O “ΡΙΠΛΕΪ” ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟΣ ΣΤΟ NETFLIX – ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ
Είδαμε την πολυσυζητημένη σειρά “Ρίπλεϊ” στο Netflix με τον Άντριου Σκοτ στον ομώνυμο ρόλο και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Ένας μύθος περιβάλλει την προσωπικότητα του Τομ Ρίπλεϊ του διάσημου ήρωα της Πατρίσια Χάισμιθ που έχει εμπνεύσει κινηματογραφιστές και θεατρικούς σκηνοθέτες. “O ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ” αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα της σειράς της μετρ των αστυνομικών ιστοριών με ήρωα τον Τομ Ρίπλεϊ, η οποία ξεκίνησε το 1955 και ολοκληρώθηκε το 1990.
Το ευρύ δε κινηματογραφόφιλο και τηλεοπτικό κοινό έχει ταυτίσει τον Ματ Ντέιμον με τον Ρίπλει του Άντονι Μιγκέλα (The Talented Mr. Ripley, 1999). Η ταινία αυτή μάλιστα έχει επικρατήσει και θεωρείται ως η “τέλεια” κινηματογραφική εκδοχή του βιβλίου. Σε αυτήν εκτός από τον Ματ Ντέιμον, πρωταγωνιστεί ο Τζουντ Λο στον ρόλο του Ντίκι και η Γκουίνεθ Πάλτροου στον ρόλο της Μαρτζ.
Tο μεγάλο στοίχημα της σειράς
Μεγάλο το στοίχημα, λοιπόν, να κάνει κάποιος τον Ρίπλει τηλεοπτική σειρά οχτώ επεισοδίων. O οσκαρικός δημιουργός και σκηνοθέτης της σειράς που προβάλλεται στην πλατφόρμα του Netflix ωστόσο, Steven Zaillian (Η Λίστα του Σίντλερ, American Gangster, The Girl With the Dragon Tattoo, The Irishman, The Gangs of New York, The Night of), όχι μόνο ρίσκαρε, αλλά κατάφερε κάτι μοναδικό.
Άφησε στη σκιά την επικρατούσα κινηματογραφική εκδοχή και έφερε στην επιφάνεια μία άλλη, πολύ πιο σκοτεινή και εσωτερική, αναπαράσταση του γοητευτικού αυτού μυστηριώδη ήρωα. Θα έλεγε κανείς πως ο Zaillian επενδύει με τη σειρά αυτή σε ό,τι πιο αντιεμπορικό και ως διά μαγείας βγαίνει κερδισμένος.
Καταρχάς η σειρά είναι ασπρόμαυρη, γεγονός που μπορεί στην αρχή να ξενίζει, στη συνέχεια όμως σε βυθίζει σε αυτή τη νουάρ αισθητική της και σε μαγεύει με την αφήγησή της που μοιάζει να κυλά σε εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Όλη τη σειρά τη διατρέχει μία υποδόρια ένταση. Μία ένταση που σε κατακλύζει σταδιακά, καθώς μπαίνεις μέσα στις λεπτομέρειες της ιστορίας, στην ψυχοσύνθεση των ηρώων και στις διαρκώς μεταβαλλόμενες σχέσεις μεταξύ τους.
Τα υγρά σοκάκια, οι βροχερές νύχτες κσι οι σκιές αφθονούν. Θα έλεγε κανείς πως ο Τομ Ρίπλει καθρεφτίζεται μέσα στις γεμάτες με νερό και λάσπη λακούβες. Ακούμε τον ήχο του βηματισμού του, τον ήχο των τσιγάρων του και παρακολουθούμε κάθε τολύπη καπνού του να ανυψώνεται στον αέρα.
Η ερμηνεία του Άντριου Σκοτ
Ο Άντριου Σκοτ αποδεικνύει πως μπορεί να είναι ο ιδανικός ομώνυμος αντιήρωας της Patricia Highsmith. Το βλέμμα, ο ρυθμός της ομιλίας του, οι αργές του κινήσεις, η ψυχραιμία του ακόμη και στις πιο δύσκολες και κρίσιμες στιγμές είναι στοιχεία που εκφράζονται εκπληκτικά. Τον συναντάμε για πρώτη φορά, σαν Τομ Ρίπλεϊ να ζει σε ένα φτωχόσπιτο στη Νέα Υόρκη και βγάζει ίσα ίσα τα προς το ζην ως μικροεγκληματίας, εκτρέποντας την αλληλογραφία και τις επιταγές των ανθρώπων και διευθύνοντας ψεύτικες εταιρείες είσπραξης χρεών.
Όταν ο πλούσιος πατέρας του Ντίκι Γκρίνλιφ τού προτείνει να ταξιδέψει στην Ιταλία με όλα τα έξοδα πληρωμένα για να προσπαθήσει να πείσει τον γιο του (τον υποδύεται υπέροχα ο Τζόνι Φλιν) να επιστρέψει στην πατρίδα, εκείνος δε διστάζει να αρπάξει την ευκαιρία.
Σύντομα, ο Τομ μπαίνει -και μάλιστα ορμητικά- στη ζωή του Ντίκι, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του, ενώ η κοπέλα του, η Μαρτζ (εξαιρετική στον ρόλο της η Ντακότα Φάνινγκ), παρακολουθεί με αυξανόμενη καχυποψία από την ολοένα και πιο φθίνουσα θέση της. Μέχρι που το εγκληματικό στοιχείο ξυπνά μέσα στον Τομ και τότε ο δρόμος που παίρνει δεν έχει πια γυρισμό.
Η σκηνοθετική οπτική του Zaillian χαρτογραφεί με απίστευτη ακρίβεια κάθε κίνηση του Ρίπλεϊ, είτε πρόκειται για τις απάτες πλαστογραφίας του είτε για τα δεκάδες ψέματά του είτε για τα στυγερά εγκλήματά του. Δε βιάζεται, δε φοβάται να εστιάσει ακόμη και στις σιωπές των ηρώων του. Άλλωστε ό,τι δε λένε με λόγια οι ηθοποιοί, το λένε με το βλέμμα τους.
Η αχίλλειος πτέρνα
Αν έπρεπε να βρούμε το αδύναμο στοιχείο της σειράς αυτής, θα ήταν κάποιες τραβηγμένες από τα μαλλιά σκηνές. Όπως η σκηνή της δολοφονίας του Ντίκι στη βάρκα που ο Τομ κατορθώνει να επιβιώσει σαν άλλος Μαγκάιβερ από κάθε είδους χτυπήματα και πνιξήματα. τον χτυπάει δυνατά στο κεφάλι ακόμη και μια τσιμεντένια άγκυρα και αυτός συνεχίζει να κολυμπά ακάθεκτος. Ανάλογες υπερβολές παρατηρούνται και στη δολοφονία του Φρέντι (που τον υποδύεται ο non binary γιος του Sting, Κόκο Σάμνερ).
Και το συμπέρασμα
Η σειρά υπερκεράζει όλες τις αστοχίες της και σταδιακά κερδίζει τις εντυπώσεις με τη σπάνια ματιά της. Πηγαίνει ενάντια στο ρεύμα της εποχής και είναι πραγματικά υπέροχη.
