Ο ΜΙΝΩΣ ΜΑΤΣΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Η ποτισμένη με νότες ατμόσφαιρα στο studio Odeon της Μεσογείων ήταν η ιδανική “αγκαλιά” για μια συζήτηση εφ όλης της ύλης, με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και ταλαντούχους Έλληνες συνθέτες.

Ο Μίνως Μάτσας μάς υποδέχτηκε χαμογελαστός σε έναν χώρο μέσα στον οποίο έχουν ηχογραφήσει τα τραγούδια τους μεγάλα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας· έναν χώρο όπου η σκληρή δουλειά συναντάει την έμπνευση και αυτό το κάτι “μαγικό” παραπάνω που χρειάζεται για να γεννηθεί ένα καλό τραγούδι.

Γελάει πηγαία ανοίγοντας τη βαριά πόρτα του στούντιο. Ενώ περπατάμε προς το γραφείο του σκέφτομαι πόσες άραγε ηχογραφήσεις και πόσες εξομολογήσεις έχουν γίνει πίσω από τα τζάμια και τους τοίχους αυτού εδώ του ιστορικού, από πολλές απόψεις, χώρου.

Εδώ, ο Μίνως “συγκεντρώνει” αυτό το διάστημα, τις γυναίκες-ηρωίδες της ζωής του. Γυναικεία πρόσωπα που έχει αγαπήσει μέσα από τη μουσική του πρωταγωνιστούν στην παράσταση με τίτλο “Με μία Ιστορία”, που θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής στις 7 Μαρτίου – μία ημέρα δηλαδή πριν από τη Γιορτή της Γυναίκας.

“Κάνω κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ μέχρι σήμερα”, μας λέει κοιτώντας τις σημειώσεις του που είναι γεμάτες από σπουδαία γυναικεία ονόματα. “Παρουσιάζω ζωντανά τη μουσική μου, τα τραγούδια μου, και εμφανίζομαι και εγώ ζωντανά μπροστά στο κοινό. Έτσι γνωρίζω τους ανθρώπους που έρχονται στοχευμένα να ακούσουν τη μουσική μου. Είναι κάτι που το ξεκίνησα πολύ πρόσφατα και θέλω να το συνεχίσω”.

Μίνως Μάτσας: “Το τραγούδι είναι μια συμπυκνωμένη μορφή τέχνης”

Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε που χανόταν στο γκαράζ του σπιτιού του, όπου σ’ ένα δικό του μικρό χώρο είχε στήσει ένα υποτυπώδες στούντιο ηχογράφησης.

Από τότε μέχρι σήμερα χάραξε ξεκάθαρα τη δική του πορεία, ενώ μέσα σε αυτή την πανσπερμία τραγουδιών που μας έχει χαρίσει ξεχωρίζουν τα υπέροχα soundtrack που συνέθεσε για ταινίες, τηλεοπτικές σειρές (όπως η μουσική για “Το Νησί”) και θεατρικά έργα.

Πρόσφατα είδαμε την “υπογραφή” του στο τραγούδι της παράστασης “Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας” του Ξενόπουλου με τη Νένα Μεντή, αλλά και στο τραγούδι των τίτλων της σειράς “Πανθέοι”. “Συνθέτοντας μουσική για ένα θεατρικό μπαίνω στη διαδικασία να μελετήσω το έργο. Και αυτό με κάνει να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα” μας λέει και τα μάτια του φωτίζονται από ενθουσιασμό.

Με αυτόν τον ταλαντούχο δημιουργό, που γαλουχήθηκε σε μια μουσική οικογένεια, αλλά βρήκε τη δική του μουσική “γλώσσα”, η συζήτηση δε θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει από το… συστημικό δεδομένο!

Ο λόγος για τον συνονόματο Μίνω Μάτσα senior – που εκτός από πρωτοπόρος στη δισκογραφία, ήταν και ένας πολυγραφότατος στιχουργός του ελληνικού τραγουδιού, για τριάντα ολόκληρα χρόνια.

“Όταν ο Βαμβακάρης πήγε να ηχογραφήσει στον παππού μου”

Μίνως Μάτσας ο παππούς σας και πήρατε το όνομά του. Ένα όνομα που επηρέασε όσο κανένα άλλο την ελληνική δισκογραφία. Ποια στοιχεία της προσωπικότητάς του θα θέλατε να έχετε πάρει; 

“Δεν τον γνώρισα τον παππού μου. Τον έχω πλησιάσει όμως αρκετά μέσα από τις ιστορίες των άλλων και μέσα από αυτά που έχω διαβάσει για εκείνον. Και φυσικά μέσα από τα τραγούδια του. Έχει γράψει στίχους σε κάποια τραγούδια που αγαπάμε όλοι, όπως το “Μινόρε της αυγής”, το “Αντώνης ο Βαρκάρης ο Σερέτης”, το “Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου”, πολλά τραγούδια. Ήταν μοιρασμένος ανάμεσα στη δημιουργία και σε αυτό που λέμε “πρώτες δισκογραφικές εκδόσεις”. Είχε θάρρος και τόλμη και πήρε σοβαρές αποφάσεις επιλογής προσώπων και ρεπερτορίου, που σημάδεψαν τη μουσική εξέλιξη στην Ελλάδα.

Θυμάμαι ωραίες ιστορίες για εκείνον. Για παράδειγμα, όταν ο Βαμβακάρης πήγε να ηχογραφήσει στον παππού μου, στο στούντιο δίπλα ήταν ένας μεγάλος συνθέτης της εποχής, ο Χατζηαποστόλου. Έγραφε οπερέτες σε ευρωπαϊκό στιλ. Όταν άκουσε τον Βαμβακάρη να παίζει με το μπαγλαμαδάκι του είπε στον παππού μου “αν ηχογραφήσεις αυτά τα πράγματα, εγώ φεύγω από την εταιρία” – για να πάρει την απάντηση: “Εγώ θα τον ηχογραφήσω και όπως εγώ δεν ανακατεύομαι στις παρτιτούρες σου, θα σε παρακαλούσα να μην ανακατευτείς κι εσύ στη δουλειά μου”. Έτσι και έγινε, τον ηχογράφησε. Και όχι μόνο τον Βαμβακάρη, αλλά και όλους τους σπουδαίους ρεμπέτες.

Χάρη στον παππού μου, έχουμε σήμερα ηχογραφημένο μεγάλο αρχείο από ρεμπέτικα τραγούδια, από 78 στροφές σε 33, σε CD και πλέον σήμερα σε mp3. Ήταν τολμηρός, ήταν μπροστά από την εποχή του και κυρίως έβλεπε πού είναι το αληθινό, το αυθεντικό. Ξεχώριζε αυτό που έχει αξία και το στήριζε. Αυτά είναι πράγματα που πιθανώς έχω κληρονομήσει και σε κάποια θα ήθελα να του έχω μοιάσει.”

Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα. Πόλεις που από πλευράς DNA σας έχουν επηρεάσει. 

“Η γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι Σμυρνιά, η άλλη γιαγιά από Θεσσαλονίκη, ο παππούς γεννήθηκε Πρεβεζα έζησε στα Γιάννενα. Φανταστείτε όλες αυτές οι κληρονομιές τι μπορεί να δημιουργήσουν μέσα σε έναν άνθρωπο.

Πιστεύω ότι σίγουρα οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου με όλο αυτό το πολιτισμικό κράμα με έχουν επηρεάσει βαθιά. Οι γονείς μου φυσικά γεννήθηκαν στην Αθήνα, αλλά νομίζω ότι στο αίμα μου κυλούν όλα αυτά τα μέρη. Κι εγώ τα έχω μετουσιώσει στο δικό μου γλωσσικό μουσικό ιδίωμα.”

Και από 5 ετών με τον πατέρα σας στο στούντιο; 

“Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έφτανα μέχρι εδώ (και μας δείχνει το χαμηλό πεζούλι του στούντιο). Η πρώτη μου επαφή ήταν με τα καλώδια και τα μηχανήματα, σε αυτό το ύψος έφτανα να δω. Θυμάμαι ότι σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών μου για να φτάσω να δω μέσα από το τζάμι.

Έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο. Είναι σίγουρα ένα συνονθύλευμα εικόνων, πραγμάτων που έχω ζήσει, που θυμάμαι, και που μετά έχω δει τον εαυτό μου σε φωτογραφίες της εποχής. Ήταν μοιραίο πιστεύω να ασχοληθώ με τη μουσική γιατί ήταν το φυσικό μου περιβάλλον.”

Στο Instagram, για παράδειγμα, είδα σε μία ανάρτησή σας μια φωτογραφία με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι. 

“Ναι, αυτή είναι μια πολύ ωραία φωτογραφία. Είναι ο πατέρας μου με τον Μίκη και τον Μάνο. Τους έχω γνωρίσει και τους δύο. Τον Θεοδωράκη περισσότερο, τον Χατζιδάκι λιγότερο, διότι δυστυχώς πέθανε πολύ νέος. Πρέπει να πω ότι ο Χατζιδάκις είναι μια προσωπικότητα που με έχει επηρεάσει καθοριστικά στη μουσική μου και στον τρόπο σκέψης μου. Γιατί πέρα από τη μουσική του, είχε και έναν τρόπο θεώρησης των πραγμάτων που ήταν για μένα πολύ κοντά σε αυτά που σκέφτομαι. Αυτά που πίστευε ο Χατζιδάκις για τη μουσική, για την πολιτική, για τα πράγματα, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ επίκαιρα. Όσα έλεγε το ‘70, το ‘80 και το ‘90, και τα διάβαζα, νομίζω ισχύουν και σήμερα, όπως ακριβώς τα σκεφτόταν.Ήταν διορατικός και πολύ προοδευτικός άνθρωπος για την εποχή του και η σχέση του με το τραγούδι και τη μουσική ήταν μια σχέση… αξιοπρεπής.

Ο Θεοδωράκης από την άλλη, όταν είχα γράψει τη μουσική για “Το Νησί”, με φωνάζει στο σπίτι του και μου λέει “Είμαι φαν σου, βλέπω το Νησί και μπράβο σου που έχεις γράψει τέτοια μουσική. Έτσι πρέπει να γράφονται τα σάουντρακ για το σινεμά και την τηλεόραση”. Και ήταν ενθουσιασμένος.

Αναφορικά με την ιστορία που έγραψα στο Instagram για εκείνον αφορά στην εποχή που ήμουν μικρός και με τρόμαζε έτσι όπως άνοιγε τα χέρια του για να διευθύνει την ορχήστρα.  Έβλεπα έναν θεόρατο πανύψηλο άνθρωπο, σχεδόν δύο μέτρα, κι εγώ ένα παιδάκι να τον βλέπω από το έδαφος. Μου δημιουργούσε δέος.

Στην πρώτη μου συνέντευξη είχα πει ότι νόμιζα ότι ήταν ο “μπαμπούλας”, διότι όταν δεν ήμουν καλό παιδί, μου έλεγαν ότι έρχεται ο Μίκης για ραντεβού και αμέσως τακτοποιούσα τα πράγματά μου και γινόμουν πιο φρόνιμος.

Και με είχε δει τότε ο Μίκης και μου λέει “Εσύ έχεις πει αυτά τα πράγματα για μένα;”. Το χιούμορ δεν ήταν κάτι που τον διέκρινε. Του λέω, το είπα αλλά είναι αλήθεια. Γιατί φαντάσου να σε βλέπει κάποιος από κάτω προς τα πάνω, με τα μαλλιά τα φουντωτά και τα μαύρα ριχτά ρούχα; ”

Πάντως, τα μουσικά αφιερώματα για το έργο του Χατζιδάκι είναι ακριβοθώρητα, ενώ για τον Θεοδωράκη όχι. 

“Κοίταξε, η μουσική του Χατζιδάκι προφυλάσσεται πιο πολύ, όπως την προφύλασσε και ο ίδιος όταν ήταν εν ζωή. Τώρα την “προστατεύει” ο γιος του ο Γιώργος Θεοφανόπουλος, στον οποίο ανήκει το αρχείο του Χατζιδάκι. Ήταν πάντα πολύ πιο επιλεκτικός και το ίδιο επέλεξε και ο γιος του. Γι αυτό και δεν ακούμε τόσα πολλά αφιερώματα. Άλλη διαχείριση του έργου. Άλλες προσωπικότητες. ”

Στη Νομική για να υπερασπίζεται τους αθώους – Και μετά Αμερική

Επιστρέφοντας στα πρώτα βήματα, ξεκινήσατε με κιθάρα, γιατί όχι κάποιο άλλο όργανο πχ ντραμς ή βιολί ή πιάνο. 

“Έξι χρόνων μου έφεραν κιθάρα. Τι να κάνω να τους πω όχι; (γελάει) Προφανώς μου άρεσε και τη συνέχισα για αρκετά χρόνια. Το πιάνο ήρθε αργότερα στη ζωή μου, όταν άρχισα να γράφω μουσική, διότι είναι ένα όργανο που είναι πολύ ολοκληρωμένο. Έχεις όλη την ορχήστρα επάνω στο πιάνο. Ενώ η κιθάρα είναι πολύ πιο προσωπικό, ευαίσθητο και ιδιαίτερο θα έλεγα, όργανο. ”

Οι πρώτες σπουδές όμως δεν ήταν πάνω στη μουσική. 

“Όχι, σπούδασα Νομική, αλλά ορμώμενος από τις… ταινίες.  Έβλεπα στις σειρές στην τηλεόραση, αυτές που βλέπαμε όλοι, και αργότερα ταινίες στο σινεμά και θεωρούσα ότι ως δικηγόρος θα υπερασπίζομαι τους αθώους ανθρώπους. Εβλεπα αυτά τα αστυνομικά δράματα, τα δικαστικά δράματα, και έλεγα θα είμαι σαν κι αυτούς που πάνε στο δικαστήριο και αγορεύουν για να σώσουν τον κόσμο. Παράλληλα όμως η μουσική δεν σταμάτησε ποτέ. Τότε έκανα σπουδές και έφυγα για το Julliard στην Αμερική.”

Η κινηματογραφική μουσική ήταν πάντα ένας στόχος; 

“Όχι. Η κινηματογραφική μουσική ήρθε στη ζωή μου όταν το 1997-98 μου ανάθεσαν από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ελευθεροτυπίας να κάνω τη μουσική για μια βουβή ταινία. Παίξαμε με μια μικρή ορχήστρα τη μουσική γι αυτή την ταινία ζωντανά στο τότε Παλλάς. Και έτσι ερωτεύτηκα τη μουσική για τον κινηματογράφο. Ήμουν τότε κάπου στα 25. Ταίριαξε πάρα πολύ η μουσική μου νομίζω με την εικόνα.

Και όταν έκανα τα πρώτα μου τραγούδια με τον Άκο Δασκαλόπουλο – τον άνθρωπο που με έσπρωξε να ασχοληθώ με το τραγούδι – του έδινα μια κασέτα με πέντε-έξι μελωδίες. Το πρώτο πράγμα που μου έλεγε, τότε, είναι ότι του δημιουργούσαν πολύ έντονες εικόνες. Άρα προφανώς υπήρχε αυτό το πράγμα μέσα μου και ταίριαξε με την εικόνα. Μάλιστα του είχα πει να μείνει μεταξύ μας αλλά το είπε στον Γιώργο Νταλάρα. Και κατόπιν ο Γιώργος διάλεξε τέσσερα τραγούδια να τα συμπεριλάβει στον δίσκο “Καλώς Τους”. ”

Κάποιοι συνθέτες λένε ότι ένα τραγούδι είναι πολύ πιο εύκολο να γραφτεί – πλέον τραγούδια γράφουν και οι τραγουδιστές – αλλά ένας συνθέτης φαίνεται κυρίως από τον τρόπο που ντύνει με μουσική τις κινηματογραφικές εικόνες. 

“Πιστεύω ότι όλα είναι και δύσκολα και εύκολα. Το τραγούδι είναι ένα πράγμα πάρα πολύ δύσκολο. Είναι μια συμπυκνωμένη μορφή τέχνης, πάρα πολύ σπουδαία, γιατί έχει τη δύναμη της αμεσότητας στους ανθρώπους. Λειτουργεί κατευθείαν, άμεσα, και για να πετύχει ένα τραγούδι και να αγαπηθεί δεν είναι καθόλου εύκολο. Έχει κάποιους κανόνες, αλλά έχει και μια στιγμή έμπνευσης που όσες σπουδές και να έχεις κάνει δεν αρκούν.

Δηλαδή, μπορεί να είσαι ένας πολύ καλά σπουδαγμένος συνθέτης, μουσικός, και να μην σου πετυχαίνουν τα τραγούδια. Εγώ θα έλεγα λοιπόν ότι το τραγούδι δεν είναι ευκολότερο από τη σύνθεση για μια ταινία. Το αντίθετο. Ένα τραγούδι είναι πολύ πιο δύσκολο, ενώ αν έχεις να κάνεις μια σκηνή που βλέπεις την ταινία μπροστά σου και είσαι σπουδαγμένος μουσικός, τη γράφεις εκφράζοντας την εικόνα. Ενώ το τραγούδι ενέχει ένα πράγμα ιδιαίτερο, που δεν αρκούν νομίζω οι σπουδές για να το καταφέρεις.”

Αμερική και Julliard.  Είναι αλήθεια τα όσα βλέπαμε στη σειρά “Fame” που έκανε πάταγο στα 80ς-90ς, ή είναι ένας “μύθος”; 

“Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το Fame έβλεπα και ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη να σπουδάσω μουσική (γελάει). Τα περισσότερα πράγματα όταν τα ζεις, απομυθοποιούνται και συνήθως πολύ δικαιολογημένα. Η Αμερική, η Νέα Υόρκη και το Julliard ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία.Έπαιξαν τη μουσική μου μεγάλες ορχήστρες στη Νέα Υόρκη και ένιωσα τρομερή συγκίνηση. Έζησα πολύ ωραίες στιγμές, αλλά προφανώς όλα όταν τα ζεις από μέσα δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι.

Παρ όλα αυτά, οι εμπειρίες ήταν πάρα πολύ καλές και στη συνέχεια στο Λος Άντζελες όπου άρχισα πλέον να δουλεύω ήταν ακόμα καλύτερες. Έμαθα τη δουλειά της κινηματογραφικής γραφής στην πηγή της, θα έλεγα. Δηλαδή, έμαθα τα κόλπα της δουλειάς. Όσο και να σπουδάσεις δεν τα μαθαίνεις παρά μόνο πάνω στη πράξη. Γράφοντας μουσική, παίζοντας κλπ.. Δηλαδή η δουλειά μας είναι μια δουλειά πρακτική, θα έλεγα, όχι θεωρητική. Άρα η τριβή με τη δουλειά μού έμαθε στην Αμερική πράγματα που δεν θα τα μάθαινα πουθενά αλλού. Για το entertainment είναι ο ομφαλός της γης, όπως οι Δελφοί είναι ο ομφαλός της Γης. Αν κάτι ξέρουν οι Αμερικανοί είναι αυτό.

Εγώ έμεινα εκεί περίπου 15 χρόνια, αλλά αποφάσισα να επιστρέψω. Δεν έφυγα εξάλλου για να ζήσω τη ζωή μου στην Αμερική, και να εργαστώ στο Χόλιγουντ. Έφυγα για να κάνω τις σπουδές μου στο Julliard να αποκτήσω εμπειρίες, να μάθω πράγματα.

Και επειδή είμαι περίεργος σαν άνθρωπος και αναζητώ την περιπέτεια και τη βελτίωση, ακολούθησα τη ροή.  Πήγα με τη ροή, που λένε, του ποταμού και αυτό με οδήγησε σε πολύ ωραία πράγματα. Αλλά δεν έφυγα ποτέ μόνιμα. Την αγαπάω την Ελλάδα και την αγαπούσα πάρα πολύ. Δεν θα έφευγα ποτέ για να πάω να ζήσω 15 χρόνια στην Αμερική. Απλά το ένα έφερε το άλλο και αυτό κράτησε πολλά περισσότερα χρόνια από ό,τι είχα υπολογίσει.”

Η τύχη στο πλευρό των τολμηρών;

“Η τύχη βοηθάει πάντα. Χρειάζονται όλα, αλλά και η τύχη. Να βρίσκεσαι την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος, σε αντίθεση με την ατυχία που είναι να βρίσκεσαι τη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος (γελάει). Είναι σαν τη μούσα, η τύχη. Δεν πρόκειται να σε επισκεφθεί αν κάθεσαι ξάπλα και κοιτάς τα αστέρια και περιμένεις να κατέβει η ιδέα. Έρχεται όταν σε βλέπει και δουλεύεις και έχεις λειάνει το έδαφος και έχεις ιδρώσει και έχεις κουραστεί. Τουλάχιστον μιλάω για τη δική μου εμπειρία. Πολλοί άνθρωποι μπορεί να σου πουν κάτι άλλο. Για μένα, και η μούσα και η τύχη σε επισκέπτονται όταν “βλέπουν” να έχεις δουλέψει αρκετά. Πίσω από όσα έχω κάνει υπάρχει πάρα πολύ σκληρή δουλειά. Και συνεχίζω να δουλεύω εντατικά, γιατί αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. ”

Θεωρείτε ότι οι καλλιτέχνες (θα έπρεπε να) επηρεάζουν το κοινό και με τον βίο και τις απόψεις τους και όχι μόνο με την τέχνη τους; 

“Κάποιοι καλλιτέχνες καλύτερα να μη μιλάνε. Αυτή είναι η γνώμη μου. Αλλά όσοι θέλουν ή/και αισθάνονται ότι θέλουν να είναι opinion leaders, καλώς να είναι. Για παράδειγμα, ο Χατζιδάκις, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε πολύ συχνά παρέμβαση στα δημόσια πράγματα και πάρα πολύ εύστοχη και επίκαιρη άποψη που θα μπορούσε να σταθεί και σήμερα. Άλλοι πάλι, δεν ξέρω.

Θεωρώ πάντως ότι άμα είσαι αληθινός σε αυτό που κάνεις στη δουλειά σου – εγώ στη μουσική μου – πιστεύω και η ζωή σου είναι αντίστοιχη. Αλλά αυτά είναι γενικεύσεις, γιατί έχουμε δει στους αιώνες πολλά πράγματα, πολλές ζωές και πολλά έργα ανθρώπων που δε συμβαδίζουν. Η γνώμη μου είναι ότι ο καθένας με τη δουλειά του κάνει αυτό που κάνει και δείχνει το ποιος είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχει την άποψή του. Αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι πρέπει κάποιος να έχει παρέμβαση σε όλα. ”

Σπουδαίοι άνθρωποι σαν αυτές τις προσωπικότητες που αναφέραμε στο καλλιτεχνικό στερέωμα υπάρχουν στη σύγχρονη Ελλάδα; 

“Νομίζω ότι έχει τελειώσει η εποχή των προτύπων. Έχει αλλάξει η εποχή και ο καθένας φτιάχνει τη δική του αυθεντία.  Κάποτε έλεγες θέλω να γίνω σαν αυτόν. Σήμερα δεν υπάρχουν πια αυτά, έχουν καταλυθεί. Και ίσως είναι και καλό γιατί ο καθένας φτιάχνει το δικό του μοντέλο. Η νέα εποχή, ο καινούργιος κόσμος δεν σηκώνει τις αυθεντίες.”

Τα νέα παιδιά, πάντως, φαίνεται ότι θαυμάζουν τράπερς. 

“Ναι μιλάμε για τελείως άλλο πράγμα. Αυτό που λες είναι ίνδαλμα. Πιο πάνω από το θαυμάζω έναν τράπερ, έναν καλλιτέχνη, έναν ηθοποιό, έναν σκηνοθέτη είναι το να θέλω να γίνω σαν κι αυτόν, να με εμπνέει για κάτι σπουδαίο. Είναι τόσοι πολλοί άνθρωποι καθημερινά που ακούς ότι κάνουν κάτι και διακρίνονται, που δεν νομίζω ότι υπάρχουν πλέον αυτά τα μεγαθήρια που είχαμε εμείς παλιά. Και καλό είναι που δεν υπάρχουν -ίσως- γιατί ο καθένας αισθάνεται πιο ελεύθερος.”

«Με μια Ιστορία» στο Μέγαρο Μουσικής και θέμα τη Γυναίκα. Πώς προέκυψε η ιδέα για τη μουσική αυτή παράσταση, και μάλιστα μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που συζητάμε συνεχώς για γυναικεία ενδυνάμωση. 

“Πρόκειται για μία παράσταση, στην οποία έχω επιλέξει μουσικά θέματα από κινηματογραφικές ταινίες και παραστάσεις, που αφορούσαν γυναικείους χαρακτήρες. Έτσι είναι αφιερωμένη η βραδιά στη γυναίκα. Έχω μια ιστορία για την κάθε γυναίκα που αναδύεται μέσα από συνθέσεις που έχω κάνει για έργα του κινηματογράφου και του θεάτρου.

Κοιτάξτε ας πούμε (και μας δείχνει τα χαρτιά πάνω στο γραφείο του που έχουν τις σημειώσεις του για την παράσταση και τα γυναικεία ονόματα): Η εμβληματική Μεγάλη Αικατερίνη, η χειραφετημένη γυναίκα-ποιήτρια Ευτυχία, η αινιγματική Πέτρα φον Καντ, η Ναστάζια από τον “Ηλίθιο” του Ντοστογιέφσκι, η Ελένη η σύντροφος και μούσα του Καζαντζάκη. Έχω επιλέξει να είναι όλα γυναικεία ονόματα και έτσι δομείται η παράσταση “Με μια Ιστορία”.

Αντελήφθην κάποια στιγμή ότι έχω γράψει πολλά μουσικά θέματα στα οποία οι γυναίκες είναι το κύριο πρόσωπο. Δεν είναι κάτι που το σκέφτηκα τώρα. Πάντα πίστευα ότι η γυναίκα είναι το όλον, το άπαν. Είναι η μάνα, είναι η γη, είναι το σύμπαν. Από εκεί προερχόμαστε όλοι.

Μετά τη συναυλία που έκανα στο Ηρώδειο ξανά-συνεργάζομαι με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και με τον Μίλτο Λογιάδη, αυτή τη φορά με “καθαρή” ορχηστρική μουσική. Πολλοί μου είπαν γιατί δεν κάνεις μια συναυλία μόνο με τις μουσικές σου να τις ακούσουμε. Γιατί είναι σχετικά άγνωστες, με την έννοια ότι δεν είχε την ευκαιρία το κοινό να έρθει σε μια παράσταση και να ακούσει τις συνθέσεις μου συγκεντρωμένες.Έτσι επέλεξα τα θέματα που αφορούν γυναίκες και τα παρουσιάζω με μία ωραία ροή. Νομίζω θα είναι μια βραδιά που οι θεατές θα φύγουν πολύ “γεμάτοι”. Τις αγαπώ τις ηρωίδες μου πάρα πολύ και τους έχω φερθεί με πολλή τρυφερότητα, μουσικά.”

Έχοντας παντρευτεί την κ. Κεφαλογιάννη έχετε δει από πολύ κοντά όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια σύγχρονη πετυχημένη γυναίκα… φαντάζομαι εκτιμήσατε ακόμα περισσότερο τη γυναικεία φύση.

“Φυσικά, μεγάλωσε ακόμα περισσότερο ο θαυμασμός μου. Η Όλγα είναι μια γυναίκα που είναι μητέρα, πολιτικός, είναι δραστήρια, βρίσκεται με την ιδιότητά της στο πλευρό των γυναικών εδώ και πολλά χρόνια, στην πρώτη γραμμή σε ζητήματα που αφορούν τη γυναικεία ενδυνάμωση.

Και η αλήθεια είναι ότι ήταν και εκείνη μια πηγή έμπνευσης για να δημιουργήσω αυτή τη βραδιά. Διότι έχω παρακολουθήσει πολλές εκδηλώσεις που έχει κάνει η Όλγα για γυναικεία θέματα και πάντα σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραίο αν μπορούσα να κάνω μια βραδιά κι εγώ με τον δικό μου τρόπο από τη δική μου οπτική. Δεν θα μπορούσα να κάνω μια εκδήλωση για τη γυναικεία βία. Αλλά εγώ έχω τις ηρωίδες μου και τις μεταφράζω μουσικά.”

Η επόμενη γενιά προ των πυλών! Η πατρότητα σας έχει κάνει να δείτε τον κόσμο διαφορετικά; 

“Σίγουρα σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο αλλιώς. Ίσως με μεγαλύτερη αθωότητα. Αντικρίζεις τον κόσμο όπως τον βλέπουν τα παιδιά και ανακαλύπτεις πράγματα τα οποία ίσως τα είχες ξεχάσει. Ξανα-βλέποντας τα πράγματα μέσα από τα μάτια των παιδιών, τα προσεγγίζεις ξανά με μια αθωότητα και μια καθαρότητα. Πολλά νιώθω ότι τα βλέπω σαν να είναι η πρώτη φορά.

Οπότε σίγουρα με κάποιο τρόπο και αυτό με επηρεάζει δημιουργικά, γιατί σκέφτομαι αν αυτά που γράφω τα ακούσουν μεθαύριο τα παιδιά μου, πώς θα είναι στα αυτιά τους.

Πάντα προσπαθούσα να είμαι ο εαυτός μου και να είμαι ειλικρινής με αυτό που κάνω. Τώρα έχω ένα λόγο παραπάνω γιατί σκέφτομαι ότι έχω τέσσερα καινούρια αυτιά που είναι δίπλα μου και ακούνε, οπότε θέλω να είμαι απόλυτα συνεπής με τον εαυτό μου.”

Όνειρα για μία επόμενη φάση; 

“Προς το παρόν κάνω κάτι που δεν είχα ξανακάνει. Παρουσιάζω τη μουσική μου, τα τραγούδια μου και ανεβαίνω κι εγώ στη σκηνή. Είναι κάτι καινούργιο για μένα και θέλω να το συνεχίσω γιατί μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά.”