ΟΙ 30 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2023

Σαν απόδειξη πως πραγματικά τίποτα δεν κρατάει για πάντα και τίποτα δεν είναι άτρωτο, το 2023 θα γραφτεί στα βιβλία ως η χρόνια του 21ου αιώνα που το franchise εμπορικό σινεμά κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μας. Οι υπερήρωες καταποντίστηκαν (εκτός από τη μοναδική ταινία του είδους που διαθέτει ουσιαστική δημιουργική σκοπιά από πίσω, το Guardians of the Galaxy vol.3) αλλά δεν περιορίζεται εκεί η ζημιά. Το νέο Indiana Jones πέρασε και δεν ακούμπησε, το εορταστικό animation Wish της Disney έκανε το στούντιο να ευχηθεί να μην είχε ακόμα τμήμα κινουμένων σχεδίων, κι ακόμα κι η νέα Επικίνδυνη Αποστολή ζορίστηκε πολύ στα ταμεία.

Για πρώτη φορά από το 2001, καμία από τις τρεις πρώτες ταινίες στο παγκόσμιο box office δεν είναι σίκουελ. Ναι, προφανώς, για να βρέθηκαν εκεί πάνω όλες έχουν κάτι τρομερά αναγνωρίσιμο: Τις κούκλες Barbie, τα βιντεοπαιχνίδια Super Mario, το όνομα του Κρίστοφερ Νόλαν – όμως ας μην αγνοούμε το γεγονός πως ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, είχαμε στην κορυφή τρεις ταινίες που δεν συνέχιζαν, δεν επανέφεραν κάποια ταινία που είχαμε δει 2-3 χρόνια πριν. Το κοινό, κουρασμένο, αναζήτησε κάτι καινούριο.

Και μάλιστα ανάμεσα στην Barbie και το Οπενχάιμερ, τα αναμφίβολα φιλμικά φαινόμενα του ‘23, μπορεί κανείς να συζητήσει και να βρει πολλές ιδέες και τεχνικές στα όρια του αντισυμβατικού και του επαναστατικού. Στην περίπτωση της Barbie, το να φαίνεται αντισυμβατική είναι κομμάτι του ίδιου του κειμένου της ταινίας. Στην περίπτωση του Οπενχάιμερ, οι τεχνικές μέσω των οποίων ξεδιπλώνεται μια βιογραφική αφήγηση στην οθόνη, επαναπροσεγγίζονται από την αρχή. Κι αυτές οι ταινίες σκαρφάλωσαν στην κορυφή του παγκόσμιου box office.

Όπως γράφει στο εξαιρετικό του essay ο Ρίτσαρντ Μπρόντι στο New Yorker φαίνεται πως βρισκόμαστε σε μια στιγμή στο χρόνο όπου και τα στούντιο παίρνουν περισσότερα ρίσκα από όσα είχαμε συνειδητοποιήσει, και οι τεχνικές στη διάθεση των σκηνοθετών τους δίνουν περισσότερα δημιουργικά όπλα, και τα streaming δίκτυα βρίσκονται σε ένα σημείο αναμεταξύ τους σύγκρουσης που έχει ως αποτέλεσμα έργα μεγάλης φιλοδοξίας, από τους Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού για το Apple TV+ μέχρι την σπουδαία τετραλογία διασκευών Ρόαλντ Νταλ του Γουές Άντερσον για το Netflix. Κι όσο για την Disney; Η αναμφίβολα σημαντικότερη φετινή κυκλοφορία του στούντιο προέρχεται από την Searchlight κι έχει γυριστεί από έναν έλληνα σκηνοθέτη που διατηρούσε το δικαίωμα του director’s cut.

(Και μιλώντας by the way και για ελληνικά δεδομένα: Το ντόπιο αντίστοιχο μεγάλο μπλοκμπάστερ της χρονιάς, η Φόνισσα, είναι μια από τις πιο καλλιτεχνικά εντυπωσιακές ελληνικές ταινίες τα τελευταία χρόνια.)

Είναι όλα αυτά μια τυχαία συγκυρία στο χρόνο; Μπορεί. Έτυχε η Marvel να πνίξει το προϊόν της με κακές τηλεοπτικές σειρές την ίδια στιγμή που κανείς δεν είχε και πολλή όρεξη για νέες περιπέτειες μετά το τελευταίο Avengers. Έτυχε η DC να κάνει νέα αρχή με τους δικούς της υπερήρωες αφήνοντας τις τελευταίες τρεις ταινίες της να σβήσουν ήσυχα στο box office. Έτυχε οι απεργίες σεναριογράφων και ηθοποιών να αποδυναμώσουν τον κύκλο προώθησης πολλών μεγάλων εμπορικών στοιχημάτων. Έτυχε η διαστρική περσινή επιτυχία του Top Gun: Maverick να θάψει και το φετινό Indiana Jones και τη φετινή Επικίνδυνη Αποστολή. Έτυχε η Disney να έχει εκπαιδεύσει το κοινό πως τα animation είναι για το Disney+ και κανείς πια δεν πάει να τα δει σινεμά.

Όλα αυτά έτυχαν μαζί, ναι, και εξηγούν σε μεγάλο βαθμό γιατί τα σίγουρα εμπορικά χαρτιά των περασμένων 20 χρόνων δεν δούλεψαν καθόλου φέτος. Δεν εξηγούν όμως γιατί πέτυχαν τα όσα πέτυχαν – κάτι που μάλλον οφείλεται σε μια σύμπνοια από δημιουργικούς και τεχνικούς παράγοντες που είχαν σαν αποτέλεσμα μια τόσο δυνατή φουρνιά μεγάλων παραγωγών.

Παράλληλα, έχουμε τη δύναμη των μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ ισχυρότερη πια από ποτέ, με την κάλυψη για Κάννες και Βενετία να ισοδυναμεί πλέον με κάτι ανάμεσα σε Όσκαρ και ComicCon του Σαν Ντιέγκο. Οι (μη αγγλόφωνες) ταινίες που κέρδισαν τα τρία μεγαλύτερα βραβεία στις Κάννες βρέθηκαν υποψήφιες κι οι τρεις τους για πολλαπλές Χρυσές Σφαίρες – δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Είναι όλες τους πολύ δυνατά στοιχήματα για μεγάλη οσκαρική παρουσία.

Δεν είναι όλες απαραίτητα όλων των γούστων (ούτε θα βρείτε όλες τις προαναφερθείσες ταινίες στην παρακάτω λίστα) όμως εξηγούν ένα κάποιο ανανεωμένο ενδιαφέρον για το σινεμά και δη το mainstream – τόσο από την πλευρά του κοινού, όσο κι από την πλευρά των δημιουργών.

Εμείς κοιτάμε και φέτος τον μεγάλο πλούτο της κινηματογραφικής χρονιάς, συνδυάζοντας τα καλύτερα του ‘23 σε double features (και μερικά triple για έξτρα κέφι). Μιας και πάλι διαπιστώσαμε πως αρκετές από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες βρίσκονται σε απρόσμενο διάλογο μεταξύ τους, κι όχι μόνο επειδή το αναμφίβολο κινηματογραφικό φαινόμενο της χρονιάς είναι ένα double feature, το λεγόμενο Barbenheimer.

Χωρίσαμε λοιπόν και πάλι τις ταινίες της χρονιάς σε ζευγαράκια– δείτε το και σαν έναν τρόπο να αναζητήσετε ένα ενδιαφέρον (και κυρίως απρόσμενο) συμπλήρωμα σε κάποιο φιλμ που ενδεχομένως σας άρεσε. Για τη λίστα ελήφθησαν υπόψη όλες οι εμπορικές κυκλοφορίες πρώτης προβολής στην Ελλάδα μες στο ‘23, σε σινεμά, streaming ή τηλεοπτική πρεμιέρα. Στις παρενθέσεις όλοι οι τίτλοι είναι λινκς προς αναλυτικές κριτικές και σχετικές συνεντεύξεις.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ

Περασμένες Ζωές (Σελίν Σονγκ)
Το Χρονικό Ενός Εφήμερου Έρωτα (Εμανουέλ Μουρέ)
Ένα Όμορφο Πρωινό (Μία Χάνσεν-Λοβ)

Μεστές, λεπτού σκηνοθετικού αγγίγματος ιστορίες αγάπης, πάθους, και μιας καθημερινότητας που συνεχίζει να κυλάει (ίσως απάνθρωπα, ίσως θεραπευτικά) τονίζοντας το πώς κάθε στιγμή, κάθε κενό, κάθε απουσία, αλλά και κάθε συναίσθημα, βρίσκεται τελικά πάντοτε σε διάλογο με το παρελθόν μας.

(Περασμένες Ζωές | Το Χρονικό Ενός Εφήμερου Έρωτα | Ένα Όμορφο Πρωινό | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Σελίν Σονγκ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Λέα Σεϊντού)

ΑΡΧΑΙΑ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Φόνισσα (Εύα Νάθενα)
Tár (Τοντ Φιλντ)

Τα εργαλεία της αρχαίας τραγωδίας χρησιμοποιούνται για να φέρουν στην οθόνη δύο γνώριμες ιστορίες: Ένα εμβληματικό διήγημα του Παπαδιαμάντη και μια κλασική ιστορία ανόδου, ύβρης και πτώσης. Στην εποχή τους και στον χρόνο τους, μετατρέπονται αμφότερα σε ανατριχιαστικές ιστορίες φαντασμάτων, με κεντρικές ηρωίδες που καταπίνονται από το περιβάλλον τους.

(Φόνισσα | Tár | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Εύα Νάθενα)

ΖΗΤΗΜΑ ΟΠΤΙΚΗΣ

Η Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε (Αντρέα Ντι Στέφανο)
How to Have Sex (Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ)
Το Τέρας (Χιροκάζου Κόρε-εντα)

Μια απλή μετατόπιση μπορεί να δώσει στην ίδια ιστορία εντελώς διαφορετικές διαστάσεις και να μας προσφέρει μια εντελώς νέα κατανόηση. Στο Τέρας είναι η ίδια ιστορία που επαναλαμβάνεται τρεις φορές μπροστά στα μάτια μας εξανθρωπίζοντας έναν γρίφο. Στην συγκινητικά νουαρ-ική Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε, ένα ταξίδι στο παρελθόν εμπλουτίζει και επανανοηματοδοτεί κάθε τι που θεωρήσαμε δεδομένο. Στο How to Have Sex η μετατόπιση είναι συλλογική, καθώς μια συνηθισμένη αφήγηση παρουσιάζεται μέσα από μάτια ενός νεαρού κοριτσιού που κι εκείνο δεν είναι σίγουρο καν τι είναι αυτό που βλέπει, αλλά πάντως ξέρει πως αυτό που νιώθει είναι κάτι σαν εφιάλτης. Σε όλες τις περιπτώσεις, αυτό που τελικά άλλαξε δεν ήταν τα γεγονότα, αλλά εμείς.

(Η Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε |Το Τέρας | How to Have Sex | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ)

TRANSCRIPT CINEMA

Reality (Τίνα Σάτερ)
Σεντ Ομέρ (Άλις Ντιόπ)

Δύο από τα πιο δομικά ενδιαφέροντα και αξέχαστα φιλμ της χρονιάς αποτέλεσαν απευθείας και κυριολεκτική καταγραφή αληθινών γεγονότων, σε ακραίο βαθμό: Βασισμένες σε transcripts και πρακτικά, η Ντιόπ και η Σάτερ αναδημιουργούν την πραγματικότητα αναζητώντας την αλήθεια και τα νοήματα ανάμεσα στις λέξεις, τις παύσεις, ακόμα και τα σημεία στίξης. Καμία σχέση με απλή όμως αναπαραγωγή γεγονότων και διαλόγων, πρόκειται για δύο από τις πιο στιλιστικά τολμηρές ταινίες της χρονιάς, με δυο εξαιρετικές ερμηνείες-αναζητήσεις στο κέντρο τους.

(Reality | Σεντ Ομέρ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Σίντνεϊ Σουίνι | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Γκουσλαζί Μαλαντά)

IT’S A PROCESS

The Killer (Ντέιβιντ Φίντσερ)
Στη Φωτιά (Τραν Αν Χουνγκ)

Γιατί κάποιες φορές τίποτα δεν είναι πιο καθηλωτικό από το να βλέπεις ανθρώπους να σε καθοδηγούν με μανία και αφοσίωση μέσα από τις πιο μικρές (και άρα πιο συναρπαστικές) λεπτομέρειες της δουλειάς τους. Είτε είναι η ρουτίνα ενός εκτελεστή που πάει στραβά, είτε μια μαγειρική διαδικασία σκηνοθετημένη σαν μαξιμαλιστική ταινία δράσης, είναι το process που μας κρατά εξαρχής με γουρλωμένα μάτια.

(The Killer | Στη Φωτιά)

ΑΔΕΛΦΙΚΑ EPICS

Τα Οκτώ Βουνά (Φέλιξ βαν Γκρόνινγκεν, Σαρλότ Βαντερμίς)
Τσουλάκια (Δέσποινα Μαυρίδου)

Ή, πώς μπορούν ιστορίες για τον έντονο, πολυεπίπεδο δεσμό αδελφικής αγάπης ανάμεσα σε δύο άτομα, να μετατραπούν σε ανθρωποκεντρικά έπη χάρη στη δύναμη της αφήγησης. Είτε είναι ιστορίες, αλήθειες και εποχές που διασταυρώνονται σε μια στιγμή, είτε είναι το άθροισμα εμπειριών που χτίζονται σαν παλίρροια φτάνοντας στο σήμερα, μπορεί τελικά κι η πιο απλή ιστορία να μοιάζει σα να περικλείει μέσα της χρόνια και ζωές ολόκληρες.

(Τα Οκτώ Βουνά | Τσουλάκια | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Σαρλότ Βαντερμίς | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Δέσποινα Μαυρίδου)

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΛΕΝΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η Αδελφότητα της Καπνιστής Σάουνας (Άννα Χιντς)
Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός (Στίβεν Σόντερμπεργκ)

Επιθυμίες που καλά-καλά και το ίδιο το ζευγάρι δεν γνωρίζει πως διαθέτει, ιστορίες που καλά-καλά οι ίδιες οι γυναίκες της σάουνας δεν ξέρουν πως θέλουν να μοιραστούν. Το σώμα μας δεν λέει ποτέ ψέματα.

(Η Αδελφότητα της Καπνιστής Σάουνας | Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Άννα Χιντς)

STORY-TELLING

Η Ρόαλντ Νταλ τετραλογία του Γουές Άντερσον | The Wonderful Story of Henry Sugar, The Swan, The Ratcatcher, Poison (Γουές Άντερσον)
Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού (Μάρτιν Σκορσέζε)
Οι Τέσσερις Κόρες (Καουτέρ Μπεν Χανιά)

Μια δυναμική που πάντα παρουσιάζει ενδιαφέρον (γιατί προϋποθέτει την παρουσία δημιουργών ανήσυχων και αβέβαιων για τον ίδιο τον ρόλο τους) είναι εκείνη σκηνοθετών που μοιάζουν σαν μπροστά στα μάτια μας να διερωτούνται γιατί λένε μια ιστορία, και γιατί έτσι – και τι, τελικά, σημαίνει το αποτέλεσμα. Ο Γουές Άντερσον με το θαυμάσιο κουαρτέτο Ρόαλντ Νταλ διασκευών (που πλασαρίστηκαν ως ανεξάρτητα μικρού μήκους φιλμάκια αλλά σαφέστατα έχουν ενοποιητικά στοιχεία και αίσθηση κρεσέντου αν τα παρακολουθήσει κανείς με τη σειρά) αποσυνθέτει το σινεμά του, τις αφηγήσεις, τα οπτικά και αφηγηματικά στοιχεία, και προσπαθεί να πει τις ιστορίες με ό,τι μένει πίσω. Χωρίς σκηνικά, χωρίς διαλόγους, χωρίς ακόμα και αντικείμενα που περιγράφονται από το κείμενο – στο τέλος αυτό που μετρά είναι η ιστορία.

Στο μεταξύ, ο Μάρτιν Σκορσέζε σταμάτησε στη μέση του pre-production και αναδημιούργησε τους Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού από μια διαφορετική οπτική και άλλο σημείο εισόδου, μετατοπίζοντας εντυπωσιακά και θριαμβευτικά το κέντρο βάρους της ιστορίας και εν τέλει αυτό που λέει και το πώς το λέει. Ενώ στο υβριδικό ντοκιμαντέρ Τέσσερις Κόρες, ο φακός λειτουργεί σαν ψυχανάλυση, με την ιστορία να αναπτύσσεται ως μυστήριο που η σκηνοθέτης αποσπά από τις ηρωίδες (αφού πρώτα τις φέρνει αντιμέτωπες με τα φαντάσματα του παρελθόντος τους), σα να επρόκειτο όχι τόσο για ομολογία, όσο για συντριπτικό breakthrough.

(Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένοι Φεγγαριού | Οι Τέσσερις Κόρες | ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Μάρτιν Σκορσέζε, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Λίλι Γκλάντστοουν)

ANIME MAGIC

Creed III (Μάικλ Μπ. Τζόρνταν)
Suzume (Μακότο Σινκάι)

Ένα anime μελόδραμα γυρισμένο σαν πανέμορφη και συναισθηματικά σαρωτική αλληγορία για μια Ιαπωνία μετά την καταστροφή, και ένα πυγμαχικό δράμα γυρισμένο σαν περιπετειώδες anime. Ο κοινός τόπος εδώ είναι, μάλλον, ότι το σινεμά είναι ένα.

(Creed III | Suzume)

YOUR FOCUS DETERMINES YOUR REALITY

Οπενχάιμερ (Κρίστοφερ Νόλαν)
Ανατομία Μιας Πτώσης (Ζιστίν Τριέ)
Ζώνη Ενδιαφέροντος (Τζόναθαν Γκλέιζερ)

Επειδή τις πιο πολλές φορές το βάρος της πραγματικότητας δεν καθορίζεται από αυτά που βλέπεις – αλλά από όσα μένουν εκτός κάδρου κι εκτός αφήγησης.

(Οπενχάιμερ | Ανατομία Μιας Πτώσης | Ζώνη Ενδιαφέροντος | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Σάντρα Χούλερ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ζιστίν Τριέ)

ΕΙΝΑΙ, ΑΠΛΩΣ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Κόκκινος Ουρανός (Κρίστιαν Πέτζολντ)
Timekeepers of Eternity (Αριστοτέλης Μαραγκός)

Στη μία περίπτωση έχουμε την κλασική ρομερική καλοκαιρινή ταινία αναδημιουργημένη ως μετα-ρομαντικό όνειρο και στην άλλη έχουμε μια καλτ ιστορία του Στίβεν Κινγκ ξαναφτιαγμένη σαν κινηματογραφικό κολάζ. Και στις δύο, η αίσθηση υπαρξιακής αγωνίας εντείνεται από έναν κόσμο που, τριγύρω από τους ήρωες, εμφανέστατα καταστρέφεται μπροστά στα μάτια τους. Αν δε σε κάνει αυτό να σκεφτείς ξανά τις ιστορίες σου από την αρχή, τότε τι άλλο;

(Κόκκινος Ουρανός | Timekeepers of Eternity | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Κρίστιαν Πέτζολντ)

THEATER, CAMP

May December (Τοντ Χέινς)
Theater Camp (Μόλι Γκόρντον, Νικ Λίμπερμαν)

Τελικά τι είμαστε, αν όχι αυτά που επιλέγουμε να ερμηνεύουμε.

(May December)

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΝΕΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ

Βαβυλώνα (Ντάμιεν Σαζέλ)
Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν (Γιοακίμ Ντος Σάντος, Κεμπ Πάουερς, Τζάστιν Τόμσον)
Η Χώρα του Θεού (Χλίνουρ Πάλμασον)

Είναι όλα, με τον τρόπο τους, κοσμογονίες. Ο Σαζέλ χτίζει και γκρεμίζει και ξαναχτίζει το Χόλιγουντ φτάνοντας από το Τότε στο Τώρα με λίγη σοφία, μπόλικο κυνισμό, και περιέργως και αρκετή καρδιά, ο Spider-Man ταξιδεύει σε παράλληλες διαστάσεις που δε μοιάζουν σε τίποτα με τη δική μας κι όπου κανένα στυλ δεν είναι άπιαστο και καμία αλήθεια απαράβατη, ενώ στη Χώρα του Θεού ο Πάλμασον αναλογίζεται το βάρος της ανακάλυψης, της καταγραφής και –τελικά– της Ιστορίας στη μνημειώδη του Χώρα του Θεού. Κι οι τρεις ταινίες εντυπωσιακές και πανέμορφες, με τα υλικά τους. Κι οι τρεις μεγαλόπνοες– με τον τρόπο τους.

(Βαβυλώνα | Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν | Η Χώρα του Θεού)

LEGO BARBENHEIMER

Poor Things (Γιώργος Λάνθιμος)
Asteroid City (Γουές Άντερσον)

Τεχνητά περιβάλλοντα, πληθωρικές και αντισυμβατικές αφηγήσεις, δημιουργημένοι άνθρωποι μέσα σε αχανείς κόσμους, υπαρξιακοί φόβοι. Το Asteroid City ήταν καλύτερη Barbie από την Barbie και καλύτερο Οπενχάιμερ από το Οπενχάιμερ, ενώ διόλου περιέργως, για το Poor Things η σύγκριση που άκουγες πιο συχνά στη Βενετία ήταν πως επρόκειτο για «την ανώτερη Barbie» της σεζόν. Αυτό που τελικά μετράει περισσότερο, είναι πως κι οι δύο πολύ σπουδαίοι δημιουργοί έχτισαν (σχεδόν κυριολεκτικά!) άκρως ανθρώπινα έργα, αμφισβητώντας τα πάντα, ακούγοντας την καρδιά τους και, σημαντικότερο όλων – κοιτάζοντας ψηλά.

(Poor Things | Asteroid City | ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Γιώργος Λάνθιμος & Έμμα Στόουν | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Έιντριεν Μπρόντι, Μπράιαν Κράνστον, Τζέφρι Ράιτ)

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Όλη η Ομορφιά και η Αιματοχυσία (Λόρα Πόιτρας)

Ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την καριέρα της θρυλικής φωτογράφου και ακτιβίστριας Ναν Γκόλντιν, παράλληλα με την εξιστόρηση του πώς μέσα από τους αγώνες της (και του ακτιβιστικού γκρουπ P.A.I.N. που ίδρυσε) τα έβαλε με την πανίσχυρη οικογένεια των Σάκλερ αναδεικνύοντας τον ρόλο τους στην μεγάλη κρίση οπιοειδών στην Αμερική και του αίματος που έχουν στα χέρια τους.

Σπάνιο Χρυσό Λιοντάρι φεστιβάλ Βενετίας που πάει σε ντοκιμαντέρ, αλλά απολύτως δικαιολογημένο μετά την συγκλονιστική εμπειρία της θέασης αυτού του ηλεκτρισμένου φιλμ, του οποίου νιώθεις όλη την ένταση, το θυμό, την ιερή οργή απέναντι στους Σάκλερ και την εκμεταλλευτική καπιταλιστική Αμερική – αλλά και την τρυφερότητα απέναντι στους ανθρώπους που παράγουν τέχνη και Ιστορία μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με προσωπική αφοσίωση και κόστος.

Παίρνοντας ως σημείο εκκίνησης τον ακτιβιστικό αγώνα της Γκόλντιν απέναντι στην οικογένεια Σάκλερ της Purdue Pharma, το φιλμ ενώνει πολιτικό αγώνα, προσωπικές αναμνήσεις, και τελικά την Ιστορία ενός ολόκληρου καλλιτεχνικού ρεύματος των ΗΠΑ υπογραμμίζοντας το πώς τα πάντα –δε μπορεί παρά να– είναι αλληλένδετα.

(Όλη η Ομορφιά και η Αιματοχυσία | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Λόρα Πόιτρας)