ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ ΚΑΙ “ΓΙΝΑΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ”

Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στην Κρήτη κι είχα την τύχη να παραβρεθώ σε αρκετές συναυλίες, εκ των οποίων ξεχώρισα μία για τον δυναμισμό και τη μεταδοτικότητα των ερμηνευτών της. Ήταν η συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου στο θέατρο Τεχνόπολις. Τον πλαισίωναν η πολύχρωμη μπάντα του, οι δεξιοτέχνες «Ευγενείς Αλήτες», η αισθαντική τραγουδίστρια Βίκυ Καρατζόγλου κι ο πολυτάλαντος Βύρων Τσουράπης που έγινε ευρύτερα γνωστός από το «Μουσικό Κουτί».

Δεν ήταν μόνο η «δίψα» τους να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό που κράτησε τον ενθουσιασμό του κοινού «ζωντανό» όσο το ήθος και η ποιότητα που αναδείκνυαν με τη στάση και τις μουσικές τους. Αίσθηση μου έκανε δε η έκκληση του Νίκου Πορτοκάλογλου να παραγκωνίσουμε λίγο τους “παλιούς” και να χαρίσουμε στους νέους ένα… χάδι: «Είναι κρίμα που τα ραδιόφωνα σήμερα παίζουν μόνο παλιές κλασικές επιτυχίες. Πώς θα γίνουν γνωστά τα νέα παιδιά και πώς θα έχουμε νέες επιτυχίες αν αυτές δεν ακουστούν;»

Όταν λοιπόν έμαθα ότι ο Πορτοκάλογλου θα ερχόταν στο Christmas Theater με το ίδιο μουσικό παρεάκι – έχοντας μαζί του επιπλέον την «ηλεκτρική» Γιώτα Νέγκα και τη λαϊκή φωνή της Ιουλίας Καραπατάκη, άδραξα την ευκαιρία. Η συναυλία ξεκίνησε με τον στίχο «Πες μου ποιος την άνοιξη θα φέρει» και το τραγούδι «Η αγάπη ίσως ξέρει».

Οι πέντε ερμηνευτές παρατάχθηκαν στη σκηνή, τραγουδώντας όλοι μαζί και οι «Ευγενείς Αλήτες» μπήκαν δυναμικά με τις μουσικές και τα σόλο τους: Έγχορδα, τύμπανα, κρουστά, ακούσματα και μελωδίες που φωνάζουν Ελλάδα, Βαλκάνια, Ευρώπη… Ακολούθησε το «Πες το κι έγινε» επίσης από τη δισκογραφία των Φατμέ και στη συνέχεια το «Βαλκανιζατέρ» το οποίο ο Πορτοκάλογλου ξεκίνησε α καπέλα, με το κοινό να χτυπά παλαμάκια και να δίνει τον παλμό. Οι γυναικείες φωνές αποχώρησαν και το σαξόφωνο του Αλέξανδρου Ζουγανέλη έδωσε μια τζαζ αίσθηση στο κομμάτι. «Πάμε πιο δυνατά, είμαστε σίγουροι;» φώναξε ο τραγουδοποιός και υποδέχτηκε ξανά στη σκηνή την Καραπατάκη, το κορίτσι με «μια από τις κορυφαίες λαϊκές φωνές που έχουμε σήμερα και το πιο φωτεινό χαμόγελο»

Η Καραπατάκη ερμήνευσε με δεξιοτεχνία τα «Δεν είναι αργά» και το «Πότε θα σε βαρεθώ». Η στιγμή που ξεχώρισε στη βραδιά ωστόσο ήταν όταν είπε τα «Ψέματα», ένα τραγούδι με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση: Όπως αποκάλυψε ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, όχι μόνο είναι η πρώτη φορά που το ερμηνεύει γυναίκα, αλλά το ερωτικό αυτό κομμάτι ήταν αυτό που τον έφερε κοντά με τη σύζυγό του και την έκανε να αποδεχτεί την πρόταση γάμου: «Πριν 40 χρόνια ακριβώς, ερωτεύτηκα κι έφαγα χυλόπιτα. Έγραψα τα “Ψέμματα”, το κορίτσι το άκουσε και μετάνιωσε. Της έκανα πρόταση γάμου κ είπε το ναι».

Ακολούθησε το «Κλείσε τα Μάτια σου», ένα τραγούδι που ο Πορτοκάλογλου έγραψε για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ακροπόλ», επίσης με βαρύνουσα σημασία καθώς είναι αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα του, που γεννήθηκε στη Σμύρνη και πέθανε πριν περίπου 30 χρόνια. «Είναι αυτός το προσφυγάκι δίχως πάσο». Ένα δυνατό ρεμπέτικο που απογείωσε ο Νίκος Πασχαλίδης με το μπουζούκι του.

Στη συνέχεια ένα ακόμα τραγούδι που γράφτηκε για το σινεμά και την τελευταία ταινία του Σωτήρη Γκοριτσά «Εκεί που ζούμε». «Δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει, δεν το έχουν παίξει πολύ, όμως πώς θα γίνουν νέες επιτυχίες αν παίζουμε μόνο τις παλιές;» είπε ο Πορτοκάλογλου, πιστός στην ανάγκη του να περάσει η σκυτάλη στα νέα παιδιά.

Μετά ήταν η ώρα του Βύρωνα Τσουράπη, ο οποίος επέλεξε να τραγουδήσει ένα τραγούδι φυγής, το «Δε μένω πια εδώ» παρά την εξωστρέφεια που τον χαρακτηρίζει. Κατόπιν στη σκηνή εισέβαλε η Βίκυ Καρατζόγλου, μια ερμηνεύτρια με χαρακτηριστική χροιά, μέταλλο και απίστευτη ενέργεια: Ήταν η χαρά της ζωής να τη βλέπεις να χορεύει και να βυθίζεται μέσα σε κάθε τραγούδι. Τραγούδησε πρώτα το «Βάλε μου δύσκολα» και ακολούθησε το «Ένα νέο καλό» μαζί με τον Πορτοκάλογλου και το κοινό που πλέον είχε μπει δυναμικά στον ρυθμό. «Γίνε κομμάτια» ήταν το επόμενο «κέρμα» και μετά ένα απολαυστικό medley: «Κλείνω κι έρχομαι» μαζί με το «Miss you» των Rolling Stones.

Σε όσους βιώνουν μια παρατεταμένη βασανιστική περίοδο γκαντεμιάς, ο Νίκος Πορτοκάλογλου αφιέρωσε το «Ό,τι δε σε σκοτώνει» με το κοινό να ενθουσιάζεται και να συμμετέχει σύσσωμο. Εκεί τελείωσε το α’ μέρος της συναυλίας.

Στο β’ μέρος κυριάρχησε το μινόρε και τα πιο νοσταλγικά κομμάτια. Ξεκινήσαμε από την αρχή με το γλυκόπικρο «Ταξίδι» και μετά ο Τσουράπης τραγούδησε το «Βγαίνουμε από το τούνελ». Ο Λαμπρόπουλος με την γκάιντά του έδωσε μια έθνικ πνοή στο «Μετρώ τα κύματα» και η Καρατζόγλου κατέθεσε συναίσθημα στο «Τι σε νοιάζει εσένα».

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου στη συνέχεια έπαιξε με το κοινό τα «Διλήμματα», ρωτώντας μας να ψηφίσουμε μεταξύ ηπειρωτικού μπλουζ και νησιώτικου ρέγκε. Το κοινό διάλεξε το πρώτο κι έτσι απόλαυσε ένα ακόμα medley: Το πάντρεμα της Κοντούλας Λεμονιάς με το Hoochie Coochie Man του David Waters. Στο αγγλικό μέρος ξεδίπλωσε τις φωνητικές του ικανότητες ο Τσουράπης, του οποίου η ροκιά του πάει πολύ.

Στο σημείο αυτό υποδεχτήκαμε τη Γιώτα Νέγκα, τη μεγάλη ντάμα του έντεχνου, κι ο Πορτοκάλογλου της έδωσε «ένα τραγούδι που την άκουσα να λέει σε μια συναυλία και σκέφτηκα ότι μάλλον για εκείνη το έγραψα». Ο λόγος για το «Τι λάθος κάνω». Στη συνέχεια η Νέγκα απέδωσε εξαιρετικά το «Δε μας συγχωρώ» και μετά δοκιμάστηκε στο «Όλα αρχίζουν εδώ» όπου παρά ένα λάθος της (δεν το καταλάβαμε) αποθεώθηκε από το κοινό για το πώς το διαχειρίστηκε και την αγάπη που εξέφρασε για τα live.

Ακολούθησε το ντουέτο της με τον Πορτοκάλογλου στο «Να με προσεχείς» με την κορυφαία Νέγκα να μας αποχαιρετά, δίνοντας στον πρωταγωνιστή της βραδιάς ένα γλυκό φιλί.

Μετά, οδεύοντας προς το φινάλε, ακούστηκαν οι πιο δημοφιλείς επιτυχίες του ρεπερτορίου του: «Θάλασσα μου σκοτεινή», «Είναι η δίψα», «Τι λείπει» και «Τα καράβια μου καίω», κάθε μία με τόσο τρομακτικά επίκαιρο στίχο. Το κλείσιμο και η μεγάλη υπόκλιση με ακόμα μεγαλύτερο χειροκρότημα έγινε με το «Μαζί μου Έλα».

Ήταν μια συναυλία γιορτή σε έναν σπουδαίο τραγουδοποιό και τραγουδιστή, ο οποίος μέσα στα χρόνια μάς έχει χαρίσει μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια. Παρά το low profile που διατηρεί και τη σεμνότητά του ο Νίκος Πορτοκάλογλου εισέβαλε με ορμή και δυναμισμό στο ελληνικό πεντάγραμμο ως η ψυχή των Φατμέ και διατήρησε μια σταθερή κι ανοδική πορεία μέχρι σήμερα και το σουξέ του ως παρουσιαστής του «Μουσικού Κουτιού».

Παιδί προσφύγων, γεννημένος στον Βόλο και μεγαλωμένος στη Νέα Σμύρνη, ο Πορτοκάλογλου κουβαλά στις «βαλίτσες», τις μουσικές και τους στίχους του όλον τον πόνο, τη λαχτάρα και την ελπίδα που βιώνει καθένας από εμάς. Δεν φοβήθηκε ποτέ τους πειραματισμούς, να δέσει το έντεχνο με τη ροκ, το εθνικ με την τζαζ και να φέρει μελωδίες που είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.  Κοινός παρονομαστής σ’ αυτά, η ευαισθησία με την οποία αντιμετωπίζει τα τραγούδια και την μουσική του, αλλά και η συγκίνηση που προσφέρει, προκαλώντας στον ακροατή ποικίλα συναισθήματα. Και για αυτό γίναμε και γινόμαστε κομμάτια μαζί του.

Πολλά μπράβο και στην μπάντα του, τα μέλη της οποίας αξίζουν να αναφερθούν ονομαστικά:

• Θανάσης Τσακιράκης: τύμπανα, φωνή
• Ηλίας Λαμπρόπουλος: βιολί, μπουζούκι, τρομπέτα, γκάϊντα, φωνή
• Αλέξανδρος Ζουγανέλης: σαξόφωνο, φλάουτο
• Κατερίνα Λιάκη: πλήκτρα, φωνή

και ο Βύρων Τσουράπης: μπάσο, μαντολίνο, φυσαρμόνικα, φωνή