ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΗ – ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ

Ο Γιώργος Καπουτζίδης και η Κατερίνα Μαυρογεώργη συναντιούνται για πρώτη φορά θεατρικά στην «Καρυάτιδα!», μια συνεργασία που έμοιαζε “αναπόφευκτη”. Ο Γιώργος Καπουτζίδης, ένας από τους πιο επιδραστικούς δημιουργούς της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης, έγραψε το έργο με ενθουσιασμό και απόλυτη ελευθερία, ενώ η Κατερίνα Μαυρογεώργη, σκηνοθέτις με έντονη σκηνική ματιά και βαθιά αίσθηση του θεατρικού ρυθμού, το ανέλαβε με στόχο να το απογειώσει σκηνοθετικά.

Η χημεία τους ήταν εμφανής στη συζήτηση που είχα μαζί τους στο φουαγιέ του θεάτρου REX – Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη». Οι ατάκες διαδέχονταν η μία την άλλη, το χιούμορ τους συντονιζόταν τέλεια, ενώ η κοινή τους αγάπη για το θέατρο έδινε στην κουβέντα μια απολαυστική δυναμική.

Στο έργο, η επιστροφή της Καρυάτιδας στην Ελλάδα γίνεται το κορυφαίο πολιτικό γεγονός της χρονιάς. Η χώρα ολόκληρη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες, όλοι στήνουν την πιο εντυπωσιακή υποδοχή για τη χαμένη έκτη αδερφή των Καρυατίδων, το σύμβολο ενός ολόκληρου πολιτισμού. Όμως, η πραγματικότητα απέχει πολύ από τη λαμπρή, εθνικά υπερήφανη τελετή που είχε σχεδιαστεί.

Ο Γιώργος Καπουτζίδης περιγράφει τη διαδικασία συγγραφής του έργου λέγοντας πως  “η Καρυάτιδα είναι ένα έργο που έγραψα με απίστευτο κέφι, χωρίς να σκέφτομαι προθεσμίες. Διασκέδαζα πραγματικά τη διαδικασία, γελούσα πολύ, και όταν διάβαζα σκηνές σε φίλους μου, γελούσαν κι εκείνοι μαζί μου.
Όλα ξεκίνησαν από μια απλή ιδέα, από ένα περιστατικό που μπορεί να είναι είτε ατυχές είτε ευτυχές για τον ήρωα που καλείται να το βιώσει. Τι μπορεί να πάει στραβά σε μια επιστροφή που προετοιμάζεις καιρό; Γιατί, συνήθως, όταν κάτι που έχεις σχεδιάσει προσεκτικά δεν εξελίσσεται όπως το περίμενες, το αποτέλεσμα είναι από μόνο του αστείο.

Γράφοντας, ένιωθα σαν να τρέχω σε μια κατηφόρα όπου παντού, δεξιά και αριστερά, υπήρχαν αστεία – κι εγώ απλώς τα μάζευα. Σαν εκείνες τις φορές που πέφτεις και καταλήγεις με χόρτα και κλαδιά πάνω σου, αλλά αντί να πονάς, απλώς γελάς.

Λίγο πριν ολοκληρωθεί το έργο, άρχισα να το μοιράζομαι και με την Κατερίνα. Η συνεργασία μας είχε ήδη “κλείσει” από τα μισά της συγγραφής του έργου και με άγχωνε πολύ που θα της έστελνα ένα κομμάτι, ήθελα να της παρουσιάσω κάτι ολοκληρωμένο.
Ωστόσο, σε ένα τηλεφώνημα από την Ιαπωνία όπου ήμουν ταξίδι, νομίζω πως ξεαγχωθήκαμε και οι δύο. Εκεί κατάλαβα ότι ταιριάζουμε απόλυτα.”

Δηλαδή;

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη απαντά: “Επειδή έβλεπα το Παρά Πέντε και τις Σαββατογεννημένες, ένιωθα ήδη μια οικειότητα με τον Γιώργο. Στην πρώτη μας συνάντηση, ας πούμε του είπα, “συγγνώμη, αλλά εγώ του Χοσέ του είχα μια αδυναμία.”

Και ο Γιώργος Καπουτζίδης παρεμβαίνει: “Αυτό μέτρησε πάρα πολύ για μένα.” (λέει και γελάει)

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη συνεχίζει: “Ήμουν ανοιχτή. Πάντα έρχομαι στις συνεργασίες μου με αυτή τη διάθεση. Οπότε, όταν ξεκινήσαμε να μιλάμε, αφού μου ανατέθηκε το έργο, έγινε εκείνο το τηλεφώνημα.
Επειδή κι εγώ γράφω και καταλαβαίνω πως είναι αυτή η διαδικασία,ήθελα ο Γιώργος να έχει απόλυτη ελευθερία. Να πάρει τον χρόνο του, να διαμορφώσει την ιστορία και τους χαρακτήρες όπως ακριβώς τους φανταζόταν. Ξέρω πόσο σημαντικός είναι αυτός ο χρόνος για έναν δημιουργό. Όσο πιο γόνιμα και όμορφα τον βιώσει ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας, τόσο πιο ομαλά κυλούν όλα τα υπόλοιπα.
Είχαμε συζητήσει ότι μπορούσε να μου στέλνει όποτε είχε κάτι έτοιμο, χωρίς πίεση. Δεν με απασχολούσε αν το έργο δεν ήταν ολοκληρωμένο. Ακόμα και δέκα σελίδες να διάβαζα, το ύφος και η αίσθηση ήταν αυτά που με ενδιέφεραν.”

Και ο Γιώργος Καπουτζίδης καταλήγει: “Θεώρησα πάρα πολύ σημαντικό ότι η Κατερίνα έβαλε στην άκρη το δικό της άγχος και τοποθέτησε πιο πάνω την ελευθερία μου ως συγγραφέα”.

Γιώργο, έχεις δει κάποια δουλειά της Κατερίνας;

“Όχι, δεν έτυχε να φέρει κάποια παράστασή της στην Αίγινα! (λέει χαριτολογώντας). Αλλά κάθε φορά που λέω σε φίλους πως συνεργάζομαι με την Κατερίνα, ακούω μόνο διθυράμβους. Μιλούν για εκείνη με υπέροχα λόγια, τόσο ως καλλιτέχνη όσο και ως άνθρωπο” αναφέρει.

“Το ίδιο ισχύει και για τον Γιώργο. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός γύρω από το όνομά του – και όχι μόνο από το κοινό, αλλά και από τους συντελεστές της παράστασης” σημειώνει η Κατερίνα Μαυρογεώργη.

Η Καρυάτιδα ως σύμβολο

Πάμε στην Καρυάτιδα. Την προσμονή της επιστροφής της τη βιώνουμε κάθε χρόνο, μέσα από τις εξελίξεις για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Βλέπουμε τίτλους: «Έρχονται, έρχονται»… και μετά δεν έρχονται.

Ο Γιώργος Καπουτζίδης σχολιάζει: “Ναι, βέβαια. Αλλά αυτό δεν ήταν η έμπνευση για το έργο. Ήταν η σκέψη: τι γίνεται όταν κάτι που έχεις προετοιμάσει σχολαστικά, πάει τελείως στραβά; Αυτό με ενδιέφερε. Δεν ήταν ότι είπα ‘μια που συζητάμε για την Καρυάτιδα, ας γράψω κάτι για να είναι επίκαιρο’.”

Άγγιξες ένα σύμβολο ωστόσο…

Και συνεχίζει: “Αγαπάω τη χώρα μου πολύ. Και τη σημαία μας, τη βλέπω και συγκινούμαι. Νιώθω έντονα αυτό το υγιές πατριωτικό συναίσθημα. Το λέω γιατί έχουμε πήξει στο ψεύτικο.
Νομίζω πως αν έχεις μεγαλώσει κοντά στα σύνορα, όπως εγώ, αναπτύσσεις μια διαφορετική σύνδεση με την εθνική ταυτότητα. Νιώθεις την ανάγκη να πεις πιο δυνατά: ‘Αυτό είμαι. Είμαι Έλληνας’.

Εσύ, Κατερίνα; Η Καρυάτιδα είναι ένα σύμβολο βαθιά ριζωμένο στη συλλογική ταυτότητα των Ελλήνων…
Η Κατερίνα Μαυρογεώργη σχολιάζει: “Εγώ είμαι πιο κυνική απέναντι σε αυτά. Είμαι από οικογένεια που οι παππούδες μου έζησαν ως παιδάκια την μικρασιατική, τον ξεριζωμό.. Μεγάλωσα ακούγοντας ότι ‘εμείς ήρθαμε από αλλού και δεν μας υποδέχτηκαν εδώ στην Ελλάδα όπως θα έπρεπε”. Η ιστορία των προσφύγων από τη Μικρά Ασία, η Καταστροφή της Σμύρνης, όλα αυτά μου δημιούργησαν μια διαφορετική σχέση με την έννοια του εμείς και του ανήκω. Για μένα «πατρίδα» είναι οι άνθρωποι με τους οποίους επιλέγω να συμπορεύομαι, γιατί το που γεννιέται κάποιος και που καταλήγει να ζει είναι τυχαίο.

Γι’ αυτό να έχω μια απόσταση, μια πιο ρεαλιστική – ίσως και πιο σκληρή – ματιά απέναντι σε όλα αυτά.
Από την άλλη πλευρά της οικογένειάς μου, κατάγομαι από την Ικαρία, ένα νησί που κι αυτό έχει κάτι μοναχικό κι ανεξάρτητο και παράλληλα, μεγάλωσα στην Αθήνα, μια πόλη όπου νιώθεις διαρκώς πίεση και βία.

Πιο πολύ καταλαβαίνω τη σύνδεση της Καρυάτιδας με κάτι φωτεινό, που προσπαθεί να προάγει ο πολιτισμός ανά τους αιώνες. Και εκτιμώ βαθιά όσους όντως νιώθουν αυτή τη σύνδεση ειλικρινά, μέσα τους.
Ξέρω ωστόσο, ότι υπάρχουν και αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτό το κομμάτι για προσωπικά τους συμφέροντα. Και γι’ αυτό, ίσως, διατηρώ μια πιο αποστασιοποιημένη στάση απέναντι στα εθνικά σύμβολα.”

Ο Γιώργος Καπουτζίδης προσθέτει: “Τους έχουμε όλους αυτούς τους ήρωες στο έργο. Και τους καλούς και αυτούς που εκμεταλλεύονται καταστάσεις.”

Οι καλοί οι κακοί και η Καρυάτιδα

Από αυτή τη σύμπλευση καλών και κακών, βγαίνει ένα γκρι ημίφως, ένα λευκό ή ένα μαύρο φως;

“Αυτό θα το δεις… Σπόιλερ δε θα κάνουμε.” λέει και γελάει ο Γιώργος Καπουτζίδης και η Κατερίνα Μαυρογεώργη σχολιάζει: “Μόνο ένα πράγμα θα πω: δεν είναι ένα έργο όπου απλώς θα γελάσουμε και τέλος. Δεν είναι ‘τι ωραία που περάσαμε, άντε πάμε σπίτι ή για ποτό’. Έχει πολλές στοιβάδες από κάτω.
Μου αρέσει πολύ όταν τα πράγματα βρίσκονται στην κόψη. Όταν ξεκινάς από την κωμωδία, αλλά ξαφνικά γίνεται και κάτι άλλο.”

“Θα σε προβληματίσει. Το τι απόχρωση θα βγει στο τέλος, θα το συζητήσεις φεύγοντας. Ναι, θα έχεις γελάσει πάρα πολύ, αλλά αυτό που ρωτάς είναι και το βασικό ερώτημα του έργου. Απλώς, δεν θα σου δώσουμε την απάντηση.

Η απόχρωση που θα βγει – και που μπορεί να μην είναι μόνο μία – είναι τελικά και η ουσία της Καρυάτιδας. Και αυτό είναι που θα σε οδηγήσει σε ένα κοντινό μπαράκι να το συζητήσεις. Και αυτό είναι ωραίο. Είναι ωραίο ένα έργο να έχει και μια επόμενη πράξη – τη συζήτηση που ακολουθεί μετά την αυλαία. Έτσι δεν είναι;
Και είναι σπουδαίο που η Κατερίνα δεν πήρε απλώς ένα αστείο κείμενο και σκέφτηκε ‘τέλεια, ας πλασάρουμε τα αστεία’. Σε πληροφορώ πως την τελική απόχρωση του έργου τη ζωγραφίσαμε μαζί” αναφέρει ο Γιώργος Καπουτζίδης.

Πάμε λίγο στη σκιαγράφηση των ηρώων. Είναι επτά, σωστά; Ανάμεσά τους η υπουργός και η γραμματέας της. Υπάρχουν αντιστοιχίες με την ελληνική πραγματικότητα;

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη απαντά πως: “Όχι, δεν φωτογραφίζουμε συγκεκριμένα πρόσωπα. Το έργο είναι ελληνικό, βασισμένο στο σήμερα, αλλά ταυτόχρονα ξεφεύγει από τη συγκυρία. Ασχολείται με δυναμικές και καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε, υπό διαφορετικές συνθήκες.”

Ο Γιώργος Καπουτζίδης συμπληρώνει: “Η Κατερίνα έγραψε κάτι εξαιρετικό στο σκηνοθετικό της σημείωμα, για το πώς για κάποιους ανθρώπους το “εγώ” τους είναι το ύψιστο αγαθό στον πλανήτη.
Η εξουσία καταλήγει συχνά σε πολύ λάθος ανθρώπους. Ίσως γιατί αυτοί που έχουν έφεση στην εξουσία – οι κακοί, αν το πούμε έτσι – έλκονται από αυτήν. Τους αρέσει η δύναμη που τους παρέχει, κι αυτός είναι ο λόγος που την επιδιώκουν. Γι’ αυτό βλέπουμε ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο: άνθρωποι που δεν έπρεπε να έχουν καμία σχέση με την εξουσία, να την κυνηγούν και να την αποκτούν. Δυστυχώς, συμβαίνει πολλές, πολλές, πολλές φορές.”

Ο ρομαντισμός τι σχέση έχει με την πολιτική, τους οραματισμούς και τους χαρακτήρες του έργου;
“Υπάρχουν ένα-δύο ρομαντικά πρόσωπα στο έργο. Και βλέπεις πόσο δεν χωράει, πόσο δεν ταιριάζει εκεί μέσα ο ρομαντισμός, πώς συμπιέζεται μέχρι ασφυξίας. Και αυτό, ανά στιγμές, είναι τρομερά αστείο, αλλά ταυτόχρονα και βάρβαρο. Κάπως θέλεις να σώσεις αυτά τα πρόσωπα από το περιβάλλον τους, γιατί είναι αθώα. Δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν.

Ο ρομαντισμός δεν μπορεί να συνυπάρξει με την πολιτική, τουλάχιστον όπως ασκείται σήμερα. Είναι τόσο στεγνή, χωρίς καμία πρόθεση να φροντίσει την κοινωνία, να ενισχύσει τη συνοχή της, να προστατεύσει την τέχνη” σχολιάζει η Κατερίνα Μαυρογεώργη.

Και ο Γιώργος Καπουτζίδης λέει από την πλευρά του: “Κι εγώ, δυστυχώς, νομίζω πως κάποια πράγματα δεν μπορούν να συνυπάρξουν, πολλές φορές δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε ούτε μεταξύ μας.
Δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουμε όλοι, ούτε στα βασικά. Οπότε, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φτιάξεις ένα ασφαλές, χαρούμενο περιβάλλον για σένα και τους δικούς σου ανθρώπους. Δεν ξέρω αν αυτό μοιάζει με φούσκα, αλλά είναι ένα καταφύγιο.”

Η πολιτική, η άποψη και η ταυτότητα

Ο πολιτισμός μας εργαλειοποιείται από τους πολιτικούς; Σίγουρα τα Γλυπτά του Παρθενώνα έχουν εργαλειοποιηθεί.

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη αναφέρει: “Όταν συμβαίνει κάτι ωραίο, οι πολιτικοί προσπαθούν να το οικειοποιηθούν, να πάρουν κάτι από αυτό. Όταν όμως κάτι απαιτεί τη δική τους στήριξη, κάνουν πως δεν υπάρχει.

Το βλέπω πολύ ξεκάθαρα: το συμφέρον προηγείται. Ο πολιτισμός και η παιδεία, στην ουσία τους, δεν αποτελούν προτεραιότητα, γιατί είναι εργαλεία αφύπνισης. Σε κάνουν να σκέφτεσαι, να συνδέεσαι με τους άλλους ανθρώπους, να αμφισβητείς. Και αυτό δεν είναι πάντα βολικό για όσους έχουν εξουσία.”

Και εμείς ωστόσο δεν σπρώχνουμε τα παιδιά προς το τεχνοκρατικό σύστημα; Δεν λέει κανείς «γίνε φιλόλογος, καλλιτέχνης, ζωγράφος, ακολούθησε την κλίση σου». Είναι μόνο θέμα πολιτικής;

“Βέβαια, πρέπει όλοι να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας, ο καθένας ξεχωριστά. Δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στην πολιτική”, λέει η Κατερίνα Μαυρογεώργη και ο Γιώργος Καπουτζίδης συνεχίζει: “Εγώ ευτυχώς είχα γονείς που ήταν εντάξει με το να ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν ήταν η πρώτη τους επιλογή, αλλά δεν μου έκλεισαν τον δρόμο.

Βλέπω όμως τώρα πολλούς μοντέρνους γονείς που είναι εξαιρετικά υποστηρικτικοί απέναντι στα παιδιά τους, στο να ακολουθήσουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Είτε αυτό αφορά την επαγγελματική τους πορεία είτε τη σεξουαλική τους ταυτότητα.

Αυτό κάποτε δεν συνέβαινε. Ήταν όλα πιο προδιαγεγραμμένα. Εγώ, που γεννήθηκα το ’72 και μεγάλωσα στην επαρχία, είχα ουσιαστικά δύο επιλογές: γιατρός ή δικηγόρος. Νιώθω λοιπόν ότι πολλά πράγματα αλλάζουν. Απλώς δεν αλλάζουμε όλοι μαζί. Κάποτε οι Έλληνες, σε κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, ακόμα και αθλητικά ζητήματα, κινούνταν μέσα σε ένα συγκεκριμένο εύρος απόψεων. Τώρα η ψαλίδα έχει ανοίξει πολύ. Κάποιοι έχουν πάει πολύ μπροστά, κάποιοι άλλοι πολύ πίσω.

Οι προσλαμβάνουσές μας ήταν κάποτε περιορισμένες – δεν ταξιδεύαμε τόσο, δεν είχαμε την ίδια πρόσβαση σε πληροφορίες. Τώρα, με το internet και τα social media, έχει ανοίξει ένα παράθυρο σε εκατομμύρια διαφορετικές απόψεις μέσα σε μία μέρα.”

Αλλά σήμερα γιατί δεν έχουμε ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις;

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη απαντά: “Έχουμε πάρα πολλές απόψεις, αλλά δεν εστιάζουμε. Και πώς να εστιάσουμε, όταν η προσοχή μας είναι διαρκώς κατακερματισμένη;

Θα αρέσει στα νέα παιδιά η παράσταση;

“Πιστεύω πως ναι. Θα καταλάβουν τα πάντα και θα τους αρέσει πολύ. Θα τους παρασύρει ο ρυθμός, το κέφι, το αστείο που υπάρχει στην παράσταση.
Και νομίζω ότι θα αντιληφθούν την ειρωνεία που κρύβεται από κάτω. Θα καταλάβουν πως, πέρα από το γέλιο, υπάρχει και κάτι άλλο” λέει η Κατερίνα Μαυρογεώργη:

Με την Καρυάτιδα, θίγετε ζητήματα ταυτότητας. Πόσο Έλληνες είμαστε; Πόσο αγαπάμε την πατρίδα μας;

Ο Γιώργος Καπουτζίδης σημειώνει πως : “Αυτοί που πραγματικά αγαπούν τη χώρα τους, δεν το φωνάζουν. Το καταλαβαίνεις από τις πράξεις τους.
Αν νιώθεις κάτι βαθιά, δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν. Δεν χρειάζεται να το διατυμπανίσεις.
Αντίθετα, αυτοί που δεν έχουν κανένα πραγματικό συναίσθημα για την πατρίδα τους, είναι οι πρώτοι που θα το φωνάξουν. Θα διατυμπανίσουν το πόσο πολύ αγαπούν την Ελλάδα – και οι πράξεις τους θα δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.

Αυτό είναι κάτι που δεν το συζητάμε αρκετά. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να δηλώνουν πόσο πολύ αγαπούν την Ελλάδα, αλλά αν κοιτάξεις τι κάνουν στην πράξη, βλέπεις ακριβώς το αντίθετο. Έχει μια ατάκα το έργο που ρωτάνε τη γραμματέα της υπουργού ότι “το αισθάνεστε δηλαδή δικό σας το άγαλμα;” Και απαντά εκείνη “Όχι, προς Θεού. Απλώς αισθάνομαι ότι έχω επειδή γεννήθηκα εδώ, σ αυτόν τον τόπο. Έχω την ευθύνη να το προστατεύω. Και αυτή η ευθύνη με καθορίζει σαν άνθρωπο. Να το προστατεύω και να το σέβομαι”. Αυτό είναι μια πολύ παιδική και ρομαντική σκέψη που ταιριάζει πιο πολύ με αυτόν τον χαρακτήρα με τον οποίο σημειωτέον νομίζω πως μοιάζω πολύ.

Δίκιο δεν έχει;

Και συνεχίζει:  “Ναι, αλλά το πρόβλημα είναι πως εμείς δεν το βλέπουμε έτσι. Αισθανόμαστε ιδιοκτήτες, ενώ θα έπρεπε να είμαστε οι σωματοφύλακες αυτού του τόπου, αλλά κάπου εκεί το χάνουμε.
Και τελικά, είμαστε λίγο μουσαφίρηδες – και σε αυτή τη ζωή και σε αυτή τη χώρα. Αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Θεωρούμε τη γη ιδιοκτησία μας, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε απλώς περαστικοί.

Την Καρυάτιδα τι χρώματος κόμμα τη φέρνει;
“Αυτό είναι εσκεμμένα ασαφές. Στο έργο υπάρχει μια συγκυβέρνηση, αλλά ποτέ δεν αποκαλύπτουμε ποιο είναι το κυβερνών κόμμα. Το μόνο που γίνεται ξεκάθαρο είναι πως το μικρότερο κόμμα που συμμετέχει στη συνεργασία είναι η άκρα δεξιά.
Και αυτό γιατί στην Ελλάδα έχουμε δει σχεδόν κάθε πιθανό συνδυασμό συγκυβέρνησης. Οπότε, το κοινό μπορεί να βάλει ό,τι χρώμα θέλει” διευκρινίζει ο Γιώργος Καπουτζίδης.

Πώς πάει κάτι τόσο στραβά λοιπόν σε αυτήν την επιστροφή;
Κατερίνα Μαυρογεώργη: “Στην κωμωδία, κάτι πρέπει να πάει πολύ στραβά. Αν όλα πάνε καλά, τότε δεν είναι κωμωδία – είναι δράμα.”

Γιώργος Καπουτζίδης: “Και, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτοί οι χαρακτήρες δεν το άξιζαν να τους πάνε όλα καλά. Πάλι μαντάρα θα τα έκαναν!”
Κατερίνα Μαυρογεώργη: “Έχει να κάνει όλο αυτό και με τον έλεγχο, με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα. Και εκεί είναι που το έργο αγγίζει κάτι βαθύτερο.”

Η ορθότητα του αστείου

Η πολιτική ορθότητα πού βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά; Σε απασχολεί, Γιώργο, όταν γράφεις;
Ο Γιώργος Καπουτζίδης απαντά: “Ναι, με απασχολεί. Θέλω το αστείο μου να είναι ωραίο – και όχι μόνο αστείο, αλλά και ωραίο ως αστείο.”

Το λειαίνεις;
“Όχι. Αλλά νιώθω ότι ποτέ δεν είχα αστεία εκτός πολιτικής ορθότητας. Ίσως κάποια λίγα, για τα οποία ζήτησα συγγνώμη. Αλλά σε γενικές γραμμές, το 95% όσων έχω γράψει πιστεύω ότι στέκει ακόμα.
Έχω μια θεωρία γι’ αυτό: πιστεύω ότι οι άνθρωποι που εκνευρίζονται με την πολιτική ορθότητα, στην πραγματικότητα θυμώνουν γιατί τα αστεία που έκαναν πριν από 20 χρόνια δεν πιάνουν πια.
Αλλά, όπως σε κάθε δουλειά, έτσι και στην κωμωδία, τα πράγματα εξελίσσονται. Και αυτή η εξέλιξη σε κάνει καλύτερο. Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, χρειάζεται να διαβάσεις και να προσέξεις λίγο περισσότερο” καταλήγει.