ΣΑΤΤΙ, ΙΣΡΑΗΛ & ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΚΟΠΕΥΤΕΣ – ΠΩΣ ΕΖΗΣΕ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗ EUROVISION 2024

Ο Βαγγέλης Πανταζής είδε από κοντά τη Eurovision 2024, στο Μάλμε της Σουηδίας, παρακολουθώντας μέσα στην αρένα τους δύο Ημιτελικούς και τον Μεγάλο Τελικό.

Ο φετινός διαγωνισμός απασχόλησε κυρίως για τα πολιτικά ζητήματά του -κι αυτά ήταν πάρα πολλά-, με τον Βαγγέλη να υποστηρίζει πως η Eurovision 2024 ήταν τελείως διαφορετική σε σχέση με άλλες χρονιές.

Κι αυτό είναι αλήθεια. Αποδοκιμασίες, γιούχες, ελεύθεροι σκοπευτές, αποκλεισμοί, καταγγελίες, τσακωμοί και ένα ατελείωτο δράμα, καταστάσεις δηλαδή που δεν παραπέμπουν σε καμία περίπτωση στο σύνθημα “United by Music”.

Ο 29χρονος Βαγγέλης, ο οποίος τα τελευταία 7 χρόνια ζει μόνιμα στη Στοκχόλμη, είχε την ευκαιρία να δει από κοντά τον τρόπο με τον οποίο οι διοργανωτές διαχειριζόντουσαν την έντονη πολιτική χροιά της φετινής Eurovision, αλλά και να νιώσει τα vibes της αρένας, η οποία ορισμένες στιγμές θύμιζε… Ρωμαϊκή.

Πώς υποδέχθηκε το κοινό στο στάδιο τις “δικές” μας Παπαρίζου, Φουρέιρα και Σάττι; Πόσο αυστηρός ήταν ο έλεγχος για να μπει κανείς στη Malmö Arena; Ποια χώρα πήρε το μεγαλύτερο χειροκρότημα από τους eurofans και πώς οι διοργανωτές έκρυψαν τις αποδοκιμασίες;

Αυτά και άλλα πολλά μάς περιγράφει παρακάτω ο Βαγγέλης, τονίζοντας πως στο στάδιο “δεν έφαγε το Ισραήλ τη μεγαλύτερη αποδοκιμασία…”, αλλά κάποιος άλλος!

EUROVISION 2024 – Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΟ ΜΑΛΜΕ

Τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας και οι ελεύθεροι σκοπευτές

“Η φετινή Eurovision ήταν πολύ ιδιαίτερη και πολύ διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Ένας έντονα πολιτικός διαγωνισμός με πολλά δράματα και ισχυρή παραπληροφόρηση.

Αρχικά, ζώντας την εμπειρία από μέσα, ο κόσμος στην αρένα ήταν διχασμένος σε Ισραήλ και non Ισραήλ, κάτι που δεν βοηθά σε καμία περίπτωση να νιώσεις ότι βρίσκεσαι σε ένα πάρτι της μουσικής. Κατά τη γνώμη μου, οι Σουηδοί δημιούργησαν μια προπαγανδιστική διοργάνωση, κρύβοντας τα γιουχαΐσματα με anti-booing τεχνολογία, ώστε να μην περνά ο ήχος από το στάδιο στις τηλεοράσεις και με το να κρύβουν γενικότερα οτιδήποτε έχει να κάνει με την Παλαιστίνη, (βλέπε λογοκρισία στην εμφάνιση του Eric Saade στον Ά Ημιτελικό).

Η κατάσταση ήταν πολύ θερμή εντός και εκτός σταδίου. Το Μάλμε είναι μια πόλη με μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό. Είναι το πρώτο κέντρο που περνούν οι μετανάστες και οι Σουηδοί προσπαθούν να τους γκετοποιήσουν όσο πιο πολύ γίνεται… Το ίδιο γίνεται και στη Στοκχόλμη, αλλά το φαινόμενο αφορά συγκεκριμένες περιοχές της πρωτεύουσας.

Κατά τη γνώμη μου, στη φετινή Eurovision υπήρξε τεράστια προπαγάνδα υπέρ του Ισραήλ από την EBU. Όταν έχω μπροστά μου έναν σεκιουριτά σε όλα τα τραγούδια και στο Ισραήλ έρχονται οι τριπλάσιοι και σε κοιτούν λες και έχεις κάνει κάτι κακό, αυτό είναι πολύ περίεργο και δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα.

Μπορεί να φοβόντουσαν πως θα πηδήξει κάποιος τα συρματοπλέγματα, με στόχο να κάνει κάποιο statement ή να βλάψει την τραγουδίστρια. Τα συρματοπλέγματα, όμως, ήταν αρκετά ψηλά. Δηλαδή, δεν μπορούσες με τίποτα να σκαρφαλώσεις στη σκηνή. Εντούτοις, οι σεκιούριτι ήταν εκεί, τσεκάρωντας συνεχώς τους fans. Η όλη κατάσταση ήταν πολύ άβολη.

Επίσης, όσον αφορά τις σημαίες, οι έλεγχοι ήταν πολύ αυστηροί. Για παράδειγμα απαγόρευσαν να μπει στο στάδιο σημαία της Τουρκίας, επειδή η χώρα δεν συμμετέχει πλέον στον διαγωνισμό, ενώ στον Β’ Ημιτελικό τραγουδούσε η Σερτάμπ, ως καλεσμένη της διοργάνωσης…

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, πάντως, είναι ότι από τους διαγωνιζόμενους τη μεγαλύτερη σημαία την κρατούσε η τραγουδίστρια του Ισραήλ.

Για να μπεις στο στάδιο, ήταν προαπαιτούμενο να είσαι εκεί δύο ώρες πριν. Η κατάσταση ήταν αρκετά διαφορετική σε σχέση με προηγούμενους διαγωνισμούς. Ήταν αρκετά τρομακτικό να βλέπεις αμέτρητους αστυνομικούς και ελεύθερους σκοπευτές γύρω από το στάδιο. Δηλαδή, ενώ περίμενα για να μπω μεσα, πέρασε από το μυαλό μου ότι μπορεί να έρθει κάποιος και να μας γαζώσει”.

H Παπαρίζου και η Φουρέιρα ως guest stars

“Όσον αφορά τα guest acts που είχαν ελληνικό ενδιαφέρον, η Φουρέιρα έκανε χαμό στο στάδιο. Ήταν απίστευτη η εμφάνισή της και ο κόσμος είχε πάθει πανικό. Ήταν η ‘νικήτρια’ της βραδιάς! Είχε ενθουσιαστεί όλο το στάδιο με αυτό που είδε. Άκουγες ουρλιαχτά. Ήταν και η έναρξη του Α’ Ημιτελικού, οπότε ο κόσμος το περίμενε πάρα πολύ.

Και η Παπαρίζου, φυσικά, ήταν πολύ καλή και πήρε μεγάλο χειροκρότημα στο act που έκανε με την Sertab Erener και τη Charlotte Perrelli.

Γενικά, οι Ημιτελικοί είχαν πολύ καλύτερα guest acts. Ήταν σαν Τελικός. Τα acts του Τελικού ήταν αρκετά βαρετά.”

Η Μαρίνα Σάττι και η αντίδραση των fans στο στάδιο

“Όσον αφορά τη Μαρίνα Σάττι, προσωπικά δεν την άκουγα φανατικά πριν πάει στη Eurovision. Την ήξερα από τη “Μάντισσα”, αλλά μέχρι εκεί.

Μου αρέσει σαν τυπάκι και επίσης μου άρεσε πάρα πολύ, ως Έλληνας του εξωτερικού, το γεγονός ότι άκουσα ελληνικά στη σκηνή.

Όταν βγήκε η Μαρίνα Σάττι στο stage, υπήρξε θετική αντίδραση από το κοινό, αλλά δεν έγινε αυτό που έγινε με άλλες χώρες. Δηλαδή, τα χειροκροτήματα και οι πανηγυρισμοί είχαν ένα “ταβάνι”.

Στον Τελικό, ήταν πολύ καλύτερη φωνητικά, σε σχέση με τον Ημιτελικό, αλλά για να είμαι ειλικρινής σκηνικά δεν ήταν αυτό που περίμενα.

Γενικά, θεωρώ ότι το τραγούδι δεν παρουσιάστηκε όπως θα έπρεπε στο Μάλμε. Η προσέγγιση του Φωκά Ευαγγελινού δεν ήταν καθόλου σύγχρονη και βρίσκω λογικό οτι δεν μπήκαμε στη 10άδα με αυτή την εμφάνιση”.

Αυτοί που “πήραν” την αρένα και η αμηχανία με τον Γάλλο

“Στο στάδιο έγινε χαμός με αρκετές χώρες. Μπορούσες να καταλάβεις ότι υπάρχει μια τάση από τους fans.

Στην Ελβετία με το Nemo, που κέρδισε κιόλας, ήταν απίστευτη η αντίδραση του κόσμου. Το ήθελε πολύ η αρένα. Είχε πάρα πολύ μεγάλη αποδοχή.

Όταν βγήκε η Ιρλανδία με τη “σατανιστική” τελετή, το θέαμα ήταν απλά ανατριχιαστικό. Ο κόσμος είχε τρελαθεί. Ήταν απίστευτο και το απόλαυσα. Τρομερή φωνή και φανταστική παρουσίαση στο live.

Με τον Κροάτη επίσης έγινε πανζουρλισμός στο στάδιο, αν και εγώ δεν ξετρελάθηκα, γιατί το βρήκα πολύ basic. Μου θύμισε πολύ Damiano, αλλά σε Βαλκανική εκδοχή.

Ο Ολλανδός έκανε επίσης απίστευτο χαμό στον Ημιτελικό και θα έκανε ακόμα μεγαλύτερο στον Τελικό, αν δεν τον έδιωχναν…

Η Αυστριακή επίσης είχε μεγάλη αποδοχή στο στάδιο, παρόλο που πάτωσε στην ψηφοφορία. Ήταν η αγαπημένη μου και τη στήριξα πολύ!

Με τον Γάλλο επίσης έπεσε μεγάλο χειροκρότημα στο στάδιο, ειδικά όταν έκανε πίσω στο μικρόφωνο και τραγούδησε a capella. Βέβαια, για τον κόσμο στην αρένα ήταν αρκετά αμήχανο θέαμα, γιατί όταν ο Slimane έκανε πίσω και τραγουδούσε από τα δύο μέτρα, εμείς στο στάδιο απλά βλέπαμε να ανοιγοκλείνει το στόμα του. Δεν ακούγαμε κάτι. Δεν περνούσε στο στάδιο ο ήχος που ακούγατε στις τηλεοράσεις σας. Οπότε επί 20 δευτερόλεπτα επικρατούσε μια άβολη σιωπή”.

Εκεί που πραγματικά “κοιμήθηκε” το στάδιο ήταν με το τραγούδι της Πορτογαλίας. Και δεν καταλαβαίνω πώς αυτή η συμμετοχή κατάφερε να βρεθεί πιο ψηλά από την Ελλάδα στη βαθμολογία.

Οι γιούχες στο Ισραήλ και στο… boss της Eurovision

“Οι αποδοκιμασίες στο στάδιο ήταν πολλές για το Ισραήλ, αλλά υπήρχαν και χειροκροτήματα από υποστηρικτές της συμμετοχής. Επίσης υπήρξαν πολλές αποδοκιμασίες στην αρένα για τον εκτελεστικό επόπτη της Eurovision, τον Μάρτιν Έστερνταλ, λόγω του αποκλεισμού του Ολλανδού.

Τη μεγαλύτερη γιούχα, πάντως, με μεγάλη διαφορά την “έφαγε” ο Έστερνταλ. Ο κόσμος ήταν αγανακτισμένος μαζί του. Κάθε φορά που πήγαινε η κάμερα πάνω του, “έτρεμε” το στάδιο από τις αποδοκιμασίες, λόγω του αποκλεισμού του Joost Klein. Φάνηκε και στην τηλεόραση αυτό.

Ήμουν από αυτούς που γιούχαραν, ειδικά όταν μιλούσε ο Έστερνταλ, γιατί έχει πραγματικά καταστρέψει τη Eurovision. Δεν ενδιαφέρεται για το τι θέλει ο κόσμος που αγαπά τον διαγωνισμό. Η EBU νοιάζεται μόνο για τα οικονομικά συμφέροντα της Eurovision και για το πώς θα είναι χαρούμενο το Ισραήλ και οι χορηγοί.

Μπορεί να είναι άδικο για τον Έστερνταλ, γιατί ενδεχομένως είναι άλλοι άνθρωποι πίσω από εκείνον που μπορεί να πήραν την απόφαση για τον αποκλεισμό του Ολλανδού.

Ωστόσο, στο τέλος αυτό που έμεινε είναι ότι οι eurofans έχουν απογοητευτεί πάρα πολύ από όσα έγιναν φέτος. Από την πολιτική, τα δράματα, τα ακραία μέτρα ασφαλείας, τους ελεύθερους σκοπευτές, την αστυνομία σε κάθε τετράγωνο.

Υπάρχουν πολλοί fans που θα σταματήσουν να βλέπουν, να υποστηρίζουν και να προωθούν τον διαγωνισμό. Και μπορώ να καταλάβω το γιατί. Και είναι κρίμα, γιατί υπάρχει πολύς κόσμος που αγαπά τον διαγωνισμό, όχι όμως αυτόν τον διαγωνισμό…”