ΣΤΗΝ 3Η ΣΕΖΟΝ ΤΟΥ WHITE LOTUS, ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΜΑΪΜΟΥΔΕΣ

Στην 3η σεζόν του, το White Lotus είναι γεμάτο Βούδες και μαϊμούδες. Πνευματικότητα και ζωώδης διάσταση, δίπλα-δίπλα, σαν σε ένα, με φόντο την ταϊλανδέζικη εικονογραφία.

Είναι γεμάτο κι άλλα πράγματα, αλλά αυτά τα ξέραμε ήδη κι από τις προηγούμενες σεζόν της σειράς ανθολογίας του ΗΒΟ (που στην Ελλάδα βλέπουμε στο Vodafone TV): Δυσλειτουργικές οικογένειες, κρυμμένα μυστικά, σχέσεις με δυναμικές που διαρκώς μεταβάλλονται.

Α, ναι, και πτώματα.

Όπως κάθε σεζόν, έτσι κι αυτή ξεκινάει με ένα πτώμα(;) και στη συνέχεια ένα φλάσμπακ μερικές μέρες νωρίτερα ώστε να μας εξηγηθεί το πώς φτάσαμε εκεί – πριν μας αποκαλυφθεί τελικά κι η ταυτότητα του νεκρού.

Είναι μια φόρμουλα που έχει αποδειχθεί πετυχημένη για 2 σεζόν τώρα και σίγουρα δεν περιμέναμε πως θα αλλάξει φέτος, όμως η σειρά του Μάικ Γουάιτ είναι πολύ περισσότερα από την φόρμα της αφήγησής της. Το White Lotus ακολουθεί σε κάθε σεζόν ένα κλειστό γκρουπ από ταξιδιώτες που φτάνουν σε κάποιο εξωτικό resort όπου τα μυστικά τους όσο και τα προνόμιά τους ξεδιπλώνονται όσο οι ντόπιοι εργάτες κι η τοπική κουλτούρα είναι γι’αυτούς, απλώς, το φόντο. Κάτι σαν στόλισμα.

Από τη Χαβάη στην Σικελία και τώρα στην Ταϊλάνδη, τα μοτίβα αυτών των συμπεριφορών δεν αλλάζουν, ακόμα κι ανάμεσα στα διαφορετικά γκρουπ από τουρίστες – που συχνά καταλήγουν να είναι επίπονα ίδια, τελικά.

Το εν λόγω λοιπόν ensemble της 3ης σεζόν περιλαμβάνει μια οικογένεια όπου ο πατέρας (Τζέισον Άιζακς) κρύβει κάτι που μπορεί να αλλάξει πλήρως τη ζωή τους, η μητέρα (Πάρκερ Πόουζι, στον κόσμο της, αλλά όταν τη νιώθεις να σκοτεινιάζει τότε παγώνεις μέσα σου) δεν έχει καμία όρεξη να χάσει τον έλεγχο και το status quo, και τρία παιδιά: Ο αγαθός Λόχλαν (Σαμ Νιβόλα) είναι ακόμα ακαθόριστος ως προσωπικότητα και μοιάζει να έλκεται από τα βαρυτικά πεδία και των δύο αδερφιών του, με ακραία διαφορετικές ενέργειες, την Πάιπερ (Σάρα Κάθριν Χουκ) που θέλει να ασχοληθεί με την θρησκεία και τον Σάξον (Πάτρικ Σβαρτσενέγκερ, όχι, δεν είναι συνωνυμία) που θέλει να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του κι είναι επιθετικά douchebag.

Η δυναμική που αναπτύσσεται ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας πάει σε εντελώς απρόσμενα μέρη καθώς κάθε τι που συμβαίνει ή που αποκαλύπεται δημιουργεί μια σαρωτικά νέα συνθήκη που επαναπροδιορίζει όλα τα μέλη.

Έχουμε ακόμη τρεις παιδικές φίλες που η ζωή έχει οδηγήσει σε πολύ διαφορετικά σημεία («ναι αλλά…. δεν ψήφισες Τραμπ, ε;», ρωτάει κάποια στιγμή η μία την άλλη, για να λάβει ως απάντηση ένα παγωμένο χαμόγελο) κι οποίες επανενώνονται σε αυτό το ταξίδι θέλοντας να απελευθερωθούν κάθε μία με τον τρόπο της. Η Ζάκλιν (Μισέλ Μόναγκαν) είναι γνωστή ηθοποιός, η Λόρι (Κάρι Κουν, θεά για μια ακόμα φορά) έχει μόλις χωρίσει, κι η Κέιτ (Λέσλι Μπιμπ) δεν ξέρει καν αν χωράει ακόμα μέσα σε αυτή τη σύνθεση. Μαζί σχηματίζουν ένα τρίγωνο που από μακριά μοιάζει τέλειο ισόπλευρο – από κοντά, απολύτως τίποτα δεν είναι αρμονικό.

Ακόμα, έχουμε τον Ρικ (Γουόλτον Γκόγκινς, σταθερά μια σπουδαία παρουσία στις τηλεοράσεις μας) και την Τσέλσι (Έιμι Λου Γουντ), ένα ζευγάρι με πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας που βρίσκεται σε αυτό το ταξίδι καθώς γίνεται σταδιακά εμφανές το πόσο διαφορετικά πράγματα ζητούν οι δυο τους από αυτή την εμπειρία.

Δεν είναι μόνο αυτοί φυσικά. Έχουμε κάποιες επιστροφές από τις προηγούμενες σεζόν που χτίζουν προς κάτι αποκαλυπτικό, και έχουμε μια ακόμα νεαρή γυναίκα (τη σκηνοθέτη Σαρλότ Λε Μπον του Falcon Lake) η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο διαφόρων από αυτά υπο-γκρουπ χαρακτήρων. Όχι, η Τζένιφερ Κούλιτζ δεν είναι πια μαζί μας. Τι να γίνει!

Όπως και στις προηγούμενες σεζόν του White Lotus, η δύναμη του δημιουργού Μάικ Γουάιτ (που όπως πάντα γράφει και σκηνοθετεί όλα τα επεισόδια) βρίσκεται στη δύναμη της παρατήρησης και της υπομονής. Είναι αρκετά έξυπνος ως αφηγητής ώστε να δημιουργήσει μια κλειστή δραματική συνθήκη, πετάγοντας χαρακτήρες μέσα σε ένα κλειστό χώρο κι αφήνοντας τους ίδιους να γράφουν τις διαδρομές τους καθώς φτάνουμε σε σημείο βρασμού. Τι σου είναι η επίδραση από το να είσαι σούπερ φαν του αμερικάνικου Survivor, όπως αυτός!

Στις ιστορίες του Μάικ Γουάιτ, πολύ απλά νιώθεις πως ο ίδιος δεν τις γράφει καν – είναι σαν απλώς να τις παρατηρεί. Σπάνια ως ποτέ η ιστορία θα βασίζεται σε κάποιο τέχνασμα ή κάποιο εύρημα ή κάποια σύμπτωση – κάτι τελοσπάντων που να βάζει μπροστά τα γρανάζια της πλοκής. Ο Γουάιτ δεν γράφει κατά αυτό τον τρόπο. Παρά δίνει σε κάθε χαρακτήρα μια αρχική συνθήκη, έναν στόχο, ένα προτέρημα κι ένα τεράστιο κενό, κι αφήνει αυτές τις αλληλεπιδράσεις που σχηματίζονται να δράσουν με απόλυτη φυσικότητα. Σα μαγνήτες. Σα βαρύτητα. Σαν μια τέλεια μηχανή.

Κι όπως πάντα, το βλέμμα του κι η ευαισθησία του φτάνουν πιο μακριά από μια απλή καταγραφή ενός πεζού δράματος. Υπάρχει πολύς πόνος μέσα στις σιωπές, υπάρχουν υπαρξιακές δίνες μέσα στις εξωτικές νύχτες που ήρωες και ηρωίδες πασχίζουν να γεμίζουν με ένα υποχρεωτικό «ζήσιμο». Υπάρχει μια στοχαστική διάθεση, είτε την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι χαρακτήρες, είτε όχι – για κάποιους εξ αυτών, είναι σαν τα όσα ζουν σε αυτό το διάστημα λίγων ημερών, να τους αποκάλυψαν όχι μόνο κάποιο ένοχο μυστικό, αλλά και το ασφυκτικό όριο της εμπειρίας ζωής τους. Είναι μόνο όταν συνειδητοποιείς το εύρος των όσων δεν γνωρίζεις (ή δεν έχεις βιώσει) που συνειδητοποιείς εξάλλου πόσο μικρός είσαι.

Είναι εντυπωσιακό το πώς ο Γουάιτ καταφέρνει σεζόν μετά τη σεζόν White Lotus να συνδυάζει αυτές του τις ευαισθησίες με ένα προσγειωμένα campy δράμα που μπορεί να εμπλέκει από γκάνγκστερ και οικονομικό έγκλημα, μέχρι ερωτικά τρίγωνα, απάτες, προδοσίες και… γουέλ, και κάτι άλλο που δεν θα το αποκαλύψουμε γιατί ακόμα περιμένουμε εμβρόντητοι να δούμε πού ακριβώς θα πάει. (Μας έγιναν διαθέσιμα τα 6 από τα 8 επεισόδια της σειράς για κριτική.)

Είπαμε, εξάλλου. Βούδες από τη μία, μαϊμούδες από την άλλη. Κι οι δύο πλευρές, κρύβουν τελικά κάτι πολύ βαθύ και αληθινό για την πραγματικότητα των ανθρώπινων σχέσεων – και της ανθρώπινης κατάστασης.