ΣΤΟ “ΣΑΜΕΡΤΑΪΜ” ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΕ ΘΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕΙ ΠΟΤΕ

Ο Γιάννης Σκουρλέτης είναι ένας σκηνοθέτης βαθιά ιδιοσυγκρασιακός. Τα έργα που επιλέγει μπορούν να παρομοιαστούν με μικρές δραματουργικές οάσεις που λειτουργούν με τρόπο αποκαλυπτικό μέσα μας. Το “σάμερταϊμ”, το νέο θεατρικό έργο του Άκη Δήμου δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένα απόλυτα σύγχρονο έργο με ρομαντικό περίβλημα που μιλά σε πρώτο ενεστωτικό πρόσωπο για όλα όσα βιώνουμε σήμερα: την κλιματική κρίση, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, την άκρατη τουριστικοποίηση των πάντων, το απόλυτο gentrification που υφιστάμεθα όλοι μέσα και έξω.

Η ομάδα bijoux de kant και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης «ζωντανεύουν» επί σκηνής ένα σύμπαν πολυδιάστατο. Το σκηνικό στο θέατρο Μπέλλος μοιάζει με ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο. Άκρατα ελληνικό, καλοκαιρινό και τουριστικό. Τι θα απέμενε από το «greek summer» μετά από μία απόλυτη καταστροφή; Εντυπωσιακές αφίσες να απεικονίζουν αρχαιοελληνικούς ναούς, με επιγραφές νέον που μας πληροφορούν σε ποιο αρχαίο ναό βρισκόμαστε, διάσπαρτα πλαστικά μπουκάλια και πλαστικές σακούλες σκουπιδιών να μας θυμίζουν ποιοι είμαστε, τι εξάγουμε και τι πουλάμε.

Και δε λέει να… φθινοπωριάσει

Πρωταγωνιστές ο Χρόνης, ένας νεαρός ξεναγός που σε μια άλλη ζωή ίσως να ήταν ο Διόνυσος και η Τερέζα, μια ραδιοφωνική παραγωγός επαρχιακού σταθμού που παλιά μπορεί και να τη λέγανε Μυρρίνη. Η συνάντησή τους μοιάζει με γεγονός δυστοπικό. Λαμβάνει χώρα έναν ζεστό Νοέμβρη, σαν και αυτόν που ζούμε τώρα με το καλοκαίρι να μη λέει να φύγει και να παραμένει άτεγκτο στις επάλξεις.

Η φυσική διαδοχή των πραγμάτων και των εποχών έχει διαταραχθεί. Και οι δύο ήρωες στέκονται στα ερείπια ενός αρχαιολογικού χώρου μέσα σε μία αφύσικη αποπνικτική ζέστη. Εκείνος περιμένει να χειμωνιάσει για να δροσιστεί. Εκείνη αδημονεί να ‘ρθει ο Νοέμβριος για να ζήσει τον έρωτα της ζωής της κάτω από τη βροχή. Χαμένοι στις συζητήσεις τους, η Τερέζα και ο Χρόνης υποψιάζονται πως η ανάγκη τους για δροσιά και βροχή πιθανώς να μην ικανοποιηθεί και ξεκινούν δειλά τα πρώτα βήματα της συνειδητοποίησης σε ένα παρόν για το οποίο είναι, μάλλον αργά να κάνουμε πια κάτι για να αλλάξει το οτιδήποτε.

Και; Είναι αυτός Νοέμβριος;… Πού είναι τα πρωτοβρόχια, τα λασπόνερα, οι καπαρντίνες;… Μια ανάσα απ’ τα Χριστούγεννα και πηγαινοερχόμαστε με το μιουλ… Φθινόπωρο και παπαριές. Είδες εσύ να φθίνει καμιά οπώρα; Τίγκα οι χωματερές στα ροδάκινα… Πέφτω να κοιμηθώ μούσκεμα στον ιδρώτα. Η μπαλκονόπορτα ορθάνοιχτη μπας και φυσήξει… Να μπούνε να με ληστέψουνε, να με πλακώσουνε στα σπρέι, να ξυπνήσω μεσημέρι στους 35 βαθμούς να λείπουνε μέχρι κι οι μπατονέτες… (απόσπασμα από το έργο)

Η ματιά του Γιάννη Σκουρλέτη απογείωσε το κείμενο του Άκη Δήμου. Ένα κείμενο με γραφή που ισορροπεί έξοχα ανάμεσα στον ρεαλισμό, τον συμβολισμό και εν τέλει την ίδια την ποίηση και που μας ταξιδεύει από τον Αριστοφάνη και τα Ονειροκριτικά του Αρτεμίδωρου στις «4 Εποχές» του Βιβάλντι και στα χειμωνιάτικα μπλουζ της Σοφίας Βέμπο.

Οι δύο ήρωες μοιάζουν με δύο επιζώντες που υποψιασμένοι και, την ίδια στιγμή, ανυποψίαστοι για το μέλλον κουβεντιάζουν, τραγουδούν ή μονολογούν ασυνάρτητα σε ερείπια αρχαιοελληνικά. Επιστημονικές θεωρίες, καταστροφολογικά σενάρια, αρχαίες προφητείες, νέοι χρησμοί και προσωπικές αγωνίες. Όλα έχουν θέση στη συζήτησή τους. Σαν να ζουν τις τελευταίες τους στιγμές. Σαν μία αόρατη απειλή να τους περικυκλώνει ασφυκτικά και να τους στραγγίζει.

Πραγματική αποκάλυψη ο Γιάννης Τσουμαράκης, που στον ρόλο του Χρόνη δίνει μία καθηλωτική ερμηνεία πολλαπλών αποχρώσεων και εντάσεων στα 23 του μόλις χρόνια. Εξαιρετική και η Καλλιρόη Μυριαγκού ως Τερέζα δίνει μία πιο εσωτερική, αλλά το ίδιο δυνατή ερμηνεία που ισορροπεί έξοχα ανάμεσα στο δραματικό και το πιο κωμικό στοιχείο.

Συμπέρασμα

Μία παράσταση με ήρωες που δίνουν την εντύπωση πως πετάχτηκαν έξω από τις σελίδες ενός σύγχρονου χρονογραφήματος και ένας συνεπής στη γνωστή του φόρμα Γιάννης Σκουρλέτης που έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι αισθανόμαστε. Πως ολοένα σφίγγει τριγύρω μας ένας αόρατος απειλητικός κλοιός.