ΟΤΑΝ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΚΑΙ ΜΑΕΣΤΡΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ – Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΚΟΥΡΕΝΤΖΗ ΣΤΟ ΠΟΝΤΙΟΥΜ

Η εμπειρία του να παρακολουθεί κανείς τον Θεόδωρο Κουρεντζή στο πόντιουμ είναι πραγματικά ανεπανάληπτη. Δεν είναι τυχαίο που έχει κερδίσει τον τίτλο του “ροκ σταρ της κλασικής μουσικής”. Η ψηλόλιγνη φιγούρα του, τα χαρακτηριστικά μαύρα ρούχα του, οι φορτισμένες συναισθηματικά ερμηνείες του και η συνολική του παρουσία μαγνητίζουν το κοινό, καθηλώνοντάς το σε κάθε του κίνηση.

Το Σαββατοκύριακο (το Σάββατο 2 και την Κυριακή 3 Νοεμβρίου) που μας πέρασε αυτός ο χαρισματικός και αντισυμβατικός μαέστρος της σύγχρονης κλασικής μουσικής σκηνής.
έδωσε δύο μοναδικές συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μαζί με την Ορχήστρα Utopia παρουσιάζοντας την πρεμιέρα του έργου “Passacaglia – Music for Orchestra IX” του Jay Schwartz και την 5η Συμφωνία του Gustav Mahler.

Η Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου ήταν κατάμεστη από κόσμο. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Εξάλλου οι δύο αυτές συναυλίες είχαν γίνει sold out από την πρώτη στιγμή. Οι βιολιστές της ορχήστρας στέκονται όλοι όρθιοι. Αυτό αποτελεί μία από τις “πρακτικές” του πολυβραβευμένου Έλληνα μαέστρου, καθώς αυτή η “όρθια” στάση επιτρέπει στους μουσικούς μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης και έκφρασης.

Η απειλητική ατμόσφαιρα του Jay Schwartz

Ο Θεόδωρος Κουρεντζής εν μέσω χειροκροτημάτων καταλαμβάνει το πόντιουμ και όταν επικρατεί απόλυτη ησυχία, μία υπόκωφη εισαγωγή από τα τύμπανα αρχίζει να μας υποβάλλει σε μία ατμόσφαιρα “απειλητική” σχεδόν πολεμική.

Είναι η έναρξη του “Passacaglia” του σπουδαίου συνθέτη Jay Schwartz -που δήλωσε και ο ίδιος παρών το βράδυ της Κυριακής στη συναυλία αυτή. Ο Schwartz έγραψε το έργο αυτό ειδικά για τον Θεόδωρο Κουρεντζή και την Ορχήστρα Utopia σχολιάζοντας μουσικά το διαχρονικό πρόβλημα της μετανάστευσης, της ξενιτιάς και της αναζήτησης ταυτότητας.
Η μουσική του ατονική, με κορυφώσεις που υποχωρούν απότομα δίνοντας τη θέση τους σε μία σιωπή νεκρική. Ένα μουσικό έργο ικανό να συγκινήσει τους πάντες, καθώς δημιουργεί έντονα συναισθήματα.

Ένα Ταξίδι από τον Πόνο στη Λύτρωση

Στο επίκεντρο του προγράμματος της Ορχήστρας Utopia, υπό τον Θεόδωρο Κουρεντζή, δέσποσε η “Συμφωνία αρ. 5 σε ντο δίεση ελάσσονα” του Gustav Mahler. Ένα έργο μνημειωδών διαστάσεων που κατέχει περίοπτη θέση στο παγκόσμιο ορχηστρικό ρεπερτόριο και εξακολουθεί, έναν αιώνα μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Κολωνία, να συγκινεί βαθιά το σημερινό κοινό.

Η Πέμπτη Συμφωνία χαρακτηρίζεται από το πλήθος των έντονων και αντικρουόμενων συναισθημάτων που πραγματεύεται. Την τραγωδία διαδέχεται η χαρά, τον πόνο η απόλαυση και την απελπισία η ελπίδα. Η ερμηνεία του Κουρεντζή διακρίνεται από έντονη δραματικότητα και δυναμική, με το διάσημο Adagietto της να αποδίδεται με βαθιά συναισθηματική φόρτιση.

Το τέταρτο μέρος, το διάσημο Adagietto, αποτελεί ίσως την πιο αναγνωρίσιμη στιγμή της 5ης Συμφωνίας και έχει αξιοποιηθεί σε πολλές ταινίες, με πιο γνωστή το Θάνατος στη Βενετία του Visconti. Το κομμάτι, αφιερωμένο στην αγαπημένη σύζυγο του Μάλερ, Άλμα, αναδύει έναν βαθύ ρομαντισμό. Η αργή, εκλεπτυσμένη μελωδία αποπνέει μια απέραντη ομορφιά και ηρεμία, καθώς τα έγχορδα συνομιλούν αρμονικά με την άρπα. Ο Μάλερ εκφράζει τον έρωτα που υπήρξε πάντα μια αστείρευτη πηγή δημιουργικής έμπνευσης, καθιστώντας αυτό το τμήμα της συμφωνίας μια αληθινή μουσική ωδή στην αγάπη.

Στο ανκόρ μας περίμενε μία πολύ όμορφη έκπληξη, καθώς όπως μας εξομολογήθηκε ο Θεόδωρος Κουρεντζής, “δεν μπορούσαμε να βρούμε τι να παίξουμε μετά τον Μάλερ, οπότε αποφασίσαμε να σας ψάλλουμε τον Μπαχ” και ακολούθησε το εκπληκτικό χορωδιακό – “Jesus bleibet meine Freude BWV 147”, το οποίο πολλοί από τους μουσικούς της ορχήστρας έψαλλαν με τρόπο ανατριχιαστικό.

Η αλληλεπίδραση του Θεόδωρου Κουρεντζή με την Ορχήστρα Utopia αξίζει ιδιαίτερης μνείας. Παρά τη σύντομη ιστορία της, η Utopia επέδειξε εξαιρετική αρμονία και τεχνική ακρίβεια, ανταποκρινόμενη απόλυτα στις απαιτήσεις του μαέστρου. Για εμάς που ήμασταν εξωτερικοί παρατηρητές, ο μαέστρος και η ορχήστρα φάνταζαν σαν ένα ενιαίο σώμα που χτυπούσε με έναν κοινό παλμό, σαν να μοιράζονταν μια και μοναδική καρδιά. Και αυτό ήταν που έκανε τη βραδιά της 3ης Νοεμβρίου τόσο μυσταγωγική και ανεπανάληπτη.