ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ DAVID BOWIE ΤΟ 1979

Εννιά χρόνια σήμερα από τη μέρα που ο David Bowie μάς βαρέθηκε και επέστρεψε στον πλανήτη του, και εμείς θυμόμαστε μία παλιότερη μαρτυρία που είχε δημοσιευτεί στο -και μουσικό- site, Dangerous Minds, γραμμένη από κάποιον που τον είχε ζήσει από πολύ κοντά κατά τη βερολινέζικη περίοδό του.

Αυτός ο κάποιος ήταν ο Ivan Krall, ο οποίος θα έφευγε απ’ τη ζωή και ο ίδιος το 2020. Μουσικός και κινηματογραφιστής, εκείνη την περίοδο έπαιζε κιθάρα για τον Iggy Pop (κολλητό του Bowie), μόλις λίγους μήνες αφότου είχε σταματήσει να παίζει μπάσο για την Patti Smith. Γενικά άνθρωπος που έζησε από μέσα την punk σκηνή της Νέας Υόρκης, κάτι που το αποτύπωσε και στο ντοκιμαντέρ του 1976, “Blank Generation”.

O Krall ως guest editor είχε στείλει το εξής κείμενο, που δείχνει πως ήταν ο Bowie στην τότε καθημερινότητά του, και όχι ο Bowie των πάρτι και των κλαμπς. Και για αυτό ίσως έχουν και κάπως μεγαλύτερη αξία τα λεγόμενά του -ξέρετε, “ο άνθρωπος πίσω απ’ τον μύθο” και μπλα μπλα μπλα.

“Κάποια στιγμή το 1979, ο David Bowie, ο Iggy Pop και εγώ πήγαμε με τα πόδια σε ένα διαμέρισμα στο Βερολίνο, αφού προηγουμένως βρισκόμασταν σε ένα μικρό και άθλιο στούντιο, λίγα τετράγωνα μακριά -όπου τζαμάραμε απλώς για πλάκα, δεν δουλεύαμε πάνω σε κάτι συγκεκριμένο.

Το κλειδί της εισόδου βρισκόταν σε μια “μυστική κρυψώνα”, η οποία ήταν μέσα στη σκισμένη τσέπη ενός μουσταρδί παλτού που κρεμόταν στον τοίχο του διαδρόμου, το οποίο και θα μπορούσε να το βρει ο καθένας.

Μόλις μπήκαμε μέσα, καπνίσαμε μαριχουάνα, χωρίς να χάσουμε όμως τη διαύγεια μας. Ο David κάθισε στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση, η οποία έπαιζε παλιές βωβές ταινίες, από αυτές όπου οι ηθοποιοί φαίνονται να κινούνται γρήγορα ή σε παράξενες σεκάνς, επειδή οι κανονικές κινηματογραφικές κάμερες δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Καθώς δεν υπήρχε ήχος, στην οθόνη εμφανιζόταν ένα κείμενο, του τύπου: “δεν άφηναν πια τον σκύλο να κάνει μαθήματα χορού”, και στη συνέχεια έκαναν cut, περνώντας σε νεαρές κοπέλες που έκαναν κάποιες ‘υπερβολικές’ κινήσεις.

Παρακολούθησα την ταινία επειδή και ο David παρακολούθησε την ταινία και ήθελα να του μοιάσω. Ο ίδιος εναλλασσόταν ανάμεσα στο να ξεφυλλίζει βιβλία στο τραπεζάκι του σαλονιού και στη συνέχεια να κοιτάζει την τηλεόραση -μπρος-πίσω, μπρος-πίσω, μπρος-πίσω. Κι έτσι έκανα κι εγώ το ίδιο.

Ο Iggy μας ανακοίνωσε ότι νωρίτερα είχε πάρει λίγο L.S.D. και μας πρόσφερε λίγο. Ο David αρνήθηκε, οπότε αρνήθηκα κι εγώ.

Αντέγραφα κάθε κίνηση του David, όσο κοιτούσε με περιέργεια κάθε σελίδα ενός βιβλίου. Το βιβλίο που κοίταζα εγώ ήταν ιδιαίτερο, καθώς μέσα είχε φωτογραφίες μικρών κλαδιών που ήταν κομμένα προς τα πάνω, με μια κλίση δηλαδή προς τον ουρανό, με τέτοιον τρόπο που θα μπορούσαν να είχαν σχηματίσει ένα μικρό βαθούλωμα. Έτσι, όταν μια σταγόνα βροχής προσγειωθεί στη άκρη της μίας γωνίας, δεν θα μπορέσει να γλιστρήσει κάτω, οπότε “αγκαλιάζει” το σημείο και μένει εκεί, πράγμα που θα μπορούσε να κάνει το δέντρο να σαπίσει ή και να μουχλιάσει, και στη συνέχεια να παγώσει ή και να σκοτώσει τον βλαστό που θα φύτρωνε τη νέα χρονιά.

Όταν μοιράστηκα την ανακάλυψή μου με τον David, ξετρελάθηκε. Κοίταζε το βιβλίο και μετά κοιτούσε στο κενό, επαναλαμβάνοντας αρκετές φορές: “Μια σταγόνα βροχής μπορεί να γκρεμίσει ένα ολόκληρο δάσος”, κάτι που βρήκα βαθυστόχαστο. Ακόμα δεν μπορώ να ηρεμήσω όταν βλέπω κάποιον έξω να κόβει δέντρα.

Καθισμένος ακόμα στον καναπέ, ο David σταύρωσε τα πόδια του, οπότε έκανα κι εγώ το ίδιο. Σύντομα ο Iggy βγήκε από το μπάνιο φορώντας αταίριαστες κάλτσες και γυναικεία εσώρουχα. Είχε πάρα πολλή ενέργεια, και δεν χωρούσε σε ένα τόσο μικρό μέρος, οπότε έφυγε για να περπατήσει πάνω κάτω στους διαδρόμους.

Ο David χαμογέλασε στα κορίτσια που χόρευαν τσάρλεστον στην τηλεόραση, οπότε το έκανα κι εγώ. Πριν εξαφανιστεί ξανά ο Iggy, τύλιξε ένα σεντόνι γύρω από το σώμα του, ώστε να μοιάζει με τήβεννο. Ο David απλά κοίταζε από δίπλα του τις σταρλετίτσες που χόρευαν ακόμα στην τηλεόραση, οπότε ο Iggy έφυγε εκνευρισμένος, βαδίζοντας πίσω στο διάδρομο.

Ο David κι εγώ συνεχίσαμε τη συζήτησή μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε πόσα κλαδιά έχει ένα δέντρο. Είχαμε εμμονή με αυτό για αρκετή ώρα εκείνο το βράδυ.

Ήταν μια από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές που πέρασα ποτέ με τον David, επειδή μου έδωσε μια εικόνα του τρόπου με τον οποίο επεξεργαζόταν τις νέες πληροφορίες. Μπορούσες σχεδόν να τον δεις να αποθηκεύει τις ανακαλύψεις στο μυαλό του για να τις ανακτήσει αργότερα και να τις κατευθύνει σε μια μελλοντική δημιουργία.

Θυμάμαι τον David Bowieι ως κάποιον που μπορούσε να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση με ευκολία και ικανότητα -είτε έγραφε είτε ζωγράφιζε είτε έπαιζε είτε έκανε παραγωγή είτε χόρευε είτε σχεδίαζε είτε έπαιζε οποιοδήποτε όργανο. Μερικές φορές απλά παρατηρούσε σιωπηλά μέσα στο χάος. Είναι σαν να μάζευε αυτές τις παρατηρήσεις και να τις μετέτρεπε με μαγικό τρόπο σε σπουδαία τέχνη.

Όταν άκουσα ότι πέθανε, ένιωσα θλίψη για όλους όσοι δεν θα τον ξαναδούν ποτέ, συμπεριλαμβανομένου και εμένα. Αλλά τι ευφυΐα ήταν αυτή που είχε! Ήταν τόσο δημιουργικός που έγραψε ένα θεατρικό έργο, ένα βίντεο και ένα άλμπουμ σχεδόν σαν να ενορχήστρωνε μια παραγωγή που καταλήγει σε τραγωδία -στον ίδιο του τον θάνατο. Αυτό απαιτεί χρόνο, αναθεώρηση, πρόβες και σχεδιασμό, πράγμα που για μένα σημαίνει ότι αποδέχτηκε νωρίς τη μοίρα του, αντιμετωπίζοντάς την κατάματα. Γενναίος. Μεγάλη απώλεια για την οικογένειά του και για τον κόσμο”.