ΜΕ ΤΗ 2Η ΣΕΖΟΝ ΤΟΥ, ΤΟ SEVERANCE ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Με πολλά ερωτήματα μας άφησε να κρεμόμαστε το εκπληκτικό φινάλε της 1ης σεζόν του Severance, αλλά ανάμεσά τους νομίζω μία ξεχώριζε: Είναι εφικτό να συντηρηθεί αυτή η μαγεία της σειράς και στη συνέχεια, ή ήταν απλώς ένα ευχάριστο ατύχημα;

Μην ανησυχείτε αν δεν το έχετε ξεκινήσει, δε θα μπούμε σε λεπτομέρειες στο πρώτο αυτό κομμάτι του κειμένου. Αλλά το ερώτημα αυτό θα το απαντήσουμε: Ναι, είναι εφικτό. Η 2η σεζόν του Severance στρώνει με σιγουριά το δρόμο της σειράς για το μέλλον ως ένα εφιαλτικό sci-fi μυστήριο που όχι μόνο διατηρεί το ενδιαφέρον μας αμείωτο, αλλά το κάνει και με μια ιστορία που έχει πολλά να πει για την πραγματικότητά μας και τα αληθινά άγχη μας.

Αρχικά, μια παραδοχή: Ναι, 3 χρόνια από τη μια σεζόν στην επόμενη δεν είναι κάτι ούτε βιώσιμο, ούτε επιτρεπτό για να είμαστε ειλικρινείς. Είναι απλά μια σεζόν τηλεόρασης, δεν χτίζουμε τη Νέα Γη. Το κακό με τους κύκλους παραγωγής των σειρών έχει έτσι κι αλλιώς παραγίνει τα τελευταία χρόνια: Με το streaming δεν ξέρουμε πότε έρχεται το κάθε τι, και το να περιμένουμε 1μιση με 2 χρόνια ανάμεσα σε κύκλους των 7 επεισοδίων είναι κάτι παράλογο.

Αλλά 3 χρόνια από το τέλος της 1ης σεζόν μέχρι την πρεμιέρα της 2ης ξεπερνά κάθε όριο – η ομάδα του Severance είχε κάποια ζόρια στην παραγωγή που ελπίζουμε πως στο εξής θα είναι λυμένα. Διότι ένα πυκνό (κι ας μην του φαίνεται) μυστήριο όπως του Severance χρειάζεται να κυλάει με σχετική συνέπεια, κι όχι να φρενάρει για τόσο καιρό που οι πάντες έχουν ξεχάσει τι βλέπανε.

Αν σκρολάρετε παρακάτω στο άρθρο θα βρείτε κι έναν σύντομο οδηγό του τι πρέπει να θυμάστε από την 1η σεζόν αν δεν έχετε χρόνο ή διάθεση να την ξαναδείτε, αλλά πρώτα μια γενική παρατήρηση.

Πως ναι, παρά τον μεγάλο αυτό αστερίσκο της καθυστέρησης, το Severance παραμένει καθηλωτικό και στον 2ο κύκλο του.

SEVERANCE: «RESPECT THE BALANCE!»

Αυτό που έτσι κι αλλιώς ήταν μια συναρπαστικη εφιαλτική αλληγορία πάνω στην επαγγελματική εκμετάλλευση της καπιταλιστικής δυστοπίας, αλλά με ηθικές προεκτάσεις που ξεπερνούν την εποχή, φέτος ανοίγει ακόμα περισσότερο το βλέμμα του. Η σειρά στη 2η σεζόν της φαίνεται να αγκαλιάζει περισσότερο ιδέες πάνω στο τι κάνει εμάς, εμάς, αλλά και την εξερεύνηση τακτικών ελέγχου και ψυχολογικής διαχείρισης της εργατικής τάξης!

Για το τι είναι γενικά το Severance μπορείτε να διαβάσετε στο αναλυτικότερο κείμενό μας από την 1η σεζόν, αλλά σε γενικές γραμμές: Πώς θα ήταν αν υπήρχε μια τεχνολογία που επιτρέπει σε ανθρώπους να διαχωρίζουν κομμάτια της προσωπικότητάς τους ώστε να υπάρχουν απροσπέλαστα τείχη μεταξύ τους – εξ ου και το severance (ο διαχωρισμός) του τίτλου.

Η σειρά προτείνει την πάρα πολύ λογική ιδέα πως μια τέτοια τεχνολογία θα έβρισκε την άμεση εφαρμογή της στην εργασία. Μια πολυεθνική, η Lumon, έχει ένα ολόκληρο υπόγειο severed εργατών, άτομα δηλαδή τα οποία «ζουν» μόνο για το 8ωρό τους, χωρίς ποτέ να ξέρουν πώς ζουν τη ζωή τους οι «έξω» εαυτοί τους. Οι «έξω» άνθρωποι μπορούν να υπάρχουν με την ηρεμία τους για 16 ώρες της μέρας χωρίς ποτέ να κουβαλάνε σπίτι το άγχος ή τα στραβά της δουλειάς.

Όμως την ίδια στιγμή για τους «μέσα», όταν τελειώνει ένα 8ωρο, το επόμενο πράγμα που βιώνουν είναι η αρχή του επόμενου. Για τους έξω δεν υπάρχει το βάρος της δουλειάς, για τους μέσα δεν υπάρχει καν το concept του έξω κόσμου. Δεν ξέρω, αλλά αυτό ακούγεται ως μια πολύ σημαντική παραβίαση της υπαρξιακής ισορροπίας του εαυτού μας. Αν κάτι μας έμαθε το The Substance, είναι πως «πρέπει να σεβόμαστε την ισορροπία», και το σχέδιο της Lumon μόνο ισορροπημένο δεν είναι.

Η 1η σεζόν του Severance λοιπόν ρωτάει, τι θα συμβεί λοιπόν όταν μέσα από διάφορες συμπτώσεις και εξελίξεις, μια ομάδα «μέσα» εργατών θα αρχίσει να σχεδιάζει την επαφή με τον έξω κόσμο; Και σε μια πολύ ευρύτερη επέκταση στην οποία οδηγούμαστε αν πάρουμε κάθε ιδέα της σειράς στην λογική της κατάληξη: Πού αλλού μπορεί να χρησιμοποιείται μια τέτοια τεχνολογία; Με τι τρόπο; Και, τελικά, με τι απώτερο σκοπό;

ΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΖΟΝ ΤΟΥ SEVERANCE

(Προσοχή: Ακολουθούν spoilers για την 1η σεζόν της σειράς και κάποια σχόλια για την πλοκή των 3 πρώτων επεισοδίων της 2ης.)

Μετά το εκπληκτικό φινάλε και το cliffhanger της 1ης σεζόν, ένα ακόμα πολύ βασικό ερώτημα ήταν το πώς η σειρά θα μας έπειθε πως η κεντρική της σύμβαση θα μπορούσε να συνεχιστεί. Για να το πούμε αλλιώς, από τη στιγμή που αυτοί οι 4 εργαζόμενοι δημιούργησαν ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα στην εταιρεία, τι λόγο θα είχε η Lumon να τους φέρει πίσω –άρα να κρατήσει τους 4 «innies» ζωντανούς– διακινδυνεύοντας έτσι ακόμα περισσότερες επιπλοκές στο μέλλον;

Τα πρώτα δύο επεισόδια της 2ης σεζόν έδωσαν μια αρχική, πειστική απάντηση, σε δύο επίπεδα. Και ταυτόχρονα, η σειρά έσβησε τους όποιους φόβους πως θα τρενάρει τα ερωτήματα του cliffhanger. Αντ’αυτού, η πρεμιέρα μας δίνει κατευθείαν την επόμενη μέρα του cliffhanger από την πλευρά των innies, και το 2ο επεισόδιο κάνει το ίδιο, από την πλευρά των outies.

Πολύ σωστή χρήση της τηλεοπτικής φόρμας κι ένα άψογο (επί της ουσίας) 2-parter επεισόδιο, με το ένα μέρος να κοιτάει από μέσα προς τα έξω και το άλλο από έξω προς τα μέσα αναζητώντας σημεία επαφής. Για τον θεατή, είναι σαν κομμάτια παζλ που κολλάνε ικανοποιητικά μεταξύ τους, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα τις σκιώδεις τακτικές της Lumon: Όταν, στην πρεμιέρα του 2ου κύκλου, ένα εταιρικό βίντεο προπαγάνδας με αφηγητή τον Κιάνου Ριβς(!) εξηγεί στους εργάτες πόσο σημαντικά ήταν αυτά που πέτυχαν και πώς η εταιρεία «τους βλέπει και τους ακούει», υποψιαστήκαμε κατευθείαν πως επρόκειτο για κουραφέξαλα – στο 2ο επεισόδιο, είδαμε αυτά τα ψέματα να κατασκευάζονται.

Δύο σημεία ενδιαφέροντος εδώ: Ως προς το συνεχιζόμενο concept της σειράς. Αυτό που μας δίνεται να καταλάβουμε είναι πως συγκεκριμένα ο Μαρκ είναι σημαντικός για ένα πρότζεκτ της Lumon (πιθανώς λοιπόν σχετιζόμενο με την Κέισι;) κι άρα η Lumon δεν έχει επιλογή από το να συνεχίζει την εργοδοσία του. Κάτι που οδηγεί ως ντόμινο στην συνεχιζόμενη ύπαρξη των υπολοίπων, με τα ρίσκα που αυτό κουβαλά για την Lumon.

Το δεύτερο, αφορά τους innies και την εταιρική προπαγάνδα που του ταϊζει η Lumon. Ένα πολύ κυρίαρχο κομμάτι της 1ης σεζόν αφορούσε την θρυλούμενη κόντρα ανάμεσα σε δύο από τα τμήματα της εταιρείας. Βλέποντας τώρα τις πράξεις των 4 εργατών του Microdata Refinement τμήματος να μυθοποιούνται κατά αυτό τον τρόπο από τη Lumon, δε μπορούμε παρά να σκεφτούμε: Αυτός ο αβάσιμος (μιας και ποτέ δεν είδαμε κάτι χειροπιαστό που να αποδεικνύει πως οτιδήποτε συνέβη ποτέ) θρύλος για το τμήμα που εξεγέρθηκε και έσφαξε ένα άλλο, δεν είναι ξεκάθαρα πια κομμάτι της Lumon προπαγάνδας με στόχο να κρατά τους εργάτες σε μεταξύ τους απόσταση – αν όχι έχθρα και μίσος;

(Επιπλέον σημείωση στο κομμάτι της προπαγάνδας: Το σχέδιο της Lumon να χρησιμοποιήσει το βιβλίο καλυτέρευσης του Ρίκεν – αλλά φυσικά «πειραγμένο» καταλλήλως.)

Οι τρόποι με τους οποίους η σειρά επεκτείνει τα μυστήρια και τα ερωτήματα σε νέο τερέν, είναι που μας κάνουν να αισιοδοξούμε και να πιστεύουμε με σιγουριά πως δε θα εξαντλήσει τις ιδέες της σύντομα. Ήδη, από το 3ο επεισόδιο μπαίνουν κάποια νέα concept που ανοίγουν νέες διαδρομές. Το στόρι του Ντίλαν με την πάντα υπέροχη Μέριτ Γουίβερ (του Marriage Story) κλείνει το μάτι προς ένα απίθανο αισθηματικό τρίγωνο και θέτει ερωτήματα πάνω στο τι είναι αυτό που μας κάνει αυτό το κομμάτι του εαυτού μας που είμαστε.

Το δε φινάλε του 3ου επεισοδίου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μελλοντικό φινάλε κάποιας σεζόν και ανοίγει όχι απλά νέα διαδρομή, αλλά ολόκληρη λεωφόρο για το μέλλον της μυθολογίας της σειράς. Θα την ακολουθήσουμε όπως κι αν οδηγήσει.