ΟΙ 10 ΠΙΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΤΕΧΝΗΣ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΑΕΙ ΟΛΗ Η ΕΥΡΩΠΗ

Ο ποπ σταρ Harry Styles ποζάρει για τον David Hockney και η Abramović βάζει το κοινό να περάσει ανάμεσα από δύο ολόγυμνα σώματα προκειμένου να διαβεί το κατώφλι της αναδρομικής έκθεσης με τα προκλητικά έργα της στο Λονδίνο.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν με τις συγκρούσεις σε Ισραήλ και Γάζα και “πολεμώντας” ένα αίσθημα ματαιότητας, στραφήκαμε για λίγο στις ενδιαφέρουσες εκθέσεις τέχνης, που εγκαινιάστηκαν στα ευρωπαϊκά μουσεία και θα συνεχιστούν μέχρι τις αρχές της επόμενης χρονιάς.

Με την αδιόρατη αίσθηση ότι ελάχιστες ευκαιρίες έχουμε να δούμε στην Ελλάδα μεγάλου βεληνεκούς αναδρομικές εκθέσεις εικαστικών παγκοσμίου φήμης, συγκεντρώσαμε τις 10 πιο ενδιαφέρουσες εκθέσεις που “σήκωσαν αυλαία” στην Ευρώπη. Κι ας τις κοιτάμε με το κυάλι…

EDVARD MUNCH – Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ

Στη Berlinische Galerie – Βερολίνο

Όλοι συνδέουμε τον Έντβαρτ Μουνκ με τον εμβληματικό του πίνακα “Η Κραυγή“, κι όμως το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό το γκραν γκινιόλ αγωνιώδες πρόσωπο που συμβολίζει το άγχος της ανθρώπινης κατάστασης. Ο Νορβηγός καλλιτέχνης προκάλεσε τους συγχρόνους του με τη ριζοσπαστική νεωτερικότητα των έργων του, ιδίως στο Βερολίνο, όπου άσκησε μεγάλη επιρροή γύρω στις αρχές του αιώνα.

Η έκθεση έργων του που παρουσιάζεται στην Berlinische Galerie, εξερευνά περίτεχνα την ιστορία της βαθιάς σχέσης του Μουνκ με το Βερολίνο, η οποία ξεδιπλώνεται μέσα από μια σειρά από πίνακες, χαρακτικά και φωτογραφίες του. Στο διάστημα από το 1892 έως το 1933, ο Μουνκ συμμετείχε σε περίπου 65 εκθέσεις στο Βερολίνο, αποδεικνύοντας ότι η πόλη αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά hotspots στην καριέρα του.

Εκεί ο ζωγράφος βρήκε καλλιτέχνες, γκαλερίστες, προοδευτικούς διανοούμενους και συλλέκτες που προώθησαν το έργο του. Βέβαια όταν έκανε την πρώτη του έκθεση στο Βερολίνο, οι πίνακές του προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Η περίφημη “Υπόθεση Μουνκ” και το κλείσιμο της έκθεσης διόλου δεν στεναχώρησαν τον καλλιτέχνη, το αντίθετο μάλιστα. Ο Μουνκ ευχαριστημένος από τη “μεγάλη αναταραχή” έγραψε σε επιστολή του: “Ποτέ δεν πέρασα τόσο διασκεδαστικά. Είναι απίστευτο ότι κάτι τόσο αθώο, όπως η ζωγραφική, θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοια αναστάτωση“.

Η ατμόφαιρα του Βερολίνου ήταν πολύ γοητευτική για τον Μουνκ, ο οποίος μάλιστα είχε μετακομίσει στις όχθες του Spree, όπου έζησε και εργάστηκε για μεγάλα χρονικά διαστήματα από το 1892 έως το 1907, πριν να εγκατασταθεί μόνιμα στη Νορβηγία το 1909.

Στο Βερολίνο ήρθε σε επαφή με ένα διεθνή κύκλο συγγραφέων, καλλιτεχνών και κριτικών, συμπεριλαμβανομένου του Σουηδού δραματουργού και διανοούμενου Άουγκουστ Στρίντμπεργκ, τον οποίο ζωγράφισε το 1892. Συναντήθηκε επίσης με το Δανό συγγραφέα και ζωγράφο Χόλγκερ Ντράχμαν, τον οποίο επίσης ζωγράφισε το 1898.

Στην έκθεση παρουσιάζονται ογδόντα περίπου αριστουργήματα του Έντβαρτ Μουνκ, καθώς και έργα άλλων καλλιτεχνών, όπως ο Walter Leistikow και ο Akseli Gallen-Kallela.

• Info: Edvard Munch – Magic of the North – Μέχρι 22 Ιανουαρίου 2024.

LOUISE BOURGEOIS – ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΑΡΑΧΝΕΣ

Στο Belvedere Palace – Βιέννη

Όσοι φοβούνται τις αράχνες λατρεύουν να αντιπαθούν το έργο της Bourgeois, την τεράστια αράχνη της οποίας είδαμε στο Κέντρο Σταύρος Νιάρχος το καλοκαίρι του 2022. Μια αναδρομική έκθεση αφιερωμένη στο πολυεπίπεδο έργο αυτής της ιδιοφυούς καλλιτεχνικής προσωπικότητας, φιλοξενεί στο πλαίσιο του εορτασμού των 300 χρόνων του, το Παλάτι Belvedere.

Οι πολυτελείς μπαρόκ αίθουσες του Παλατιού πλημμυρίζουν με τους μαγευτικούς πίνακες της Γαλλο-αμερικανίδας καλλιτέχνιδας, υπό τον τίτλο “Louise Bourgeois: Persistent Antagonism”.

Η έκθεση επικεντρώνεται στους υποβλητικούς υπερρεαλιστικούς πίνακές της από τη δεκαετία του 1940, οι οποίοι συνομιλούν με ένα προσεκτικά επιλεγμένο σύνολο γλυπτών, εγκαταστάσεων και σχεδίων της, που καλύπτουν το σύνολο της καριέρας της.

Αν και είναι περισσότερο γνωστή για τις γιγαντιαίες χάλκινες αράχνες της, πίσω από τις οποίες “κρύβεται”  η περιπεπλεγμένη σχέση με τη μητέρα της, ήταν οι ελαιογραφίες της (1938 -1949), που σφυριλάτησαν την ιδιαίτερη καλλιτεχνική της γλώσσα. Η έκθεση σηματοδοτεί την πρώτη φορά που οι πίνακες αυτοί θα εκτεθούν ως σύνολο έργων στην Ευρώπη και είναι η πρώτη μεγάλη έκθεση του έργου της Bourgeois στη Βιέννη εδώ και 100 χρόνια.

Εξαιρετικά εντυπωσιακή η εικαστική εγκατάσταση “Cell (The Last Climb)” και το κατόρθωμα των επιμελητών και διοργανωτών να χωρέσουν το σκουριασμένο κλουβί του 2008 μέσα στα μαρμαρένια πατώματα της αίθουσας του Belvedere. “Όταν βλέπω όλα τα έργα που έχω δημιουργήσει συνολικά, τότε συνειδητοποιώ πόσο επίμονη και πεισματάρα υπήρξα” είχε πει.

Αλλά η βασική ιδέα πίσω από τη δουλειά της ήταν ότι μέσα από τη ζωή δημιουργούμε πράγματα, τα ανατρέπουμε και τα ξαναφτιάχνουμε!  “Κάνω, ξεκάνω, ξανακάνω…” συνήθισε να λέει.

Ήταν μία πανέξυπνη, μοφωμένη καλλιτέχνις,που πάλεψε σκληρά να καθιερωθεί ως γυναίκα δημιουργός στον κόσμο των ανδρών, ενώ στην τέχνη της χρησιμοποιούσε όλες τις ικανότητες της για να ξεπεράσει την εσωτερική δυστυχία της. Ήταν η τέχνη που της έσωσε τη ζωή!

• Louise Bourgeois – Persistent Antagonism – Μέχρι 28 Ιανουαρίου 2024. 

MARINA ABRAMOVIC – ΌΛΗ Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ

Στη Royal Academy of Arts – Λονδίνο

Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, μια εμβληματική μορφή στον κόσμο της τέχνης και πρωτοπόρος στην τέχνη της περφόρμανς, μαγεύει συνεχώς το κοινό σε διάστημα πέντε δεκαετιών μέσα από τις πρωτοποριακές εξερευνήσεις της, που φέρνουν το σώμα και το πνεύμα στα όρια. Ένα από τα πρώιμα έργα της, η εξάωρη περφόρμανς “Rhythm 0”, ξεχωρίζει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Η Αμπράμοβιτς το 1974 απηύθυνε μια ανοιχτή πρόσκληση στο κοινό, ενθαρρύνοντάς το να αλληλεπιδράσει μαζί της με όποιον τρόπο επιθυμούσε – μια τολμηρή πρόταση που, ως γνωστόν, κορυφώθηκε σε μια περίπτωση όπου ένα γεμάτο όπλο την απείλησε.

Σε αυτή τη νέα μεγάλη έκθεση που φιλοξενείται στην Βασιλική Ακαδημία, κομβικές στιγμές από την πολυετή καριέρα της Abramović ζωντανεύουν μέσα από μια συλλογή γλυπτών, βίντεο, εγκαταστάσεων και περφόρμανς. Ειδικότερα, εμβληματικά έργα όπως το “The Artist is Present” παίρνουν ξανά “σάρκα και οστά” μέσω της χρήσης αρχειακού υλικού.

Συμπληρωματικά, μια επιλογή προκλητκών έργων “ξαναζωντανεύουν” από τη νέα γενιά καλλιτεχνών περφόρμανς, άτομα που γνωρίζουν καλά τη χαρακτηριστική μεθοδολογία της Marina Abramović.  Πιο συγκεκριμένα 42 “re-performers” και ηθοποιοί, απόφοιτοι ή σπουδαστές του Ινστιτούτου Abramović, αναπαράγουν τα τέσσερα πιο θρυλικά της έργα.

Σε ένα από αυτά, με τίτλο “Imponderabilia”, ένας άνδρας και μία γυναίκα ολόγυμνοι στέκουν στην είσοδο του σόου, έτσι ώστε όταν ένας επισκέπτης περάσει, να πρέπει να ακουμπήσει τα σώματά τους και να αντικρίσει πολύ κοντά τον έναν από τους δύο. Ένα “σοκ” που οι επισκέπτες της έκθεσης αντιμετωπίζουν ποικιλοτρόπως.

• Info: Marina Abramović – Μέχρι 1η Ιανουαρίου 2024.

PICASSO – ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΒΗΛΟ

Στο Museo Nacional Thyssen-Bornemisza – Μαδρίτη

Όπως πρόσφατα είδαμε (και) στην ξενάγηση της έκθεσης για το πολλαπλό στο Μουσείο Γουλανδρή, ο Πικάσο ήταν γνωστός για τον πειραματισμό και τη “δαιμονισμένη” παραγωγικότητά του. Δεν δίστασε μπροστά σε καμία “άγνωστη” τεχνική. Τα έκανε όλα. Ζωγράφισε, σχεδίασε, σμίλεψε, έγραψε, φωτογράφισε, φιλοτέχνησε θεατρικά σκηνικά, κεραμικά και έμαθε τεχνικές χαρακτικής.

Η ακατάπαυστη επιθυμία του Πάμπλο Πικάσο να επανεφευρίσκει την τέχνη του και να ξεπερνά τα όρια είναι εμφανής στο καινοτόμο πνεύμα του. Με αφορμή την 50ή επέτειο από το θάνατο του Ισπανού καλλιτέχνη, η έκθεση “Picasso – The Sacred and the Profane” αναδεικνύει την τόλμη του να προσεγγίσει κλασικά θέματα, αλλά και την ιουδαϊκή και χριστιανική παράδοση, ενώ παράλληλα μελετά την ουσία της ζωγραφικής.

Στο έργο του ο Πικάσο συνδύασε το θείο και το ανθρώπινο με την ευρύτερη και βαθύτερη έννοια. Κοιτάζοντας  την τέχνη του παρελθόντος, αποκαλύπτει νέους τρόπους ερμηνείας της ιστορίας και με τη διορατικότητά του συνεχίζει να μας δίνει θεμελιώδεις ενδείξεις για τις αβεβαιότητες του σύγχρονου κόσμου. Η ζωή, ο θάνατος, το σεξ, η βία και ο πόνος φιγουράρουν στα έργα του.

Για τον Πικάσο, η τέχνη ήταν ένα μέσο εξορκισμού τόσο των δικών του φόβων όσο και των προκλήσεων που αντιμετώπιζε η ανθρωπότητα. Θεωρούσε τον εαυτό του ένα είδος σαμάνου, προικισμένου με μια υπερφυσική δύναμη που του έδινε την ικανότητα να μεταμορφώνει τον ορατό κόσμο.

Με περίπου 30 πίνακες που φιλοξενούνται σε τρεις αίθουσες, η έκθεση αντιπαραβάλλει τα έργα του Πικάσο με εκείνα του Ελ Γκρέκο, του Ρούμπενς και άλλων. Εξερευνά την προσωπογραφία, τα οικιακά θέματα και τις “αντιθέσεις” όπως το Πάθος και η Βία, προσφέροντας πληροφορίες τόσο για την ιστορία όσο και για το παρόν της συνειδητότητας.

• Info: Picasso: The Sacred and the Profane – Μέχρι 14 Ιανουαρίου 2024.

ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ANISH KAPOOR

Στο Fondazione Palazzo Strozzi – Φλωρεντία

Από τις 7 Οκτωβρίου, το περίφημο Palazzo Strozzi στη Φλωρεντία θα παρουσιάσει μια αξιοσημείωτη έκθεση με νέες δημιουργίες και παλαιότερα έργα του καταξιωμένου 69χρονου Βρετανο-Ινδού καλλιτέχνη Anish Kapoor.

Θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς εν ζωή καλλιτέχνες, ένας δημιουργός που έχει μεταμορφώσει ανεξίτηλα το τοπίο της σύγχρονης γλυπτικής.

Την έκθεση ανοίγει το μεγάλης κλίμακας γλυπτό “Void Pavilion IV”, μια κομψή, λευκή κυβική κατασκευή που βρίσκεται μέσα στην αναγεννησιακή αυλή του Palazzo Strozzi. Εκτός από αυτό το κεντρικό σημείο, κάθε γκαλερί της έκθεσης θα ξεναγήσει τους επισκέπτες σε μια συναρπαστική οδύσσεια που περιλαμβάνει την πολύπλευρη καλλιτεχνική διαδρομή του Kapoor – με έργα όπως τα “Svayambhu”, “To Reflect an Intimate Part of the Red” και“Angel”.

Αυτό το “ταξίδι” θα διασχίσει τα ελικοειδή γλυπτά του με καθρέφτες, τις έντονες βυσσινί εγκαταστάσεις του και τις διάσημες δημιουργίες του “Vantablack“, με το πιο μαύρο… μαύρο χρώμα που υπάρχει στον πλανήτη (για το οποίο έχει εξασφαλίσει τα αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης, δημιουργώντας αντιδράσεις στην καλλιτεχνική κοινότητα).

• Info: Anish Kapoor – Untrue Unreal – Μέχρι 4 Φεβρουαρίου 2024.

EL GRECO και TINO SEGHAL – ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ

Στο Centro Botín – Σανταντέρ

Το Centro Botín παρουσιάζει μια μοναδική έκθεση με τίτλο “El Greco / Tino Sehgal”, η οποία δημιουργεί έναν διάλογο μεταξύ του εμβληματικού πίνακα του El Greco “Η προσκύνηση των ποιμένων” (1577-1579) από τη συλλογή του Fundación Botín και ενός νέου ζωντανού έργου του Γερμανο-ινδού καλλιτέχνη Tino Sehgal. Το καινοτόμο έργο του Sehgal, με τίτλο “This youiiyou”, εμβαθύνει στη διαγενεακή φροντίδα και τις συναισθηματικές συνδέσεις.

Το αριστούργημα του Ελ Γκρέκο, διαθέτει μια κεντρική απεικόνιση του μικρού Ιησού που περιβάλλεται από την Παναγία, τον Άγιο Ιωσήφ και τους ποιμένες που τον λατρεύουν, εκπέμποντας μια βαθιά φωτεινή αύρα. Το έργο του Sehgal μεταμορφώνει αυτό το θέμα, προβάλλοντας τις περίπλοκες χειρονομίες και τις αλληλεπιδράσεις της φροντίδας μεταξύ των γενεών.

Η έκθεση εκτυλίσσεται στον ανοιχτό χώρο της γκαλερί του Renzo Piano στο Centro Botín, δημιουργώντας μια διαχρονική σύνδεση μεταξύ ιστορικών και σύγχρονων θεμάτων.

Και ενώ οι υπεύθυνοι ήταν πολύ ευγενικοί όταν μας έστειλαν τις φωτογραφίες του πίνακα, αρνήθηκαν να αποκαλύψουν την καλλιτεχνική “παρέμβαση” του Tino Sehgal: “Ο καλλιτέχνης δεν δημιουργεί έργα αλλά εμπειρίες, τις οποίες ονομάζει ‘δομημένες καταστάσεις’ και παράγονται από τη ζωντανή διάδραση με το έργο, κάτι που δεν αναπαράγεται” μας είπαν.

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης εξηγεί: “Δεν αναπαράγω φωτογραφικά ή κινηματογραφικά το έργο μου γιατί υπάρχει σαν κατάσταση και γι αυτό το να το αντικαταστήσω με ένα υλικό ‘αντικείμενο’ όπως μια φωτογραφία ή ένα βίντεο δεν μοιάζει αρκετό. Επίσης, τα έργα μου παίρνουν μία μορφή που υπάρχει στο χρόνο και δεν εξαρτώνται από κάποιου είδους καταγραφή – για να τα αντικαταστήσει.”

“Η προσκύνηση των ποιμένων” του Θεοτοκόπουλου ολοκληρώθηκε κατά το τελευταίο έτος της ζωής του σπουδαιου καλλιτέχνη και πραγματεύεται το ομώνυμο παραδοσιακό θέμα στη χριστιανική τέχνη. Ο Θεοτοκόπουλος ζωγράφισε το έργο αυτό για να τοποθετηθεί πάνω από τον ίδιο του τον τάφο, στον ναό της Μονής του Αγίου Δομίνικου του Παλαιού, στο Τολέδο. Η υπογραφή του ζωγράφου στην ελληνική γλώσσα είναι ορατή στην κάτω αριστερή γωνία του έργου. Η ομάδα των αγγέλων που αιωρούνται πάνω από τη σκηνή ίσως να μοιάζει με το τμήμα που λείπει από τον πίνακα “Το άνοιγμα της Πέμπτης Σφραγίδας”.

• Info: El Greco / Tino Seghal – Μέχρι 11 Φεβρουαρίου 2024.

ΚΕΦΑΛΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΙΤΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ

Στο Royal Museum of Fine Arts – Αμβέρσα

Μετά την πρωτοποριακή έκθεση Vermeer στο μουσείο Rijksmuseum, το Μουσείο Καλών Τεχνών της Αμβέρσας αλλάζει ρότα. Αυτή τη φορά, δεν επικεντρώνεται μόνο στα έργα του ίδιου του Ολλανδού δασκάλου, αλλά και σε ένα διακεκριμένο σύνολο καλλιτεχνών που περιλαμβάνει διάσημα ονόματα όπως ο Ρέμπραντ, ο Ρούμπενς και ο Πίτερ Μπρέγκελ ο πρεσβύτερος.

Αυτή η επιμελημένη συλλογή επικεντρώνεται στην εμφάνιση ενός νέου καλλιτεχνικού είδους – της μελέτης κεφαλής.

Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, υπήρξε ένα κύμα ενδιαφέροντος για την “tronie”, έναν αρχαϊκό ολλανδικό όρο που σημαίνει “πρόσωπο”. Η έκθεση “Turning Heads” στο KMSKA συγκεντρώνει μια συγκλονιστική σειρά από 76 εξαίσια αριστουργήματα από βελγικές και διεθνείς συλλογές, όλα επικεντρωμένα γύρω από αυτό το θέμα. Η έκθεση υπόσχεται να ταξιδέψει τους θεατές στην εξέλιξη του είδους “tronie”, από τις αρχές του 15ου αιώνα έως τον 19ο αιώνα. Το βίντεο της έκθεσης τα λέει όλα!

• Info: Turning Heads: Bruegel, Rubens and Rembrandt – Μέχρι 21 Ιανουαρίου 2024.

Ο DAVID HOCKNEY ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ

Στη National Portrait Gallery – Λονδίνο

Έχεις περιέργεια για το πώς ο εμβληματικός Βρετανός ζωγράφος David Hockney θα μπορούσε να αποτυπώσει στον καμβά το “flare” του ποπ σταρ Harry Styles; Όσοι επισκεφθούν την μεγάλη έκθεση του καλλιτέχνη Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων στο Λονδίνο θα δουν όχι μόνο τον διάσημο τραγουδιστή, αλλά και άλλα πορτρέτα υπό τον γενικότερο τίτλο “Drawing from Life”.

Μετά τη μνημειώδη έκθεση τοπίου που έκανε στο Guggenheim του Μπιλμπάο το 2012, ο David Hockney απομακρύνθηκε από τη ζωγραφική, έφυγε από το σπίτι του στο Yorkshire και πήγε στο Λος Άντζελες. Σιγά σιγά άρχισε να επιστρέφει στην ήσυχη ενατένιση της ζωγραφικής πορτρέτων, ξεκινώντας με την απεικόνιση του διευθυντή του στούντιό του.

Στους επόμενους μήνες απορροφήθηκε από την απεικόνιση προσώπων που προσκάλεσε στο στούντιό του για να ποζάρουν. Άνθρωποι από όλους τους τομείς της ζωής του. Φίλοι, οικογένεια, συνεργάτες, καλλιτέχνες, επιμελητές και γκαλερίστες έκατσαν στην ίδια καρέκλα, όπου με τον δεξιοτεχνικό χειρισμό των χρωμάτων του καλλιτέχνη, “ξεπήδησαν” από τον καμβά οι διαφορετικές τους προσωπικότητες. 

Η έκθεση αυτή είχε στο παρελθόν κοσμήσει τις αίθουσες της Εθνικής Πινακοθήκης Πορτρέτων για ένα φευγαλέο διάστημα 20 ημερών το 2020, αλλά αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας.

Εκτός από τα 33 νέα έργα, θα παρουσιαστούν επίσης σχέδια με έγχρωμο μολύβι που δημιούργησε ο Hockney στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του 1970, καθώς και μια επιλογή σχεδίων από τη δεκαετία του 1980, όταν ο καλλιτέχνης έφτιαχνε ένα αυτοπορτρέτο κάθε μέρα επί δύο μήνες.

• Info: David Hockney: Drawing from Life – Mέχρι τις 21 Ιανουαρίου 2024.

CLAUDE GILLOT ΜΕ ΚΩΜΩΔΙΕΣ, ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΑΒΟΥΡΓΗΜΑΤΑ

Στο Λούβρο – Παρίσι

Ο Γάλλος καλλιτέχνης Claude Gillot ήταν ένας πολυπράγμων δημιουργός, ο οποίος διέπρεψε σε διάφορους κλάδους, όπως η ζωγραφική, η χαρακτική μετάλλων και ο σχεδιασμός θεάτρου. Υπό την καθοδήγηση του Jean-Antoine Watteau, η καλλιτεχνική ικανότητα του Gillot άνθισε. Ωστόσο, ήταν τα ευφάνταστα ροκοκό σχέδιά του που προκάλεσαν τον θαυμασμό της παρισινής αστικής τάξης.

Στο επίκεντρο του καλλιτεχνικού του έργου βρίσκεται μια σημαντική συλλογή σχεδίων που δείχνουν την εκτίμηση που είχε για την κωμική ουσία της ιταλικής κωμωδίας, η οποία χαρακτηρίζεται από παντομίμες, ακροβατικά και ανδρόγυνες μορφές.

Η έκθεση Μουσείο του Λούβρου αποτελεί το πιο φιλόδοξο αφιέρωμα που έχει γίνει ποτέ στον Gillot, και περιλαμβάνει σχεδόν 90 έργα του. Οι επισκέπτες δεν θα δουν μόνο την υπάρχουσα και πιο εκτεταμένη συλλογή έργων του Gillot που έχει το Λούβρο, αλλά και έργα που έχει δανειστεί από διάσημα ιδρύματα όπως η Morgan Library & Museum, το Metropolitan Museum of Art της Νέας Υόρκης, η Βασιλική Βιβλιοθήκη του Βελγίου και το Musée d’Art.

• Info: Claude Gillot – Comedies, fables & arabesques – Μέχρι 12 Φεβρουαρίου 2024.

NAN GOLDING, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΚΑΛΑ

Στο Stedelijk – Άμστερνταμ

Η Nan Goldin είναι μία από τις πιο προβεβλημένες φωτογράφους της εποχής μας. Η άποψή της για τις χαρές και την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από τη φωτογραφική της μηχανή, είναι θρυλική. Οι φωτογραφίες της ίδιας και των φίλων της είναι στιγμιότυπα της οικειότητας και της συνεύρεσης, της καθημερινότητας και των ξέφρενων πάρτι. Κάνει τα κοινωνικά ζητήματα ορατά και υπό εξέταση, ακόμη και πολύ πέρα από τον κόσμο της τέχνης.

Στη μεγαλύτερη γκαλερί του Stedelijk, η Nan Goldin επιστρέφει στις απαρχές της καλλιτεχνικής της πρακτικής με την έκθεση “This Will Not End Well”. Ως κινηματογραφίστρια, παρουσιάζει προβολές διαφανειών που αποτελούνται από χιλιάδες φωτογραφίες σε έξι μοναδικά κτίρια, υποστηριζόμενες από μουσική, voice-over και αρχειακό υλικό.

Το magnum opus της, η διαρκώς μεταβαλλόμενη “The Ballad of Sexual Dependency” (1981-2022) περιλαμβάνει πλέον περισσότερες από χίλιες εικόνες που αποτυπώνουν τον κύκλο των φίλων της κατά τη διάρκεια των ετών. Βίαια επεισόδια, σαγηνευτικοί χοροί και οι μοιραίες πλευρές του σεξ και των ναρκωτικών. 

Η Nan Goldin γεννήθηκε το 1953 και εργάζεται μεταξύ Νέας Υόρκης, Παρισιού και Βερολίνου. Κράτησε την πρώτη της φωτογραφική μηχανή σε ηλικία 15 ετών και άρχισε να τραβάει πολαρόιντ του εαυτού της και των φίλων της σε ένα χίπικο κοινόβιο. Το 1972 μετακόμισε με μια ομάδα drag queens στη Βοστώνη, ξεκινώντας τη δια βίου εμμονή της με τη φωτογράφηση των queer και transgender κοινοτήτων. Το 1978 η Goldin μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου έκανε παρουσιάσεις διαφανειών σε νυχτερινά κέντρα και υπόγειους κινηματογράφους.

Το πιο γνωστό της έργο, “The Ballad of Sexual Dependency”, εκδόθηκε ως βιβλίο-ορόσημο το 1986. Τη δεκαετία του 1990, η Goldin μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου δημοσίευσε το βιβλίο “A Double Life” με τον David Armstrong και την πρώτη έκδοση του “The Other Side”. Το 2018 η Goldin και οι συνεργάτες της ίδρυσαν την P.A.I.N. (Prescription Addiction Intervention Now), μια ομάδα άμεσης δράσης που ασχολείται με το στίγμα της εξάρτησης και των ναρκωτικών.