ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ

«Γράφω για μια γενιά μορφωμένων νέων που δεν πολυπηγαίνει στο θέατρο» δήλωνε το 2003 ο Ιβάν Βιριπάγιεφ, ο κορυφαίος εκπρόσωπος της Νέας Ρωσικής δραματουργίας, επικηρυγμένος πλέον από το ρωσικό καθεστώς και πολιτογραφημένος Πολωνός. Είκοσι χρόνια μετά, ο δημοφιλής Έλληνας σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής μεταγράφει το έργο στο σήμερα, σαν έναν αναστοχασμό της Generation Z, μετατρέποντας τη σκηνή της Στέγης Του Ιδρύματος Ωνάση σε «αρένα» ενός rave party, με τους dj’s Reign of Time στα decks κι έναν νεανικό θίασο, o οποίος, σαν μεταδραματικός Χορός, αποζητά, με τους όρους μιας βλάσφημης ποιητικής, το αντίδοτο στην ψυχοπολιτική ασφυξία των καιρών μας.

Έργο-μανιφέστο της γενιάς των 00s, το «Οξυγόνο» γράφτηκε ως θεατρική πρόζα ειπωμένη από δύο πρόσωπα –ένα κορίτσι κι ένα αγόρι με το ίδιο όνομα–, συνοδεία live dj-set, για να ανεβαίνει τόσο σε θεατρικές σκηνές όσο και σε κλαμπ.

Η παράσταση δομημένη σε δέκα κεφάλαια, σαν μια μεταγραφή των Δέκα Εντολών, σαν μια νέα Καινή Διαθήκη, εκκινεί από το ανάποδο του «Ου φονεύσεις», καταλήγει σε μια βιβλική Αποκάλυψη, ενώ τη διατρέχει το εναγώνιο ερώτημα «τι είναι για σένα οξυγόνο;».

Ο Γιώργος Κουτλής στο σημείωμά του αναφέρει χαρακτηριστικά πως “Με όχημα το έργο του Ivan Vyrypayev, «Οξυγόνο», θα αφηγηθούμε την ιστορία του Σάσα και της Σάσα, που ανοίγουν τις ψυχές τους –όλη τη βρομιά, τη σκληρότητα και την ομορφιά της ανθρώπινης φύσης– προσπαθώντας να απαντήσουν σε ένα ζωτικής σημασίας αναπάντητο ερώτημα: «Τι είναι για σένα Οξυγόνο;»

Εμείς κάναμε στους συντελεστές της παράστασης την ερώτηση:

Τι σε κάνει να αναπνέεις και τι σου στερεί το Οξυγόνο σήμερα;

Και οι απαντήσεις τους είχαν μεγάλο ενδιαφέρον…

Γαβριέλα Αντωνοπούλου (χορεύτρια)

Το οξυγόνο αποτελεί σημαντικό τμήμα της ατμόσφαιρας της Γης, καθώς χρησιμοποιείται από την αναπνοή, ένα μέσο απαραίτητο για τη διατήρηση της γήινης ζωής. Υπάρχει σε αφθονία, είναι γύρω μας. Τόσο σημαντικό και ταυτόχρονα τόσο δεδομένο ότι θα είναι διαθέσιμο για εμάς κάθε στιγμή. Η αναπνοή είναι μια σωματική λειτουργία που γίνεται μηχανικά από τον οργανισμό μας.

Μια απλή κίνηση των πνευμόνων μας, που μας δίνει την δυνατότητα να συνεχίσουμε να ζούμε. Την ίδια ακριβώς λειτουργία έχουν και τα μικρά απλά πράγματα. Ένα τρυφερό άγγιγμα, ένα χαμόγελο, η κατανόηση και η συντροφικότητα από τους ανθρώπους που αγαπάς. Ο σεβασμός και η υποστήριξη, να συνεχίσεις την προσπάθεια της ατομικής σου εξέλιξης. Ζούμε μέσα σε μία εποχή, με συνεχείς συγκρούσεις, απαιτήσεις και κριτική, που δεν σου επιτρέπει να δείχνεις ευάλωτος και σε εμποδίζει από το να κάνεις αυτό που αγαπάς. Σου στερεί την ελευθερία να υπάρχεις όπως εσύ ξέρεις, θέλεις και μπορείς.

Ιάσονας Βροχίδης (ηθοποιός)

Οξυγόνο για μένα είναι η σκέψη ότι υπάρχουν εκεί έξω συναισθήματα που δεν έχω νιώσει, μέρη που δεν έχω πάει, βιβλία που δεν έχω διαβάσει και ρόλοι που δεν έχω παίξει. Όταν κατακτώ κάτι – θέλοντας και μη – περηφανεύομαι. Όταν περηφανεύομαι – θέλοντας και μη – επαναπαύομα. Τότε είναι που ασφυκτιώ. Και τότε είναι που πρέπει να ξαναπάρω μια τζούρα από αυτό το οξυγόνο!

Ελευθερία Ηλιοπούλου (χορεύτρια)

Ένας κόσμος δίκαιος. Ένας κόσμος όπου μπορείς να κοιτάς με βλέμμα καθαρό, να περπατάς ελεύθερα, να μιλάς ελεύθερα. Που μπορείς να υπάρχεις όπως αγαπάς, να στηρίζεις αυτό που πρεσβεύεις, χωρίς φόβο, χωρίς ενοχή. Που μπορείς να έχεις ίσες ευκαιρίες. Ένας κόσμος που αναγνωρίζει, σέβεται, περιλαμβάνει και προστατεύει. Ένας κόσμος που δεν χωράει βία. Σε ένα τέτοιο κόσμο μπορώ να αισθάνομαι, να καταλαβαίνω, να μαθαίνω και να μεγαλώνω. Σε έναν τέτοιο κόσμο μπορώ να αναπνέω.

Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος (ηθοποιός)

Συχνά η εκλογίκευση ως μέσο κατανόησης ακόμη και καθημερινών πλέον ζητημάτων μοιάζει ανεπαρκής. Εκεί ακριβώς, σε αυτή την προσπάθεια να βρεθεί ένας άλλος τρόπος προκειμένου να καταλάβουμε τι συμβαίνει μέσα και έξω από εμάς, σε αυτήν την απροσδιόριστη αλλά αναγκαία συνειδητοποίηση της θέσης μας, της ύπαρξής μας, εκεί πιστεύω υπάρχει οξυγόνο!

Γιάννης Τομάζος (ηθοποιός)

Το σπίτι μου όταν γυρίζω από μια γεμάτη μέρα με κάνει να αναπνέω, αλλά το ενοίκιο του μου στερεί το οξυγόνο. Η Αθήνα με την ασχημοομορφιά της με κάνει να αναπνέω, αλλά οι βιωτικές και μη απαιτήσεις της πλέον μου στερούν το οξυγόνο. Οι άνθρωποι μου όμως ευθύνονται για το υπόλοιπο οξυγόνο που παίρνω. Και είναι τόσο υπέροχοι, που αναπνέω με ένα παχύ χαμόγελο!

Ναταλία Σουίφτ (ηθοποιός)

Τι με κάνει να αναπνέω: Οι άνθρωποι που με περιβάλλουν και με εμπνέουν, η θάλασσα, μικρές καθημερινές συνήθειες που κερδίζω, το γέλιο των ανθρώπων που αγαπώ, άνθρωποι
πιασμένοι χέρι χέρι στον δρόμο, η μυρωδιά σπιτικού φαγητού στον διάδρομο της πολυκατοικίας μου, η κολώνια λεμόνι, το σπίτι μου, στιγμές κλεμμένου χρόνου μέσα στη μέρα. Τι μου στερεί το οξυγόνο: Η Ελλάδα σήμερα, το άγχος για ακόμα και τα πιο απλά πράγματα, η ασέβεια, η ανάγκη να πω στα φίλα μου «στείλε μου ότι έφτασες», η αγένεια, το πλήθος ανθρώπων που κοιτάνε χωρίς να βλέπουν στο μετρό κάθε πρωί.

Μάριος Χατζηαντώνη (χορευτής)

Αυτό που με κάνει να αναπνέω είναι η δύναμη της αλήθειας και της δημιουργίας, οι στιγμές που αγγίζω τον κόσμο γύρω μου με την τέχνη, αλλά και η αναζήτηση της αυθεντικότητας στις σχέσεις μου. Όταν εκφράζομαι και συνδέομαι αληθινά με τους άλλους, νιώθω ότι γεμίζω με ζωή. Ωστόσο, μου στερεί το οξυγόνο η επιφανειακότητα, η αίσθηση ότι η κοινωνία συχνά προσπαθεί να μας περιορίσει σε ρόλους και προσδοκίες, απομακρύνοντάς μας από το τι πραγματικά είμαστε. Οι αμέτρητες πιέσεις, το άγχος για το μέλλον και η αποξένωση από τον εαυτό μας, με κάνουν να νιώθω εγκλωβισμένος, σαν να χάνω την αναπνοή μου, ψάχνοντας το νόημα σε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις.

Και οι Djs Reign of time

Αναπνέουμε από τις μικρές στιγμές ευτυχίας, την επικοινωνία και την ελπίδα για το μέλλον. Το «οξυγόνο» μας το στερούν η καθημερινή ρουτίνα, οι συμβιβασμοί και οι κοινωνικές πιέσεις.