ΟΤΑΝ Η DANI KLEIN ΤΩΝ VAYA CON DIOS ΕΠΙΝΕ ΡΕΤΣΙΝΑ ΣΤΟΝ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ

Η επιστροφή των Vaya Con Dios είναι γεγονός και λέγεται “Shades of Joy”.

Ένα άλμπουμ που ομολογουμένως κανείς δεν περίμενε, μιας και όλοι έχουμε αυθόρμητα ταυτίσει το συγκρότημα με τα χρυσά 80ς – 90s, και λίγο μετά χάσαμε τα ίχνη τους.

Ήταν πριν από σχεδόν 35 χρόνια όταν η Dani Klein, ο Dirk Schoufs και ο Willy Lambregt κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο το όνομά τους: Vaya Con Dios (“ο Θεός μαζί σου”). Μία φράση που είχαν δει γραμμένη σε έναν τοίχο της κουβανικής συνοικίας στο Μαϊάμι και τους άρεσε πολύ.

Το τρίο από το Βέλγιο άρχισε να παίζει gypsy-blues – έτσι αποκαλούσαν τη μουσική τους οι επαΐοντες της μουσικής βιομηχανίας. Ο ήχος τους δεν ήταν κάτι που μπορούσε εύκολα να κατηγοριοποιηθεί – λίγο λάτιν με ποπ, τζαζ, blues και lounge. Μουσικές που θύμιζαν Κούβα, Μεξικό και … γαλλικό chanson.

Αφού χορτάσαμε στα πάρτι και στα ραδιόφωνα τα: “What’s a Woman?”, “Nah Neh Nah”, “Don’t Cry for Louie”, “Puerto Rico” αλλά και τα “Heading for a Fall”, “Johnny” και “Don’t Break My Heart”, κάπου αφήσαμε το νήμα της εξέλιξης των Vaya Con Dios.

Χωρίς όμως να ξεχάσουμε τη βαθιά χαρακτηριστική blues-φωνή της Dani Klein.

Vaya Con Dios: Ένα ντουέτο-έκπληξη με τον Θοδωρή Βουτσικάκη

Μετά από την απώλεια του Dirk Schoufs – που πέθανε το 1991 με τραγικό τρόπο- ένα διάλειμμα από τη μουσική και μερικά προσωπικά projects, η Dani επέστρεψε -δριμύτερη που λένε- με νέο υλικό, έντεκα ολοκαίνουργια τραγούδια και μια συνεργασία έκπληξη.

Μαζί με τον δικό μας ταλαντούχο τραγουδιστή Θοδωρή Βουτσικάκη ερμήνευσαν ένα υπέροχο δίγλωσσο ντουέτο, που θα κυκλοφορήσει στις 8 Μαρτίου από την Panik Oxygen.

To τραγούδι “Una Mujer” – από το δίσκο “Shades Of Joy” είναι ένας ύμνος για τη γυναίκα και ακούγοντάς το αμέσως σκέφτεσαι τους πάλαι ποτέ Vaya Con Dios. Η Λίνα Νικολακοπούλου έγραψε ελληνικούς στίχους και τα γυρίσματα του μουσικού βιντεοκλίπ έγιναν στην Αθήνα.

Μια “χρυσή ευκαιρία” για να συναντήσουμε από κοντά τη Βελγίδα τραγουδίστρια – που όλοι βάζαμε κάποτε στοιχήματα ότι είναι Ισπανίδα – σε ένα ξενοδοχείο με θέα την Ακρόπολη.

Ρετσίνα στη συναυλία στον Λυκαβηττό και τα “καλά” του λοκντάουν

Η Dani Klein στο MTV του 1990 έμοιαζε στα μάτια μας σαν ανήσυχη μούσα του Αλμοδόβαρ.

Σήμερα σε ηλικία 71 ετών, με μιά φλογερή κόκκινη μακριά ζακέτα και ένα καταγάλανο βλέμμα καρφωμένο ανηλεώς στον συνομιλητή, μοιάζει περισσότερο με… πρύτανη ανθρωπολογίας σε κάποιο πανεπιστήμιο της Ανδαλουσίας. Πέρα από τη μουσική, έχει κάνει σπουδές φιλοσοφίας και ψυχολογίας και δεν είναι διόλου δύσκολο να τη φανταστούμε να διδάσκει αρχές προσωπικής εξέλιξης σε μία αίθουσα – με όπλο την υποβλητική φωνή της.

Η συζήτησή μας ξεκινάει ανάλαφρα με αναμνήσεις από τη συναυλία των Vaya Con Dios στον Λυκαβηττό τον Ιούνιο του 2005. Γελάει επιβεβαιώνοντας ότι φώναζε συνεχώς “geia mas” και έπινε ρετσίνα στη σκηνή, ενώ  όλοι από κάτω συζητούσαμε: “μα ρετσίνα την πότισαν τη γυναίκα;”.

“Τη θυμάμαι τη βραδιά, γεμάτη αστέρια, ήταν υπέροχα. Μου άρεσε η ρετσίνα, βέβαια τώρα δεν αντέχω το αλκοόλ. Το στομάχι μου δεν είναι όπως παλιά και δεν μου επιτρέπει να πίνω. Θυμάμαι και ένα αστείο περιστατικό. Κάποια στιγμή, πιο μετά, με κάλεσαν σε ένα ακριβό posh ελληνικό εστιατόριο στις Βρυξέλλες, ξέρεις ήταν πολύ κομψό. Και μας είπαν ότι σερβίρουν μόνο ιδιαίτερα φαγητά από Ελλάδα, από την Κρήτη. Όταν με ρώτησαν τι κρασί θα πιω, ζήτησα ρετσίνα και με κοίταξαν τόσο περίεργα. Ρετσίνα; Δεν σέρβιραν ρετσίνα προφανώς επειδή είναι πιο “λαϊκή” και φτηνή. Αλλά άμα θα φάω μεζέ (το λέει ελληνικά), χωρίς ρετσίνα δεν είναι μεζές!”.

Ξαναήρθατε Ελλάδα μετά από εκείνη τη συναυλία; 

“Ναι ήρθα και έμεινα σε ένα φιλικό πρόσωπο στην Τήνο. Πολύ όμορφο νησί. Δυστυχώς αυτός ο φίλος μου αρρώστησε και χρειάστηκε να επιστρέψει στις Βρυξέλλες. Από ό,τι μαθαίνω έχει αλλάξει πολύ το νησί από τότε που το επισκέφθηκα εγώ. Έχουν χτιστεί πολλά ξενοδοχεία κοντά στη θάλασσα (δεν φαίνεται να συναινεί με την… υπερδόμηση στις Κυκλάδες).”

Το “Shades of Joy” έρχεται μετά από μία απουσία πολλών ετών. Πώς προέκυψε αυτή η δισκογραφική επιστροφή με τραγούδια που “…μιλούν για τη ζωή. Είναι σκληρή, διασκεδαστική, τρομερή και ανάλαφρη την ίδια στιγμή.”

“Το άλμπουμ προέκυψε στην πανδημία. Είχα ‘κολλήσει’ στις Βρυξέλλες, όπως πολύς κόσμος εκείνο το διάστημα έτσι και εγώ βρέθηκα κάπου ξαφνικά “κλεισμένη”. Δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Αν και είχα ένα σπίτι στην Ανδαλουσία, όπου περνούσα πολύ χρόνο, δεν μπορούσα να το επισκεφτώ λόγω των περιορισμών. Δεν υπήρχαν πτήσεις για να γυρίσω στην Ισπανία και βρέθηκα ακινητοποιημένη στις Βρυξέλλες. Δύο φίλοι μου, o Thierry (Plas) και ο François (Garny), καταπληκτικοί μουσικοί, έπαθαν περίπου το ίδιο.

Δεν είχαμε κάτι να κάνουμε, ο κόσμος είχε σταματήσει.  Το Zoo Studios του Thierry δεν είχε πια “πελάτες”. Ο François που έκανε live εμφανίσεις, ξαφνικά σταμάτησε. Ήμασταν και οι τρεις εκεί μέσα σε μία “φυσαλίδα” απόλυτης παύσης. Και μέναμε και κοντά. Σκεφτήκαμε, αντί να τεμπελιάζουμε και να βαριόμαστε όλη μέρα ας συναντιόμαστε τουλάχιστον, να φτιάχνουμε μουσικές, να αυτοσχεδιάζουμε και να περάσουμε καλά.

Αυτός ο περιορισμός κράτησε πολύ περισσότερο από όσο περιμέναμε και είχε σαν αποτέλεσμα να φτιάξουμε 11 τραγούδια που αγαπήσαμε πολύ. Και αποφασίσαμε να τα μοιραστούμε φτιάχνοντας το άλμπουμ αυτό.”

Η περίοδος του λοκντάουν φαντάζει σήμερα τόσο μακρινή… Επαναξιολογήσατε κάποια πράγματα για την προσωπική σας ζωή κατά τη διάρκεια της πανδημίας;

“Φυσικά, όπως όλοι νομίζω. Κυρίως έμαθα να είμαι μόνη μου. Και να αποδεχτώ ότι είμαι μόνη μου. Επίσης μπήκα στη διαδικασία να κάνω πράγματα στο σπίτι παρέα με τον εαυτό μου. Να μην ψάχνω δηλαδή ικανοποίηση κάνοντας πολλά πράγματα έξω από το σπίτι, αλλά μέσα στο δικό μου περιβάλλον. Δεν μπορούσα να πάω σε εκθέσεις, στο σινεμά, σε συναυλίες. Μοιάζει μακρινό, αλλά τότε δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα. Έπρεπε να προσαρμοστείς και να βρεις ικανοποίηση με τον εαυτό σου. Πολλούς τους δυσκόλεψε. Εγώ τα πήγα καλά με αυτό.”

Ποιες “ιστορίες” για τους Vayas Con Dios διηγούνται τα τραγούδια αυτού του άλμπουμ; Είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε καιρούς δυσκολιών;

“Είναι περισσότερο θα έλεγα μια αντανάκλαση του τι “ταλαιπωρεί” το φτωχό μου το μυαλό. Όλα τα πράγματα που σκέφτομαι, όλα όσα είμαι αυτή τη στιγμή στον χρόνο, πώς βλέπω την κατάσταση στον κόσμο εκεί έξω. Είναι αυτό που είμαι τώρα. Τραγουδάω για το συναίσθημα που βγαίνει από τη λύπη που ταυτόχρονα μεταφέρει και μια χαρούμενη νότα. Ήθελα να φέρω λίγη χαρά με τα τραγούδια αυτά σε καιρούς που είναι πολύ δύσκολοι κοινωνικά.

Δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί. Δεν ξέρουμε αν ξαφνικά ξεσπάσει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Πώς θα είναι κάτι τέτοιο; Η κλιματική κρίση; Τι θα φέρει, πώς θα μας επηρεάσει; Στο Βέλγιο πριν από μερικά χρόνια η ζωή ήταν “άνετη”. Είχαμε λεφτά, είχαμε καλό σύστημα υγείας. Ζούσαμε μία προνομιούχα συνθήκη. Αυτό δεν υπάρχει πια. Τα νοσοκομεία δεν είναι όπως πριν. Το νιώθεις ότι όλα αποσυντίθενται, οι δομές χειροτερεύουν. Δεν ξέρω πού θα πάει αυτό. Και αν νομίζεις ότι θα πεις, οκ δεν είναι καλά εδώ θα πάω να ζήσω κάπου αλλού, κάνεις λάθος. Πιθανώς εκεί που θα πας θα είναι (ή θα γίνει) χειρότερη η κατάσταση.

Για αυτό σκέφτηκα ότι πρέπει με τα τραγούδια μας να φέρουμε ένα άγγιγμα φωτός στον κόσμο, σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς. Γιατί αλλιώς θα είναι όλα υπερβολικά σκοτεινά. Τραγουδάω για την ευτυχία που νιώθουμε μερικές φορές και για την οποία συχνά πρέπει να παλέψουμε σε αυτή τη δύσκολη εποχή.”

Οι… περασμένοι καιροί πώς ήταν; Εκεί στο βάθος πίσω στο ξεκίνημα; Έχετε πει ότι ο πατέρας σας άκουγε πολλή μουσική.

“Στο σπίτι υπήρχε πάντα πολλή μουσική. Ο πατέρας μου δεν ήταν επαγγελματίας μουσικός, ήταν ερασιτέχνης. Έπαιζε πολύ ωραία κιθάρα, αλλά μόνο για τον εαυτό του. Είχε μία ανεξάντλητη συλλογή δίσκων από όλα τα είδη. Στο σπίτι έβαζε από όπερα μέχρι blues, αμερικανική μουσική, βραζιλιάνικη, ρομά… μέχρι κλασική μουσική. Οπότε μπορείς να πεις ότι μεγάλωσα ακούγοντάς συνεχώς μουσική.

Αλλά τραγουδούσα συνεχώς από πολύ μικρή [μέχρι που νανούριζε τον εαυτό της με το τραγούδι της] οπότε ήταν κάπου φανερό ότι θα ακολουθούσα αυτόν το δρόμο. Βέβαια, όταν ανακοίνωσα σε όλους ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια, γέλασαν μαζί μου. Δεν με ενθάρρυναν καθόλου. Μου έλεγαν ‘πώς θα επιβιώσεις’; ‘Πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις να ζήσεις σαν τραγουδίστρια; Είσαι τρελή; Βρες μια κανονική δουλειά’. Και βρήκα, έκανα πάρα πολλές δουλειές γιατί έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου. Και στο τέλος, ήμουν 30 ετών όταν άρχισε κάτι να συμβαίνει. Να γίνομαι γνωστή με τους Vaya Con Dios.”

Η φήμη είχε και μειονεκτήματα; Γιατί για κάποιο διάστημα αποσυρθήκατε από όλα.

“Ναι ισχύει. Χάνεις τον εαυτό σου μέσα στη φήμη. Και είναι δύσκολο να το σηκώσεις όλο αυτό. Τη διασημότητα. Οι άνθρωποι φυσικά ίσως δεν καταλαβαίνουν τι λέω. Θα πουν δεν σου αρέσει να είσαι διάσημη; Είναι γιατί όλοι βλέπουν μόνο το απέξω, τη λάμψη. Από πίσω υπάρχει πολύ σκληρή δουλειά.  Και πρέπει να είσαι πολύ συνεπής σε αυτό που κάνεις. Και φυσικά υπάρχει μοναξιά, πολλή μοναξιά. Και ειδικά ως γυναίκα.

Ξέρεις, οι άντρες φεύγουν, πάνε περιοδεία και πίσω αφήνουν τις συζύγους τους να τους περιμένουν και να τα φροντίζουν όλα. Σπίτι, παιδιά… Και όταν επιστρέφουν τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Όλα τακτοποιημένα, το δείπνο στο τραπέζι, η ατμόσφαιρα ζεστή, τους δίνουν τα πλυμένα ρούχα τους έτοιμα στο χέρι και όλα είναι τέλεια. Όταν όμως είσαι γυναίκα μουσικός και επιστρέφεις… συνήθως βρίσκεις ένα άδειο σπίτι. Και αυτό είναι πολύ δύσκολο.”

Το Una Mujer – Μια Γυναίκα είναι ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του δίσκου. Είστε μία γυναίκα που έχει “επιβιώσει” και εξελιχθεί σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, τη μουσική βιομηχανία. Έχουν αλλάξει τα πράγματα για τις γυναίκες σήμερα;

“Κοιτάξτε, τα πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά όχι και καθοριστικά. Οι γυναίκες ακόμα αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα, σαν σεξουαλικά αντικείμενα. Αλλά και εμείς οι ίδιες δεν κάνουμε πολλά για να το αλλάξουμε αυτό, και να μην παίξουμε το παιχνίδι με αυτούς τους όρους. Νομίζουμε ότι για να κάνεις καριέρα ως τραγουδίστρια πρέπει να φοράς σέξι ρούχα, να είσαι κάπως εμφανισιακά κλπ.

Έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο, έχουμε διανύσει πολύ δρόμο οι γυναίκες, αλλά νομίζω ότι κάτι που μας κρατάει στάσιμες είναι ότι είμαστε “προγραμματισμένες” να βοηθάμε. Να φροντίζουμε τους άλλους, να σκεφτόμαστε τους άλλους και τις ανάγκες τους πάνω και από τον εαυτό μας. Είναι στη φύση μας, αλλά είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει. Γιατί οι άλλοι το βρίσκουν φυσικό και το εκμεταλλεύονται.

Tο τραγούδι “Μία Γυναίκα”, που τραγουδάω στα ισπανικά στον νέο δίσκο, είναι βασισμένο σε στίχους/ποιήματα της Μεξικανής σαμάνου María Sabina.

[Ήταν σαμάνος και ποιήτρια έζησε στην Huautla de Jiménez, μια πόλη στην περιοχή Sierra Mazateca της μεξικανικής πολιτείας Oaxaca στο νότιο Μεξικό. Έκανε θεραπευτικές τελετές με ιερά μανιτάρια και η φήμη της εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα της χώρας της. Φημολογείται ότι την επισκέπτονταν και γνωστές προσωπικότητες, από τον Τζον Λένον, τον Άντολφ Χάξλεϊ, τον φυσικό χημικό της LCD Άλμπερτ Χόφμαν και τον Γουόλτ Ντίσνεϊ, μέχρι τους Μικ Τζάγκερ, Μπομπ Ντίλαν, Πίτερ Τάουνσεντ και Τζιμ Μόρισον. Πέθανε το 1985.]

Το τραγούδι λέει ότι οι γυναίκες είμαστε και καλές και κακές. Είμαστε και δυνατές και αδύναμες. Είμαστε θυμωμένες και ήρεμες. Έχουμε διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητάς μας ως γυναίκες, και μαθαίνουμε να τις αναγνωρίζουμε όλες. Δεν μπορούμε συνεχώς να λέμε για το εαυτό μας ότι είμαστε καλοί και θαυμάσιοι. Κανένας δεν είναι 100% καλός. Αποδεχόμαστε τον εαυτό μας για αυτό που είμαστε. Αν αποδεχτείς τον εαυτό σου, γνωρίσεις τα όριά σου, είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις τους άλλους ανθρώπους αλλά και να βρεις τη θέση σου στον κόσμο.”

Πώς προέκυψε το ντουέτο με τον Θεόδωρο Βουτσικάκη;

“Εγώ ερμηνεύω την ισπανική πλευρά του κομματιού και εκείνος την ελληνική. Ήρθαμε σε επαφή μέσω των δισκογραφικών. Εγώ δεν τον γνώριζα γιατί οι γνώσεις μου πάνω στην ελληνική μουσική είναι περιορισμένες. Μου έστειλαν ένα sample και όταν άκουσα τη φωνή του ερωτεύτηκα. Μία υπέροχη φωνή και ένα πολύ καλό παιδί. Γνωριστήκαμε χθες και κάναμε το βιντεοκλίπ μαζί. Ήταν σαν να γνωριζόμασταν από πάντα. Με σεβασμό, είχαμε άνεση, ήταν φανταστικά.”

Στο βίντεο του ισπανικού “Una Mujer” βλέπουμε τις εικόνες 30 και πλέον γυναικών που είναι ακτιβίστριες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ανάμεσα στις οποίες και τη μητέρα σας…

“Η δισκογραφική δεν είχε χρήματα για να φτιάξουμε βίντεο. Αφού λοιπόν έπρεπε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας για τον δίσκο είπαμε να κάνουμε μόνοι μας και το βιντεοκλίπ. Ο Thierry ήταν φωτογράφος στα νιάτα του και ξέρει πώς να παίζει λίγο με την εικόνα. Είναι κάτι που δημιουργήσαμε μόνοι μας, αλλά νομίζω ότι μέσα στην απλότητά του βγήκε δυνατό.

(Της λέω ότι η ανιψιά μίας φίλης μου, 17 ετών γκούγκλαρε τις γυναίκες που είδε στο βίντεο για να μάθει τι έχουν κάνει και χαμογελάει. Ίσως περνάει και ένα μήνυμα στους νεότερους που θα ακούσουν και θα δουν το βίντεο)

“Είναι ένα πολύ όμορφο μήνυμα για τις νεαρές γυναίκες. Και αυτή ήταν η ιδέα. Να εμπνευστούν. Βάλαμε και τις μαμάδες μας με τον Τιερί, γιατί είναι αυτές που μας μεγάλωσαν με έναν τρόπο να είμαστε ανεξάρτητοι. Η μητέρα μου ποτέ μα ποτέ δεν μου πέρασε το μήνυμα ότι είμαι λιγότερη από έναν άντρα. Δεν ήμουν παραπάνω, αλλά είχα δικαιώματα και με δίδαξε από μικρή ότι πρέπει να παλεύω για τα δικαιώματά μου. Και αν ήθελα να σπουδάσω όπως εκείνη, μπορούσα να σπουδάσω. Μου έμαθε ότι πρέπει να έχω μια δουλειά και να είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου. Αυτές οι ιδέες με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.”

Και το τραγούδι “Always something missing” είναι αυτοβιογραφικό; Τι ήταν αυτό που πάντοτε έλειπε;

“Είναι απόλυτα βγαλμένο από τη ζωή μου, αν και δεν έχω γράψει εγώ τους στίχους ‘με φωτογραφίζει’. Για χρόνια και χρόνια κάτι μου έλειπε. Ξεκινάς και θέλεις κάτι πολύ. Θέλεις να τραγουδάς, θέλεις να κάνεις επιτυχία. Θέλεις να βγάλεις έναν δίσκο και να τον παίξεις live και να σε δει ο κόσμος. Και μετά να πας σε μεγαλύτερα venues και να πουλήσεις πολλούς δίσκους και μετά περισσότερους δίσκους. Έχεις προσδοκίες και όνειρα. Και μετά να πάρεις ένα σπίτι και μετά να κάνεις ένα παιδί. Και τα κάνεις όλα αυτά τα πράγματα, αλλά κάθε φορά, θέλεις το επόμενο. Και είναι σαν να το θέλεις για να γεμίσει ένα κενό… γιατί κάτι σου λείπει. Έτσι έχω ζήσει σε όλη μου τη ζωή. Πλέον βέβαια στην ηλικία μου δεν νιώθω έτσι. Τώρα το κενό έχει γεμίσει ή τουλάχιστον αναγνωρίζω ότι υπάρχει και δεν μπορεί να γεμίσει με την τυπική έννοια. Θα υπάρχει εκεί, αλλά σήμερα είμαι οκ με αυτό.”

Ξέρετε καλύτερα τον εαυτό σας πια;

“Ναι, βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τον εαυτό σου απόλυτα. Νομίζεις ότι ξέρεις ορισμένα πράγματα. Πλέον σκέφτομαι πολύ και είμαι πολύ πιο ήσυχη από ό,τι ήμουν. Εσωστρεφής. Βέβαια τις προάλλες αντιμετώπισα ένα πρόβλημα με το αυτοκίνητο και ο τρόπος που αντέδρασα “με πήγε πίσω” 15 χρόνια. Ο χαρακτήρας είναι πίσω από όλα.”

Τώρα που δεν κάνετε απανωτά live, ακούτε πολλή μουσική;

“Δεν ακούω μουσική. Το μόνο μέρος που ακούω μουσική είναι το αυτοκίνητό μου. Εκεί ανακαλύπτω τις … νέες κυκλοφορίες. Πχ μου αρέσει τελευταία και ακούω πολύ έναν Βέλγο καλλιτέχνη, λέγεται “Loverman”. Αυτό που με κάνει ευτυχισμένη τα τρία μου σκυλιά, είναι οι αγάπες μου. Να το πάλι είδες; Έχω σκυλιά να φροντίζω, να τα ταΐζω, να τα προσέχω. Ως γυναίκα θέλω κάποιον να φροντίζω, δεν αντέχω χωρίς κάτι τέτοιο. Πιστεύω ότι εμάς τις γυναίκες μας έχουν μεγαλώσει να νιώθουμε ότι πρέπει να φροντίζουμε κάποιον. Δεν είναι μόνο η φύση, η μητρότητα, είναι η ανατροφή. Και είναι φοβερό.”

Πλέον προσέχετε πολύ τη φωνή σας και δεν κάνετε πολλές live εμφανίσεις. Υπάρχουν σχέδια για κάποιο live, ίσως στην Ελλάδα;

“Δεν ξέρω, πραγματικά. Μπορεί να κάνω ένα ντουέτο με έναν Ολλανδό καλλιτέχνη με ένα από τα δικά του τραγούδια. Αναφορικά με ζωντανές εμφανίσεις δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να ξαναπεράσω αυτό το στρες ξανά. Οι live εμφανίσεις έχουν ζωντάνια και ενέργεια. Είναι πολύ ωραίο να συναναστρέφεσαι και τους μουσικούς, αλλά είναι και πάρα πολύ αγχωτική διαδικασία. Έχεις πολλές ευθύνες και κυρίως να διατηρείς σε ένα καλό επίπεδο τη φωνή σου. Φαντάσου, όλοι να εξαρτώνται από το να μην πάθει κάτι η φωνή σου αλλιώς όλο το σόου πάει στράφι. Είναι πολύ μεγάλο το φορτίο.”

Όλα έχουν αλλάξει από τότε που οι Vaya Con Dios πρωτοβγήκαν στο δρόμο, τι θα λέγατε στους νέους καλλιτέχνες που εξιδανικεύουν τους σταρς της μουσικής και θέλουν να “πετύχουν”.

“Αρχικά γνώρισε τον εαυτό σου και τα όριά σου. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που ήθελαν να κάνουν καριέρα στη μουσική και δεν είχαν καθόλου ταλέντο. Και αυτό είναι τρομερό γιατί είχαν πειστεί ότι διέθεταν ταλέντο. Και κάθε φορά που δοκίμαζαν κάτι, θύμωναν που δεν τα κατάφερναν και ξανα-δοκίμαζαν και δεν έβγαζε πουθενά.

Πιστεύω ότι δεν είναι σημαντικό το να γίνεις διάσημος. Δεν πρέπει αυτό να είναι ο στόχος. Το σημαντικό είναι να κάνεις αυτό που σου αρέσει, που σε γεμίζει, και αν δουλέψει καλώς. Αν όχι θα υπάρξουν άλλα πράγματα να κάνεις και απλά να χαίρεσαι την κάθε στιγμή ό,τι σου συμβαίνει.

Αν δουλέψει, πίστεψέ με θα χρειαστεί σε επόμενη φάση να κάνεις πολύ δύσκολα πράγματα για να εξελιχθείς. Θα έλεγα να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και να πιστεύεις πολύ σε αυτό που κάνεις. Να το κάνεις για αυτό που είναι, όχι για γίνεις διάσημος. Και σκληρή δουλειά. Και να υπομένεις. Και να επιμένεις. Γιατί αυτό νομίζω ότι είναι μία αδυναμία των νέων ανθρώπων. Δεν θέλουν να ζοριστούν. Αλλά δεν είναι και τελείως δικό τους λάθος. Μεγαλώνουμε τα νέα παιδιά να πιστεύουν ότι είναι βασιλιάδες και ότι τα δικαιούνται όλα. Και δεν χρειάζεται να κάνουν μεγάλο κόπο για να αποκτήσουν πράγματα. Όλα είναι στα πόδια τους, γιατί λοιπόν να προσπαθήσουν για κάτι;”

Τα επόμενα σχέδιά της; Να προωθήσει το “Shades of Joy” και να φερθεί με ευγένεια στη φωνή της ώστε να δώσει το 100% της σε όσες live εμφανίσεις ακολουθούν. Φωτογραφήθηκε στην Αθήνα, σίγουρα έφαγε ελληνικούς μεζέδες και συνέχισε το ταξίδι της στο Βερολίνο, όπου εμφανίστηκε στο SAT 1 και καταχειροκροτήθηκε.

///Panik Records – Presave «Una Mujer / Μια Γυναίκα»: https://bfan.link/una-mujer-mia-gynaika