ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΗΝ IMANY – ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

Η βραδιά της Τετάρτης (25/10) για όσους έτυχε να βρεθούν στο Christmas Theatre “έκρυβε” μια ιδιαίτερη συναυλία που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί εμπειρία ζωής. Και λέω “έκρυβε” γιατί όπως αποκάλυψε η πρωταγωνίστρια της εν λόγω μουσικής performance, Imany, στόχος της ήταν η κάθαρση, το κοινό να απαλλαγεί από ό,τι δεν το ωφελεί και το εμποδίζει να είναι καλά.

«Αν σας το έλεγα ότι στόχος είναι η κάθαρση μπορεί να μην ερχόσασταν. Μπορεί να ακουστεί κλισέ αλλά μια μέρα συνειδητοποίησα πως έχουμε μόνο μία ζωή. Πρέπει να τη ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε. Σας ευχαριστώ πολύ που αφήσατε το Netflix και ήρθατε να στηρίξετε μουσικούς που παίζουν ζωντανά» είπε κατά το καλωσόρισμά της στο ελληνικό κοινό κι έδειξε την ευγνωμοσύνη της για την αγάπη που της έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια (σ.σ.: το ντεμπούτο άλμπουμ της “The Shape of a broken heart” είχε γίνει πρώτη φορά πλατινένιο στη χώρα μας το 2011), παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα-μακροβούτι σε ιδιαίτερες εκτελέσεις δημοφιλών τραγουδιών από το χώρο της ποπ, του ροκ, της τζαζ και της σόουλ, μέσα από θεατρικότητα κι έντονη εικαστικότητα. Προσθέστε σε αυτό διαστάσεις ιεροτελεστίας, προσευχής για τα δεινά που εξελίσσονται τις τελευταίες ημέρες στον κόσμο αλλά και εξωστρέφειας κι έντονου χορού και ίσως έχετε μια καλύτερη εικόνα για τα όσα εξελίχθηκαν στο κατάμεστο θέατρο του Γαλατσίου.

Ας περιγράψουμε όμως την εμπειρία αυτή από την αρχή: Λίγο μετά τις 9 τα φώτα έσβησαν κι η κουρτίνα άνοιξε, φανερώνοντας μερικά ψηλά σπετσάτα, οι προβολές στα οποία αποτελούσαν και το εκάστοτε σκηνικό για κάθε κεφάλαιο της παράστασης “Voodoo Cello” που θα ακολουθούσε, βασισμένη στο ομότιτλο τελευταίο άλμπουμ της Imany που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2021 (αν και η ίδια το είχε στο μυαλό της να το ετοιμάσει εδώ και 10 χρόνια). Ήχος από σφαίρες – μια σαφής αναφορά στην έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή – και μετά ξεδιπλώνεται η βαθιά μπάσα καθαρή φωνή της 44χρονης καλλιτέχνιδας με γαλλική υπηκοότητα και καταγωγή από τις νήσους Κομόρες της Ανατολικής Αφρικής να τραγουδά α καπέλα το δίστιχο “I call your name in vain, I feel your pain”.

Τα φώτα ανάβουν αποκαλύπτοντας τους 8 τσελίστες – συνεργούς της και την ντάμα της βραδιάς, να φορά την παραδοσιακή αφρικανική αμπάγιας, προφανώς για συμβολικούς λόγους, καθισμένη σε έναν θρόνο από μπαμπού. Τα τσέλο ηχούν κι αυτά σιγά σιγά, δίνοντας μια αίσθηση από σιτάρ και εισαγάγουν την ιδιαίτερη διασκευή του “Concrete Jungle” του Μπομπ Μάρλεϊ.

Ακολούθησαν οι διασκευές των “Total eclipse of the heart” (Bonnie Tyler), “Take me to church” (Hozier) στο οποίο Imany και τσελίστες σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους χορεύοντας ρυθμικά. Τα σπετσάτα βάφτηκαν μπλε για το συγκινητικό “Les Voleurs d’Eau” (Henri Salvador) και μετά ένας αυτοσχεδιασμός που θύμιζε κάτι σε gospel: “I call your name, I ask for health”. Στη λήξη του τα έγχορδα έδωσαν μια δυναμική εκτέλεση του Creep (Radiohead) με την Imany να εμφανίζεται με μια μεταλλιζέ ολόσωμη φόρμα και να επιδίδεται μαζί τους σε ένα παιχνίδι μουσικής και κίνησης – οι σκιές τους στα σπετσάτα άλλοτε να γιγαντώνονται κι άλλοτε να μικραίνουν. Ήχοι από σειρήνες κι ακολουθεί το “Ne me quitte pas / If you go away” (Jacques Brel) και μετά η ανατροπή με το “Dance Monkey” (Tones and I) όπου η Imany πραγματικά απόλαυσε να χορεύει, χάνοντας τις ανάσες της κι εντυπωσιάζοντας το κοινό με το λίκνισμά της. Η εκτέλεση είχε άψογο ρυθμό, γεμάτες παύσεις, έδωσε τελείως διαφορετική διάσταση στο γνωστό ποπ κομμάτι. Η συνέχεια του προγράμματος περιελάμβανε τα “Believer” (Imagine Dragons), Little Black Angels / Angelitos Negros (Eartha Kitt), “Wonderful life” (Black) και “Like a prayer” (Madonna).

Στο “All the things she said” (TATU) η Imany παρέσυρε τους θεατές σε ρυθμικό χειροκρότημα και νομίζω από εκείνη τη στιγμή και μετά ήταν σαν να “κουρδίστηκαν” μαζί και κάπως να αναγνώρισαν τις προθέσεις της για μια συλλογική εμπειρία όπου όλοι μαζί αφήνουμε τα βαρίδια της καθημερινότητας και απλά απολαμβάνουμε παλιά αγαπημένα τραγούδια και στιγμές που μας χάρισαν, τα οποία (κακώς) έχουμε νοσταλγήσει. Το ίδιο έγινε και στο “A Team” (Ed Sheeran) κι έπειτα στο “I’m still standing” (Elton John) σε medley μαζί με το “Lose yourself” (Eminem). Η συναυλία έκλεισε με το “Wild World” (Cat Stevens) αλλά φυσικά το κοινό ήθελε κι άλλο.

“Όλα ξεκίνησαν εδώ”

Η λυγερή φιγούρα της Imany βγήκε ξανά στη σκηνή και αποφάσισε να απευθυνθεί σε όλους μας, εμφανώς συγκινημένη: «Είναι πολύ συγκινητικό που έρχομαι πάλι στην Ελλάδα. Η πρώτη φορά που τραγούδι μου έφτασε στο Νο 1 ήταν εδώ στη χώρα σας. Όλα πιστεύω είναι σαν να ξεκίνησαν από εδώ και για αυτό θα είμαι αιώνια ευγνώμων. Το ταξίδι μου στη μουσική ξεκίνησε πολλά χρόνια πίσω. Ο πατέρας μου ήταν πολύ αντίθετος στο να γίνω τραγουδίστρια. Έτσι έγινα αρχικά αθλήτρια, μετά μοντέλο, μετά σερβιτόρα. Μετά στα 20 μου έζησα για ένα διάστημα στη Νέα Υόρκη κι όταν γύρισα στη Γαλλία αναγκάστηκα να πετάω μέχρι και φέιγ βολάν για να επιβιώσω. Ώσπου μια μέρα κατάλαβα πως τη ζωή αξίζει να τη ζεις. Μόνο μια ζωή υπάρχει και καλό είναι να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε. Νιώθω ότι οι περισσότεροι δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμα αυτό, αλλά μόνο μία ζωή έχουμε και δεν αξίζει να μην τη ζεις, όπως θα την ονειρευόσουν. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω τραγουδίστρια. Ήταν δύσκολα αλλά τα κατάφερα.»

«Έκανα μια αποχή δέκα ετών από τότε που ξεκίνησα να τραγουδάω. Έχω δύο κόρες πια και κατάλαβα πως η οικογενειακή ζωή μ’ όλες τις υποχρεώσεις της με πηγαίνει πίσω και μου στερεί τ’ όνειρο. Έτσι σκέφτηκα το project “Voodoo Cello” με διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια. Αυτό μου ξανάδωσε πίστη στον εαυτό μου και τώρα περιοδεύουμε σε σχεδόν εκατό χώρες συνολικά» πρόσθεσε.

Το χειροκρότημα ήταν δικαίως ασταμάτητο. Η Imany ξεκίνησε το encore της με το “You will never know” τη χρυσή επιτυχία της και μας κάλεσε όλους να σηκωθούμε. Έτσι κι έγινε, οι θέσεις σαν να καταργήθηκαν και το κοινό σηκώθηκε, πολλοί ήρθαν μπροστά στη σκηνή, χορεύοντας και χτυπώντας παλαμάκια.

Τι ήταν αυτό που έκανε τη συναυλία σπουδαία;

Καταρχάς η εντυπωσιακή μορφή και φωνή της Imany: Ένα πλάσμα γοητευτικό που κάθε της νότα και κίνηση σε σαγήνευαν. Σε συνδυασμό με τα οκτώ βιολοντσέλα (τα οποία έπαιξαν οι μουσικοί Lucie Cravero, Bohdana Horecka, Laure Magnien, Polina Streltsova, Leonore Vedie, Rodolphe Liskowitch, Julien Grattard, Octavio Angarita) κατάφερε να αποδώσει ένα πρόγραμμα γεμάτο πάθος, ενέργεια και δεξιοτεχνία και να προσφέρουν έντονες και διαφορετικές τονικά στιγμές.

Όταν δε η Imany “λύθηκε” και άρχισε να χορεύει και να καλεί το κοινό να τη συνοδεύσει είτε στο τραγούδι είτε στο χορό, σηκώνοντάς τους από τα καθίσματα, ήταν η στιγμή που έσπασε η σύμβαση του “θεάτρου” κι οι όποιες αποστάσεις υπήρχαν, ελαχιστοποιήθηκαν, δίνοντας χώρο στο συναίσθημα και τον αυθορμητισμό.

Κάτι πολύ σημαντικό για το όλο εγχείρημα του “Voodoo Concept” είναι η ποιότητα που το διακρίνει: Μια συλλογή κομματιών, αρκετά ασύνδετων μεταξύ τους, από διαφορετικά μουσικά είδη που όμως μέσα από τον ήχο των εγχόρδων και την κρυστάλλινη φωνή της 44χρονης καλλιτέχνιδας, ενώνονται, σαν να ομαδοποιούνται σε κάτι φρέσκο και δυναμικό, εν δυνάμει “βαρύ” αλλά ταυτόχρονα πολύ ευχάριστο.

Δεν είναι τυχαίο που, ενώ η συναυλία διήρκεσε κανονικά σχεδόν μιάμισι ώρα, ο χρόνος φάνηκε να κυλά σαν νερό μέχρι το encore. Φύγαμε από το Christmas Theater ανάλαφροι, σκεπτόμενοι την ομορφιά που ζήσαμε και τη δύναμη μιας γυναικείας φωνής, ενός αγαπημένου στίχου και πολλών χορδών. Μια αναγκαία διαφυγή στις μέρες που ζούμε και μια υπενθύμιση για το πώς θα έπρεπε να ζούμε.