ΟΙ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2025 ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΔΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ

Το κινηματογραφικό 2025 παίρνει φόρα με ταινίες που έχουμε ήδη δει και μπορούμε να προτείνουμε, είτε μέσα από πρεμιέρες σε φεστιβάλ, είτε ως ψηφοφόρος των Χρυσών Σφαιρών με πρόσβαση σε screeners ταινιών που ήταν υποβεβλημένες για τη φετινή ψηφοφορία.

Από ταινίες τρόμου και μουσικές βιογραφίες, μέχρι μεγαλειώδες αμερικανικό σινεμά και ξενόγλωσσα, animation διαμάντια, αυτές είναι οι καλύτερες ταινίες που θα κάνουν ποδαρικό στη χρονιά.

Nosferatu II

 

Εδώ και πολύ καιρό τώρα, οι βρικόλακες στην οθόνη έχουν υπάρξει είτε σέξι (True Blood, Twilight), είτε χαζοβιόληδες (Hotel Transylvania, Renfield). Το μεγαλειώδες όμως remake του κλασικού βωβού έργου του FW Murnau από τον Robert Eggers, τους πηγαίνει πίσω στις αρχαίες ρίζες τους στην ευρωπαϊκή λαογραφία.

Το Nosferatu είναι ένα σχολαστικά μελετημένο έργο εποχής που διαδραματίζεται στη Γερμανία στις αρχές του 1800. Ο Bill Skarsgård υποδύεται τον απέθαντο κόμη Orlok, και εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν βρικόλακα που δεν είναι ούτε γόης, ούτε κάποιος κυκλοθυμικός μοναχικός τύπος, αλλά μία τερατώδης δαιμονική δύναμη. Παρόλα αυτά, το γοτθικό μελόδραμα του Eggers δεν έχει να κάνει με τον κόμη, όσο εντυπωσιακός και αν είναι, αλλά με τον Thomas Hutter (Nicholas Hoult) και τη σύζυγό του Ellen (Lily-Rose Depp), ένα δυνητικά ευτυχισμένο ζευγάρι που απειλείται τόσο από τις ανασφάλειές του σχετικά με την τάξη και το σεξ, όσο και από τον Τρανσυλβανό αιμοβόρο που έχει μετακομίσει στο ερειπωμένο αρχοντικό πιο πάνω στον δρόμο.

Τα σκηνικά είναι συγκλονιστικής επιμέλειας και λεπτομέρειας, και ο τρόμος του Nosferatu II old school. Θα παραμονεύει πάντοτε κάτι στη σκιά.

Πρεμιέρα: 2/1

Queer

Σε μία εποχή με τόση συζήτηση γύρω από την ερωτική επιθυμία – ή, καλύτερα, την απουσία της – στον κινηματογράφο, το Queer είπε challenge accepted. Ακολουθώντας τον Lee (έναν Daniel Craig που κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθεί στα Όσκαρ για την ερμηνεία του), έναν φλύαρο γκέι άνδρα στην Πόλη του Μεξικού της δεκαετίας του 1950, εισάγοντάς μας σε έναν κόσμο γεμάτο λαχτάρα. Όμως ο Luca Guadagnino και ο Justin Kuritzkes – σε έναν γύρο νίκης μετά από τον πρωταθλητή ερωτικής επιθυμίας του 2024 που δημιούργησαν, το Challengers – φωλιάζουν έναν πιο ακανθώδη, κυκλοθυμικό διαλογισμό κάτω τα κοινωνικά παιχνίδια εδώ. Το Queer είναι βρώμικο και μελαγχολικό, σφίγγοντας ερεθισμένο τις γροθιές του.

Πρεμιέρα: 16/1

A Real Pain

Δύο δεκαετίες μετά τη λαμπρή καριέρα του ως ηθοποιός, η οποία περιλαμβάνει τα πάντα, από το Zombieland μέχρι το The Social Network και το Sasquatch Sunset, ο Jesse Eisenberg αποδεικνύει εξίσου ταλαντούχος και πίσω από την κάμερα. Η δεύτερη ταινία του ως σεναριογράφος-σκηνοθέτης περιστρέφεται γύρω από δύο ξαδέρφια, τον David και τον Benji, τους οποίους υποδύονται ο Eisenberg και ο Kieran Culkin αντίστοιχα. Ο David είναι προσεκτικός και επιφυλακτικός, ο Benji εκνευριστικά εγωιστής και εξωστρεφής. Σε μια προσπάθεια όμως να αποκαταστήσουν τη σχέση που είχαν κάποτε ως παιδιά στη Νέα Υόρκη, τα ξαδέρφια πηγαίνουν σε μία ξενάγηση σε χώρους του Ολοκαυτώματος στην Πολωνία.

Το αξιοσημείωτο στο A Real Pain είναι πως αντιμετωπίζει την πένθιμη θεματική του με σεβασμό και ευαισθησία, και όμως προκαλεί το γέλιο από την αρχή μέχρι το τέλος. Η κωμωδία του μοιάζει πάντα αβίαστη, επειδή φαίνεται να προκύπτει οργανικά από τις προσωπικότητες των δύο χαρακτήρων. Ο Eisenberg έχει καταφέρει να κάνει μια ειλικρινή, διορατική, βαθιά συγκινητική, πολύ αστεία ταινία και ο Culkin έχει ήδη κερδίσει μία υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες για την ερμηνεία του.

Πρεμιέρα: 16/1

A Complete Unknown

 

Η μουσική βιογραφία του James Mangold για τα πρώτα χρόνια του Bob Dylan κινείται με τον δικό του τυχαίο τρόπο, ακολουθώντας τον θρυλικό, σγουρομάλλη τροβαδούρο – έναν Timothée Chalamet να παίζει με μια δύστροπη, πανούργα ηρεμία που ανταποκρίνεται στην πρόκληση στην αγκαθωτή χαρισματικότητα του Dylan. Η ερμηνεία ανταποκρίνεται και στη λογική του κινηματογράφου. Παρακολουθούμε έναν νεαρό μυστηριώδη άνδρα που φωτίζει το δωμάτιο όταν τραγουδάει, και θέλουμε να μάθουμε πώς λειτουργεί το κεφάλι του. Το νου μας στη Monica Barbaro που υποδύεται την Joan Baez.

Πρεμιέρα: 23/1

All We Imagine As Light

 

Στη Βομβάη, η ρουτίνα της νοσοκόμας Prabha διαταράσσεται όταν λαμβάνει ένα απροσδόκητο δώρο από τον εν διαστάσει σύζυγό της. Η νεότερη συγκάτοικός της, η Anu, προσπαθεί μάταια να βρει κάποιο μέρος της πόλης ώστε να έρθει κοντά με το αγόρι της.

«Καλύτερα να συνηθίσεις την παροδικότητα», λέει ένας από τους χαρακτήρες στο πανέμορφο ντεμπούτο της Ινδής σκηνοθέτριας Payal Kapadia. Οι γυναίκες στο κέντρο της ταινίας είναι σωματικά και υπαρξιακά κολλημένες μεταξύ σταθμών, αναζητώντας ένα μέρος όπου η ευτυχία θα μπορούσε να διαρκέσει. Παρά τα δυνητικά σχηματικά στοιχεία της – αταίριαστοι συγκάτοικοι, ταξικά φορτισμένα ειδύλλια, μία μετανάστευση από την ανωνυμία της πόλης στην οικειότητα της θάλασσας – το All We Imagine As Light μοιάζει ευέλικτο και απελευθερωμένο, μάλλον ως απόρροια του παρελθόντος της δημιουργού του στο ντοκιμαντέρ. Πιο έξυπνο και πειραματικό, ακόμη και για τις νόρμες του arthouse κινηματογράφου.

Πρεμιέρα: 23/1

Flow

 

Το Flow, το ντεμπούτο του δημιουργού κινουμένων σχεδίων Gints Zilbalodis, βρίσκει έναν κόσμο να καταπίνεται από τεράστιες πλημμύρες και μία μαύρη γάτα να επιπλέει μέσα στα ερείπια.

Στα χαρτιά, το πλάνο ενός γατιού, ενός σκύλου, μιας καπαγιάρας και ενός πουλιού που επιβιώνουν μαζί σε μία αυτοσχέδια βάρκα ακούγεται σαν σκηνικό για κάποια παλαβή ταινία του στούντιο Illumination με ομιλούντα ζώα. Η τολμηρή όμως επιλογή του Zilbalodis να αφαιρέσει τον διάλογο από την εξίσωση και να βασιστεί αποκλειστικά (και σιωπηλά) στην οξυμένη, θεατρική συμπεριφορά των ζώων, δίνει τη θέση της σε ένα διαλογιστικό έργο μετα-ανθρώπινου δράματος, ταυτόχρονα ανατριχιαστικό και εκθαμβωτικό. Ό,τι στερείται το Flow από τα μπάτζετ δισεκατομμυρίων δολαρίων των σύγχρονων ταινιών 3D-animation, το αναπληρώνει με τα καλλιτεχνικά του σχέδια και τη ρευστή κάμερα, όλα με επίκεντρο μία μικρή γάτα που διατηρεί την αθωότητά της μέσα από την πιο τρομακτική καταστροφή.

Πρεμιέρα: 30/1

The Brutalist

 

Ο Brady Corbet κατασκεύασε ένα μαξιμαλιστικό έπος διάρκειας τρεισήμισι ωρών για έναν Εβραίο αρχιτέκτονα με σπουδές στο Bauhaus (ο Adrien Brody θα είναι άλλος ένας ηθοποιός αυτής της λίστας που θα διεκδικήσει Όσκαρ), ο οποίος φτιάχνει τη ζωή του στην Πενσυλβάνια αφότου διέφυγε από το Ολοκαύτωμα στην Ουγγαρία.

Γυρισμένο στο σχεδόν απαρχαιωμένο φορμά ευρείας οθόνης της VistaVision, το Brutalist θυμίζει έργο του 20ό αιώνα, γοητευμένο από τη δυναστική παρακμή και το αισθητικό δέλεαρ του φασισμού, θυμίζοντας κλασικά ευρωπαϊκά art-house έργα όπως τη Λεοπάρδαλη του Luchino Visconti ή τον Κομφορμιστή του Bernardo Bertolucci, είναι όμως και μία σύγχρονη άποψη της εμπειρίας των μεταναστών που ενσωματώνει με ειλικρίνεια θέματα όπως ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός και η σεξουαλική βία. Οι αριστουργηματικές (και συχνά αστείες) ερμηνείες από σχεδόν όλα τα μέλη του καστ, η σχολαστικότητα με την οποία εξερευνά πολύπλοκους χαρακτήρες και ιδέες, και η ομορφιά των συνθέσεών της, την καθιστούν μία από τις καλύτερες ταινίες που θα δεις το 2025.

Πρεμιέρα: 6/2

I’m Still Here

 

Ο Walter Salles (The Motorcycle Diaries) κάνει το πολιτικό δράμα προσωπικό σε αυτή την εύγλωττη ταινία που βασίζεται στην αληθινή ιστορία της οικογένειας Paiva. Στο Ρίο του 1970, ο Rubens Paiva, ένας φιλελεύθερος πρώην βουλευτής και ακτιβιστής που αντιτίθεται στη στρατιωτική δικτατορία της χώρας, γίνεται ένας από τους πολλούς εξαφανισμένους όταν συλλαμβάνεται και η οικογένειά του δεν τον ξαναβλέπει ποτέ. Τα χρόνια γίνονται δεκαετίες, και η σύζυγός του, Eunice, ζει με τις συνέπειες μαζί με τα πέντε παιδιά τους.

Η Fernanda Torres δίνει μία ερμηνεία αξιοσημείωτης υποτονικής ισχύος – είναι υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα – αποτυπώνοντας τη σιδερένια θέληση της Eunice που αγωνίζεται να στηρίξει την οικογένειά της και να ανακαλύψει την τύχη του συζύγου της. Ο Salles μας εμβυθίζει στην ένταση και τον φόβο της απαγωγής, ενώ λίγες ταινίες δημιουργούν μία τόσο μοναδική απεικόνιση των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων σε όσους μένουν πίσω. Το I’m Still Here αποκαλύπτει με κομψότητα το πένθος και τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικές πράξεις μπορούν να πατήσουν pause σε ζωές, καθώς μία οικογένεια μαθαίνει να κοιτάζει μπροστά χωρίς να χάνει το παρελθόν από τα μάτια της.

Πρεμιέρα: 13/2

Presence

 

Μία οικογένεια αγοράζει ένα νέο σπίτι (από μία μεσίτρια που υποδύεται η Julia Fox σε μία αξιομνημόνευτη σκηνή), και σύντομα, ένα μέλος της αρχίζει να βιώνει παράξενα φαινόμενα, ενώ οι άλλοι παραμένουν αμέτοχοι. Σε αυτή την περίπτωση η στοιχειωμένη είναι η Chloe (Callina Liang), η μελαγχολική έφηβη κόρη που εξακολουθεί να θρηνεί για τον πρόσφατο θάνατο της καλύτερης φίλης της, Nadia, από υπερβολική δόση. Η Chloe καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. Ο ανήσυχος πατέρας της (Chris Sullivan) πιστεύει ότι μπορεί να χρειάζεται νέα φαρμακευτική αγωγή ή/και να δει διαφορετικό θεραπευτή. Η αφηρημένη μητέρα της (Lucy Liu) πιστεύει ότι πρέπει απλά να το ξεπεράσει.

Η ιστορία του Presence είναι οικεία, όμως δεν υπάρχει τίποτα οικείο στον τρόπο που το έχει γυρίσει ο Steven Soderbergh. Η κάμερά του περιπλανιέται στους χώρους, αιωρείται γύρω από τους ηθοποιούς, τρέχει πάνω-κάτω τις σκάλες και κοιτάζει έξω από το παράθυρο, συνήθως σε μονοπλάνα που αποτελούν το σύνολο μίας σεκάνς. Ο σκηνοθέτης πειραματίζεται με αυτή την ηδονοβλεπτική ματιά της κάμερας, και θα είναι σίγουρα αρκετοί αυτοί που θα υποβιβάσουν την ταινία ως κάποια περίεργη τεχνική άσκηση, όμως ακόμα και ο “χαμηλότερος” Soderbergh λειτουργεί σε υψηλότερο επίπεδο από πολλούς συναδέλφους του.

Πρεμιέρα: 20/2

The Girl with the Needle

 

Το Girl with the Needle ξεχώρισε στο Φεστιβάλ Καννών ως ένα σκοτεινό παραμύθι για την αναζήτηση της τρυφερότητας και της ηθικής μίας γυναίκας σε έναν σκληρό κόσμο. Η τελευταία ταινία του σεναριογράφου-σκηνοθέτη Magnus von Horn παρακολουθεί τη νεαρή εργάτρια εργοστασίου Karoline που παλεύει να επιβιώσει στη μεταπολεμική Κοπεγχάγη. Όταν καταλήγει άνεργη, εγκαταλελειμμένη και έγκυος, η χαρισματική Dagmar θα την προσλάβει ως βοηθό στη διεύθυνση ενός κρυφού πρακτορείου υιοθεσιών για ανεπιθύμητα παιδιά. Οι δύο γυναίκες θα δημιουργήσουν έναν απροσδόκητο δεσμό, μέχρι που μία ξαφνική αποκάλυψη θα αλλάξει τα πάντα.

Βασισμένο σε μια ανατριχιαστική αληθινή ιστορία, το φιλμ είναι ένα γοτθικό όραμα με σύγχρονη απήχηση. Από τα πλάνα που αποτυπώνουν απόκοσμα την Κοπεγχάγη μέχρι τη θόλωση των στοιχείων στο φόντο, το Girl with the Needle δημιουργεί σταθερά ένα αποπροσανατολιστικό και κλειστοφοβικό αποτέλεσμα. Ένα παραμύθι τρόμου από άλλη εποχή, πάντοτε απρόβλεπτο.

Η ταινία είναι η υποβολή της Δανίας για την κατηγορία Καλύτερου Διεθνούς Φιλμ στα 97α Βραβεία Όσκαρ.

Η ταινία θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2025.