SASKE ΣΤΟ NEWS 24/7: “Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΞΕΝΟ Η ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟΝ ΞΕΝΟ. ΕΚΕΙ ΠΑΜΕ;”

Με, όχι ένα αλλά, δύο άλμπουμ (πρώτα το Deluxe τον Φεβρουάριο και, ανήμερα 15αυγουστο το Get Loved or Die Tryin) μέσα στο 2024, με μια αλλαγή ύφους και συνεργασίες που έσπασαν ταμεία (όπως το “10’” με την Ελένη Φουρέιρα που χτυπάει την πόρτα των 4 εκατομμυρίων streams στο Spotify), ο Saske ανέβηκε εντυπωσιακά τον λόφο της φετινής σεζόν. Και τώρα θα κάτσει εκεί να το απολαύσει. 

Κυριολεκτικά. Στον λόφο του Λυκαβηττού, σε συνεργασία με το Plissken, το διήμερο 8-9/10 κάνει πρεμιέρα το Saskepticism festival. H πρώτη μέρα, Τρίτη, αφιερωμένη στην παρουσίαση των δύο φετινών άλμπουμ με τον Saske απόλυτα στο επίκεντρο. Η δεύτερη με εκλεκτούς καλεσμένους όπως ο βρετανός Ghetts και ο αμερικάνος Rich the Kid, μαζί με δυνατά ονόματα της εγχώριας σκηνής: Kareem Kalokoh, Negros tou Moria, Katohos, Wake & Bake. 

Μέσα σε ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα, αφού οι πρόβες και οι ζωντανές εμφανίσεις δεν σταματούν να εναλλάσσονται, καταφέραμε να μιλήσουμε λίγο πριν το φεστιβάλ. Ο Οδυσσέας δεν κρατιέται. Οι πεταλούδες στο στομάχι του χορεύουν λίγο πριν «τις μεγαλύτερες συναυλίες της ζωής του», πηγαινοέρχεται με ανοιχτή την κάμερα του κινητού μέσα στο διαμέρισμά του ανοίγοντας διαρκώς παρενθέσεις στο χειμαρρώδη λόγο του, συμβουλεύεται τη μητέρα του για να τσεκάρει αν κάποιες απαντήσεις του είναι σωστές και τοποθετείται για όλα. Για το νέο πρόσωπο της υπερτουριστικής Αθήνας, για τη βία των ανηλίκων που και πάλι ανασύρθηκε στην επικαιρότητα, για τη σχέση της μουσικής που πρεσβεύει με αυτή τη βία, για την «εκκολαπτόμενη Κολομβία που ζούμε».

Με δικά του λόγια… 

 

Για το φεστιβάλ, δεν ανήκουν όλα τα εύσημα σε μένα. Σαν εταιρεία θέλαμε να διοργανώσουμε την παρουσίαση των δύο φετινών πρότζεκτ μου, γιατί έχω βγάλει δύο δίσκους φέτος. Προστέθηκε μια εταιρεία για το design, έριξε μια ιδέα κι ο φίλος μου ο Κωστής (σ.σ. Νικηφοράκης, Black Athena) και με αυτόν συνδετικό κρίκο βρεθήκαμε στο τραπέζι με το Plissken που ουσιαστικά μας έδωσε την πρόταση ενός διήμερου φεστιβάλ. Στην πορεία το στήσαμε παρέα και είναι πολύ ωραίο που μας έδωσαν τη δημιουργική ελευθερία και το πλαίσιο για να χτίσουμε το όραμά μας. Ήταν σημαντικό ότι με παρότρυναν και χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη γιατί εμένα δε μου αρέσει να γράφω το όνομα μου ή να δείχνω την μούρη μου στα εξώφυλλά μου, πόσο μάλλον να πάρει ένα φεστιβάλ το όνομά μου. Βέβαια, το Saskepticism είναι καλό brand, έχει γράψει καλά είναι η αλήθεια, δεν μπορείς να το πετάξεις (σ.σ. είναι ο τίτλος των πρώτων δύο άλμπουμ του, Saskepticism vol.I και II, από το 2019 και 2022 αντίστοιχα).  

Μπορεί να μιλάμε έτσι χαλαρά και ήρεμα, αλλά μόνο χαλαρά δεν είμαστε. Τρέχω εδώ και πολύ καιρό, πάω σε γιατρούς, έχω κάνει διατροφές για να είμαι έτοιμος. Είναι χίλια πράγματα που πρέπει να κοιτάξω. Ας πούμε, θα κατέβει το μισό μου σόι. Η μητέρα μου έχει ζητήσει 21 προσκλήσεις και βάζει πούλμαν για να κατέβουν από τη Χρυσούπολη.

Είναι  η μεγαλύτερη συναυλία της ζωής μου ως εδώ. Δε μου προκαλεί άγχος, αλλά τη σοβαρότητα με την οποία πρέπει να κινηθούμε σε θέμα οργάνωσης. Κάνω πρόβα, προσπαθώ να κοιμηθώ καλά αυτές τις μέρες, κάθομαι σπίτι και δεν βγαίνω κι ας μου στέλνουν βίντεο από πάρτι. Θέλω πριν ανέβω στην σκηνή να μη με απασχολεί τίποτα άλλο. Και να το ευχαριστηθώ ρε παιδί μου. Δε θα μπορούσα να διαχειριστώ όλον αυτόν τον Γολγοθα, αν δεν είχα γύρω στα 40 άτομα να βοηθάνε. Από την Stay Independent, την Offbeat και φυσικά το Plissken. Είμαι ευγνώμων. Από τις 10 του μήνα και μετά θα ρίξω ταχύτητα. Θα ασχοληθώ με την εταιρεία, με άλλους καλλιτέχνες και πολύ σιγά θα μπω στη λογική του επόμενου δίσκου που στο μυαλό μου ήδη ξέρω πότε θέλω να βγει. 

Την πρώτη μέρα έχουμε παρουσίαση των δύο δίσκων με φουλ μπάντα και σχεδόν όλους τους γκεστ που συμμετέχουν. Ίσως και κάποια άλλα κομμάτια από παλιούς δίσκους που ταιριάζουν. Την δεύτερη μέρα, το σετ μου θα είναι διαφορετικό – θα είμαι με DJ όχι με μπάντα. Και φυσικά, θα υπάρχουν τα υπόλοιπα ονόματα από Ελλάδα κι εξωτερικό. 

 

 

Από τα ονόματα της δεύτερης μέρας θέλω να σταθώ στον Ghetts που έρχεται από την Αγγλία. Γουστάρω πολύ την βρετανική σκηνή από εποχές grime και θέλω να τη συστήσω περισσότερο και στο ελληνικό κοινό. Κι επίσης είναι ο Rich the Kid, με αυτόν υπάρχει μια ωραία ιστορία: Ήμουν στο Μιλάνο πριν 6-7 μήνες για να γυρίσω ένα βίντεο κλίπ και ξαφνικά γίνεται ανακοίνωση ότι θα κάνει γκεστ εκεί με τους ¥$, άλλωστε στο “Carnival” που συμμετείχε είχαν χρησιμοποιήσει τις φωνές των χούλιγκαν της Μίλαν. Ήταν όλοι εκεί οι απίθανοι γκεστ των ¥$, ήταν κι ο Rich the Kid και και μου φαίνεται πολύ σουρεάλ ότι 7 μήνες μετά αυτός ο άνθρωπος θα είναι σε ένα φεστιβάλ δικό μου, μιλάμε για έναν τύπο που τον ακούω από τα 15-16 μου. 

Πού θα τους πήγαινα στην Αθήνα; Νιώθω ότι καθένας τους θα ήθελε μια διαφορετική διαδρομή. Τον Ghetts θα τον πήγαινα κάπου χαλαρά να κουβεντιάσουμε και να συζητήσουμε σε μια ωραία θέα. Προσωπικά τελευταία έχω κάνει στέκι το Nyn Esti στην ταράτσα του ΕΜΣΤ, οπότε θα τον πήγαινα εκεί και μετά στούντιο! (γέλια). Όσο για τον Rich, θα τον πήγαινα Ekiben να φάει το καλύτερο μπέργκερ της Αθήνας και να μας πει ως Αμερικάνος την γνώμη του, μετά κλάμπινγκ, μετά ένα άφτερ πάρτι σε στριπτιτζάδικο. Και μετά στούντιο! Φιλόδοξο πλάνο. 

Είμαι 8 χρόνια πια στην Αθήνα. Νομίζω η πόλη είναι σε μια φάση αναδιοργάνωσης. Καταλαβαίνω ότι η φάση που πάει καλά αυτήν την εποχή είναι το afro house, έχω κάποιους φίλους που μου λένε ότι γίνονται κάτι τέτοια πάρτι που είναι σαν πανηγύρια στην Τήνο από άποψη κόσμου.

Μιας και είπαμε για πανηγύρια, εμένα μ’ αρέσει αυτή η τάση των νέων να επιστρέφουν εκεί. Να βλέπω τη γενιά τη δικιά μου να έρχεται πιο κοντά στις ρίζες και την ταυτότητά της. Χαίρομαι για τη φάση, όπως θα χαρώ να μου πει ένας φίλος μου να πάμε σε ένα ρεμπετάδικο

Τώρα σε σχέση με την Αθήνα, μην καταλήξουμε με τόσους ξένους επενδυτές – από το Airbnb στις επιχειρήσεις – να γίνουμε ιθαγενείς. Δεν είμαι ούτε ρατσιστής ούτε εθνικιστής. Ευπρόσδεκτοι όλοι στοι στη χώρα, να ζήσουν και να κάνουν ότι θέλουν. Απλά, πρέπει να κρατήσουμε κι εμείς μια ποιότητα ζωής. Γιατί μου φαίνεται ότι πάμε σε μια κατάσταση που ο Έλληνας θα δουλεύει για τον ξένο ή θα δουλεύει τον ξένο. 

Από τα χρόνια μου στη Φλόριντα και στο Μαιάμι(σ.σ. ο Saske γεννήθηκε στη Μυτιλήνη και μετά τον διορισμό της μητέρας του σε ελληνοαμερικάνικο σχολείο, πέρασε 7-8 χρόνια στο Μαιάμι της Φλόριντα, επέστρεψε κι έζησε στη Χρυσούπολη της Καβάλας) μου λείπει το φαγητό, ξερωγώ γαρίδες στο South Beach, και τα τζαζ μπαρ που με πήγαινε η μητέρα μου. Καθόμουν μαζί της όσο άντεχα και μετά κοιμόμουν στο αμάξι. Κατάλαβες; Δεν μου λείπει καθόλου το «365 μέρες το χρόνο καλοκαίρι». Είχαμε ένα γήπεδο χόκεϊ στη γειτονιά, δίπλα από το σχολείο, και για να παίξουμε χιονοπόλεμο μας φέρανε πάγο στα Χριστούγεννα. Και σίγουρα δε μου λείπουν οι πινακίδες «Προσοχή! Αλιγάτορες». 

Στον  τελευταίο δίσκο είπα να ωριμάσω τον ήχο και τη θεματολογία μου και είδα ότι το αγκάλιασε και η ηλικία των 25-35. Τότε κατάλαβα ότι κάτι έχει γίνει. Έχοντας, νομίζω, κερδίσει τους μικρότερους, πάω σε μια προέκταση του κοινού. Κι αυτο το καταλαβαίνω κι από έκανε γκελ στις παρέες μου. Γιατί φροντίζω και στις παρέες μου να έχω άτομα που δεν έχουν σχέση με τον χώρο και να παίρνω μία ειλικρινή άποψη που γειώνει. Για να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά και να μπορώ να εξελίσσομαι. 

Ναι, την παρακολουθώ τη συζήτηση για τη βία των ανηλίκων. Θα σου πω τι πιστεύω: Πρώτον, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα σε σχέση με την ελληνική τηλεόραση, ειδικά η μεσημεριανή ζώνη πάντα ψάχνει τροφή. Δύο, σε σχέση με τη μουσική και το ρόλο που παίζει, είναι άδικο να ακούμε άτομα τα οποία δεν τα έχουν καταφέρει καν στη σκηνή μας, να μιλάνε γι’ αυτήν. Τρία, για τη σχέση του ραπ με αυτές τις συμπεριφορές, είναι υποκρισία να μας κατηγορούν ως υποκινητές οι οι πυλώνες και οι ναύαρχοι της κοινωνίας. Κι εμείς παράγωγά της ίδιας κοινωνίας είμαστε – η μουσική μας έδωσε διέξοδο να εκφραστούμε. Σίγουρα κάποιοι λένε χοντράδες, σίγουρα κάποιοι είναι παραδείγματα προς αποφυγή. Αλλά, εγώ γενικά είμαι λάτρης του ωμού παντού στην τέχνη. Ορισμένα πράγματα είναι καλό να έρχονται in your face.

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι αν οι μισθοί ήταν αλλού, αν οι ευκαιρίες που δίνονταν σε ένα νέο παιδί ήταν αλλού, αν το κόστος ζωής ήταν αλλού, αν η πρόσβαση στην εκπαίδευση δεν εξαρτιόταν από το πορτοφόλι σου, όλοι θα κυνηγούσαν μια καλύτερη ζωή. Η γενιά η δικιά μας δεν περιμένει τίποτα. Έχουμε φάει τόσο σκατό από τις προηγούμενες γενιές και τις επιλογές τους και προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε ένα καινούργιο κόσμο. Πόσο μάλλον οι ανήλικοι. Τους κατηγορούν για βία, λές και δεν βλέπουν πόσα πράγματα η κυβέρνηση διαχειρίζεται με βία, όταν κάποιος πάει να διαμαρτυρηθεί ή να μιλήσει για οτιδήποτε. Τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σε κακοποιητικό κλίμα και με αυτόν τον τρόπο έχουν μάθει ότι μπορούν να λύνουν τα προβλήματά τους. 

Μαχαίρια δεν βγαίνουν μόνο τώρα. Από την εποχή των ρεμπέτικων βγαίνανε μαχαίρια. Απλά, δεν υπήρχαν τόσες κάμερες για να τα δείξουν. 

Εγώ, ας πούμε, ως Οδυσσέας, πιτσιρικάς, έφαγα την πρώτη μου απογοήτευση στο πώς διαχειρίστηκε η χώρα τότε το δημοψήφισμα. Εκεί κατάλαβα ότι και όλος ο κόσμος να βγει να ψηφίσει κάτι και να υπερισχύσει – χωρίς να λέω ποια μεριά είχε δίκιο ή σε ποια άνηκα εγώ -, δεν έχει καμία αξία αν έχει αποφασιστεί κάτι άλλο. 

Έχω πει πολλές φορές ότι πρέπει να έχουμε γνώση σε ποια χώρα μεγαλώνουμε και να μην το παίζουμε κάτι άλλο. Ναι, δεν ζω στο Κόμπτον, αλλά νομίζω ότι ζω σε μια εκκολαπτόμενη Κολομβία. Και για να γυρίσω στους πιτσιρικάδες, το ίντερνετ καθημερινά τους προβάλλει μόνο καπιταλιστικά αγαθά, κάνει σκοπό ζωής την απόκτησή τους. Το κεφάλι τους δε θέλει και πολύ να γίνει πολτός. Να σκέφτονται μόνο το εύκολο χρήμα, αμαξάρες και ρούχα. Γιατί άμα σκέφτεσαι μόνο το εύκολο χρήμα, θα πας στο έγκλημα. Οπότε ναι δεν ξυπνάω σε ένα downtown που πέφτουν πιστολίδια, αλλά μη νομίζει κανείς ότι δεν υπάρχει εκεί έξω εμπόριο ναρκωτικών ή μαστροπεία ή ο,τιδήποτε. Κι από κόσμο που δεν κάνει ή ακούει ραπ, εννοείται. 

Από την άλλη, μου αρέσει πάρα πολύ η Ελλάδα, πάρα πολύ. Τα κομπλεξικά και τα εκρηκτικά στοιχεία του λαού μας, το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο. Και θέλω να σκέφτομαι θετικά. Να είμαι ευγνώμων για το φως και τον ήλιο και να μην τα βάζω κάτω. Όπως όλοι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Να τα βγάλουμε πέρα, ο καθένας στην κλίμακά του. 

Η σκηνή μας πήγε ταμείο, δεν πήγε κουβά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τώρα, το πόσο κοντά είναι ο καθένας με αυτό που λέμε ραπ, τραπ ή ο,τιδήποτε, είναι κάτι προσωπικό, δικό του. Ίσως έχει κάνει λίγο κακό στην σκηνή και στις αναφορές της το πώς εξελίσσεται όλη αυτή η κουβέντα που γίνεται από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα περί τραπ τα τελευταία χρόνια. Στο γενικότερο πλαίσιο της μουσικής μας, πάντως, υπάρχει μια διαδρομή και μια ενιαία ιστορία λόγω του σάμπλινγκ και τους μπασταρδέματος πολλών μουσικών. Είναι μουσική που δημιουργείται από άλλες μουσικές, φτιάχνει υβρίδιο στη μουσική τάση της κάθε εποχής κι επιβιώνει. 

Δεν θα με αφήσει ποτέ κανένας να μην ξυπνάω με χαμόγελο και να μην νιώθω ευγνώμων για τη ζωή μου και να πέφτω σε μια κατάθλιψη για το τι συμβαίνει. Αυτό δηλαδή. Θέλω να περάσω απλά ένα θετικό μήνυμα. Το ότι όλοι μας προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τον τρόπο μας σε διαφορετικές κλίμακες.