Ο GREGORY PORTER ΜΙΚΡΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕ ΟΤΙ Ο NAT KING COLE ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑΣ

Θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους ερμηνευτές, συνθέτες και ηθοποιούς της γενιάς του. Και έχει δεκάδες sold-out σόου, βραβευμένους δίσκους και δύο περίβλεπτα Grammy για να το αποδείξει. Ο Gregory Porter έγινε γνωστός το 2010 με το άλμπουμ “Water”, όπου μας συστήθηκε με ένα εμπνευσμένο πάντρεμα jazz, gospel και soul μουσικής.

Με σήμα κατατεθέν τη βαρύτονη φωνή του και ένα καπέλο τύπου deerstalker που δεν αποχωρίζεται ποτέ στις εμφανίσεις του, ο Gregory Porter έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου. Το Σάββατο 24 Ιουνίου θα τον ακούσουμε στο Ηρώδειο, λίγο πριν από τις 2 μεγάλες του συναυλίες στο Royal Albert Hall του Λονδίνου.

Στην τηλεφωνική μας συνομιλία η φωνή του ήταν τόσο εκφραστική που πραγματικά δεν είναι να απορεί κανείς για το πώς έφτασε ως εδώ. “Είναι η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα και μάλιστα σε ένα τέτοιο χώρο όπως το Ηρώδειο. Είναι απίστευτο. Σχεδόν έχω κάνει ήδη την εικόνα στο μυαλό μου. Είναι το σημείο που γεννήθηκε ο πολιτισμός και είναι ένα όνειρό μου που θα πραγματοποιήσω” μας λέει με ενθουσιασμό – ενώ βρίσκεται στο αυτοκίνητό του και οδηγεί.

“Τραγούδα μωρό μου, τραγούδα”

Ο Gregory Porter γεννήθηκε στην Καλιφόρνια το 1971 και η μητέρα του υπήρξε κομβικό πρόσωπο στη ζωή του. Η Ρουθ ήταν ιερέας και από πολύ νωρίς μύησε τον μικρό Gregory στην gospel κουλτούρα. Με έναν πατέρα απών και 7 αδέρφια ο Gregory βρήκε διέξοδο στη μουσική και στον αθλητισμό. Άκουγε ατελείωτες ώρες τους δίσκους της μητέρας του και μαγεμένος από τον Nat King Cole άρχισε να τον μιμείται. Η Ρουθ έφυγε από τη ζωή “χτυπημένη” από τον καρκίνο όταν εκείνος ήταν 21 ετών και τα τελευταία της λόγια ήταν “Τραγούδα μωρό μου, τραγούδα”.

Ήταν ταλαντούχος αθλητής και σπούδασε με υποτροφία στο πανεπιστήμιο του San Diego, όπου και γνώρισε τον σαξοφωνίστα και συνθέτη Kaman Kenyatta. Ο τελευταίος, που έγινε ο μέντορας του, τον οδήγησε σε νέους καλλιτεχνικούς δρόμους, ακόμα και στο Broadway όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο γνωστό μιούζικαλ “It ain’t nothing but Blues”. Ένας τραυματισμός στον ώμο έβαλε τέλος στους στόχους του για αθλητική καριέρα και τότε στράφηκε στη μουσική.

Μέσα στην τελευταία δεκαετία, ο Gregory Porter έφερε τη σύγχρονη jazz στα αυτιά χιλιάδων ανθρώπων. Μαζεύοντας επαίνους και αναγνώριση, μεταξύ αυτών δύο βραβείων Grammy στην κατηγορία Καλύτερου Jazz άλμπουμ με φωνή. Περιγράφοντας ο ίδιος το στιλ του δηλώνει: “Θα έλεγα ότι είμαι κάτι ανάμεσα σε Donny Hathaway, Nat King Cole και Bill Withers – ακούω κάτι από μένα μέσα σε όλους αυτούς, και είναι κάτι που μοιάζει με την κουλτούρα μέσα στην οποία μεγάλωσα, τη gospel μουσική. Μπορώ να ακούσω τη γέφυρα με τη gospel ακόμα και σε τραγούδια του Ray Charles”.

Η μητέρα του υπήρξε το άλφα και το ωμέγα στην εξέλιξή του. Πώς κρατάει μέσα του την ανάμνησή της;
“Ήταν ένας απίστευτα αισιόδοξος άνθρωπος σε πάρα πολλά πράγματα. Και είχε δυνατή πίστη ότι υπάρχει ελπίδα και εξιλέωση για όλους. Και θεωρώ ότι αυτό το στοιχείο της προσωπικότητάς της αποτυπώθηκε και επάνω μου με κάποιο τρόπο. Είμαι σούπερ αισιόδοξος και πιστεύω στην αγάπη και στους ανθρώπους. Και ήταν και ένας άνθρωπος που πίστευε στη λύτρωση, στις δεύτερες ευκαιρίες και στο ότι κάθε άνθρωπος έχει αξία. Οι άστεγοι, οι χρήστες ναρκωτικών, οι περιθωριακοί. Πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν και μπορούν να κάνουν μία νέα αρχή. Νιώθω ότι αυτή την πίστη μού την έχει μεταδώσει και τη βάζω μέσα στη μουσική μου. Την εξιλέωση.”

Ο πατέρας μου ήταν απών. Όταν ήμουν πολύ μικρός φανταζόμουν ότι ο Nat King Cole είναι ο πραγματικός πατέρας μου. Ακούγοντας τη μουσική του Nat ένιωθα ότι ένας πολύ κουλ άντρας υπήρχε στη ζωή μου και με καθοδηγούσε.

Στην ερώτηση αν ήταν πάντοτε το όνειρό του, από μικρή ηλικία, να γίνει μουσικός δεν παίρνουμε την απάντηση που περιμέναμε.
“Ξέρεις, όχι ιδιαίτερα γιατί δεν πίστευα ότι δεν είχα τις προσβάσεις σε μία τέτοια καριέρα μεγαλώνοντας εκεί που μεγάλωσα (γεννήθηκε στο Σακραμέντο και μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά στο Μπέικερσφιλντ). Θεωρούσα ότι είναι ένα όνειρο πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που θα μπορούσα να φτάσω με τις ικανότητές μου. Δεν ήξερα κανέναν στη μουσική βιομηχανία, δεν ήξερα τι να κάνω και πώς. Έγιναν όλα βήμα-βήμα και σήμερα ακόμα τσιμπάω τον εαυτό που που έχω τη δυνατότητα να τα ζησω όλα αυτά.”

Το κεφάλαιο Nat King Cole και τα Grammys

“Η μεγαλύτερη επιρροή μου ήταν αναμφισβήτητα ο Nat King Cole. Όταν ήμουν πολύ μικρός φανταζόμουν ότι ο Nat King Cole είναι ο πατέρας μου. Δεν είχα πατρικό πρότυπο και ακούγοντας τη μουσική του Nat ένιωθα ότι ένας πολυ κουλ άντρας υπήρχε στη ζωή μου. Άκουγα επίσης τραγούδια των Donny Hathaway, Marvin Gaye, Sam Cooke, Louis Armstrong. Από πάντα μου άρεσε η μουσική που βγαίνει από την ψυχή, που έχει συναίσθημα, που σε συγκινεί βαθιά. Ο Lou Rawls ήταν ο αγαπημένος μου. Εννοείται άκουγα και πολλή gospel μουσική. Mahalia Jackson, Mississippi Mass Choir. Πολύ σημαντικός στο σπίτι μας ήταν και ο Michael Jackson, τον οποίο άκουγαν τα μεγαλύτερα αδέρφια μου.”

Πώς συνδυάστηκαν η jazz, η soul και η gospel για να δημιουργήσουν το μοναδικό στιλ του;
“Είναι κάτι που μου βγαίνει με φυσικότητα. Από την παιδική μου ηλικία μπορούσα να ακούω τις συνδέσεις στη μουσική. Δεν το καταλάβαινα από ακαδημαΐκής άποψης, αλλά όταν ήμουν στην εκκλησία πάντοτε τραγουδούσα δεύτερη φωνή αυθόρμητα σε όποιον ήταν επικεφαλής στη σκηνή. Κατά κάποιο τρόπο, χωρίς να το γνωρίζω, αυτοσχεδίαζα από πολύ μικρή ηλικία. Άκουγα τις συνδέσεις χωρίς να καταλαβαίνω το είδος της μουσικής. Αλλά τώρα που καταλαβαίνω τι είναι τα μουσικά είδη δεν τα αποδέχομαι σε στενά πλαίσια, γιατί δεν μου αρέσουν καθόλου οι διακρίσεις στη μουσική.”

Άνοιξαν πόρτες μετά τα δύο βραβεία Grammy;
“Φυσικά τα βραβεία έχουν τη σημασία τους. Σε ψηφίζει το κοινό, σε επιλέγουν οι συνάδελφοί σου και οι άνθρωποι της βιομηχανίας. Και είναι μία επιβεβαίωση για το στιλ της μουσικής μου, και όλα όσα αντιπροσωπεύω. Είναι περίπου 10 χρόνια που κάνω sold out σόους, και νιώθω ότι έχω επιβεβαιωθεί για τις επιλογές μου. Και είμαι ευγνώμων που όλα αυτά ξεδιπλώθηκαν έτσι με αυτόν τον τρόπο.

Γράφω ένα τραγούδι για να πω μια ιστορία από τη δική μου πλευρά. Αλλά αυτή η ανθρώπινη εμπειρία δεν είναι μόνο δική μου. Δεν είναι ιδιωτική. Η αγάπη, η ανασφάλεια, η επιθυμία να σε αγαπήσουν, όλα αυτά είναι πανανθρώπινες ανάγκες και δεν συμβαίνουν μόνο σε σένα.

Τα Grammy ήταν ένα “χτύπημα” επιβράβευσης στον ώμο και όντως άνοιξαν πόρτες στη βιομηχανία της μουσικής. Ακόμα και μόνο που βρέθηκα στην τελετή απονομής και γνώρισα από κοντά τεράστιους καλλιτέχνες, αρκεί. Βρέθηκα με τους Isley Brothers, χαιρέτησα την Beyonce και έσφιξα το χέρι του LL Cool J. Αναφορικά με το είδος της μουσικής που υπηρετώ πλέον η αυτοπεποίθησή μου είναι ψηλά και συνεχίζω να κάνω αυτό που κάνω. Έχω πολλά σχέδια στο μυαλό μου, αλλά αυτή τη στιγμή εργάζομαι πάνω σε ένα άλμπουμ με χριστουγεννιάτικη μουσική.” [το 2020 κυκλοφόρησε το άλμπουμ “All Rise”]

Εκτός από τραγουδοποιός και τραγουδιστής είναι και ηθοποιός. Πόσο βοήθησε η ηθοποιία στον τρόπο που εξελίσσεται στο στιλ του ως περφόρμερ.
“Η μελέτη μου ως ηθοποιός με έκανε να καταλάβω καλύτερα ότι η “προσωπική ιστορία” είναι η “οικουμενική ιστορία”. Το θέατρο μας ενώνει. Μια παράσταση παρουσιάζει μία συγκεκριμένη ιστορία και εκατό άνθρωποι έρχονται κάθε βράδυ να δουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτή. Το ίδιο συμβαίνει στη μουσική. Γράφω ένα τραγούδι για να πω μια ιστορία από τη δική μου πλευρά. Αλλά αυτή η ανθρώπινη εμπειρία δεν είναι μόνο δική μου. Δεν είναι ιδιωτική. Η αγάπη, η ανασφάλεια, η επιθυμία να σε αγαπήσουν, όλα αυτά είναι πανανθρώπινες ανάγκες και δεν συμβαίνουν μόνο σε σένα.”

Πώς συμπεριφερόμαστε σε όσους χρειάζονται βοήθεια;

Το άλμπουμ Take Me to the Alley (2016) με το οποίο κέρδισε Grammy το 2017 είναι όπως λέει ο ίδιος ένας τρόπος να εκφράσει τους πολιτικούς και κοινωνικούς του προβληματισμούς. Μέσα στη μουσική του υπάρχουν πολλά πολιτικά μηνύματα, υπέρ της αγάπης και κατά του ρατσισμού, όπως στα τραγούδια “When Love Was King”, “Mister Holland”, “Take me to the Alley”, “Fan the Flames” καλ.

Τραγούδια αναφέρονται σε ζητήματα όπως: το στάτους, οι φυλετικές διακρίσεις, η επαφή με ανθρώπους που θεωρούνται κοινωνικά υποδεέστεροι, με τους ανήμπορους, τους ασθενείς και τους εθισμένους. Πώς συμπεριφερόμαστε σε όσους χρειάζονται βοήθεια; Πώς φερόμαστε στους περιθωριοποιημένους; Ποια είναι η ατομική μας ευθύνη;

Γενικά πιστεύει ότι οι καλλιτέχνες οφείλουν να έχουν πολιτικό στίγμα και να είναι ενεργοί χρησιμοποιώντας της πλατφόρμα τους για να ευαισθητοποίηση σε διάφορα ζητήματα;
“Νομίζω ναι, αν έχεις κάτι να πεις πρέπει να το πεις. Προσωπικά συμμετέχω πολύ συχνά σε συναυλίες αλληλεγγύης, κατά της φτώχειας, κατά του πολέμου. Έχω πληγωθεί πάρα πολύ με τον πόλεμο στην Ουκρανία και έχω τραγουδήσει για αυτό. Θέλω η μουσική μου να λειτουργεί ενάντια στον αρνητισμό της πολιτικής.”

Η νέα γενιά να βρει τη φωνή της

Τι θα έλεγε στη νέα γενιά μουσικών που αντιμετωπίζει όλο αυτόν τον αρνητισμό και τώρα ξεκινάει την πορεία της.
Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό είναι να βρει κάποιος την προσωπική μοναδική του φωνή, την “γλώσσα” που τον κάνει να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Κάθε καλλιτέχνης είναι μοναδικός. Έχει μία κληρονομιά, έχει μεγαλώσει με συγκεκριμένες μουσικές καταβολές.

Ποια είναι τα τραγούδια που άκουγε η μητέρα σου, τι άκουγε ο πατέρας σου τι τραγουδούσαν οι πρόγονοί σου; Ενθαρρύνω τους ανθρώπους να γυρίσουν στο “πατρικό” τους και να ακούσουν προσεκτικά για να καταλάβουν τις “αρχικές ιδέες” που κυκλοφορούσαν στο σπίτι που μεγάλωσαν. Πολύ συχνά αυτή είναι η ενέργεια που κάνει μοναδικό έναν καλλιτέχνη. Αυτό που κρύβεται στο ντουλάπι της κουζίνας του σπιτιού του.”

Σάββατο 24 Ιουνίου/ Ηρώδειο / viva.gr.