ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ, ΕΙΔΑΜΕ ΤΟ “ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ”

Οι στίχοι του Νότη Περγιάλη “Γκρεμισμένα σπίτια, μέσα στο σκοτάδι, έτσι είν’ η ζωή μας, μεσημέρι βράδυ” μου ήρθαν στο νου παρακολουθώντας την παράσταση “Περιμένοντας τον Γκοντό”, που σκηνοθετεί φέτος ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Θέατρο Πόρτα. Η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και η ερμηνεία του Παύλου Παυλίδη στη διασκευή του στον δίσκο του “Πέρα από τη θάλασσα” μοιάζουν να συνοψίζουν το πνεύμα του έργου, το οποίο μιλά για τη ματαιότητα της αναμονής, την ανθρώπινη ανάγκη για νόημα, και την τραγική-κωμική φύση της ύπαρξης.

Το “Περιμένοντας τον Γκοντό” είναι ουσιαστικά ένα θεατρικό μανιφέστο του Θεάτρου του Παραλόγου, προσκαλώντας το κοινό να στοχαστεί πάνω στις πιο βασικές πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Όλη η πλοκή εξελίσσεται σε ένα αφαιρετικό σκηνικό: σε έναν έρημο δρόμο με ένα γυμνό δέντρο.

Δύο περιπλανώμενοι άντρες, ο Βλαδίμηρος (Ντίντι) και ο Εστραγκόν (Γκόγκο), περιμένουν έναν μυστηριώδη άντρα, τον Γκοντό, ελπίζοντας ότι η άφιξή του θα δώσει νόημα στη ζωή τους. Κατά την αναμονή τους, συζητούν, φιλονικούν, αστειεύονται, και προσπαθούν να γεμίσουν τον χρόνο. Εν τω μεταξύ, εμφανίζονται ο Ποτζό, ένας αυταρχικός άντρας, και ο Λάκυ, ο σιωπηλός υπηρέτης του, αναδεικνύοντας ζητήματα εξουσίας, εξάρτησης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, πιστός στις σκηνικές οδηγίες του Μπέκετ, αποτυπώνει με ακρίβεια το τραγικωμικό σύμπαν του έργου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Βασίλη Παπατσαρούχα δημιουργούν έναν κόσμο σκονισμένο και γεμάτο ερείπια – μια εντυπωσιακή αναπαράσταση της ατέρμονης αναμονής σε έναν διάδρομο απογείωσης που δεν χρησιμοποιείται ποτέ.

Η σκηνοθετική ευφυία του Θωμά Μοσχόπουλου

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος είχε τη σκηνοθετική ευφυία να αναθέσει τους κεντρικούς ρόλους του Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν σε νέους σε ηλικία ηθοποιούς. Αυτή η διαφοροποίηση, σε αντίθεση με την “μπεκετική” παράδοση που θέλει τους ρόλους αυτούς να αποδίδονται από μεγαλύτερους σε ηλικία ερμηνευτές, πρόσθεσε μια νέα, σύγχρονη διάσταση στο έργο. Οι ήρωες, νέοι στην ηλικία, πριν ξεκινήσουν την πορεία της “απογείωσής” τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τα αδιέξοδα της ζωής, καθηλωμένοι από συνθήκες που δεν μπορούν να ελέγξουν.

Σε έναν κόσμο που συχνά μοιάζει άδειος και ακατανόητος, η σκηνοθετική αυτή επιλογή ενισχύει τη σύνδεση του έργου με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα, όπου οι νέοι καλούνται να διαχειριστούν κρίσεις – οικονομικές, περιβαλλοντικές, πολιτικές – προτού καν ξεκινήσουν την πορεία τους. Η τραγική ειρωνεία αυτής της “εξ απαλών ονύχων” ματαίωσης αποκτά ιδιαίτερη ένταση, φωτίζοντας τη διαχρονική γοητεία του έργου του Μπέκετ. Η αναμονή του Γκοντό – που ποτέ δεν εμφανίζεται – μέσα από την παράσταση αυτή αποκτά μια πιο επίκαιρη ερμηνεία, καθώς αντανακλά τις ελπίδες και τις προσδοκίες μιας νέας γενιάς που βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι αβεβαιότητας.

Ο Γκοντό γίνεται σύμβολο μίας λύτρωσης ή απάντησης που δεν έρχεται, αφήνοντας τους χαρακτήρες να παλεύουν με την υπαρξιακή κενότητα και την ανάγκη για νόημα.

Οι ερμηνείες

Οι ερμηνείες του θιάσου είναι αξιοσημείωτες, καθώς δίνουν νέα πνοή στους χαρακτήρες του Μπέκετ. Ο Πάνος Παπαδόπουλος ως Βλαδίμηρος αποδίδει με ευαισθησία και βάθος τον αιώνιο στοχαστή, που αναζητά νόημα σε έναν κόσμο γεμάτο κενότητα. Η ερμηνεία του χαρακτηρίζεται από μια ισορροπία μεταξύ στοχαστικής σοβαρότητας και κωμικής αφέλειας, κάνοντας τον χαρακτήρα του απόλυτα ανθρώπινο.

Ο Τάσος Ροδοβίτης ως Εστραγκόν προσφέρει μια απολαυστική αντίθεση στον Βλαδίμηρο, με την ανεμελιά και την ευθύτητα που φέρνει στον ρόλο του. Η φυσικότητα και η αμεσότητα της ερμηνείας του δημιουργούν έναν χαρακτήρα που είναι ταυτόχρονα ευάλωτος και απρόβλεπτος, κερδίζοντας την καρδιά του κοινού.

Ο Γιάννης Σαμψαλάκης ως Ποτζό ενσαρκώνει την αλαζονεία της εξουσίας με μια ερμηνεία γεμάτη ένταση και δυναμισμό. Η σκηνική του παρουσία κυριαρχεί, ενώ οι λεπτές αποχρώσεις που δίνει στον χαρακτήρα αναδεικνύουν τη φθορά και την αδυναμία που κρύβονται πίσω από τη δύναμη.

Ο Γιάννης Βαρβαρέσος ως Λάκυ παραδίδει μια καθηλωτική ερμηνεία, φέρνοντας στην επιφάνεια την τραγικότητα του χαρακτήρα του μέσα από μια μοναδική κινησιολογική προσέγγιση και έναν σχεδόν εκστατικό λόγο.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η κινησιολογία της παράστασης, την οποία έχει επιμεληθεί ο Χρήστος Στρινόπουλος. Οι κινήσεις των ηθοποιών ανέδειξαν μοναδικά την τραγικωμική διάσταση των χαρακτήρων και του σύμπαντος του “Περιμένοντας τον Γκοντό”. Η αλληλεπίδραση των σωμάτων στη σκηνή είναι γεμάτη ρυθμό και ακρίβεια, ενισχύοντας τη ρευστότητα και τη μη-ρεαλιστική φύση του έργου. Η κίνηση λειτουργεί ως επέκταση του λόγου, υπογραμμίζοντας τις σιωπές και τις παύσεις, ενώ δημιουργεί στιγμές οπτικής ποίησης.

Συμπέρασμα

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος παραμένει πιστός στο πνεύμα του Μπέκετ και προσθέτει μια σύγχρονη, φρέσκια οπτική, αναδεικνύει την τραγικωμική διάσταση του έργου με τρόπο καθηλωτικό.
Με την επιλογή νέων σε ηλικία ηθοποιών στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, η παράσταση συνδέεται άμεσα με τα αδιέξοδα της σημερινής γενιάς, καθιστώντας την εξαιρετικά επίκαιρη και προσιτή, ειδικά για εφήβους.

Και επειδή ξεκινήσαμε με τραγούδι, ας τελειώσουμε και το τραγούδι που μας θύμησε η παράσταση αυτή…