ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΛΙΔΗΣ: “ΤΟ ΣΩΤΕ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΡΙΑΛΙΤΙ”

Από πολλές απόψεις, το Σωτέ είναι μια ελληνική σειρά που, απλά, έπρεπε κάποια στιγμή να δημιουργηθεί.

Με τα ριάλιτι μαγειρικής να αποτελούν εδώ και χρόνια μια από την πιο κυρίαρχη μορφή διασκέδασης αλλά και ξεκάθαρη star-making οδό για πολλούς από τους διασημότερους σεφ σήμερα, θα ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστεί εκείνη η δημιουργική ομάδα που θα θελήσει να κοιτάξει αυτό τον κόσμο από πίσω.

Και μάλιστα με έναν τρόπο, όπως θα γίνει εμφανές παρακολουθώντας τα πρώτα επεισόδια της νέας μίνι σειράς του ΑΝΤ1+, που περιλαμβάνει μια λεπτομερέστατη δουλειά και φροντίδα ως προς αυτό ακριβώς το κομμάτι. Όπως μας λέει κι ο συν-σεναριογράφος Παναγιώτης Μελίδης, η διαδικασία της δημιουργίας του Σωτέ περιλάμβανε πρακτικά την δημιουργία ενός ολόκληρου fictional ριάλιτι σόου – και γύρω από αυτό, την ανάπτυξη ενός διαπροσωπικού δράματος με επίκεντρο την συναρπαστική κεντρική ηρωίδα που υποδύεται η Δάφνη Λαμπρόγιαννη.

Δηλαδή την Σωτηρία, την Σωτέ του τίτλου, μια σεφ που ζει και εργάζεται στην Ισπανία αλλά μια απρόσμενη πρόσκληση θα την κάνει να σκεφτεί σοβαρά να γυρίσει στην Ελλάδα για να συμμετάσχει ως κριτής σε ένα ριάλιτι. Το βασικό πρόβλημα ποιο είναι; (Εκτός από μια περίπλοκη προσωπική σχέση με την κόρη της.) Καθώς ετοιμάζεται να αναλάβει το ρόλο της στην εκπομπή, χάνει τη γεύση της.

Τόσο σαν ιδέα, όσο και κυρίως σαν εκτέλεση η σειρά διεκδικεί εξαρχής μια πολύ ξεχωριστή θέση στο τηλεοπτικό σκηνικό. Αυτό οφείλεται στους τεχνικούς ρόλους (από το μοντάζ ως τη διεύθυνση φωτογραφίας), στο δυνατό καστ, και φυσικά στην δημιουργική τριπλέτα: Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, o Γιώργος Γαρεφαλάκης και ο Παναγιώτης Μελίδης που κρατά το διπλό ρόλο του συν-σεναριογράφου αλλά και του συνθέτη της μουσικής της σειράς, υπό την επωνυμία του μουσικού alter ego του, Larry Gus.

«Ο Γιώργος έχει δει άπειρες σειρές, ο Κωνσταντίνος έχει δει άπειρο σινεμά», λέει ο Παναγιώτης Μελίδης. Κι ο ίδιος, που αποτέλεσε και τον συνδετικό κρίκο της τριπλέτας, έχει δει και παθιαστεί με πολλά. Όταν καθόμαστε να μιλήσουμε για το Σωτέ, η συζήτηση γρήγορα ξεφεύγει – μιλάμε για την αγάπη μας για την κλασική τηλεοπτική δομή του Επιθεωρητή Κολούμπο, για το αντισυμβατικό σινεμά της Ιλέιν Μέι, για σειρές νέες και παλιές (από καινούρια έχει κολλήσει με το The Curse που πρόσφατα συμπεριλάβαμε στις καλύτερες του ‘23), για σινεμά από το Hollywood Ending μέχρι το Shiva Baby, για αγαπημένους κωμικούς, για αυτοσχεδιαστκή κωμωδία… και φυσικά για ριάλιτι τηλεόραση.

Είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζεις να γράψεις τηλεοπτική σειρά;
Έχουμε γράψει με τον Βασίλη Κατσούπη [σσ. σκηνοθέτης του Inside με τον Γουίλεμ Νταφόε και του ντοκιμαντέρ Ο Φίλος Μου ο Larry Gus με τον Παναγιώτη / Larry Gus] μια ολόκληρη σειρά που λέγεται Larry Gus, έχουμε γράψει 9 επεισόδια κι έχουμε γυρίσει κι έναν πιλότο. Το ‘19 το δείχναμε σε ενδιαφερόμενους, μετά ήρθε ο Covid…

Μετά ήρθε το Σωτέ. Γνωριζόμασταν με τα παιδιά, τον Γιώργο [Γαρυφαλάκη] και τον Κωνσταντίνο [Αντωνόπουλο]. Ο Κωσνταντίνος είχε σπουδάσει σινεμά στη Νέα Υόρκη, κι όταν ήρθε κι έπαιζα λάιω ήρθε και με είδε, μιλήσαμε, και όταν μετακόμισε Ελλάδα δουλέψαμε μαζί, έχω γράψει μουσική για τις μικρού μήκους ταινίες του και πάντα συζητούσαμε να κάνουμε κάτι μαζί.

Ο Γιώργος είναι ο πιο παλιός μου φίλος στην Αθήνα, είμαστε 20 χρόνια φίλοι, έχουμε κάνει και διαφημίσεις μαζί. Ο Νικόλας Αλαβάνος από την Filmiki, και παραγωγός του Larry Gus, μας παρότρυνε να κάνουμε μαζί ένα writer’s room. Τους γνώρισα λοιπόν και μεταξύ τους, τον Κωνσταντίνο και τον Γιώργο, ήρθαν μια μέρα σπίτι μου τον Μάρτιο του ‘21.

Το πρώτο πράγμα που συζητήσαμε ήταν: Θα είναι για μια μαγείρισσα. Εκεί βγήκαν όλα τα βιώματα και τα άγχη, στην αρχή επρόκειτο να είναι πιο has-been που αναγκαζόταν να κάνει το ριάλιτι…

Α, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον στην τελική βερσιόν το ότι έχει ζωή, έχει επιτυχία κάνοντας αυτό που θέλει…
Το άλλο ενδεχόμενο θα ήταν υπερβολικά στάνταρ, ναι. Στην αρχή την είχαμε στην Αργεντινή, μετά στην Γαλλία, έπαιζαν διάφορα μέρη.

Κι η Ισπανία πώς προέκυψε;
Πρακτικά. Το σενάριο έλεγε Γαλλία κι η Δάφνη ένιωσα πιο άνετα να μάθει τα ισπανικά, και τα κάρφωσε, τα έλεγε φοβερά, οπότε το πήγαμε Βαρκελώνη, αλλάξαμε τα ονόματα της μπριγάδας.

Aλλά βλέπαμε άπειρο MasterChef με τον Γιώργο στην διάρκεια του Covid και μας βγήκε δημιουργικά εδώ. Ο Κωνσταντίνος καθόλου, αλλά με τον Γιώργο πολύ. Και ξένα. Λέγαμε γελώντας ότι όπως βγήκε το Lost κι ήταν σαν φιξιόν εκδοχή του Survivor, έτσι κι εμείς κάνουμε αυτό το πράγμα αλλά για το MasterChef και τα μαγειρικά σόου. Πώς θα ήταν αυτά σε φιξιόν; Ποιοι είναι από πίσω, πώς είναι οι ζωές τους; Όλες οι λεπτομέρειες.

Μετά μπήκαν όλα τα άλλα στοιχεία. Η σχέση μάνας-κόρης στον πυρήνα της όλης κατάστασης, το ψωμί που μιλάει, επειδή σκεφτήκαμε πως αυτή μιλάει στα φαγητά… και φυσικά η ιδέα ότι χάνει τη γεύση της. Και μάλιστα θέλαμε να μην είναι Covid. Στην αρχή σκεφτόμασταν να μην υπάρχει στο σύμπαν της σειράς ο Covid αλλά θα ήταν αποπροσανατολιστικό αν δεν κάνουμε κάν αναφορά, οπότε το αναφέρουν, τη ρωτάνε, τεστάρεται, δεν έχει αντισώματα. Τι είναι; Δεν ξέρει.

Θέλατε να μην είναι Covid ώστε να είναι κάτι ακαθόριστο;
Εξαρχής ήταν μια ψυχολογική κατάσταση. Σαν το Hollywood Ending. Ξέρεις, τη στιγμή που πας να δεις την κόρη που έχεις να τη δεις τόσο καιρό, παθαίνεις κοκομπλόκο. Είναι αυτό, ξέρεις – «βάλε εμπόδια στους χαρακτήρες», κλπ.

Τι ξένο μαγειρικό ριάλιτι σου αρέσει;
Έβλεπα The Great British Bake Off σαν τρελός. Είναι feelgood, έχει ωραίο vibe, τελείως άλλη λογική από τα άλλα. Το έβλεπα για να ηρεμώ. Κι ο Γιώργος επίσης, που μαγειρεύει και τέλεια. Στη σειρά βέβαια είχαμε FnB [σσ. σύμβουλος food and beverage], τον Έλβι Ζύμπα, αυτός ήταν που μας βοηθούσε σε όλα τα πιάτα. Θες σε αυτά οπωσδήποτε έναν σεφ με Μισελέν. Στο MasterChef ας πούμε ο Κουτσόπουλος ήταν FnB πριν γίνει παρουσιαστής.

Α, μάλιστα. Δεν έχω δει κανένα ελληνικό ριάλιτι μαγειρικής.
Αλήθεια;

Μα δε μπορώ, κρατάνε ώρες. Κρεμάνε, ενώ τα αμερικάνικα…
…to the point! Εισαγωγή χαρακτήρων, ιστορίες, μπαμ μπαμ. 30” σου δείχνει τους χαρακτήρες, αυτός είναι που λέει τα αστεία, αυτός είναι ο Γερμανός που κάνει τα ψωμιά, και μετά τέλος.

Εμείς περάσαμε από πολλές τέτοιες σκέψεις. Πόσο θα φαίνεται το ριάλιτι ας πούμε. Υπήρχε βερσιόν της σειράς που δεν φαινόταν καθόλου το ριάλιτι, θα υπήρχε μόνο σαν concept αλλά δε θα το βλέπαμε. Θα έβλεπες μόνο το γύρω γύρω.

Α, εντελώς backstage. Όπως ήταν το Steve Jobs του Ντάνι Μπόιλ, του Σόρκιν το σενάριο, που ήταν όλο από πίσω από τις ομιλίες του Τζομπς.
Ναι ήταν φοβερό αυτό. Ο Τζέισον Μαντζούκας [σσ. κωμικός, The League] έλεγε πως είχε γράψει κάποια στιγμή έναν πιλότο που το είχε πάει παντού να το διαβάσουν, που ήταν για μπάτσους αλλά μόνο εκτός δράσης, μόνο τα διαλείμματά τους, όταν τρώνε, κλπ.

Εσείς αυτή την ιδέα την εγκαταλείψατε για πρακτικούς λόγους ή απλά θέλατε να δείξετε και το ριάλιτι;
Θέλαμε και λίγο να το δεις. Πώς θα νιώσεις όσα διακυβεύονται, με τη γεύση της ας πούμε, αν δεν την βλέπεις καθόλου εκεί μέσα; Θα έβλεπες μόνο τις συνέπειες, με τον παραγωγό, με την καναλάρχισα, κλπ. Αλλά για να γίνει έτσι και να το δείξουμε, έπεσε άπειρη δουλειά, άπειρες παρουσιάσεις.

Ναι, γιατί άμα μπεις στη λογική ότι θα το δείξω, μετά θες να το κάνεις κανονικά.
Ναι, μετά στήνεις ένα ριάλιτι, κανονικά. Στήνεις το σετ… το concept vegan εναντίον κρεατοφάγων μας ήρθε από την πρώτη στιγμή, αλλά μετά το πώς θα είναι το ριάλιτι αυτό, μπήκαμε σε πολλές λεπτομέρειες, το πώς θα δουλεύει, όλα, κάψιμο. Το καλύτερο είναι ότι ο Αντωνόπουλος δεν είχε δει ΠΟΤΕ ριάλιτι μαγειρικής, είδε MasterChef αναγκαστικά τώρα για να έχει αναφορές, πώς μοιάζει. Μετά κάθισα εγώ να γράψω τη μουσική που θα είχε αυτό το ριάλιτι και δε μπορούσα με τίποτα. Είναι τόσο… απλά λειτουργικό, είναι πολύ δύσκολο να μπεις μέσα σε αυτό.

Κι αντίστοιχα φαντάζομαι και στη σκηνοθετική προσέγγιση.
Ναι, εντωμεταξύ είχαμε μια κάμερα εκεί δίπλα στον Κίτρινο Τύπο, τα γυρίσματα έγιναν δίπλα στη Ζούγκλα, σε εκείνο το υπόγειο. Από τη μία το σετ του Κίτρινου Τύπου και δίπλα το Fork Off. Αλλά ήταν πολύ ενδιαφέρον όλο, κι εμείς δεν είχαμε ιδέα, δεν είχαμε ξανακάνει τηλεόραση, και πόσο μάλλον κάτι τέτοιο. Αλλά ήταν πολύ ωραία διαδικασία, να φτιάξεις τη βίβλο της σειράς, να γράψεις τους χαρακτήρες…

Ενδιαφέρον που μου λες όλα αυτά, για βίβλο, για writer’s room, δεν πήγε δηλαδή σε λογική «ας κάνουμε μια ταινία, να το τεντώσουμε και λίγο» για να βγει μίνι σειρά.
Όχι, μπήκαν πολλές ιδέες μέσα. Εντωμεταξύ έχουμε γράψει κι άλλο ένα τώρα, αγγλόφωνο εκείνο, που κάνει τώρα βόλτες. Εκεί πήρε πολλή κουβέντα, περάσαμε 4 βδομάδες συζητώντας από εδώ κι από εκεί πού θα καταλήξουμε. Ενώ στο Σωτέ μας ήρθαν όλα τα βασικά στοιχεία κατευθείαν. Ο Γιώργος εντωμεταξύ έχει μια εταιρεία που δίνει ονόματα σε προϊόντα και σε concepts κλπ.

Α, εξ ου και ο Πηρουνικός Πόλεμος.

[γελάμε]

Αλλά πολύ ωραίο, όλο. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο με τέτοιους όρους. Η άλλη η σειρά με τον Κατσούπη ήταν πολύ κοντά σε εμένα, ήταν μια φιξιόν εκδοχή πραγμάτων που μου έχουν συμβεί. Εδώ μάθαμε πράγματα μεταξύ μας – έμαθα εγώ πολλά από τους άλλους.

Κάνατε όλοι τα πάντα ή ένας ας πούμε έκανε πιο πολύ τα αστεία;
Βγάλαμε τους χαρακτήρες, μετά κάναμε outline τα 8 επεισόδια. Ξέρεις, κλασική φάση, λευκός πίνακας, τα post-it, τα βασικά σημεία του κάθε επεισοδίου, οι πλοκές… και μετά ξεκίνησε το γράψιμο, το μοίρασμα των επεισοδίων, που κάποιοι το έχουμε περισσότερο αυτό. Αλλά μετά κοιτούσαμε όλοι μαζί τα σενάρια.

Σε κάποιο στάδιο υπήρχε μέχρι και bottle episode [σσ. επεισόδια σε σειρές που για λόγους μπάτζετ χρησιμοποιούν μόνο κάποιους βασικούς χαρακτήρες, χωρίς γκεστ ηθοποιούς, και γυρισμένα σε υπάρχοντα σετ], που τελευταία στιγμή κόπηκε. Θα κλείνονταν οι δυο τους, μάνα και κόρη, στο στούντιο. Μαλωμένες και κάτι δραματικό γίνεται.

Κλασικό!
Ναι, σχεδόν γράφτηκε αυτό το επεισόδιο και κάτι δεν μας κόλλαγε οπότε το εξαφανίσαμε.

Η ιδέα ήταν εξαρχής να είναι μίνι σειρά;
Ναι, μίνι σειρά. Μας ζήτησαν να κάνουμε 65 επεισόδια, δύο την εβδομάδα. Που το ακούσαμε βέβαια. Μάνα και κόρη… θα μπορούσε να είναι κάτι σαν το Δις Εξαμαρτείν. Υπάρχουν αυτή η βερσιόν του Σωτέ κάπου. Αλλά δεν το θέλαμε τελικά. Θέλαμε να είναι μίνι σειρά, 8 επεισόδια, να κλείνει η ιστορία, και να αφήνει βέβαια στο τέλος ότι θεωρητικά κάτι θα μπορούσε να γίνει μετά.

Τα ριάλιτι μαγειρικής εσένα γιατί σου αρέσουν τελικά, γιατί κόλλησες με αυτά σε σημείο που θέλησες να κάνεις και μια φιξιόν σειρά ΓΥΡΩ από αυτά;
Θυμάμαι στο πρώτο MasterChef να τους βάζουν από νωρίς την δοκιμασία με τα κρεμμύδια για να καταλάβουν απευθείας ποιος μπορεί να προχωρήσει. Και πάντα σκεφτόμουν: πόσο βολικό είναι; Είναι βολικό αλλά την ίδια στιγμή είναι και πάρα πολύ δύσκολο, γιατί όντως η μαγειρική είναι τέχνη, αλλά έχει πολύ συγκεκριμένα standards για να μπορείς να προχωρήσεις, δεν είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Μπορείς ας πούμε να είσαι διάσημος μουσικός και να μην ξέρεις να διαβάζεις sheet music, αλλά είναι αδύνατον να είσαι σεφ και να μην έχεις περάσει όλα τα στάδια της κουζίνας. Είναι πραγματικά συναρπαστικό, είναι μπλεγμένο το υποκειμενικό με το απολύτως αντικειμενικό, γι’αυτό και τα ριάλιτι μαγειρικής πάνε τόσο τρένο εδώ και τόσα χρόνια. Είναι οι αρχές του ντετερμινισμού στην τέχνη, σχεδόν.

Επίσης, έχω τόσα πολλά food disorders που θα μπορούσα να ήμουν κάρτα σε υπερατού, η κατάσταση είναι τραγικά δύσκολη εδώ και χρόνια, και κάπως όταν βλέπω ανθρώπους να εξυψώνουν κάποια πράγματα σε σχέση με το φαγητό έρχομαι και ισιώνω, σαν να αποκαθίσταται μία εσωτερική ισορροπία. Εγώ θα μπορούσα να φάω 74 μπισκότα, αλλά να, δες, αυτή η κυρία ξόδεψε 5 ώρες για να κάνει ένα μπισκότο με σφαιροποιημένο passion fruit, ίσως να το σκεφτώ καλύτερα την επόμενη φορά πριν ανοίξω το ντουλάπι στις 3 το πρωί, απλώς και μόνο γιατί πήρα ένα email που δεν μου άρεσε, και ο μόνος τρόπος να το διαχειριστώ είναι να καταναλώσω 8 χιλιάδες θερμίδες σε 35 λεπτά.

Πάντα με ενδιαφέρει, βλέπω ας πούμε μια ταινία ή σειρά που εμπεριέχει κάποια συγκεκριμένη φόρμα, και είναι σημαντικό πώς την προσεγγίζει. Για να αναφέρω τον Σόρκιν πάλι, είχε κάνει το Studio 60 που είχε ωραία πράγματα σαν σειρά, αλλά το κωμικό σόου εκεί μέσα δεν ήταν κωμικό σόου. Άρα όταν το δείχνεις, πώς το κάνεις; Εσείς φαίνεται πως ασχοληθήκατε σοβαρά με αυτό, με τον μηχανισμό του.
Ναι, και το κάναμε με αληθινή αγάπη για τα ριάλιτι. Δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να κάνουμε punch down. Το σκεφτήκαμε πρακτικά, το σκεφτήκαμε μπατζετικά. Λέγαμε να υπήρχαν δύο σετ κι ένας παρουσιαστής. Υπήρξε κι η ιδέα μες στο ριάλιτι να τρέχουν κανονικά εστιατόρια. Ή μια άλλη ιδέα, να είναι σε μια φάρμα, να υπάρχουν γύρω τους ζώα. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Συζητούσαμε ποιοι θα είναι οι κανόνες αυτού του ριάλιτι, πόσο θα κρατάει, κάθε πότε θα φεύγουν οι παίχτες;

Πολύ ωραία διαδικασία όλη. Για να δούμε και στην ελεύθερη τηλεόραση πώς θα πάει όταν παιχτεί. Στις 12 το βράδυ βέβαια, γιατί έχει ναρκωτικά, έχει γυμνό…

Οπότε ο ΑΝΤ1+ ήταν πολύ σημαντικός για να γίνει η σειρά, τουλάχιστον με τους όρους που θέλατε να την κάνετε.
Ναι, μας δόθηκε απόλυτη ελευθερία από την πρώτη στιγμή, για την ακρίβεια οι δυο άνθρωποι με τους οποίους μιλούσαμε και δουλεύαμε (Λοϊζος Ξενόπουλος και Αλεξάνδρα Μπουσίου), μας ωθούσανε προς την κατευθυνση που νιώθαμε και εμείς άνετα, δηλαδή να μην μαζευτούμε ή να αυτοκολοκριθούμε. Και σε όλη την διάρκεια ήταν παρά πολύ βοηθητικοί, με σωστά notes και πολύ υποστηρικτική διάθεση. Και φυσικά το πρότζεκτ δε θα είχε υπάρξει αν δεν μας έφερνε όλους μαζί ο Νικόλας Αλαβάνος της Filmiki.

Κι η Δάφνη Λαμπρόγιαννη πότε μπήκε στο πρότζεκτ; Είναι φοβερή γενικότερα.
Ναι, και έχει τεχνικό έλεγχο και μια δεξιοτεχνία ακραία. Ακόμα και το πώς την έβλεπα μπροστά μου να μαθαίνει ισπανικά στα μαθήματα, μαζί τα κάναμε. Σημειώσεις, διάβασμα… Δεν ήξερε ισπανικά, και τα έμαθε από την αρχή. Και μετά βλέπεις πτυχές στο παίξιμό της. Γενικά είχαμε πολύ καλό καστ, στο κάστινγκ βοήθησε πολύ η Σοφία Δημοπούλου που συνεργάζεται με τον Κωνσταντίνο.

Εντάξει, δεν ήταν και ταινία του Σίντνεϊ Λιουμέτ να έχουμε έναν μήνα πρόβες που θα ήταν τέλειο βέβαια, αλλά έγινε τρομερή προσπάθεια. Και μόνο τόσα μονοπλάνα που έχει, το να μπορέσεις να τα προβάρεις πριν πεις action… έλεγα για πλάκα στην αρχή ότι αυτό που κάνουμε είναι σαν Ρόμπερτ Άλτμαν, αλλά μια ταινία του σαν το Δρ. Τ και οι Γυναίκες, που είναι όλο σε εσωτερικούς χώρους, δεν είναι Nashville να σταματάνε αμάξια στο δρόμο και να ακολουθείς χαρακτήρες παντού. Αλλά ναι, πολύ μονοπλάνο.

Οι αναφορές που κάνεις, τα πράγματα που πάντα έβλεπες και διάβαζες, όλα αυτά έπαιξαν ρόλο στο να ξεκινήσεις, να μπεις στη διαδικασία να πεις «θα δοκιμάσω να γράψω», βγήκε δηλαδή από όλα αυτά που έχεις αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια;
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου, και στα άλλα πράγματα αλλά και στα μουσικά, και πιο παλιά όταν σπούδαζα, είναι ότι… είναι σοκαριστικό να βλέπεις πόσο πολύ κάποιοι απλά το έχουν, όταν δουλεύεις μαζί τους. Έχω δουλέψει με τον Ευθύμη Φιλίππου και το να τον βλέπεις να γράφει, μετά λες εσύ… τι πάω να κάνω τώρα εγώ, πού πάω;

Αλλά την ίδια στιγμή λες ότι είναι μια τεχνική κι αυτό, μπαίνεις σε μια διαδικασία. Και προφανώς όσα μαζεύεις, τα προσαρμόζεις με ένα τρόπο σε εσένα. Έγραφα στο μπλογκ μου εγώ παλιά, και πάντα μου άρεσε να γράφω, έχω γράψει πράγματα. Αλλά σενάριο, τηλεοπτικό κιόλας, χαρακτήρες, επεισόδια… πολύ δύσκολο. Και τώρα γράφουμε και μια ταινία με τον Κατσούπη.

Θα έλεγες πως το έκανες επειδή ήθελες να το δοκιμάσεις;
Ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου, το έχω κάνει σκεπτόμενος πώς θα το έβλεπα απ’έξω. «Θα μπορούσα να το κάνω αυτό; Γιατί φαίνεται κουλ να το κάνω». Είναι πολύ ωραίο πράγμα το γράψιμο. Και στο Σωτέ πραγματικά στεκόμουν πίσω και δίπλα σε πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, πολύ καλούς σε αυτό το πράγμα. Ετεροφωτίζομαι κιόλας. Και έμαθα, και μαθαίνω. Και πιστεύω, έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι.