ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ ΝΩΡΙΣ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΟΣΚΑΡ

Η ιδέα για ένα άρθρο σαν αυτό είναι, υποθέτω, ένας συνδυασμός preview (να τι καυτό έρχεται μες στο ‘25) με ολίγο από κυνική διάθεση («να, δείτε, όλα ένα narrative είναι, μπορείς πολλά Όσκαρ να τα προβλέψεις πριν καν δει τις ταινίες ψυχή»).

Αλλά κι όμως, για να γίνουμε ρομαντικοί λίγο: Πέρσι τέτοια εποχή, το Anora όχι απλά δεν υπήρχε στις προβλέψεις (τελοσπάντων, στις «προβλέψεις», καταλάβατε) κανενός ανθρώπου, αλλά δεν υπήρχε καν στο ραντάρ της βιομηχανίας. Η Μάικι Μάντισον ήταν «αυτή η τύπισσα που καίει ο ΝτιΚάπριο στο τέλος του τελευταίου Ταραντίνο». Ύστερα ανακοίνωσαν το Διαγωνιστικό τους οι Κάννες, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία: 5 Όσκαρ για το Anora, θρίαμβος για τη Μάικι Μάντισον, έγραψε Ιστορία ο Σον Μπέικερ.

Για να μην πιάσουμε την Ντέμι Μουρ, που Όσκαρ τελικά μπορεί να μην πήρε, αλλά αν πέρσι τέτοιο καιρό είχα γράψει κάπου ότι το μισό ίντερνετ θα έκλαιγε για λογαριασμό του σίγουρου Όσκαρ που έχασε η Ντέμι Μουρ για την ερμηνεία της σε ένα βρετανογαλλικό body horror, θα είχα απολυθεί την επόμενη μέρα.

Αλλά για να μην το παραξηλώνουμε κιόλας με τον ρομαντισμό, να πούμε ότι παρόλαυτά, πέρσι τέτοια εποχή, ένα φουλ χρόνο πριν τα Όσκαρ, προβλέψαμε στα θεότυφλα τις 3 από τις 5 υποψηφιότητες του Α’ Ανδρικού Ρόλου. 3 από τις 5! Χωρίς να έχουμε μπροστά μας ούτε καν μισό frame από τις ταινίες!

Οπότε ναι, έχει πλάκα όλο αυτό σαν άσκηση. Υπάρχει ένας συνδυασμός αγνού ενθουσιασμού με προκατασκευασμένες αφηγήσεις που τελικά πάντα αντιμάχεται σε αυτά τα πράγματα. Μέσα μου υπάρχουν δυο λύκοι, όπως θα έλεγε κι ο Τέρενς Μάλικ (που ούτε φέτος θα έχει έτοιμη την ταινία του).

Πάμε λοιπόν να ρίξουμε μια ματιά στις 4 μεγάλες κατηγορίες, και τις εξωφρενικά, προκλητικά πρώιμες προβλέψεις μας για αυτές.

Καλύτερη Ταινία

Ας ξεκινήσουμε από κάποια προφανή, βαριά πυροβολικά που δεν γίνεται να αγνοήσουμε.

Ο Πολ Τόμας Άντερσον θα έχει έτοιμη φέτος νέα ταινία, που σύμφωνα με τα ρεπορτάζ θα είναι η πιο προσβάσιμη και εμπορική του μέχρι σήμερα, θα έχει μεγάλο μπάτζετ, θα έχει δράση, και θα έχει για πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Μέγιστο σιγουράκι. Δεν έχει τίτλο ακόμα, αλλά μάλλον θα λέγεται One Battle After Another. Ο άλλος μεγάλος Άντερσον, ο Γουές, θα έχει κι εκείνος νέα ταινία, με τίτλο The Phoenician Scheme. Είναι εμφανές πως το σινεμά του πλέον κινείται σε αντίθετη πορεία από τα Όσκαρ, οπότε είμαι σίγουρος πως κι αυτό θα το λατρέψω σαν το Asteroid City, αλλά θα πάρει κουλούρι στα Όσκαρ. Δεν πειράζει, σιγά μην σκάσουμε.

Ο Γιώργος Λάνθιμος επίσης θα έχει νέα ταινία, το Bugonia, μια διασκευή του θεότρελου κορεάτικου φιλμ Save the Green Planet!, με πρωταγωνιστές την Έμμα Στόουν και τον Τζέσι Πλέμονς. Το Ιστορίες Καλοσύνης ήταν επιστροφή στο mode του περισσότερο sicko Λάνθιμου, αλλά εδώ νιώθω πως θα είμαστε πιο κοντά στην διάθεση των συνεργασιών του με τον Τόνι ΜακΝαμάρα, που έγραψε την Ευνοούμενη και το Poor Things. Σεναριογράφος του αυτή τη φορά είναι ο Γουίλ Τρέισι, που έχει γράψει για Succession κι ήταν ο σεναριογράφος του The Menu – καλή ένδειξη για αυτό που ψάχνουμε, νομίζω.

Η Κλόι Ζάο επιστρέφει κι εκείνη 5 χρόνια μετά το Nomadland (το Eternals νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι μεταξύ μας πως δεν συνέβη ποτέ μιας και έτσι κι αλλιώς είναι κατεξοχήν Ταινία Που Δεν Υπάρχει), με το ιστορικό φίξιον Hamnet, βασισμένο στο βιβλίο της Μάγκι Ο’Φάρελ. Πολ Μέσκαλ και Τζέσι Μπάκλεϊ πρωταγωνιστούν ως Γουίλιαμ και Άγκνες Σαίξπηρ, αμέσως μετά τον θάνατο του 11χρονου γιου τους, Χάμνετ. Και μόνο που το διαβάζεις όλο αυτό δεν ακούς μες στο κεφάλι σου «7 υποψηφιότητες και 2 βραβεία Όσκαρ»;

Οι αδερφοί Σάφντι μετά τα Good Time και Uncut Gems χωρίζουν τους δρόμους τους και έχουν κι οι δύο φέτος σόλο ταινίες! Ο Μπένι Σάφντι (αυτός που ξέρουμε και ως ηθοποιό, πιο χαρακτηριστικά από το Οπενχάιμερ) σκηνοθετεί το βιογραφικό αθλητικό δράμα The Smashing Machine με τον Ντουέιν Τζόνσον στο ρόλο του παλαιστή Μαρκ Κερ. Ενώ ο Τζος Σάφντι σκηνοθετεί την αθλητική κωμική περιπέτεια(!) Marty Supreme, με τον Τίμοθι Σαλαμέ στο ρόλο ενός αθλητή πινγκ πονγκ(!!) που κανείς δεν σέβεται. Η ταινία έχει ήδη περιγραφεί ως «το Πιάσε με αν Μπορείς του Σπίλμπεργκ συναντά τον Λύκο της Γουόλ Στριτ του Σκορσέζε» – θα μπορούσατε απλά να πείτε «θρίαμβος». Δύο Σάφντι δε θα χωρέσουν στην δεκάδα, κι εμείς ποντάρουμε στον Τζος.

Τα μπλοκμπάστερ είχαν ισχυρή παρουσία στην μεγάλη κατηγορία τα τελευταία χρόνια και δε νομίζω να αλλάξει αυτό φέτος. Έχουμε το σίκουελ Wicked: For Good, που όμως βασίζεται στο κατά κοινή ομολογία πιο αδύναμο δεύτερο μέρος της παράστασης, και έχουμε το τρίτο Avatar του Τζέιμς Κάμερον με τίτλο Fire & Ash. Και τα δύο προηγούμενα Avatar είχαν προταθεί για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και είχαν κερδίσει τεχνικά Όσκαρ. Κανένας απολύτως λόγος να θεωρήσουμε πως δε θα συμβεί πάλι το ίδιο.

Πάμε στο κεφάλαιο Netflix όπου τα τελευταία χρόνια δεν πάει καθόλου καλά το κυνήγι του μεγάλου Όσκαρ. Φέτος έχουν πάλι ένα σωρό ταινίες, και αναμφίβολα θα πάρουν κι άλλες σε Κάννες και Βενετία, αλλά νιώθω πως το σύστημά τους πλέον δεν λειτουργεί πολύ – αφήστε που η ξεκάθαρη αφήγηση πλέον στο industry (βλέπει και βράβευση Σον Μπέικερ) είναι η στήριξη των ανθρώπων που στηρίζουν το παραδοσιακό κύκλωμα διανομής στα σινεμά.

Παρόλαυτά, το Marriage Story ήταν από τα πιο πετυχημένα πρεστίζ στοιχήματα που είχε ποτέ το Netflix, κι ο Νόα Μπόμπακ επιστρέφει φέτος σε αυτό το στυλ, με την ενήλικη δραμεντί Jay Kelly και ένα καστ που συμπεριλαμβάνει Τζορτζ Κλούνεϊ, Άνταμ Σάντλερ, Γκρέτα Γκέργουιγκ και Άλμπα Ρορβάχερ. Πιστεύω ότι θα προταθεί για 8 Όσκαρ.

Στο Netflix θα δούμε ατυχώς και τον Φρανκενστάιν του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, έναν σκηνοθέτη που η Ακαδημία ξεκάθαρα αγαπά πολύ, οπότε δύσκολα θα το αγνοήσουμε. Θα συγκριθεί αναπόφευκτα με το The Bride της Μάγκι Τζίλενχαλ με την Τζέσι Μπάκλεϊ στο ρόλο της Νύφης του Φρανκενστάιν (Κρίστιαν Μπέιλ), για το οποίο ακούγεται πως ίσως είναι μιούζικαλ;; Πολύ θα θέλαμε να δούμε και τις δύο ταινίες να τα πηγαίνουν καλά, αλλά προς το παρόν βλέπουμε άλλα πιο σίγουρα στοιχήματα.

Όπως, καλώς ή κακώς, το βιογραφικό φιλμ για τον Μπρους Σπρίνγκστιν, Deliver me from Nowhere. Νιώθω ότι πολύ δύσκολα βγαίνει οσκαρική δεκάδα χωρίς ένα τέτοιου τύπου φιλμ μέσα, αυτό το σκηνοθετεί ο στιβαρός Σκοτ Κούπερ (που είχε σκηνοθετήσει και το Όσκαρ του Τζεφ Μπρίτζερ με το Crazy Heart), τον πρωταγωνιστή Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ του The Bear έχει λυσσάξει το Χόλιγουντ να τον κάνει να Συμβεί, και σε β’ ρόλο θα δούμε τον Τζέρεμι Στρονγκ του Succession που θα τσιμπήσει τη δεύτερη διαδοχική του οσκαρική υποψηφιότητα – το Όσκαρ θα το πάρει γύρω στην 7η, προβλέπω.

Στα ευρύτερα αναμενόμενα καλλιτεχνικά πρότζεκτ, το The History of Sound περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ενός γκέι ζευγαριού (Τζος Ο’ Κόνορ και Πολ Μέσκαλ, ναι, καλά διαβάσατε, το ίντερνετ απλά δεν θα επιβιώσει μετά από αυτό) που ηχογραφεί φολκ τραγούδια την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σκηνοθετεί ο Όλιβερ Χερμάνους που έκανε κόσμο να κλαίει με το Living πριν 2-3 χρόνια. Πολύ γρήγορη επιστροφή και για τον σκηνοθέτη του Τζος Ο’ Κόνορ στο Challengers, Λούκα Γκουαντανίνο με θρίλερ After the Hunt με τη Τζούλια Ρόμπερτς(!) και την Έιο Αντεμπίρι του The Bear. Νιώθω πως η Ακαδημία απλά δεν τον θέλει τον Γκουαντανίνο, οπότε δε θα πόνταρα πολύ εδώ. Όσο για τον Χερμάνους, αυτή δεν είναι ξεκάθαρα η απαραίτητη ετήσια ταινία που λατρεύει η σινεφίλ letterboxd νεολαία κι η οποία αγνοείται εντελώς στα Όσκαρ;

Τι θα γέμιζε λοιπόν τη δεκάδα μας; Για να απαντήσουμε, πάμε μια βόλτα προς τις Κάννες. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχε ιδιαίτερη σύνδεση Καννών και Όσκαρ, αλλά τελευταία αυτό έχει αλλάξει ριζικά. Οι ταινίες που διακρίνονται στις Κάννες είναι πλέον εντελώς στο ραντάρ της Ακαδημίας – από πέρσι σκέψου μόνο Anora, Emilia Perez και Substance τι χαμό έκαναν. Στην ιστορία των Όσκαρ και των Καννών, υπάρχουν μόλις 4 ταινίες που έχουν κερδίσει Χρυσό Φοίνικα και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας – και οι μισές από αυτές είναι από τα τελευταία 6 χρόνια! Σύμπτωση ή ένδειξη μιας νέας τάσης; Θα πάω με το δεύτερο.

Αν θεωρήσουμε σίγουρο ότι 2-3 ταινίες της οσκαρικής δεκάδας θα έρθουν από τις Κάννες, τότε αξίζει να μαντέψουμε τι μπορεί να δούμε εκεί που δε θα μας εξέπληττε να κερδίσει την προσοχή της Ακαδημίας. Μια προφανής απάντηση είναι το Sentimental Value, η νέα ταινία του Γιοακίμ Τρίερ (Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο) όπου επανενώνεται με την πρωταγωνίστρια του προ 5ετίας breakout φιλμ του, Ρενάτε Ράινσβε. Το ‘21 ο Τρίερ είχε προταθεί για Όσκαρ Σεναρίου, φέτος θα τα πάει ακόμα καλύτερα.

Επιστρέφει 8 χρόνια μετά το βραβευμένο στις Κάννες You Were Never Really Here και η σπουδαία Λιν Ράμσεϊ, με μια ταινία που περιγράφεται ως σκοτεινό κωμικό θρίλερ για μια γυναίκα στην εξοχή που χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα καθώς ο γάμος της διαλύεται. Πρωταγωνιστούν Τζένιφερ Λόρενς και Ρόμπερτ Πάτινσον – τρελό παρεάκι. Η ταινία μάλιστα δεν έχει ακόμα στούντιο από πίσω της, οπότε είναι το κλασικό είδος φιλμ που θα αγοραστεί στις Κάννες από κάποιον πετυχημένο ανεξάρτητο διανομέα τύπου NEON ή Mubi για να σπρωχτεί στα Όσκαρ. Το φετινό Substance;;

Για το τέλος κρατάμε το καλύτερο, το μεγάλο μας στοίχημα. Με δεδομένες τις διεθνιστικές τάσεις της Ακαδημίας τελευταία, καθώς και το γεγονός πως εδώ και χρόνια υπάρχει πάντα ένας μη αγγλόφωνος σκηνοθέτης που φτάνει στο Όσκαρ Σκηνοθεσίας (και άρα και ταινίας), θα ποντάρουμε πως η φετινή τέτοια περίπτωση από τις Κάννες μπορεί να είναι ο θρύλος του κορεάτικου σινεμά, Παρκ Τσαν-γουκ, του Oldboy και της Υπηρέτριας.

3 χρόνια μετά την Απόφαση Φυγής, έρχεται με το κοινωνικό θρίλερ No Other Choice (βασισμένο στο βιβλίο από το οποίο προήλθε και το Τσεκούρι του Κώστα Γαβρά), για έναν άντρα που μετά από χρόνια ανεργίας, παίρνει μια μεγάλη απόφαση για να εξασφαλίσει μια νέα δουλεια: Κυριολεκτικά να εξολοθρεύσει τον ανταγωνισμό του. Ο Παρκ επιστρέφει έχοντας ενδιάμεσα δουλέψει και στην Αμερική με το Sympathizer του ΗΒΟ όπου σκηνοθέτησε τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ.

Νιώθω πως η αναγνωρισιμότητά του πλέον είναι σε ένα σημείο που μια καλή ταινία η οποία θα πάρει κάποιο βραβείο στις Κάννες (θυμίζουμε η Απόφαση Φυγής είχε πάρει Βραβείο Σκηνοθεσίας) θα του ανοίξει τον δρόμο για τα Όσκαρ.

Η δεκάδα που προβλέπουμε:

• Avatar: Fire & Ash
• Bugonia
• Deliver me from Nowhere
• Die, My Love
• Hamnet
• Jay Kelly
• Marty Supreme
• No Other Choice
• One Battle After Another – το Όσκαρ
• Sentimental Value

Α’ Ανδρικός Ρόλος

Πέρσι βρήκαμε 3 από τους 5 της κατηγορίας οπότε μεγάλη η ευθύνη και φέτος. Πάμε να δούμε κάποια σιγουράκια, βάσει και όλων των παραπάνω.

Στον Πολ Τόμας Άντερσον πρωταγωνιστεί ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο που αυτομάτως είναι σοβαρό στοίχημα για την πεντάδα. Για τον Τίμοθι Σαλαμέ του Marty Supreme λέγαμε φέτος ότι παρότι θα έχανε το Όσκαρ από τον Έιντριεν Μπρόντι, φαινόταν σαν αυτή η χρονιά να λειτούργησε τρομερά θετικά για την όποια μελλοντική του αφήγηση. Ο Σαλαμέ φαίνεται να ακολουθεί ξεκάθαρα τα χνάρια του Ντι Κάπριο στο πώς χτίζει τον εαυτό του ως σταρ, και το Χόλιγουντ θα θέλει να βιαστεί να του το αναγνωρίσει – θα είναι πολύ θετικό για τους πάντες στο industry, το να έχει ένα Όσκαρ ο Τίμοθι Σαλαμέ.

Ο Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ ως Μπρους Σπρίνγκστιν μοιάζει ευκολάκι επίσης, ενώ έχει νέα ταινία κι ο Σπάικ Λι, το ριμέικ Κουροσάβα με τίτλο Highest 2 Lowest με πρωταγωνιστή τον Ντενζέλ Ουάσινγκτον. Πάρε-βάλε. Ένας άλλος θρύλος επιστρέφει, ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις με το Anemone, αλλά ενώ συνήθως οι σπάνιοι ρόλοι του είναι αυτόματες υποψηφιότητες, εδώ είναι περισσότερο οικογενειακό το πρότζεκτ – σκηνοθετεί ο γιος του, Ρόναν Ντέι-Λιούις – οπότε δε θα το λάβουμε πάρα πολύ υπόψην μας.

Αρκετά ακόμα τα ονόματα που θα περιτριγυρίσουν την 5άδα: Ο Τζέσι Πλέμονς για τη Bugonia του Λάνθιμου (αν είναι Α’ Ρόλος φυσικά), ο Πολ Μέσκαλ για το Hamnet και το History of Sound, ο Τζος Ο’ Κόνορ για το History of Sound – αν και πιθανώς ένας από τους δύο μπορεί να πάει για κλασικό category fraud στον Β’ Ανδρικό, τον οποίο και θα κερδίσει (αν και φαβορί εκεί βλέπω τον Άνταμ Σάντλερ για το Jay Kelly).

Εφόσον όμως έκανα την τρελή υπόθεση ότι το No Other Choice του Παρκ Τσαν-γουκ θα πάει για Καλύτερη Ταινία, βγάζει νόημα να δούμε εδώ τον σπουδαίο πρωταγωνιστή του φιλμ Λι Μπιουνγκ-χουν, ο οποίος επανενώνεται με τον Παρκ μετά το αριστούργημα (επί της ουσίας ντεμπούτο του σκηνοθέτη) Joint Security Area του 2000. Ο Λι θα έχει υπέρ του και τη νέα παγκόσμια δημοφιλία του ως μεγάλος κακός του Squid Game (τον απολαύσαμε και στη 2η σεζόν), το οποίο θα ολοκληρωθεί τέλη Ιουνίου.

Η πεντάδα που προβλέπουμε:

• Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ (Deliver me from Nowhere)
• Λι Μπιουνγκ-χουν (No Other Choice)
• Λεονάρντο Ντι Κάπριο (One Battle After Another)
• Ντενζέλ Ουάσινγκτον (Highest 2 Lowest)
• Τίμοθι Σαλαμέ (Marty Supreme) – το Όσκαρ

Α’ Γυναικείος Ρόλος

Κάτι πολύ κουλ και σπάνιο συνέβη φέτος, καθώς ήταν η σπάνια χρονιά που και οι πέντε υποψήφιες στον Α’ Γυναικείο Ρόλο ήταν από ταινίες υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας! Δεν στηρίζω τη μονοτονία γενικά, αλλά επειδή ιστορικά οι ταινίες που ήταν στηριγμένες σε γυναίκες ηρωίδες δεν τύχαιναν εξίσου μεγάλης αναγνώρισης με τις αντίστοιχες που κουβαλούσαν οι υποψήφιοι στον Α’ Ανδρικό, καλωσορίζουμε την εξέλιξη.

Θα συμβεί και φέτος, ωστόσο; Όχι. Γιατί θα είναι σίγουρα υποψήφια η Ρόουζ Μπερν που μόλις πήρε το βραβείο ερμηνείας στο Βερολίνο για το φανταστικό (αλλά δύσκολο) If I Had Legs I’d Kick You, ένα παραληρηματικό φιλμ για μια γυναίκα που χάνει το μυαλό της. Η Μπερν είναι πανέτοιμη για μια «είμαι εγώ, η Ρόουζ Μπερν, που κυριολεκτικά οι πάντες συμπαθείτε και θεωρείτε ότι είμαι καλή ηθοποιός αλλά ΠΟΤΕ δεν έχω φτάσει έστω κοντά στο να προταθώ» αφήγηση.

Αυτό το έχω δει κιόλας, οπότε είναι το μόνο από όλο αυτό το άρθρο που μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δεν είναι τυφλή πρόβλεψη. Αλλά ίσως ακούγεται αρκετά παρεμφερές με το Die, My Love και τον ρόλο της Τζένιφερ Λόρενς εκεί. Χωράνε δύο συναφείς καταστάσεις στην ίδια πεντάδα; Ε, λοιπόν, γιατί όχι.

Οι πρωταγωνίστριες των δύο τελευταίων οσκαρικών φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου κέρδισαν –απίθανα!– το Όσκαρ, δηλαδή η Ολίβια Κόλμαν κι η Έμμα Στόουν. Πιστεύω πολύ στο track record οπότε αρνούμαι να μην προβλέψω μια ακόμα υποψηφιότητα εδώ για την Έμμα Στόουν.

Ακόμα κι αν το After the Hunt του Λούκα Γκουαντανίνο αγνοηθεί σε μεγάλες κατηγορίες, ίσως η αφήγηση της επιστροφής της Τζούλια Ρόμπερτς να παραείναι καλή για να αγνοηθεί κι αυτή. Ας την μετρήσουμε, λέω.

Τέλος, αν η Τζέσι Μπάκλεϊ –μια ηθοποιός που η Ακαδημία έχει ξαναπροτείνει έτσι κι αλλιώς– έρχεται φέτος με φόρα, με δύο πολύ δυνατούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, θα με σοκάρει το να μην λειτουργήσει κανένας από τους δύο οσκαρικά. «Ευχάριστος πονοκέφαλος», που λένε κι οι συνάδελφοι του αθλητικού ρεπορτάζ. Ανάμεσα στο Bride της Μάγκι Τζίλενχαλ και στο Hamnet της Κλόι Ζάο δεν είμαι τρομερά σίγουρος ποιο θα ξεπεταχτεί – αλλά αυτό που κάπως πιστεύω, είναι ότι για μια από αυτές τις δύο ταινίες όχι μόνο θα προταθεί, αλλά θα κερδίσει κιόλας.

Ψέματα, δεν ήταν τέλος αυτό, υπάρχει μια μικρή σημείωση: Ας μην αγνοήσουμε εδώ τελείως την Ντακότα Τζόνσον, μια από τις πιο απολαυστικά παράξενες ηθοποιούς του Χόλιγουντ εδώ και κάποια χρόνια, που φέτος πρωταγωνιστεί μαζί με τους Κρις Έβανς και Πέδρο Πασκάλ στην ρομαντική κομεντί Materialists για ένα ερωτικό τρίγωνο στη Νέα Υόρκη. Σκηνοθετεί η Σελίν Σονγκ του Περασμένες Ζωές, και προφανώς μπορεί η ταινία να κάνει την mainstream σύνδεση που θα την φέρει σε 5-6 κατηγορίες Όσκαρ – μακάρι, μιας και οι Περασμένες Ζωές είναι ένα από τα αγαπημένα μου φιλμ τα τελευταία χρόνια – αλλά ακόμα κι αν αυτό δε συμβεί, δε θα αποκλείαμε κάποια μοναχική ερμηνευτική υποψηφιότητα.

Η πεντάδα που προβλέπουμε:

• Τζένιφερ Λόρενς (Die, My Love)
• Τζέσι Μπάκλεϊ (The Bride) – το Όσκαρ
• Ρόουζ Μπερν (If I Had Legs I’d Kick You)
• Τζούλια Ρόμπερτς (After the Hunt)
• Έμμα Στόουν (Bugonia)

Σκηνοθεσία

Το Highest 2 Lowest του Σπάικ Λι δεν το πολυπιστεύω για Καλύτερη Ταινία, είναι από αυτές τις υβριδικές κυκλοφορίες, θα το βγάλει η Α24 στα σινεμά και μετά θα βγει ονλάιν στο Apple TV+, δεν ξέρω τι δύναμη θα υπάρχει εκεί. Αλλά αν φέτος δούμε ένα από τα λεγόμενα θρυλικά «lone director noms» (δηλαδή υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για ταινία που δεν είναι καν υποψήφια για Καλύτερη Ταινία, κάτι σχεδόν απίθανο από τη στιγμή που αυξήθηκαν σε 10 οι υποψηφιότητες) ίσως και να είναι για τον Σπάικ Λι.

Αλλά με δεδομένα όλα τα παραπάνω, θα ποντάρουμε σε μια τίμια πεντάδα απαρτιζόμενη από ονόματα είτε δοκιμασμένα (Πολ Τόμας Άντερσον, Κλόι Ζάο, Γιώργος Λάνθιμος), είτε από πολύ κόσμο αναμενόμενα πως φέτος θα είναι η χρονιά τους (Τζος Σάφντι), είτε που μέσα από τη συγγραφή του άρθρου έχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως Θα Συμβούν (Παρκ Τσαν-γουκ!).

Μην ξεχνάμε εξάλλου πως 5άδα χωρίς εξω-χολιγουντιανή παρουσία πλέον δεν νοείται στα Όσκαρ. Θα είναι ίσως ο Γιοακίμ Τρίερ αυτό το όνομα για φέτος αντί του Παρκ; Πάρα πολύ πιθανό. Αλλά επειδή ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο δεν μου άρεσε, ενώ την Απόφαση Φυγής την βρίσκω μια από τις ταινίες της 20ετίας, θα ποντάρω στον Παρκ.

Η πεντάδα που προβλέπουμε:

• Πολ Τόμας Άντερσον (One Battle After Another) – το Όσκαρ
• Κλόι Ζάο (Hamnet)
• Γιώργος Λάνθιμος (Bugonia)
• Τζος Σάφντι (Marty Supreme)
• Παρκ Τσαν-γουκ (No Other Choice)

Τα υπόλοιπα, θα τα μεταδίδουμε στη διάρκεια της χρονιάς. Υπομονή, ένας χρόνος έμεινε μέχρι τα Όσκαρ.