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο. Όχι στο σινεμά τουλάχιστον. Αυτή ήταν η όμορφη πρόκληση. Ειδικά στην πρώτη και την τρίτη ιστορία. Αυτά ήταν πράγματα καθόλου γνώριμα για μένα – απλά δηλαδή να βουτήξω μέσα για μια στιγμή και μετά να βγω από την ιστορία. Καθόλου συνηθισμένος σε αυτό στην καριέρα μου ως τώρα. Κι ο Γιώργος μας στήριζε διαρκώς, και μας άφησε χώρο να παίξουμε με το υλικό.

Ωραία, πάνω σε αυτό θέλω να μάθω περισσότερα. Ως σκηνοθέτης που κάνει τόσο καλή δουλειά με ηθοποιούς, με τα Όσκαρ που έχουν προέλθει–
Ναι, θέλω να πω… Έμμα Στόουν!

Ακριβώς… ως ηθοποιός πώς μπορείς να εξηγήσεις αυτή τη συνεργασία, ποιο είναι δηλαδή το context που σας δίνει ώστε να ερμηνεύσετε εσείς;
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη ΔΙΚΗ μου εμπειρία, γιατί σίγουρα διαφέρει για τον καθένα. Αλλά νιώθω σαν απλά να μας εμπιστευόταν απόλυτα με το υλικό. Μας άφησε να παίξουμε με αυτό. Είχαμε μια περίοδο με πρόβες που παίζαμε διαρκώς παιχνίδια, κάναμε γιόγκα, μαθαίναμε ο ένας τον άλλον αλλά με τη σωματική έννοια. Και μετά ξεκινούσε η δουλειά. Οπότε ήταν πολύ hands off. Δεν μιλήσαμε πολύ για το σενάριο, απλά μας εμπιστευόταν. Είναι πολύ όμορφο αυτό, εγώ το προτιμώ. [γελάει] Κι αν έπρεπε να προσαρμόσουμε κάτι, το βλέπαμε μέσα στη μέρα.

Ναι, αυτό είναι… Μας άφησε να παίξουμε. Είναι ξέρεις πολύ συγκεκριμένος με το καστ του, ποιους θέλει και γιατί. Μας έδωσε τους ρόλους, και μας εμπιστεύτηκε.

Μίλησες για τη σωματικότητα, κι είναι κάτι τρομερά έντονο στο σινεμά του Λάνθιμου. Έχει να κάνει τόσο πολύ με σώματα, με κίνηση, με χορό, ακόμα κι όταν είσαι ακίνητος πρέπει να δίνεις ενέργεια. Βρήκες πρόκληση εκεί;
Ειλικρινά, δεν το βλέπω καν σαν πρόκληση. Όλο αυτό είναι μέρος του να είσαι άνθρωπος. Μέρος του να ζεις μέσα σε ένα χώρο, ως άτομο.

Η πρόκληση για μένα για να είμαι ειλικρινής, ήταν κάπως να αφήσω πίσω τον εαυτό μου. Γιατί ένιωθα έναν τεράστιο σεβασμό για τον Γιώργο και τη δουλειά του, ήμουν σε φάση ωωωω Γιώργος, δεν το πιστεύω! Όλα αυτά. Και λέω στον εαυτό μου, έλα φίλε, πάμε λίγο, ξεκόλλα. Έδωσα μια εσωτερική μάχη πριν φτάσουμε στο σετ. Αλλά και πάλι, ακόμα κι αυτή η πρόκληση… είναι παιχνιδιάρικο το σετ του Γιώργου, οπότε έφυγε γρήγορα το άγχος.

Είναι παιχνιδιάρικο το σετ;
Ναι, ναι, περάσαμε πολύ καλά… [σταματάει, χαμογελάει με κάτι] Ναι, ναι… [ξαναγελάει] Φαν!

[γελώντας] Σα να μου φάνηκε ότι κάτι θυμήθηκες τώρα, ε;
Ναι, ναι, αλλά δεν θα σου το πω! [γελάει]

Έχει πάντως ενδιαφέρον και θεματικά, ότι στην ταινία αυτοί οι χαρακτήρες μοιάζουν να ψάχνουν την αλήθεια του τι θέλουν, του ποιοι είναι, είναι ένα παιχνίδι ταυτοτήτων.
[γνέφει έντονα καταφατικά χαμογελώντας]

Πώς ήταν για σένα να το προσεγγίζεις αυτό, αντλείς από προσωπικές εμπειρίες για να πιαστείς από κάτι τέτοιο; Πώς–
[τώρα γνέφει αρνητικά κουνώντας το κεφάλι αριστερά δεξιά, χαμογελώντας ακόμα πιο πλατιά]

Δεν πάμε εκεί;
Όχι, όχι, εννοώ δεν υπάρχει τίποτα λάθος με αυτή την προσέγγιση! Αλλά για μένα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Για μένα το πιο συναρπαστικό πράγμα είναι η φαντασία. Εκεί νομίζω πως ζουν τα πάντα. Η ζωή μου είναι τόσο… συγκεκριμένη. Τίποτα στη ζωή μου δεν είναι κοντά σε αυτή την ταινία! Thank god! [γελάει] Ενώ ως προς τη φαντασία μου, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Μπορώ να πάω να ζήσω εκεί, μπορώ να συνυπάρξω με αυτή την ταινία και να συνεχίσει να μου δίνει ζωή. Μόνο η φαντασία είναι η πηγή.

Αν και είναι νωρίς ακόμα… νιώθεις ότι πήρες κάτι νέο από αυτή τη συνεργασία; Γενικά με κάθε συνεργασία με έναν σκηνοθέτη που θαυμάζεις, έχεις δουλέψει και με τον Μπαζ Λούρμαν ας πούμε στο φανταστικό Get Down.
Είναι αλήθεια αυτό! Ισχύει για μένα. Παίρνεις ένα νέο είδος αυτοπεποίθησης γιατί σπρώχνεις τον εαυτό σου ή κάνεις κάτι διαφορετικό από το πώς δουλεύεις συνήθως. Ή κάτι πιο μοναδικό ή κάτι πιο προκλητικό. Νιώθω ότι ωρίμασα πολύ σαν ηθοποιός με τον Γιώργο.

Γενικά ο έλεγχος που έχεις ως ηθοποιός δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς θα βγει κάτι. Δεν είσαι το άτομο που κάνει την ταινία. Είναι τόσο έξω από τον έλεγχό σου! Αλλά σε αυτή την ταινία έζησα μια υπέροχη έκπληξη. Δεν έχω κάνει ξανά τίποτα σαν αυτό, κι αυτό ακριβώς ήταν που ήθελα.

Κι όσο για την καριέρα μου, θέλω να δουλεύω πάντα με ενδιαφέροντες ανθρώπους που κάνουν ιστορίες, γιατί ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι θα έκανα τον Grandmaster Flash ας πούμε. Ούτε που θα το σκεφτόμουν! Αλλά να, έγινε, κι ήμουν τυχερός που το έκανα. Κι οι Ιστορίες Καλοσύνης είναι ένα σοκ για μένα, αλλά είμαι τόσο χαρούμενος που το έκανα. Θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν, και που ενδιαφέρονται για ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Όχι απλά να κάνουν μια επιτυχία ή κάτι το αναλώσιμο. Μια αληθινή ταινία, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Όχι content, αλλά ταινία!

Όπως τον Αστακό, που ανέφερες πριν. Είναι αυτό το αγαπημένο σου από τα φιλμ του Λάνθιμου;
Ήταν το πρώτο που είδα και μου άστραψε, δεν είχα δει τίποτα τέτοιο ξανά. Τώρα για αγαπημένο, δε θα έλεγα ότι έχω favourite… αλλά μου άρεσε το Favourite. [γελάει δυνατά] Σόρι, ήταν απλά εκεί αυτό το αστείο! [γελάει] Όχι, μου άρεσε πολύ, είναι τόσο αστείο, και είναι η πρώτη του συνεργασία με την Έμμα. Υπέροχο. Και το Poor Things είναι απλά αριστούργημα.

Και αγαπώ αυτή την εμπιστοσύνη που έχει τελικά στον ίδιο τον εαυτό του, κι είναι κάτι το χειροπιαστό σε αυτή την ταινία. Ξέρεις… [με κοιτάει που γνέφω] Βλέπω ότι καταλαβαίνεις αυτό που εννοώ, έτσι δεν είναι;

Ναι, βγαίνει αυτό προς τα έξω. Και αγκαλιάζει και εσάς.
Αρχίζει από τον σκηνοθέτη, έχει καθαρή οπτική γωνία δική του. Κι όχι γενικά να περιμένει από τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα. Είναι συγκεκριμένη οπτική και έρχεται από ένα μέρος διερευνητικό, από μια περιέργεια και ένα ενδιαφέρον για ανθρώπους υπό πίεση, ή σε ακραίες συνθήκες. Οπότε απέναντι σε κάτι τέτοιο, εγώ ως ηθοποιός… γιατί να μην νιώθω φανταστικά;