ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2024

Συνέβη ένα τρομερά ενδιαφέρον πράγμα με τις φετινές ταινίες: Σαν κανείς να μη μπορεί να συμφωνήσει με κανέναν για τίποτα. Δεν πειράζει – καλό είναι αυτό. Μοιάζει ίσως να γεννά κάτι ενδιαφέρον.

Μετά από μια χρονιά που η σύγκλιση απόψεων ήταν λίγο-πολύ ο κανόνας (Οπενχάιμερ! Ζώνη Ενδιαφέροντος! Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού! Ανατομία Μιας Πτώσης!) η συζήτηση είναι πιο ανοιχτή και monoculture φέτος δε μοιάζει να υπάρχει. Συμβαίνει ένα κάποιο χάος.

Το Emilia Perez ας πούμε στα αστεράκια του Αθηνοράματος έχει κάθε πιθανή βαθμολογία από 1μιση μέχρι 4μιση αστεράκια, κάτι που προσωπικά δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Το Substance δημιουργεί ακραίες αντιδράσεις. Το Megalopolis το ίδιο. Σπάνια γυρνάμε από Κάννες κι υπάρχει τέτοια διάσταση απόψεων για τόσες πολλές ταινίες.

Ακόμα και η πιο «νορμάλ» ταινία της χρονιάς, το Κονκλάβιο, έχει ένα παλαβό φινάλε για το οποίο ελάχιστη δημόσια συζήτηση έχει γίνει – εν μέρει γιατί δεν έχουν δει την ταινία αμέτρητοι άνθρωποι, εν μέρει γιατί μπροστά στα προαναφερθέντα φιλμ, το Κονκλάβιο μοιάζει με τον Σοφέρ της Κυρίας Ντέιζι.

Κι αυτό την ώρα που οι φετινοί νικητές σε Κάννες και Βενετία αντιμετωπίζονται από πολύ κόσμο με έναν «ωραίο ήταν… αλλά αυτό ήταν;» τρόπο. Τόσο το Anora με το σπουδαίο φινάλε του όσο το (ακόμα καλύτερο) Διπλανό Δωμάτιο του Αλμοδόβαρ είναι ταινίες με σιγουριά σε αυτό που λένε και με μια εκφραστική συγκράτηση που δεν τα άφησε να μετατραπούν σε word of mouth επιτυχίες όπως καλή ώρα οι περσινές αντίστοιχες μεγάλες βραβεύσεις (δηλαδή η Ανατομία Μιας Πτώσης και το Poor Things). Ενδιαφέρον όμως ότι το Anora παρολαυτά φαίνεται ως οσκαρικό φαβορί, ενώ η ταινία του Αλμοδόβαρ χάνεται στον ορίζοντα.

Το αγγλόφωνο ντεμπούτο του ισπανού auteur δεν είναι η πιο ευθέως πολιτική ταινία που είδαμε φέτος, αλλά στην προβληματική της υπάρχει μια σαφής έγνοια για έναν φλεγόμενο κόσμο. Αυτό ήταν κάτι σαν χαλαρό μοτίβο πολλών έργων που ξεχωρίσαμε φέτος, από μπλοκμπάστερ όπως το –πιο πνιγηρό και απαισιόδοξο από τον προκάτοχό του– Furiosa, μέχρι arthouse πειράματα όπως το φρενήρες και τελικά συνταρακτικό μέσα από τον φορμαλισμό του Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου, του σπουδαίου κινηματογραφικού μας χρονογράφου Ράντου Ζούντε.

Στην Βενετία είδαμε σινεμά που έμοιαζε να εκπέμπεται από μετά το τέλος του κόσμου: το υβρίδιο ντοκιμαντέρ κι επιστημονικής φαντασίας 2073 του Ασίφ Καπάντια, το εξαιρετικό, υπόκωφα βίαιο Harvest της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, το αντισυστημικό sci-fi ενηλικίωσης Happyend του Νίο Σόρα, ή η ψηφιακή παραζάλη Baby Invasion του Χάρμονι Κορίν.

Στις Κάννες, σείεται από τα χειροκροτήματα η αίθουσα Lumiere κατά την είσοδο του Μοχάμαντ Ρασούλοφ, δραπέτη από το ιρανικό καθεστώς που ήθελε να τον φυλακίσει επειδή οι ταινίες του παραείναι ανυπάκουες – τελικά ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς παίρνει ένα ειδικό βραβείο από την επιτροπή, κι όχι ένα από τα διαγωνιστικά, επειδή «ήταν ειδικές οι συνθήκες, οπότε αποφασίσαμε να δώσουμε ένα ειδικό βραβείο».

Η αμηχανία των πολιτιστικών θεσμών, δηλαδή, απέναντι σε μια πραγματικότητα που εισβάλει όλο και πιο επιθετικά! Μήνες νωρίτερα, σε μια σχεδόν κολασμένη Μπερλινάλε, όπως και λίγες βδομάδες μετά σε ένα έκρυθμο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είδαμε διοργανώσεις που έμειναν με αμηχανία μπροστά σε μια γενοκτονία σε λάιβ μετάδοση, την ώρα που οι ίδιοι οι καλλιτέχνες αφιέρωναν το βήμα τους ή και τα βραβεία τους στην αναγκαιότητα της διάδοσης της ζοφερής πραγματικότητας.

Στο Βερολίνο βραβεύεται το ντοκιμαντέρ Καμιά Άλλη Γη που παρατηρεί το γκρέμισμα ενός χωριού της Δυτικής Όχθης από στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ. Κατά την τελετή λήξης, γερμανίδα πολιτικός διατείνεται πως το χειροκρότημά της πήγαινε «μόνο στους ισραηλινούς» από τους σκηνοθέτες (το φιλμ έχει γυριστεί από μια κολεκτίβα παλαιστινίων και ισραηλινών). Η Ματί Ντιόπ, που παίρνει τη Χρυσή Άρκτο για το αντι-ιμπεριαλιστικό ντοκιμαντέρ Δαχομέη, ξεσηκώνει αντιδράσεις από την πολιτική σκηνή του Βερολίνου (που ακόμα δεν έχουν κοπάσει) επειδή δηλώνει απερίφραστα πως «στέκεται στο πλευρό της Παλαιστίνης».

Το θάρρος είναι τελικά η λέξη – και η αναγκαιότητα. Καταπιεστικά καθεστώτα ισχυροποιούνται σε όλο τον πλανήτη, στην Ευρώπη επικρατεί πολιτική αστάθεια, στο ίντερνετ η αλήθεια θρυμματίζεται. Τι μπορούμε να περιμένουμε από το σινεμά; Σίγουρα, θάρρος. Σίγουρα, ειλικρίνεια. Και ίσως, μια υπενθύμιση, με όποιον τρόπο κι αν τη δίνει, ό,τι ιστορία κι αν λέει, πως: Υπάρχουν πολλοί τρόποι να (καταφέρνουμε να) ζούμε μέσα σε μια τραγωδία.

Αυτές, σε κάθε περίπτωση, ήταν οι ταινίες που ξεχωρίσαμε περισσότερο τη φετινή χρονιά, χωρισμένες όπως κάθε χρόνο σε θεματικά ζευγαράκια. Κι αυτά, είναι όσα είχαν να μας πουν.

ΜΕΤΑ-ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ROAD MOVIES

Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου (Ράντου Ζούντε)
Furiosa: A Mad Max Saga (Τζορτζ Μίλερ)

Ηρωίδες που κινούνται διαρκώς από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά τελικά πάντα σε κύκλους – μια ασταμάτητη κίνηση γεμάτη εμπόδια και μια αφήγηση αξέχαστων επεισοδίων, που μόνο προσωρινά μας αποσπά από το γεγονός ότι γύρω τους, ο κόσμος έχει τελειώσει.

(Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου | Furiosa: A Mad Max Saga | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ράντου Ζούντε | ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Τζορτζ Μίλερ)

ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ – ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ

Οι Αντίπαλοι (Λούκα Γκουαντανίνο)
Η Φύση του Έρωτα (Μόνια Τσόκρι)

Μπορεί να πεις την ερωτική ιστορία σου μέσα από μια μοντέρνα, φρενήρη αθλητική αφήγηση ή μέσα από μια ‘70s επιρροών ρομαντική ματιά, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις το κλειδί είναι να καταφέρεις να εντοπίσεις τις στιγμές που οι άνθρωποι ερωτεύονται, τις στιγμές που χάνουν το πάθος τους, τις στιγμές που τα πάντα αλλάζουν στις μεταξύ τους δυναμικές. Εκεί είναι η ιστορία σου.

(Οι Αντίπαλοι | Η Φύση του Έρωτα)

ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Ο Διάβολος Δεν Υπάρχει (Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι)
Καμία Άλλη Γη (Μπάσελ Άντρα, Γιουβάλα Άμπραχαμ, Χαμντάν Μπαλάλ, Ραχήλ Ζορ)

Κομμάτια γης που χάνονται μπροστά στα ίδια τα μάτια των κατοίκων, καθώς οι καθεστωτικές δυνάμεις (ένας στρατός απαρτχάιντ, η ισχύς μιας πολυεθνικής του gentrification) αναχαιτίζουν και κατακτούν με ό,τι τρόπους ξέρουν. Στρέμμα μετά το στρέμμα.

(Ο Διάβολος Δεν Υπάρχει | Καμία Άλλη Γη | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι)

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥ

Εδώ (Ρόμπερτ Ζεμέκις)
Το Θηρίο (Μπερτράν Μπονελό)

Δεκαετίες και αιώνες ιστορίας συντρίβονται μες στη δίνη προσωπικών αφηγήσεων. Ο Ρόμπερτ Ζεμέκις κι ο Μπερτράν Μπονελό δε θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί σκηνοθέτες σε επίπεδο αισθητικό, τεχνικό, ιδεολογικό, αλλά με έναν μαγικό τρόπο η ιστορία που είπαν μέσα από τις ταινίες τους είναι αρκετά παρόμοια – τόσο, ώστε να γιγαντώνονται οι διαφορές στον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο, και τον ρόλο του ανθρώπου σε αυτόν. Συναρπαστικό σινεμά, τόσο η κάθε ταινία μόνη της, όσο και σε αντιπαραβολή η μία με την άλλη.

(Εδώ | Το Θηρίο | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μπερτράν Μπονελό)

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

Πάντα Υπάρχει το Αύριο (Πάολα Κορτελέζι)
Ματωμένος Δεσμός (Ρόουζ Γκλας)

Κορτελέζι και Γκλας έκαναν κάτι παραπάνω από το να πούν αισθητικά τεταμένες ιστορίες συναισθηματικής, προσωπικής και τελικά πολιτικής αντίστασης σε ένα ασφυκτικά βίαιο πατριαρχικό περιβάλλον. Το πέτυχαν τολμώντας άκρως σινεφιλικά πειράματα, μπλέκοντας είδη και αναφορές με τρόπο άφοβο, για πολλούς ακόμα και επιθετικό. Ίσως απλά να μην γινόταν αλλιώς.

(Πάντα Υπάρχει το Αύριο | Ματωμένος Δεσμός | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Κρίστεν Στιούαρτ)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΖΕΙΣ (ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ)

Το Διπλανό Δωμάτιο (Πέδρο Αλμοδόβαρ)
Μέσα στη Μέρα (Χονγκ Σανγκ-σου)
Υπέροχες Μέρες (Βιμ Βέντερς)

Η περιέργως υποτιμημένη(!) ταινία του Αλμοδόβαρ εξετάζει την ιδέα του να καταφέρνεις να ζεις συνειδητοποιημένα τη ζωή σου μέσα στο φάσμα μιας τραγωδίας. Ή αν θέλουμε να επεκτείνουμε αυτή τη σκέψη, στο να ζεις γενικότερα, συνειδητοποιημένα, ως ο εαυτός σου. Κάτι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι ακούγεται. Πάντως οι ήρωες του Χονγκ Σανγκ-σου και του Βιμ Βέντερς φαίνεται να το έχουν καταφέρει, καθένας με τον τρόπο του.

(Το Διπλανό Δωμάτιο | Μέσα στη Μέρα | Υπέροχες Μέρες)

ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ

Πώς να Ανατινάξεις Έναν Αγωγό (Ντάνιελ Γκολντχάμπερ)
Kneecap (Ριτς Πέπιατ)

Ίσως οι πιο ευθέως ακτιβιστικές ταινίες της χρονιάς: ένα ανεξάρτητο αμερικάνικο πολιτικό θρίλερ διαδικασίας για μια πράξη αντίστασης που οι ακτιβιστές γνωρίζουν εκ των προτέρων πως θα βαφτιστεί «τρομοκρατία», κι ένα μουσικό biopic στην ιρλανδική γλώσσα για ένα τρίο μουσικών που αναπολογητικά και θρασύτατα ανέδειξαν τη μουσική τους και την όλη τους αυθεντική ύπαρξη ως μια πολιτικά εμπρηστική δήλωση προθέσεων απέναντι στον βρετανικό ιμπεριαλισμό. Ναι, είναι και μια τρομερά διασκεδαστική και αστεία μουσική ταινία, την ίδια στιγμή. Εξ ου κι η μαγεία της.

(Kneecap)

ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Avant-Drag! (Φιλ Ιερόπουλος)
Hit Man (Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ)

Κάποιες φορές μπορεί να ντύνεσαι και να ερμηνεύεις περσόνες, καταφέρνοντας έτσι να βγάλεις στην επιφάνεια κάτι βαθύτατα αληθινό. Για τον Λινκλέιτερ, αυτή η διαδικασία είναι ένα διαβολικά σέξι και διασκεδαστικό παιχνίδι ρόλων στην αιχμή του πάθους και του νόμου, για τον Ιερόπουλο όμως είναι κάτι ακόμα πιο μεστό και θαρραλέο: Η δίοδος ώστε να εξερευνήσει, μαζί με τα drag περφόρμερ του ντοκιμαντέρ του, την ίδια την ιδέα του τι είναι «ερμηνεία» και τι είναι «αυθεντικότητα», μέσα σε μια χώρα που μοιάζει όλο και πιο καταπιεστικά να κάνει cosplay την Μεγάλη Ιδέα της.

(Avant-Drag! | Hit Man | ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Γκλεν Πάουελ, Άντρια Αρχόνα)

ΖΩΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ

Ferrari (Μάικλ Μαν)
Η Χίμαιρα (Αλίτσε Ρορβάχερ)

Η Αλίτσε Ρορβάχερ κι ο Μάικλ Μαν κάνουν σινεμά που μοιάζει να φτιάχνεται από διαφορετικά υλικά, να έχει διαφορετική υφή και προέλευση, αλλά με έναν στοιχειωτικό τρόπο καταλήγει σε ένα παρόμοιο σημείο. Ακολουθώντας ήρωες που μοιάζουν σα να αναζητούν την ψυχή τους, περικυκλωμένοι από φαντάσματα, καταδικασμένοι να θέλουν να κινούνται σε μια διαφορετική ταχύτητα (ή ένα διαφορετικό αστρικό πεδίο) από τον υπόλοιπο κόσμο.

(Ferrari | Η Χίμαιρα | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μάικλ Μαν | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Άνταμ Ντράιβερ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αλίτσε Ρορβάχερ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Τζος Ο’ Κόνορ)

ΞΕΝΟΙ ΣΕ ΞΕΝΗ ΓΗ

Πασιφίξιον (Άλμπερτ Σέρα)
Το Ατίθασο Ρομπότ (Κρις Σάντερς)

Μερικές από τις πιο απίστευτες εικόνες της χρονιάς (με χρωματικές αποχρώσεις που μοιάζουν σα να τις βλέπουμε για πρώτη φορά) σε εντυπωσιακά, σχεδόν ονειρικής ομορφιάς περιβάλλοντα στα οποία δύο χαρακτήρες βρίσκονται παρατημένοι, μακριά από τον κόσμο τους. Προσπαθώντας να βγάλουν νόημα από ένα μέρος που μοιάζει τόσο νέο, που αψηφά το σύνορο αλήθειας και τεχνητότητας.

(Πασιφίξιον | Το Ατίθασο Ρομπότ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Άλμπερτ Σέρα)

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Anora (Σον Μπέικερ)
Animal (Σοφία Εξάρχου)
The Substance (Κοραλί Φαρζά)

Γυναίκες ηρωίδες που καθορίζονται από το βλέμμα –και την απαίτηση– των άλλων πάνω τους, και όνειρα που καταρρέουν από την σκληρή ταξική (ή/και πατριαρχική) πραγματικότητα με τρόπους άλλοτε αποπνικτικούς, άλλοτε μελαγχολικούς, κι άλλοτε εκστατικά γκροτέσκους. Από τη ζωή βγαλμένα δηλαδή.

(Anora | Animal | The Substance | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Σον Μπέικερ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Σοφία Εξάρχου | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Κοραλί Φαρζά)

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Δαχομέη (Ματί Ντίοπ)
Καταγωγή (Άβα Ντιβερνέ)

Δύο από τις πιο ιδιόμορφα δομημένες και ακατάτακτες ταινίες της χρονιάς, κάτι μεταξύ ντοκιμαντέρ, δοκιμίου και φιξιόν, που ακολουθούν γραμμές προέλευσης από το παρελθόν μέχρι τον σημερινό κόσμο. Διερωτώμενες τι είναι αυτό που τελικά μπορεί να αποκαλύψει το παρελθόν, για τον κόσμο που έχουμε τώρα γύρω μας.

(Δαχομέη | Καταγωγή | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ματί Ντίοπ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Άβα Ντιβερνέ)

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ)

Το Αγόρι κι ο Ερωδιός (Χαγιάο Μιγιαζάκι)
Megalopolis (Φράνσις Φορντ Κόπολα)

Κόπολα και Μιγιαζάκι, δύο διαχρονικοί masters του παγκόσμιου σινεμά, σε έργα βαθύτατα προσωπικά, δημιουργούν τεράστιους κόσμους φαντασίας αντικατοπτρίζοντας σε αυτούς την αγωνία τους για ένα μέλλον χωρίς αυτούς. Ή ίσως και την ελπίδα τους.

(Το Αγόρι κι ο Ερωδιός | Megalopolis | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Φράνσις Φορντ Κόπολα | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Γκόρο Μιγιαζάκι | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Τόσιο Σουζούκι)

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Τα Παιδιά του Χειμώνα (Αλεξάντερ Πέιν)
Το Λυσάρι της Ζωής (Μισέλ Γκοντρί)

Μερικές από τις πιο ζεστές στιγμές του σινεμά και της ζωής, μπορούν να έρχονται όταν απλά αφήνεις και αφήνεσαι, σε ανθρώπους που βρίσκουν τη δύναμη να σου πουν την ιστορία τους – και άρα το ποιοι στα αλήθεια είναι.

(Τα Παιδιά του Χειμώνα | Το Λυσάρι της Ζωής | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αλεξάντερ Πέιν)

ΤΟ ΠΑΖΛ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

The Caine Mutiny Court-Martial (Γουίλιαμ Φρίντκιν)
Το Περασμένο Καλοκαίρι (Κατρίν Μπρεγιά)

Η τελευταία ταινία του μέγιστου Γουίλιαμ Φρίντκιν και η πιο πρόσφατη δουλειά της σπουδαίας Κατρίν Μπρεγιά είναι και οι δύο ριμέικ παλιότερων έργων που όμως μέσα από το δικό τους άγγιγμα μετατρέπονται σε καθηλωτικές (με τον τρόπο τους) αποδράσεις μέσα από έναν λαβύρινθο γεμάτο καθρέφτες και αδιέξοδα. Ή, πώς το να καταφέρνεις να φτάνεις σε προσωπικές αλήθειες, μοιάζει συχνά με κάποια μεγάλη ανακάλυψη όπου ο θρίαμβος θα συνυπάρχει με το σκοτάδι.

(Το Περασμένο Καλοκαίρι | ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Κίφερ Σάδερλαντ)

ΠΑΓΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΣΙΡΙΑΛ ΚΙΛΕΡ

Trap (Μ. Νάιτ Σιάμαλαν)
Ραντεβού με Έναν Σίριαλ Κίλερ (Άννα Κέντρικ)

Οι δύο σίριαλ κίλερ ταινίες της χρονιάς απέχουν μίλια μεταξύ τους ως προς τη θεματική και τις προθέσεις τους: το ένα είναι ένα ασφυκτικό θρίλερ για το σκοτάδι της πατριαρχίας, το άλλο μια τρομερά διασκεδαστική φάρσα που αποτελεί ταυτόχρονα και την πιο ειλικρινή και παράλογα γλυκιά αφιέρωση από έναν πατέρα στα παιδιά του. Μοιάζουν πάντως κι οι δύο με καταθέσεις ψυχής, κι αυτό βγαίνει στη σκηνοθεσία. Μας έμειναν στη μνήμη και οι δύο.

(Trap | Ραντεβού με Έναν Σίριαλ Κίλερ | ΚΑΤΑΤΑΞΗ: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν)