ΣΑΜΠΑΝΙΕΣ, ΠΑΝΕΡΙΑ ΚΑΙ… ΡΑΒΑΣΑΚΙΑ – ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΗΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

Το φετινό τριήμερο του Αγίου Πνεύματος με βρήκε στην Κυπαρισσία. Κι όπως όλοι ξέρουν, αν βρεθείς καλοκαίρι στη Μεσσηνία δεν γίνεται να μην “πέσεις” πάνω σε πανήγυρι. Κι όταν “πέσεις” πάνω στο πανηγύρι, δεν γίνεται να μην πας στο πανηγύρι.

Τα μεγάλα γλέντια στη Μεσσηνία, και ειδικά στην Κυπαρισσία, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής κουλτούρας και της παράδοσης. Η αξία τους είναι διαχρονική και διατηρούν ζωντανά πολλά στοιχεία από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.

Στα αρχαία χρόνια, οι πανηγύρεις ήταν εκδηλώσεις που συνδύαζαν τον εορτασμό με αθλητικά και πολιτιστικά δρώμενα. Στη σύγχρονη εποχή, τα πανηγύρια συνδέονται κυρίως με θρησκευτικές εορτές και είναι αφιερωμένα σε Αγίους που θεωρούνται προστάτες των τοπικών κοινωνιών. Σε αυτά τα πανηγύρια, οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να διασκεδάσουν και να χορέψουν, να φάνε και να πιούνε, διατηρώντας ζωντανή την πολιτιστική κληρονομιά των κοινοτήτων.

Η εμπειρία του δικού μου τριημέρου του Αγίου Πνεύματος στη Μεσσηνία ξύπνησε μέσα μου αυτό το αίσθημα ένωσης που μπορεί να βιώσει κανείς στις μεγάλες γιορτές των δρόμων και των πανηγυριών, σε εκδηλώσεις δηλαδή που μπορούν να προσφέρουν στους ανθρώπους χαρά και ξεγνοιασιά.

ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΛΕΥΚΗ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ

Η 8η Λευκή Νύχτα στην Κυπαρισσία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 22 του μηνός, αποτελώντας μια από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις της πόλης που συνδέεται με το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος.

Όπως μας είπαν οι κάτοικοι, η Λευκή Νύχτα έχει πλέον καθιερωθεί ως θεσμός στην περιοχή και αποτελεί ένα γεγονός προσελκύει πλήθος κόσμου και από την ευρύτερη περιοχή.

Αυτή η γιορτή μεταμορφώνει την πόλη σε ένα υπαίθριο κέντρο διασκέδασης, φιλοξενώντας δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους.

Στα highlights της βραδιάς, το μουσικό πρόγραμμα που παραχώρησε ο 20χρονος Μιχάλης Μπιστόλας, ο οποίος -παρά το νεαρό της ηλικίας του- έχει λαρύγγι από άλλο πλανήτη και πιθανότατα θα έχει λαμπρό μέλλον στο δημοτικό τραγούδι.

Οι δρόμοι πλημμυρίζουν από ανθρώπους που απολαμβάνουν τις μουσικές, τα δρώμενα, και τα κεράσματα που προσφέρονται, ενώ τα καταστήματα κάνουν ειδικές προσφορές, ενισχύοντας την εμπορική δραστηριότητα της περιοχής.

Η Λευκή Νύχτα είναι μια ευκαιρία για τους κατοίκους και τους επισκέπτες να ζήσουν την περιοχή με έναν διαφορετικό, εορταστικό τρόπο, ενισχύοντας το αίσθημα της κοινότητας και δίνοντας νέα πνοή στην τοπική οικονομία.

Τα παιδιά χαίρονται και χορεύουν στους δρόμους, γεμίζοντας το κέντρο της πόλης με τα γέλια και τις φωνές τους μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Η βραδιά κορυφώνεται με ένα φαντασμαγορικό σόου από πυροτεχνήματα που γεμίζουν τον ουρανό με λάμψη.

ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΕ ΑΓΑΘΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ ΣΤΟΝ ΚΟΚΛΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Την επόμενη ημέρα, Κυριακή 22 Ιουνίου, θα λάμβανε χώρα ένα ακόμη μεγάλο δρώμενο για την περιοχή.

Καθώς περπατώ μόνος στο χωριό πηγαίνοντας στο mini market, στέκομαι σε μία από τις εκατοντάδες αφίσες που έχουν κολληθεί για να ενημερώσουν ντόπιους και επισκέπτες για το επόμενο πανηγύρι στην περιοχή.

Μόλις είδα τη συγκεκριμένη αφίσα, τράβηξα αμέσως φωτογραφία και την έστειλα στο chat της παρέας, γράφοντάς τους: “αυτό είναι άχαστο”.

Αγάθη και Γιώργος Δημητρόπουλος παραχωρούν ζωντανή εμφάνιση στην παραδοσιακή ταβέρνα “Η Παναγιώτα” στον οικισμό Ακρόπολη Κόκλας Μεσσηνίας, σε ένα πανηγύρι που σφύζει από ζωή και κέφι.

Εμείς ήμασταν εκεί. Κι αυτές είναι οι εντυπώσεις μας.

Αγάθη και Δημητρόπουλος – Ένα δίδυμο-εγγύηση σε κάθε γλέντι

Η Αγάθη, με καριέρα που ξεπερνά τις δύο δεκαετίες, έχει ερμηνεύσει μερικά από τα πιο αγαπημένα δημοτικά τραγούδια, κερδίζοντας την καρδιά του ελληνικού κοινού. “Το ραβασάκι”, “Καπνά”, “Γλύκα Γλύκα”, Ξανθέ μου άγγελε”, “Μου στείλανε ένα γράμμα”, ορισμένα από αυτά που κατά πάσα πιθανότατα έχετε ακούσει σε κάποια αυλή το Πάσχα.

Η φωνή της, μεστή και συγκινητική, αντήχησε στον καθαρό αέρα της Μεσσηνίας, ξυπνώντας μνήμες και συναισθήματα.

Ποια είναι, όμως, η Αγάθη;

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ολοκλήρωσε το Λύκειο στο Μαρούσι και έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και πήρε το πτυχίο της ως νηπιαγωγός. Μιλά δύο ξένες γλώσσες, Αγγλικά και Γαλλικά, είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Ασχολήθηκε με το πιάνο για 6 χρόνια, έκανε σολφέζ, θεωρία της μουσικής, φωνητική και ορθοφωνία. Παίζει κιθάρα και ακούει όλα τα είδη μουσικής.

Δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να ασχοληθεί με τη μουσική επαγγελματικά. Η συνάντησή της, όμως, με τον Γιώργο Δημητρόπουλο ήταν καθοριστική.

Ποιος είναι ο Γιώργος Δημητρόπουλος;

Ο Γιώργος Δημητρόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα ορεινό χωριό της Ευρυτανίας, τα Κέδρα. Βγαλμένος μέσα από τα σπλάχνα της ακραιφνούς αυτής περιοχής, γαλουχήθηκε με μουσικά δημοτικά ακούσματα από την τρυφερή του ηλικία.

Έχοντας ταλέντο στη μουσική, πραγματοποιεί το όνειρό του, αποκτώντας κλαρίνο μετά από αρκετές δυσκολίες, μαθητής τότε της Β’ Λυκείου.

Το 1983, στο πανηγύρι του χωριού του, γνώρισε την Έφη Θώδη. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει μια συνεργασία μαζί της, με πολλές εμφανίσεις σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό και μεγάλες επιτυχίες, η οποία κράτησε σχεδόν 20 χρόνια, μέχρι δηλαδή το καλοκαίρι του 2003.

Το 1985 ο Γιώργος Δημητρόπουλος κάνει τη δική του επανάσταση στο κλαρίνο, παρουσιάζοντας ένα τελείως πρωτόγνωρο άκουσμα με ιδιαίτερη χροιά και ύφος, με μεγάλη έκταση συχνοτήτων και κυρίως ρυθμικό παίξιμο, ανατρέποντας το ήδη υπάρχον κατεστημένο με τους αργούς ρυθμούς και τους οξείς ήχους. Ύστερα από μια μεγάλη πορεία και πολλούς επιτυχημένους δίσκους στην εταιρία “ΦΟΙΝΙΞ”, η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη με τη Θώδη, αποκτώντας τον τίτλο “Το Χρυσό Κλαρίνο”.

Το 2003 Αγάθη και Δημητρόπουλος ξεκινούν κοινή πορεία.

Η συνεργασία τους αποδίδει καρπούς με επιτυχημένα CD και αμέτρητες ζωντανές εμφανίσεις σε κάθε άκρη της χώρας.

Με το χορευτικό τους πρόγραμμα, παρουσιάζοντας μια μεγάλη ποικιλία δημοτικών, λαϊκών και νησιώτικων τραγουδιών, ξεσηκώνουν τον κόσμο και ιδιαίτερα τη νεολαία.

Το δίδυμο Γιώργου Δημητρόπουλου – Αγάθης αποτελεί εγγύηση για εκδηλώσεις δήμων και συλλόγων.

Επιτυχημένα τους CD που κυκλοφορούν στην αγορά:

• “Χρυσό Κλαρίνο και Τραγούδι” – εταιρία ΦΟΙΝΙΞ 2002
• “Με καίει και φλογίζομαι” – εταιρία ΦΟΙΝΙΞ 2003
• “Ξεφάντωμα στη Λάμψη” – εταιρία ΦΟΙΝΙΞ 2004
• “Φως στην παράδοση” (Σόλο κλαρίνο) – εταιρία ΦΟΙΝΙΞ 2007
• “Η αγάπη είναι καρφίτσα” – διπλό CD NEXT RECORDS 2005
• “Του έρωτα τ’ αγκάθι” (για γλέντι και χορό) – διπλό CD NEXT RECORDS 2006

NEW CD

Η “ακτινογραφία” του πανηγυριού στον Κόκλα Μεσσηνίας

Το πολυαναμενόμενο πανηγύρι με Αγάθη και Δημητρόπουλο λαμβάνει χώρα κάτω από ένα μεγάλο ανοιχτό υπόστεγο, διακοσμημένο με φώτα που αλλάζουν χρώμα, ανάλογα με τον ήχο των μουσικών οργάνων.

Το πανηγύρι ξεκινά με την προετοιμασία του χώρου. Τα τραπέζια στρώνονται με τα χαρακτηριστικά τραπεζομάντηλα μιας χρήσης, οι πλαστικές καρέκλες απλώνονται και γεμίζουν τον χώρο, τα καλογυαλισμένα ποτήρια και τα πιάτα τοποθετούνται στα τραπέζια από τους σερβιτόρους, μαζί με τα μαχαιροπίρουνα.

Το φαγητό είναι άφθονο, με παραδοσιακές γεύσεις που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο. Ο κόσμος παραγγέλνει, πίνει και τρώει.

Το σέρβις άψογο. Τα πανέρια με τα λουλούδια στη θέση τους.

Στη συνέχεια, το λαϊκό σχήμα “Ύποπτοι” μπαίνει στον χώρο, καθώς ο κόσμος αρχίζει να συγκεντρώνεται και λένε την πρώτη “Καλησπέρα”.

Κουρδίζουν τα όργανά τους, κάνουν έλεγχο στον ήχο και ετοιμάζονται για να ξεκινήσει σιγά-σιγά το γλέντι.

Την παράσταση κλέβει ο κύριος Γιώργος Λουλάς, ο παλαίμαχος ντράμερ με την ψυχή μικρού παιδιού, ο οποίος από τις 22:00 το βραδύ, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να παίζει.

Οι δύο μεγάλοι κεντρικοί καλλιτέχνες παίρνουν τις θέσεις τους και η βραδιά συνεχίζεται εκρηκτικά με την Αγάθη να πιάνει το μικρόφωνο και τον Δημητρόπουλο να λαλάει το χρυσό κλαρίνο του.

Δειλά-δειλά, οι πιο νέοι αρχίζουν να ανεβαίνουν στη σκηνή. Οι ντροπαλοί διστάζουν να σύρουν τον χορό, αλλά η μουσική και ο ενθουσιασμός της στιγμής τους παρασύρουν, κάνοντάς τους να αφήσουν στην άκρη τις ντροπές.

Σε πολύ λίγο, όλοι θα πιαστούν χέρι-χέρι και θα χορεύουν μέχρι το πρωί.

Κάθε γωνιά είναι γεμάτη με χαρούμενους ανθρώπους, που έχουν αφήσει στην άκρη τα προβλήματα και τις έγνοιες.

Η καντίνα έξω από την ταβέρνα μοσχομυρίζει φρέσκους λουκουμάδες με μέλι και πραλίνα φουντουκιού, γλυκαίνοντας τα παιδιά που… τρέχουν να ζητήσουν τάλιρο απ’ τους γονείς για το αγαπημένο τους επιδόρπιο.

Λίγο μετά, και ύστερα από πολλά άδεια μπουκάλια στα τραπέζια, το κέφι ζωντανεύει ακόμη περισσότερο. Τα καφάσια με τις μπύρες αρχίζουν να περνούν από μπροστά μας όλο και πιο συχνά. Τα τσουγκρίσματα γίνονται όλο και πιο έντονα.

Αποκορύφωμα της βραδιάς, οι παραγγελιές για ζεϊμπέκικα και οι σαμπάνιες που προσφέρονται στους χορευτές.

Το πανηγύρι ως μικρογραφία της κοινωνίας

Σε κάθε πανηγύρι θα δεις πολλούς, διαφορετικούς ανθρώπους. Διαφορετικού κοινωνικού, μορφωτικού και οικονομικού background. Όλοι γίνονται “ένα”, γίνονται μια αγκαλιά πάνω στην ίδια σκηνή που τους χωρά όλους.

Στο πανηγύρι θα δεις εκείνους που βγάζουν χωρίς σταματημό φωτογραφίες και selfies, αποτυπώνοντας τις όμορφες στιγμές της βραδιάς.

Θα δεις εκείνους που δεν θα σηκωθούν απ’ την καρέκλα όλο το βράδυ, θα δεις κι εκείνους που δεν θα χάσουν ούτε λεπτό απ’ τον χορό μόλις δοθεί το έναυσμα ότι η σκηνή είναι ελεύθερη για τον κόσμο.

Θα δεις αυτούς που επικεντρώνονται στο φαγητό, θα δεις κι εκείνους που προτιμούν να επικεντρωθούν στο ποτήρι, τσουγκρίζοντας κάθε τρεις και λίγο, με αφορμή να πιουν λίγο παραπάνω…

Θα δεις αυτούς που νυστάζουν και χασμουριούνται, κουρασμένοι από την ένταση της ημέρας, θα δεις κι εκείνους που παρακαλούν να μην ξημερώσει.

Στο πανηγύρι θα δεις τον άνθρωπο με τη φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια που αισθάνεται άνετα να είναι εκεί και δεν τον νοιάζει το… dress code, θα δεις και τον καλοντυμένο με το καλογυαλισμένο παπούτσι και το τσακισμένο πουκάμισο, που περιμένει πώς και πώς μια γιορτή για να βάλει τα καλά του.

Τέλος, θα δεις κι αυτούς που κοιτάζονται στα κρυφά, που κάνουν νοήματα και ρίχνουν κλεφτές ματιές για να μην τους καταλάβει κανείς. Αν πάει καλά η συνεννόηση, θα δοθεί και το απαραίτητο ραβασάκι κάτω απ’ το τραπεζάκι.

Αυτή η παράδοση, ζωντανή, άκακη και ευχάριστη, μας κάνει να σκεφτόμαστε πως ακόμη και στις μέρες μας, η χαρά, η αγάπη, το φλερτ και ο έρωτας βρίσκουν τον τρόπο να ανθίσουν μέσα από τις πιο απλές χειρονομίες.

Όλα άψογα και πολύ οργανωμένα. Ένα σύγχρονο πανηγύρι, στο οποίο κόβονται όλες οι αποδείξεις, ένα πανηγύρι χωρίς υπερβολές, χωρίς τσακωμούς, χωρίς δράματα, χωρίς αποκλεισμούς και γενικότερα χωρίς προβληματικές καταστάσεις.

Ένα πανηγύρι που θα θυμάμαι για τη χαρά και το κέφι του.

Αυτά τα πανηγύρια θέλουμε. Ανοιχτές γιορτές στις οποίες η παράδοση συναντά τη μοντέρνα ζωή, δημιουργώντας αναμνήσεις που δεν θα ξεχαστούν. Και η Μεσσηνία ξέρει πώς να στήνει τέτοιες γιορτές.