Η ΜΙΑ ΓΚΟΘ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΡΩΙΔΑ ΤΡΟΜΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

«Δεν ξέρω καν τι είναι “scream queen”», λέει η Μία Γκοθ μετά από 30 δευτερόλεπτα σιωπής. «Δεν ξέρω στα αλήθεια τι σημαίνει».

Το πόσο κυριολεκτικά το λέει εν τέλει δεν είναι σημαντικό. Γιατί έχει κάθε λόγο να νιώθει έτσι: Αν οι ηρωίδες που παίζει στην μεγάλη οθόνη είναι πριγκίπισσες του τρόμου, σίγουρα δεν κάθονται να ουρλιάζουν απέναντι σε κάποιον εντυπωσιακό μπαμπούλα. Η ίδια παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο – είναι δύσκολο να διαβάσεις την ίδια, όσο δύσκολο είναι να κατηγοριοποιήσεις και τους χαρακτήρες που παίζει.

Καθώς μιλάμε μέσω zoom για τη νέα της ταινία τρόμου, MaXXXine (που κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες), το μόνο πράγμα για το οποίο μοιάζει απόλυτα σίγουρη, είναι πως νιώθει 100% ταύτιση με την ηρωίδα της.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ VOGUE ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΡΟΜΟΥ

Η Μαξίν Μινξ, η εν λόγω πρωταγωνίστρια, θέλει να γίνει σταρ.

Η Μαξίν είναι πρωταγωνίστρια πορνό ταινιών και όταν τη συναντάμε, στο ξεκίνημα της ταινίας, κάνει οντισιόν για έναν ρόλο σε «αληθινό» σινεμά, για μια ταινία τρόμου στο Λος Άντζελες των ‘80s. Το ύφος της αποτελεί έναν δυναμικό συνδυασμό αποστασιοποίησης και αυτοπεποίθησης – σα να μην είναι διαρκώς εκεί, αλλά όταν είναι να μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία πως ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει.

Φυσικά η Μαξίν παίρνει τον ρόλο – τότε είναι που αρχίζουν κι οι δολοφονίες γύρω από αυτήν και από την ταινία.

«Έχω πάει σε αμέτρητες οντισιόν και σίγουρα για τη σκηνή στην ταινία μπόρεσα να αντλήσω από τη δική μου εμπειρία», μας λέει, παρόλο που διευκρινίζει πως για να παίξει τη Μαξίν στις ταινίες του Τάι Γουέστ δεν χρειάστηκε κάτι τέτοιο. Της αρέσει όμως η διαδικασία, την οποία κάνει από τότε που ήταν 16 χρονών: «Όταν έκανα οντισιόν μου άρεσε πολύ η ευκαιρία και την απολάμβανα. Και ήξερα και τότε πως δεν είχε απαραίτητα να κάνει με το να πάρω το ρόλο. Ήταν απλά ένας τρόπος να εξασκήσω την τεχνική μου, την ερμηνεία μου».

Αλλά και κάτι άλλο, βαθύτερο: «Απολαμβάνω την ανταγωνιστική φύση – είμαι πολύ ανταγωνιστική. Όπως κι η Μαξίν. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ μας. Οπότε ναι, ποτέ μου δεν ένιωσα φόβο μπαίνοντας σε μια οντισιόν. Πάντα απολάμβανα τη διαδικασία. Πάντα κάτι αντλούσα από αυτήν».

Οι ρόλοι πάντως που έχει πάρει ως τώρα σχηματίζουν ένα ήδη εντυπωσιακό βιογραφικό – δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς όταν η πρώτη της ταινία ήταν το διαβόητο Nymphomaniac του Τρίερ, στο οποίο η 20χρονη τότε Γκοθ έκανε τη μεγάλη μετάβαση από μοντέλο σε ηθοποιός παίζοντας σε ένα τμήμα της ταινίας δίπλα στον Γουίλεμ Νταφόε και τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ. (Στην προσωπική της ζωή, είναι σήμερα μαζί με τον πρωταγωνιστή εκείνου του φιλμ, Σάια ΛαΜπεφ, έχοντας μαζί του κι ένα παιδί.)

Νωρίτερα στη ζωή της είχε ήδη βιώσει πολλές μετακινήσεις, κάτι που ίσως εξηγεί την παντελώς ακατηγοριοποίητη προφορά στην ομιλία της. Η Γκοθ γεννήθηκε στο Λονδίνο αλλά πέρασα τα νεαρά της, διαμορφωτικά χρόνια στη Βραζιλία δίπλα στη βραζιλιάνα μητέρα της επειδή η μητέρα της χρειαζόταν τη βοήθεια της οικογένειάς της για να μεγαλώσει την κόρη της. Επέστρεψε στην Αγγλία όταν ήταν 5, ύστερα από λίγο έφυγε για τον Καναδά (από όπου είναι ο πατέρας της) όπου και πέρασε από 9 σχολεία μέσα σε ένα χρόνο – και τελικά γύρισε για τα καλά στην Αγγλία όταν ήταν 12.

Λιγότερο από μια δεκαετία μετά, θα είχε ήδη κάνει επίδειξη μόδας για τα Miu Miu και θα είχε δουλέψει με τον Τρίερ.

Έκτοτε έχει δουλέψει με πολλούς σκηνοθέτες όμως ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η αληθινά πιο ξεχωριστές ταινίες στη φιλμογραφία της είναι ο τρόμος (Χ, MaXXXine), η fashion ματιά (στο υπέροχο, πάλλευκο Emma. της φωτογράφου και πορτρετίστα Ότομν ντε Γουάιλντ), και ό,τι βρίσκεται στον χώρο ανάμεσα στα δύο (καλησπέρα, Suspiria του Λούκα Γκουαντανίνο). Ο τρόμος κι η μόδα ίσως να μην απέχουν και πάρα πολύ μεταξύ τους, αναζητώντας και τα δύο μια γοητεία περίεργη εμμονή με κάτι το στιλιζαρισμένο και ανοίκειο.

Η ίδια η Γκοθ ενσαρκώνει ιδανικά αυτό το Κάτι, σε κάθε περίπτωση. Δύσκολο να περιορίσεις το ύφος και το μήκος κύματός της σε λέξεις, διαθέτει πάντως κάτι το απόκοσμο, κάτι το επιβλητικό και μυστηριώδες ακόμα και υπάρχοντας στον χώρο. Και μοιάζει με μια παρουσία εκτός χρόνου – όπως θα φαινόταν σύντομα και μέσα από τη δουλειά της στην τριλογία Χ του Τάι Γουέστ.

Στις μεγάλες της επιρροές εξάλλου αναφέρει τη Σέλεϊ Ντιβάλ, την εμβληματική πρωταγωνίστρια της Λάμψης του Κιούμπρικ, άλλα μια ηθοποιός δηλαδή διάσημη για την απίστευτη εκφραστικότητα των χαρακτηριστικών της κι οποία επίσης καθόρισε το σινεμά τρόμου παρόλο που το έργο της εκτεινόταν και πάρα πολύ πέρα από αυτό. «Η Λάμψη είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Κι η Σέλεϊ Ντιβάλ είναι φοβερή – αλλά είναι φοβερή σε κάθε ταινία που έχει παίξει», τονίζει. «Είναι οπωσδήποτε μια ηθοποιός που θαυμάζω».

«ΠΑΝΤΑ ΕΒΡΙΣΚΑ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΩ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΥΠΕΡ ΜΟΥ»

«Πιστεύω υπάρχει μια δυαδικότητα στο Χόλιγουντ. Είναι ενδιαφέρον το πώς σε ένα επίπεδο υπάρχει αυτή η υπόγεια βρωμιά, υπάρχει σκοτάδι και κίνδυνος. Και από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα τρομερό γκλάμουρ και τόσες ορθάνοιχτες δυνατότητες. Είναι εκεί που έρχονται άνθρωποι να εκπληρώσουν τα όνειρά τους», μας λέει μιλώντας αργά, σχεδόν διστακτικά, σα να αμφιβάλει κι η ίδια για το όνειρο που περιγράφει.

«Υπάρχει τόσο πολλή ελπίδα».

Το κάνει να ακούγεται σαν εφιάλτης. Ναι, σαν ταινία τρόμου! «Ο Τάι εξερευνά αυτή τη δυαδικότητα πολύ καλά».

Αναφέρεται στον Τάι Γουέστ, τον άνθρωπο που μετά από σκηνοθέτες όπως ο Τρίερ, ο Γκουαντανίνο, ή η θρυλική γαλλίδα Κλερ Ντενί (στο sci-fi υπαρξιακού τρόμου High Life), έδωσε στην Γκοθ αυτό που αναμφίβολα θα είναι ο καθοριστικός ρόλος της καριέρας της.

Το 2022, στο Χ, η Μαξίν Μινξ ήταν μέλος συνεργείου μιας ταινίας πορνό που γυριζόταν σε μια απομονωμένη φάρμα στην αμερικάνικη επαρχία. Το πρόβλημα για το γεμάτο ορέξεις νεαρό συνεργείο; Το ηλικιωμένο ζευγάρι στη φάρμα, μυρίζει αίμα. Ακολουθεί μακελειό. Η Γκοθ στο Χ έπαιζε διπλό ρόλο, καθώς εκτός από την Μαξίν ερμηνεύει και την γηραιότερη Περλ, της οποίας οι ορέξεις ξυπνάνε στη διάρκεια αυτής της περιπέτειας. Η ίδια η Περλ αποκτά κεντρικό ρόλο στο φιλμ που ακολούθησε (και που γυρίστηκε αμέσως μετά το Χ, με μηδαμινό μπάτζετ, πριν καν κυκλοφορήσει το Χ στα σινεμά), το Pearl, που διαδραματίζεται στα ‘30ς κι ακολουθεί τη νεαρή τότε Περλ (πάλι η Γκοθ) καθώς ακολουθεί τα όνειρά της, να γίνει σταρ του σινεμά.

Συνεχίζοντας από το τέλος του Χ, το MaXXXine πιάνει τη δράση και τη μεταφέρει λίγα χρόνια αργότερα, στο ‘80ς Λος Άντζελες, κάτω από την ταμπέλα του Χόλιγουντ. Τι θέλει η Μαξίν;

Να γίνει αστέρι.

Θα το καταφέρει φυσικά, όπως κι η Γκοθ: Τρεις ταινίες, δύο ηρωίδες, τρεις διαφορετικές εποχές, τρία διαφορετικά ύφη και διαθέσεις – ένα εκπληκτικό showcase ερμηνευτικής δεινότητας για την 30χρονη σήμερα ηθοποιό.

«Τα έφερνα βόλτα γιατί μπορούσα να εστιάσω σε ένα χαρακτήρα τη φορά», μας εξηγεί. «Όταν ετοιμαζόμασταν για το Χ είχα μια πολύ στιβαρή κατανόηση του πώς θα κάνω και τα δύο και μπορούσα να το σκεφτώ. Δεν γύριζα ποτέ την ίδια μέρα και την μεγαλύτερη Περλ και την Μαξίν την ίδια στιγμή». Αλλά κι εδώ, αυτό που μοιάζει να την εξιτάρει περισσότερο είναι όταν μιλά για τα εμπόδια που υπήρχαν, σα να ήταν το πιο συναρπαστικό πράγμα του κόσμου.

«Υπήρχαν προκλήσεις. Υπήρχαν πολύ μεγάλες μέρες. Υπήρχαν φορές που ήμασταν στο σετ για 22, 23 ώρες. Αλλά τελικά αυτές οι προκλήσεις βοήθησαν και εμπλούτισαν τον ρόλο κατά μία έννοια. Ξέρεις, όταν έφτανε η ώρα για τις σκηνές της Περλ ένιωθα τόσο κουρασμένη πια. Και έπρεπε να κάνω και 8 με 10 ώρες μακιγιάζ κι όλο αυτό εμπλούτισε τον χαρακτήρα, το πώς κουβαλούσα τον εαυτό μου, πώς κινούμουν, πώς περπατούσα», εξηγεί.

«Υπήρχαν δυσκολίες αλλά πάντα έβρισκα τρόπους να χρησιμοποιήσω τις δυσκολίες υπέρ μου».

Μιλώντας για την ίδια δε τη Μαξίν, η οποία στην νέα ταινία τα βάζει εκ νέου με επίδοξους ληστές και δολοφόνους αλλά ξέρει πώς να γυρίσει και να επιτεθεί κι εκείνη σε αυτούς τους κυνηγούς, η Γκοθ μιλά με την σιγουριά της ηρωίδας της.

«Είναι άφοβη. Κι αυτό είναι από τα πράγματα που είναι τόσο μαγνητιστικά πάνω της. Μπλέκεται σε τρομερά τραυματικές καταστάσεις, από τις οποίες πολλοί άνθρωποι δε θα μπορούσαν να προχωρήσουν ποτέ. Αλλά υπάρχει τέτοια φλόγα μέσα της και δε θα αφήσει τίποτα να σταθεί στο δρόμο της. Και γι’αυτό μου αρέσει τόσο πολύ να την ερμηνεύω», λέει.

«Είναι ένας από τους λόγους που ήθελα να την παίξω, επειδή συνήθως είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις γυναικείους χαρακτήρες που έχουν τέτοιο έλεγχο πάνω στις ζωές τους και τόσο καθαρό όραμα πάνω στον εαυτό τους. Ένας από τους λόγους που με ελκύει το είδος του τρόμου είναι το ότι είναι ακριβώς τόσο δυνατή. Πιο συχνά από ό,τι όχι, συναντάς γυναικείους χαρακτήρες που είναι απλά θεατές σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους – κι εμένα δε μου αρέσει να το παίζω αυτό. Δε μου αρέσει να παίζω μια γυναίκα που είναι θεατής στη δράση και στη ζωή. Θέλω να είμαι η δράση. Και στον τρόμο βρήκα αληθινή πλατφόρμα για να το πετύχω αυτό», τονίζει.

«Είναι μεγάλο προνόμιο», παραδέχεται μιλώντας για τη δουλειά της. «Αλλά έχω δουλέψει και πολύ σκληρά να φτάσω σε αυτή τη θέση. Κάνω ταινίες από 18 χρονών και το Χ ήταν ο πρώτος πρωταγωνιστικός μου ρόλος, η Μαξίν. Οπότε πήρε πολύ καιρό να φτάσω σε αυτό το σημείο, και δεν θα ήθελα τίποτα διαφορετικό. Ξέρεις, όταν είσαι στο μέσον αυτής της κατάστασης και διψάς και αναρωτιέσαι πότε θα έρθει η ευκαιρία, νιώθεις μια ανυπομονησία. Αλλά τώρα εν τέλει κοιτάζοντας προς τα πίσω, νομίζω ότι συνέβησαν όλα την τέλεια στιγμή».

Εξηγεί: «Δεν ξέρω αν θα είχα τα εργαλεία να παίξω δύο ρόλους στο Χ με τον τρόπο που το έκανα, χωρίς την εμπειρία που είχα βιώσει στο μεταξύ, χωρίς να έχει σπάσει η καρδιά μου όταν ένιωθα πως είμαι κοντά σε κάποια πρότζεκτ που τελικά δεν πήρα. Στο τέλος όλα ήταν τέλεια, και δε θα μπορούσαν να έχουν πάει σε καλύτερη κατεύθυνση».

Σε αρκετά σημεία της κουβέντας παίρνει το χρόνο της για να απαντήσει, αλλά όταν μιλά για αυτή τη διαδρομή της προς το σημείο που είναι σήμερα, μοιάζει αποφασισμένη με ένα τρόπο που δεν ήταν προηγουμένως. Δε μοιάζει με άνθρωπος που κολλάει σε εμπόδια του παρελθόντος ή που στέκεται να αναρωτηθεί πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν εκείνο και αν το άλλο – τα πάντα, λέει, είναι αυτά που την έφεραν εδώ τώρα. Άρα καλώς.

Και τώρα; Θα πρωταγωνιστήσει ως Νύφη στον πολυαναμενόμενο Φρανκενστάιν του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο – άλλος ένας πολύ σημαντικός σκηνοθέτης στο βιογραφικό της, άλλο ένα φιλμ που θα ενισχύσει τη θέση της ως νέα ιέρεια του τρόμου. Κι όμως…

«Μου αρέσει να κάνω πράγματα που με τρομάζουν», λέει, ταιριαστά. «Ας πούμε βρίσκομαι σε αυτό τον κόσμο του τρόμου για κάποιο καιρό τώρα. Και δεν είναι πως δε θα ήθελα να το ξανακάνω ποτέ μου, αγαπώ τον τρόμο. Αλλά θέλω να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να δω αν μπορώ να κάνω άλλα πράγματα», λέει.

Πριν ανοίξουμε το στόμα μας, συμπληρώνει με σιγουριά: «Που ξέρω ότι μπορώ».

«Η ΜΑΞΙΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΕΓΩ – ΜΕΣΑ, ΕΞΩ, ΓΥΡΙΣΜΕΝΗ ΑΝΑΠΟΔΑ»

Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, μιλάει αργά και σταθερά. Και όχι πολύ, κιόλας – σα να θέλει να πει τα απολύτως απαραίτητα, και όχι κάτι αληθινά προσωπικό κιόλας. Σκέφτεται, εξηγεί, συμπληρώνει κάποια σκέψη της. (Και δεν διστάζει να αντικρούσει ακόμα και τον εαυτό της σε σημεία.) Αλλά ο ρυθμός αλλάζει τελείως σε μία μόνο στιγμή. Όταν ρωτάμε για το πώς ανέπτυξε την Μαξίν μαζί με τον Τάι Γουέστ, και πόσο μεγάλο μέρος της ηρωίδας θα έλεγε πως έχει να κάνει με την ίδια.

«Βασικά…», λέει αφήνοντας ένα μικρό κενό πριν επιστρέψει με φόρα: «πιστεύω ότι είναι όλη εγώ».

«Είμαι πολύ επιφυλακτική να κάνω έναν διαχωρισμό, ότι εκεί είναι ο χαρακτήρας κι εκεί είμαι εγώ. Προσπαθώ όσο είναι δυνατόν να μπλέκω τα δύο. Και είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να κάνω την ερμηνεία περισσότερο ειλικρινή και περισσότερο ριζωμένη στην αλήθεια. Ειδικά σε ταινίες που είναι τόσο υπερβατικές και larger than life, όπως το Pearl για παράδειγμα, που είναι ένα technicolor όνειρο πυρετού, πρέπει να το γειώσεις κάπως, σε ειλικρίνεια και σε αλήθεια», εξηγεί.

«Οπότε νομίζω πως… είναι όλη εγώ. Είναι εγώ: γυρισμένη ανάποδα, από πάνω μέχρι κάτω. Είναι εγώ. Τεντωμένη στα άκρα. Είναι εγώ, μέσα-έξω. Είναι απλά… εγώ», λέει χωρίς να αφήνει περιθώριο για την παραμικρή αμφιβολία για το πώς αισθάνεται απέναντι στην ηρωίδα της.

«Είναι εγώ: που βάζω τον εαυτό μου στα παπούτσια χαρακτήρων, που προσπαθώ να τους καταλάβω σε ένα πολύ βαθύ επίπεδο, με πολλή ενσυναίσθηση και προσπαθώντας να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που λειτουργεί αυτό. Αλλιώς απλά… βάλε και μια μάσκα. Τότε παίζεις μια καρικατούρα. Απλά δεν ξέρω με τι άλλο τρόπο θα λειτουργούσε αυτό».