ΣΤΟ “ΦΑΚΝΤ ΑΠ” ΤΩΝ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ – ΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ

Σάββατο απόγευμα. Έξω από το θέατρο Άλφα Ληναίος -Φωτίου είναι μαζεμένοι πολλοί νέοι άνθρωποι. Ο μέσος όρος ηλικίας τους δεν ξεπερνάει τα 22-23 χρόνια. Νέα παιδιά με τους γονείς τους, αλλά και πολλές παρέες κοριτσιών, παρέες μεικτές και πολλά νεαρά ζευγαράκια. Λογικό θα έλεγε κανείς, καθώς οι συντελεστές της παράστασης είναι ως επί το πλείστον ευρέως γνωστοί από τους τηλεοπτικούς τους ρόλους.

Από τη μία ένα στιβαρό καλλιτεχνικό ζευγάρι, ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίκα, με μία μεγάλη θεατρική επιτυχία στις αποσκευές του, (Θέλω να σου Κρατάω το Χέρι) και από την άλλη ένα κατά πολύ νεότερο και δροσερό ζευγάρι που γνώρισε αναγνωρισιμότητα από την τηλεόραση (Γη της Ελιάς, Mega), η Αφροδίτη Λιάντου και ο Διονύσης Παπανδρέου, παίρνει το θεατρικό του βάπτισμα.

Το στοίχημα όλων τεράστιο. Όπως και η ευθύνη. Γιατί όταν στην πλατεία έχεις ένα κοινό νεαρό και μικτό (όχι αμιγώς θεατρόφιλο δηλαδή), τότε πρέπει να κάνεις την υπέρβαση και να το κάνεις να αγαπήσει το θέατρο. Πρέπει η εμπειρία που θα του χαρίσεις να είναι τόσο μοναδική, ώστε να εντάξει το θέατρο στην ψυχαγωγία του.

Ένα έργο που μιλά στη Gen Z

Ο Τάσος Ιορδανίδης κάθεται εκ νέου στην καρέκλα του συγγραφέα και γράφει το Φακντ- απ, το δεύτερο θεατρικό του έργο. Ένα έργο για τη Gen Z, τους σύγχρονους εφήβους. Μία γενιά δυσπρόσιτη, κολλημένη στα social media, στο ΑΙ, στις σχέσεις πίσω από μία οθόνη και τις ψηφιακές πλατφόρμες. Μία γενιά που μπορεί να μην είναι τόσο πολιτικοποιημένη όσο οι προηγούμενες, αλλά που δεν υπακούει σε καμία επιταγή, έχει τις δικές της νόρμες και τη δική της ιδιόλεκτο.
Το Φακντ-απ είναι ένα έργο βγαλμένο από τα σπλάχνα της γενιάς αυτής, καθώς, εκτός από τα παραπάνω, αγγίζει με ιδιαίτερη ευαισθησία και ένα άλλο πολύ ιδιαίτερο θέμα: αυτό των ψυχικών ασθενειών που δυστυχώς κάνουν θραύση στη νέα γενιά.

Δύο νέοι άνθρωποι συναντιούνται σε μία ψυχιατρική κλινική, σταδιακά έρχονται πιο κοντα, αναπτύσσουν σχέση εμπιστοσύνης και “μοιραία” συνδέονται με άρρηκτους δεσμούς, προσπαθώντας να αρθρώσουν λόγο σε έναν κόσμο που δεν τους ακούει. Ανασφάλειες, αδυναμίες, φόβοι, τραύματα: όλα ξεδιπλώνονται με τρόπο γλαφυρό και πειστικό πάνω στη σκηνή του θεάτρου Άλφα Ληναίος Φωτίου.

Ωστόσο, “η ζωή είναι ωραία” και δε μένει παρά να το αποδείξουν. Αρκεί να “πετάξουν” νοερά πέρα από τους τέσσερις τοίχους του δωματίου της ψυχιατρικής κλινικής. Έτσι, πλάθουν τη δική τους πραγματικότητα και “σκαρώνουν” ραντεβού σε εστιατόρια, σε θέατρα, κινηματογράφους ακόμη και στα αστέρια. Βγάζουν γλυκά παρατσούκλια ο ένας για τον άλλο, Κεφάλας το αγόρι, Βλήμα το κορίτσι.

Ο Κεφάλας αναβλύζει τη χαρά της ζωής. Είναι γεμάτος αισιοδοξία, όνειρα και διάθεση να ερωτευτεί. Εκείνη, το Βλήμα, είναι πιο μαζεμένη, πιο κλειστή, δεν μπορεί να ενστερνιστεί τη χαρά του, μπορεί όμως να τον συναισθανθεί βαθιά. Από αυτή τη σχέση παίρνουν ζωογόνο πνοή και δύναμη να συνεχίσουν, να αντιμετωπίσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες και τις fucked up ζωές τους. Γι΄αυτό και όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο σπόρος της αγάπης απαλύνει και ιαίνει τις ζωές τους.

Η σκηνοθετική ματιά

Η Θάλεια Ματίκα γνωρίζει πολύ καλά πώς να χειριστεί σκηνοθετικά τη γραφή του Τάσου Ιορδανίδη και πώς να κλιμακώσει την ένταση της πλοκής. Δεν υποκύπτει σε σκηνοθετικές ευκολίες και περιττές φιοριτούρες, δουλεύει εξαντλητικά με τους δύο νέους ηθοποιούς, την Αφροδίτη Λιάντου και τον Διονύση Παπανδρέου, και τους “μεταμορφώνει” στους δύο ήρωες του Φακντ-απ. Δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στον λόγο του έργου και τον εμποτίζει αρμονικά και στην ιδανική του ένταση στους ηθοποιούς.

Στο ευφάνταστο και χρηστικό σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, τα πάντα αλλάζουν μορφή και σχήμα από τη μία στιγμή στην άλλη. Ένα ψυχρό δωμάτιο μεταμορφώνεται σε ρομαντικό εστιατόριο και ακολούθως σε αίθουσα κινηματογραφικής προβολής. Η φαντασία των δύο παιδιών είναι αυτή που δίνει άλλες “διαστάσεις” στη σκηνή. Εξαιρετικά ταιριαστές οι σύγχρονες μουσικές επιλογές της Αφροδίτης Λιάντου, καθώς χρωματίζουν μοναδικά την ατμόσφαιρα της παράστασης.

Οι ερμηνείες

Η Αφροδίτη Λιάντου και ο Διονύσης Παπανδρέου αποπνέουν μία πολύ όμορφη χημεία. Άριστα ασκημένοι στα κινησιολογικά τους μέσα, δίνουν δύο πολύ πειστικές ερμηνείες καταδυόμενοι στις εύθραυστες ψυχοσυνθέσεις των ηρώων τους.

Η Λιάντου στον ρόλο της κοπέλας διατηρεί πιο χαμηλούς τόνους, η ερμηνεία της διακρίνεται για την εσωτερική της δυναμική και κατορθώνει να διατηρεί όλες τις εύθραυστες ισορροπίες του έργου και να μείνει πιστή στον χαρακτήρα της.

Ο Παπανδρέου επιτυγχάνει επί σκηνής έναν τεράστιο υποκριτικό άθλο στον πιο αβανταδόρικο από γραφής ρόλο του νεαρού αγοριού, καθώς καταφέρνει να ισορροπήσει στις απότομες εναλλαγές του χαρακτήρα του. Oι κινήσεις του, το βλέμμα του, το χαμόγελό του, το ανεπιτήδευτο της υποκριτικής φύσης του συγκινούν και μοιραία προκαλούν ένα είδος ταύτισης με το προσωπικό του δράμα.

Ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένες οι δύο εξομολογήσεις των ηρώων που αποκαλύπτουν τα τραύματα που φέρουν από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Τραύματα που κάποτε πρέπει να αντιμετωπίσουν κατάματα και ίσως και να τα αφήσουν πίσω, γιατί μόνο έτσι θα προχωρήσουν μπροστά. Αυτό προσπαθούν να κάνουν οι ήρωες αυτοί με όπλο τους ίδιους τους εαυτούς τους, αλλά και έχοντας πια ο ένας τον άλλον. Μαζί κάνουν την υπέρβαση και ταυτόχρονα ένα βήμα προς το φως.

Συμπέρασμα

Μία παράσταση που σπάει το κατεστημένο και μιλάει στη γλώσσα των εφήβων σκιαγραφώντας με ρεαλισμό τα προβλήματά τους. Χωρίς κλισέ τσιτάτα και υπερβάλλοντες λαϊκισμούς. Ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίκα στήνουν μία παράσταση ουσίας και φαίνεται πως πέτυχαν και σε αυτό το θεατρικό τους στοίχημα. Το θέατρο ΆΛΦΑ Ληναίος- Φωτίου ήδη γεμίζει με νέους ανθρώπους που παρακολουθούν τις ζωές των δύο ηρώων να έρχονται σε παράλληλη τροχιά. Μακάρι αυτή να είναι μόνο η αρχή…