ΟΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΙ LAST DRIVE ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΥΛΩΝΑ

Είναι κάτι παραπάνω από το πιο αγαπημένο του συγκρότημα. Είναι κάτι παραπάνω από το συγκρότημα που έχει δει πιο πολλές φορές ζωντανά. Είναι κάτι παραπάνω από το συγκρότημα που έχει απαθανατίσει πιο εντατικά από κάθε άλλο σε βάθος δεκαετιών. Ο φωτογράφος Δημήτρης Μυλωνάς περιγράφει τη σχέση του με τους Last Drive ως εξής: «Αυτό που έχω κάνει με τους Drive δεν το έχω κάνει με κανένα άλλο project. Εννοώ σε επίπεδο δουλειάς. Και γενικότερα, όμως, ως άνθρωπος. Οι Drive ήταν μία επιλογή στη ζωή μου. Μία κατεύθυνση. Πέρα από τη μουσική, μας ένωνε και μας ενώνει μία κοινή αισθητική, από τα κόμιξ μέχρι την επιστημονική φαντασία. Προσωπικά ωρίμασα μέσα από όλο αυτό αποκομίζοντας και πολλά άλλα πράγματα εκτός από τη μουσική. Είναι κατά κάποιο τρόπο μια στάση ζωής. Και σίγουρα κάτι προκαλεί μέσα μου το ότι οι Drive ήταν, είναι και θα είναι underground».

Γι’ αυτό, λοιπόν, όταν του ζητάω να επιλέξει, από τις δεκάδες συναυλίες τους που έχει παρακολουθήσει και ως fan και ως φωτογράφος, την πιο αγαπημένη του, ο Μυλωνάς προβληματίζεται, φοβάται ότι ξεχωρίζοντας μία θα αδικήσει πολλές, άρα έτσι θα αδικήσει και τους Last Drive, άρα έτσι θα αδικήσει και τον ίδιο του τον εαυτό («Αυτή η μπάντα είναι ο ενισχυτής μου» λέει με νόημα) μέχρι που τελικά, έστω και με επιφύλαξη, καταλήγει στη συναυλία που σηματοδότησε την επανένωση των Last Drive τον Μάιο του 2007 στη σκηνή του Gagarin 205. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τριήμερο του reunion. Είχα χάσει για μία εβδομάδα τη φωνή μου. Μεγάλη συγκίνηση. Σκέψου ότι με αφορμή το reunion έκανα ολόκληρη έκθεση, μετά από χρόνια, στη Βαβέλ» λέει.

Από το άλμπουμ Subliminal, το τελευταίο τους μέχρι τότε, είχαν περάσει δεκατρία χρόνια. «Σίγουρα δεν ήταν εύκολη στιγμή η διάλυση της μπάντας το 1994» τονίζει ο Μυλωνάς. «Πάντως το να βλέπεις ότι όλο αυτό το πράγμα τείνει να εξαφανιστεί, ότι κλείνει ένα κεφάλαιο πέρα από το οποίο δεν ξέρεις τι θα γίνει, ναι, σίγουρα ήταν απογοητευτικό. Αλλά και αναγκαίο, όπως αποδείχτηκε. Για μένα όμως ήταν σαν να μην είχαν σταματήσει οι Drive. Συνέχιζα να ακούω τα τραγούδια τους. Να περνάω χρόνο μαζί τους. Όλο αυτό το πράγμα έχω επιλέξει να καταλαμβάνει ένα πολύ ζωτικό χώρο μέσα μου, να είναι πάντα εκεί, χωρίς διαπραγμάτευση».

Όλο αυτό το πράγμα για αυτόν τον φωτογράφο ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80, τότε που οι Last Drive έκαναν τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα. «Η κυκλοφορία του Underworld Shakedown” (1986) ήταν σαν μία έκρηξη. Και αμέσως είχε πολύ καλό feedback από τον κόσμο. Mην ξεχνάς ότι ήταν μία εποχή που τραβούσε πολύ το garage. Είχε φοβερή αποδοχή και σαν παραγωγή, σαν απόδοση ήχου, πέρα από καθαυτό τον ήχο που ήταν καθοριστικός. Έκαναν αμέσως αίσθηση. Όχι, βέβαια, σε πάρα πολύ κόσμο. Μέχρι τα early 90s δεν ήταν και πολύ μεγάλος ο κύκλος. Εκείνη την εποχή άρχισα να κάνω τα πρώτα μου βήματα ως φωτογράφος και χωρίς να το προσχεδιάσω, ξεκίνησα να τραβάω συναυλίες. Ξαφνικά, δηλαδή, έγινα addicted to rock ‘n’ roll, θέλοντας να χτίσω κι εγώ κάτι μέσα σε όλο αυτό».

Κι αν με δυσκολία ξεχωρίζει σήμερα το reunion ως τη συναυλία των Last Drive που τον έχει σημαδέψει βαθύτερα, με αντίστοιχη, αν όχι ακόμα μεγαλύτερη, καταφέρνει να ξεχωρίσει ένα δίσκο τους όχι ως τον πιο αγαπημένο του, ούτε ως τον καλύτερό τους αλλά ως τον κατάτι πιο καθοριστικό από τους υπόλοιπους όσον τη σχέση του ίδιου με τη μπάντα. «Το 1990 με το Blood Nirvana έφαγα πολύ μεγάλη “σφαλιάρα”. Γιατί μετά το Underworld Shakedown και το Heatwave (1988) που είναι garage, rockabilly, όλο αυτό το πράγμα, έκαναν μία πολύ μεγάλη αλλαγή, για την οποία κάποιοι τους κατέκριναν. Το Blood Nirvana ήρθε και τάραξε τα νερά. Εγώ τότε ένιωσα την ανάγκη να τους μιλήσω. Νομίζω ότι είχαν γυρίσει από την περιοδεία με τους Dead Moon στην Ευρώπη. Πήγα λοιπόν και τους είπα: “Παιδιά με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτό που κάνετε, ταυτίζομαι και θέλω να συνεργαστούμε”. Με τον Αλέξη Καλοφωλιά (φωνητικά, μπάσο) και τον Χρήστο Μιχαλάτο (τύμπανα) είχαμε μιλήσει τότε. Έτσι ξεκίνησε όλο το στόρι, να είμαι δηλαδή αυτό που λένε ο “επίσημος φωτογράφος των Last Drive”. Πάντα απλά, αυθόρμητα, γαλήνια. Είναι κατά κάποιο τρόπο μια στάση ζωής. Και σίγουρα κάτι προκαλεί μέσα μου το ότι οι Drive ήταν, είναι και θα είναι underground. Επίσης υπήρξαν σχολείο για πάρα πολλές μπάντες. Το ξέρω γιατί έχω δουλέψει με αρκετές, όπως οι Nightstalker, οι Honeydive, οι Terminal Curve, μπάντες δηλαδή από τη “χρυσή”, όπως λένε, γενιά των early 90s. Αλλά και με σημερινές. Οι Drive έδωσαν πάρα πολλά, και στο attitude και στο know-how, σε διάφορα πράγματα».

Εξυπακούεται ότι ο Μυλωνάς ήταν παρών και όταν οι Last Drive γιόρτασαν τα τριακοστά τους γενέθλια με ένα ιστορικό διήμερο λίγο πριν πέσει η αυλαία του 2013, οπότε και για δύο μέρες ανέβασαν μαζί τους στη σκηνή ένα άνευ προηγουμένου line-up εκλεκτών καλεσμένων, ομοϊδεατών και συνοδοιπόρων τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην πολυδεκαετή διαδρομή τους, από μέλη των Nightstaker, Villa 21 και Deus Ex Machina μέχρι τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Δημήτρη Πουλικάκο. «Μάλιστα, εν όψει των συναυλιών στο Gagarin, πήγαινα σε όλες τις πρόβες. Κάποια στιγμή παίζουν το “Gimme Shelter” των Rolling Stones, τραγουδάω για πλάκα στο μικρόφωνο του Γιώργου Καρανικόλα (κιθάρα). Και μου λέει: “Θα βγεις στη σκηνή”. Και βγήκα! Ήταν απίστευτο όλο αυτό το πράγμα που έγινε τότε στο Gagarin. Ακόμη και τώρα, κοιτάζω καμιά φορά φωτογραφίες από εκείνη τη φάση και δεν μπορώ να χωνέψω όσα ζήσαμε».

Αυτό ακριβώς έκανε όταν δεν μπορούσε πια να τους δει live (και) εξαιτίας της πανδημίας: κοιτούσε το αχανές φωτογραφικό του αρχείο. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να τους επιστρέψει, όπως λέει σήμερα, τη χάρη, μέσα από μια περιδίνηση που τον οδήγησε στην κυκλοφορία του φωτογραφικού λευκώματος The Last Drive: Overloaded.

«Είμαι πολύ χαρούμενος. Νιώθω ότι επιτέλους με κάποιο τρόπο βάζω τα πράγματα στη θέση τους. Ήταν ένα όνειρο πολλών ετών το οποίο κατάφερα και στρίμωξα εν μέσω πανδημίας, μιας και ήταν αδύνατο να βγούμε έξω, ούτε live γίνονταν, άρα είχα σταματήσει να φωτογραφίζω. Εκτός του ότι είναι μοναδικό όλο αυτό που έχω κάνει σχετικά με τους Drive, υπάρχουν και άλλου τύπου δεσμοί μαζί τους, δηλαδή και σαν άνθρωποι είμαστε πολύ δεμένοι. Η πανδημία μου επέτρεψε να ψάξω στο αρχείο μου. Φυσικά η διαδικασία έπαιξε και ένα ρόλο “ψυχοθεραπείας”, γιατί όλο αυτό που ζήσαμε με την πανδημία ήταν εντελώς αφύσικο, κανείς δεν ωφελήθηκε. Βούτηξα στο αρχείο για να αποδώσω ένα φόρο τιμής σε αυτή τη μεγάλη μου αγάπη και αδυναμία, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Η αρχική μου σκέψη ήταν να βάλω σχεδόν όλες τις φωτογραφίες, κάτι που ευτυχώς κατάλαβα νωρίς ότι είναι αδύνατον. Θέλω να πιστεύω ότι έγινε μια καλή επιλογή» λέει ο Μυλωνάς, τονίζοντας ότι με το Overloaded κλείνει το μάτι και σε πολλά ακόμα μέλη της εγχώριας, ανεξάρτητης ροκ σκηνής της γενιάς των Last Drive – αλλά όχι μόνο – μιας και στο βιβλίο «υπάρχουν και οι Nonmandol, Deus Ex Machina, 700 Machines, Rockin Bones, Nightstalker, Honeydive, Αγγελάκας, ANFO, Σπυριδούλα, Πουλικάκος, Villa 21. Αυτό με κάνει ακόμα πιο χαρούμενο. Μπόρεσα δηλαδή να εντάξω στο project και κάποια από τα μέλη αυτής της κοινότητας». 

Το Overloaded, αυτό το μοναδικό εγχείρημα στα ελληνικά ποπ και ροκ χρονικά, αποτελεί ούτε λίγο ούτε πολύ το έργο της ζωής του Δημήτρη Μυλωνά (μιας και όπως όλοι, έτσι και αυτός ο ταγμένος φωτογράφος για την ίδια του τη ζωή μιλάει όταν μιλάει για τη «μόνη μπάντα που μετράει») περιέχει 160 εικόνες, αλλά και ορισμένα βιωματικά κείμενα από μουσικούς, δημοσιογράφους, ραδιοφωνικούς παραγωγούς και συγγραφείς (ανάμεσά τους και ο υπογράφων), με όλες και όλους να νιώθουν μέλη της λεγόμενης “Drive Tribe”, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ σε δύο εκδόσεις, η περιορισμένη εκ των οποίων (300 αντίτυπα) είναι σκληρόδετη και περιλαμβάνει μία αφίσα και μία υπογεγραμμένη φωτογραφία του συγκροτήματος. 

«Ταξιδέψαμε μαζί, ονειρευτήκαμε μαζί, και πάνω απ’ όλα είχαμε την τύχη να βρούμε στο πρόσωπό του έναν αληθινό φίλο· με τα χρόνια η σχέση μας βάθυνε, άντεξε και ωρίμασε όμορφα. Ποτέ δεν νιώσαμε άβολα μπροστά στον φακό του. Ήταν αυτή η αίσθηση αμοιβαίας αποδοχής και σεβασμού που τον έκανε πέμπτο μέλος της μπάντας στο πεδίο του. Η τέχνη του εξελίχθηκε παράλληλα με τη δική μας και χαιρόμασταν πάντα ο ένας για τα πράγματα που κατάφερνε ο άλλος» σημειώνει για τον Μυλωνά στο λεύκωμα ο Αλέξης Καλοφωλιάς. «Με τον καιρό, υπήρξαν πολλά άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες από την Ελλάδα -και όχι μόνο- που εμπιστεύθηκαν το βλέμμα του. Ο Δημήτρης έγινε ο φωτογράφος μιας ολόκληρης σκηνής, απέκτησε μαζί της οργανική σχέση. Στάθηκε εύκολο αυτό, γιατί απλά ζούσε την αλήθεια του, δεν χρειάστηκε ποτέ να προσποιηθεί κάτι άλλο από αυτό που ήταν και οι μουσικοί έβλεπαν στο πρόσωπό του το πάθος που κινούσε και τους ίδιους. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, είναι προϊόν αυτής της αγάπης και από αυτή την άποψη είναι πολύτιμο. Αποτυπώνει στιγμές χαράς, προσπάθειας, έντασης και χαλάρωσης, αλλά και συναντήσεις με υπέροχους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα μας. Είναι μεγάλη τύχη ότι ο άνθρωπος που τις κατέγραψε είναι ο Milo, ένας από μας». 

Πέντε χρόνια μετά το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Last Drive, το ομώνυμο και μάλλον όντως -όπως δείχνουν πια τα πράγματα- κύκνειό τους, το βέβαιο είναι ότι κανείς από τη μπάντα δεν θα παρεξηγήσει όσους ειδικά σήμερα, εξαιτίας και του Overloaded, εύχονται να τους περάσει από το μυαλό να μαζευτούν ξανά μέσα σε ένα στούντιο και πάνω σε μια σκηνή και να βάλουν ξανά όλοι μαζί το πόδι στο γκάζι. Έστω για μία ακόμα, τελευταία βόλτα.