Στον Μόλυβο πήραμε πτυχίο κλασικής μουσικής

Συμβίωση… τι δύσκολο πράγμα. Τη δυσκολία του “να ζεις μαζί” τη νιώσαμε δραματικά, τις τελευταίες ημέρες, και ακόμα προσπαθούμε να χωρέσουμε στο μυαλό μας τα χιλιάδες στρέμματα παρθένου δάσους που κατακάηκαν από ανθρώπινη υπαιτιότητα, σε όλη την Ελλάδα. Η λέξη “Συμβίωση” κρύβει πολλές διαστάσεις, αλλά την πιο ελπιδοφόρα και αρμονική τη ζήσαμε πριν από λίγες μέρες στην όμορφη Λέσβο, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου – ΔιΦεΜΜ (Molyvos International Music Festival – MIMF).

Ένας φάρος αισιοδοξίας μέσα σε όλα αυτά που ζούμε, το 9ο Μουσικό Φεστιβάλ που διοργανώνεται από τον Αύγουστο του 2015 στον παραμυθένιο Μόλυβο, έδωσε για άλλη μία χρονιά μαθήματα αλληλεγγύης, ποιότητας και πολιτισμού. Σπουδαίοι σολίστες έφτασαν (και) φέτος στο ακριτικό νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου από όλο τον κόσμο, και παρουσίασαν με ευαισθησία και ενσυναίσθηση ένα μουσικό πρόγραμμα αφιερωμένο στην πολύπαθη φύση και τη σχέση μας με αυτή.

Εκτός από ένα σοφά σχεδιασμένο μουσικό πρόγραμμα, τα συστατικά της επιτυχημένης συνταγής του φεστιβάλ – όπως τα βιώσαμε από κοντά – είναι πολλά περισσότερα από όσα είχαμε φανταστεί. Το καταπράσινο -ολοζώντανο- τοπίο, ο μυστικιστικός χαρακτήρας του παλιού κάστρου της Μήθυμνας με τα πλακόστρωτα καλντερίμια, η γενναιοδωρία των κατοίκων του Μολύβου, και φυσικά η υπέροχη φιλοξενία των διοργανωτών και των εθελοντών του Φεστιβάλ, είναι το δίχως άλλο οι βασικοί λόγοι για τους οποίους όποιος επισκέφθηκε το νησί μία φορά, θέλει να επιστρέφει κάθε καλοκαίρι.

Συμβίωση – Η αρμονική επανασύνδεση με τη φύση

Κάθε χρονιά το φεστιβάλ επιλέγει μία θεματική, την οποία “υπηρετούν” γνωστές συνθέσεις κλασικής μουσικής. Φέτος το φεστιβάλ που σύντομα θα γιορτάσει την πρώτη δεκαετία εκδηλώσεων, εξερεύνησε το θέμα “Συμβίωση”, που προέρχεται από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις “συν” και “βίος” και έρχεται να μας υπενθυμίσει τη σημασία της αρμονικής συνύπαρξης του ανθρώπου με τη φύση.

Μιλώντας για το κόνσεπτ των φετινών συναυλιών, σε συνέντευξή τους στο NEWS 24/7, οι καλλιτεχνικές διευθύντριες του Φεστιβάλ, Δανάη και Κυβέλη Ντέρκεν είχαν επισημάνει: “Σε έναν κόσμο όπου οι περισσότεροι εστιάζουμε στην ατομική μας επιτυχία με οποιοδήποτε κόστος, συχνά ξεχνάμε πόσο εξαρτημένοι είμαστε από τον πλανήτη στον οποίο ζούμε και τείνουμε να τον κακομεταχειριζόμαστε. Είναι όμως η γη, το νερό και ο αέρας τα στοιχεία που μας επιτρέπουν να ζούμε, και εμείς – κακώς – τα θεωρούμε δεδομένα”.

“Η αλλαγή του κλίματος δεν είναι μόνο συνέπεια της δικής μας απληστίας, αλλά και της απώλειας αλληλεπίδρασης με τη φύση. Φέτος, με όχημα την ενωτική δύναμη της Μουσικής, θα προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της αρμονικής Συμβίωσης μας με τη φύση, ως προτεραιότητα για ένα καλύτερο μέλλον. […] Η επανασύνδεση με τη φύση είναι ένα από τα πιο επείγοντα αιτήματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει η κοινωνία μας” μας είχαν πει οι δύο καταξιωμένες πιανίστριες που ζουν στη Γερμανία, ανυποψίαστες για τα όσα θα επακολουθούσαν στα πύρινα μέτωπα της χώρας μας.

Η συμβίωση είναι μία πολύπλοκη έννοια. Το καλύτερο παράδειγμά της όμως μπορεί να βρεθεί στη μουσική και είναι η αγαστή συνεργασία των μελών ενός συνόλου για να παραχθεί η αρμονία των ήχων. Από τους εξαίρετους μουσικούς του φεστιβάλ, αντλήσαμε κι εμείς έμπνευση για να επιστρέψουμε στην αρμονία της φύσης.

Μουσική δίπλα στο κύμα

Το στίγμα του Φεστιβάλ έδωσαν οι εναρκτήριες συναυλίες, που σήκωσαν την αυλαία των εκδηλώσεων “φωτίζοντας” πολύ χαρακτηριστικά τοπόσημα.

Η πρώτη, στις 11 Αυγούστου, πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής, μπροστά από το τοξωτό μεσαιωνικό Γεφύρι της Κρεμαστής (χρονολ. από τον 14ο αιώνα), όπου ιππείς του Ομίλου «Κένταυρος» καλωσόρισαν τους περίπου 500 θεατές, οι οποίοι στη συνέχεια απόλαυσαν το πάντρεμα της φύσης με τη μουσική των Ράινχολντ Γκλίερ, Εζεν Υζάι, Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, Νικκολό Παγκανίνι. Η δεύτερη συναυλία, το Σάββατο 12 Αυγούστου, έγινε στο Άνω Κάστρο της Μυτιλήνης, έχοντας το μεσαιωνικό Πύργο της Βασίλισσας στο φόντο, όπου οι καλλιτεχνικές διευθύντριες του Φεστιβάλ, Δανάη και Κυβέλη Ντέρκεν, συνοδευόμενες από τους νεαρούς αδελφούς Ευριπίδη και Σταύρο Σαμαρά, προσέφεραν μια πραγματική μουσική εμπειρία, ερμηνεύοντας έργα των Κλωντ Ντεμπυσσύ και Σεζάρ Φρανκ.

Τη Δευτέρα 14 Αυγούστου, στο Tryfon Art Residency, παρουσιάστηκε το έργο “Ενώχ Άρντεν” (1864) του Ρίχαρντ Στράους, βασισμένο στο ποίημα του λόρδου Άλφρεντ Τέννυσον. Τη σκηνοθεσία της παράστασης και τη μετάφραση του έργου υπέγραψε ο Λευτέρης Γιοβανίδης, ενώ το ρόλο του αφηγητή είχε ο ηθοποιός Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, συνοδεία του Θεόδωρου Τζοβανάκη στο πιάνο.

Το κυρίως πρόγραμμα του τετραήμερου Φεστιβάλ (16 – 19 Αυγούστου) – το οποίο και παρακολουθήσαμε – φιλοξενήθηκε σε έναν μικρό “παράδεισο”, μέσα στο κατάφυτο μεσογειακό τοπίο του παραθαλάσσιου πάρκου του ξενοδοχείου «Δελφίνια». Εκεί, οι έμπειροι μουσικοί μας χάρισαν στιγμές μέθεξης, μέσα στα θροΐσματα από πεύκα, βελανιδιές και ελιές, δέντρα τα οποία φώτισε “θεατρικά” ο Δήμος Αβδελιώδης.

Δημήτρης Παπαδημητρίου: Παγκόσμια πρώτη για τα έργα “Ενδογένεση – Οντογένεση” και “Το Πέταγμα του Αετού

Μία από τις πιο δυνατές στιγμές του Φεστιβάλ ήταν η παγκόσμια πρώτη εκτέλεση δύο νέων έργων του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου. Τα έργα “Ενδογένεση-Οντογένεση” και “Το πέταγμα του αετού”, εμπνευσμένα από την αλληλεξάρτηση ανθρώπου και φύσης, παίχτηκαν δεξιοτεχνικά από τους: Ντάβιντ Ορλόφσκυ (κλαρινέτο), Νώε Ινουί (βιολί), Σταύρο Σαμαρά (βιολί), Μούριελ Ραζάβι (βιόλα), Λεχ Αντόνιο Ουσζύνσκι (βιόλα) Μπένεντικτ Κλέκνερ (βιολοντσέλο), Ευριπίδη Σαμαρά (βιολοντσέλο), Κυβέλη Ντέρκεν (πιάνο) και Δανάη Ντέρκεν (πιάνο). Ο χώρος πλημμύρισε με το γνώριμο μουσικό στυλ του Παπαδημητρίου, ενώ με κλειστά μάτια απολαύσαμε την ερμηνεία των μουσικών σε αβίαστη συνεργασία με τους ήχους της φύσης ολόγυρα.

Λίγο νωρίτερα ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μίλησε στο NEWS 24/7 για την έμπνευση πίσω από τα δύο έργα: “‘Οταν έμαθα τη συγκρότηση της ορχήστρας – μία κάπως μεγάλη ορχήστρα δωματίου με οκτώ μουσικούς – αμέσως σκέφτηκα ότι ήθελα να γράψω ένα μινιμαλιστικό έργο. Μαθήτευσα δίπλα στον δάσκαλο του Philip Glass, τον Steve Reich, τον εφευρέτη του μινιμαλισμού. Μάλιστα ήμουν ένας από τους μουσικούς στο έργο του “City Life” όταν πρωτοπαίχτηκε στην Αμερική. Από τότε με ενδιέφερε ο μινιμαλισμός γιατί βρίσκω ότι έχει κάποια πολύ γοητευτικά στοιχεία. Ίσως μάλιστα να ακούγεται πιο ωραία αυτό το είδος της μουσικής παιγμένο από αυτού του μεγέθους ορχήστρα. Οπότε σκέφτηκα να γράψω ένα έργο, που θα περιγράφει τη δική μου άποψη πάνω στον μινιμαλισμό. Αυτό που μου αρέσει σε αυτή τη μουσική και αυτό που μου μεταδίδει. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που μου μεταφέρει η φούγκα σαν φόρμα.

Γιατί μέσα στο DNA του ο μινιμαλισμός περικλείει το αντίστοιχο DNA της ίδιας της κυτταρογένεσης και τον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν. Και για αυτό τον λόγο κατακτά τον κόσμο. Τον κατακτά επειδή το φυσικό ον που υπάρχει μέσα μας, το φυσικό “ζώο”, αντιλαμβάνεται μια πολύ κεντρική και θεμελιώδη λειτουργία της ζωής, που είναι ο τρόπος που τα κύτταρα σιγά σιγά αυξάνονται, κόβονται στα δύο, πολλαπλασιάζονται και δημιουργούνται φόρμες, οι οποίες εξελίσσονται. Μοιάζει πάρα πολύ αυτό με τον μινιμαλισμό. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στους γαλαξίες, τους πλανήτες, τα αστέρια. Κάπως έτσι γίνεται η όλη διαδικασία μέσα από αντίστοιχες εξελικτικές διεργασίες, οι οποίες είναι αργές και σταθερές.

Από τη μία λοιπόν ήθελα να κάνω ένα μινιμαλιστικό έργο, από την άλλη μεριά ήθελα να έχω μια αλλιώτικη σχέση με τη φύση, πιο απλή όχι τόσο επιστημολογική. Να γράψω μια μουσική δηλαδή που να ανήκει στον αγροτικό πολιτισμό, ας πούμε. Και σκέφτηκα τον αετό, σαν ένα βασιλιά της φύσης, στην κορυφή της αλυσίδας. Ταυτόχρονα είναι ελεύθερος και κατά κάποιο τρόπο μου μεταφέρει κάτι από αυτό το οποίο θεωρώ ότι είναι η φύση η ίδια. Αν η φύση μπορούσε να προσωποποιηθεί σε ένα ζώο, αυτό για μένα δεν θα ήταν το λιοντάρι, αλλά ο αετός. Αγέρωχος. Γι αυτό έκανα “το πέταγμα του αετού” που περιγράφει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του – τη δύναμη για την επιβίωση, αλλά και τη μοναχική του φύση.

Αυτά τα δύο είναι τελείως αντίθετα έργα, δύο διαφορετικοί τρόποι να δει κανείς την ποίηση στη φύση. Τα οποία όμως επειδή είναι τόσο αντίθετα πιάνουν τους δύο πόλους της δικιάς μου σκέψης και στάσης απέναντι στο φυσικό στοιχείο, με το οποίο ο άνθρωπος καλείται να συνυπάρξει.”

Αναφορικά με τη συμβίωση και το πόσο δύσκολη είναι ο συνθέτης μας είπε: “Νομίζω ήταν δύσκολη από πάντα. Ταυτόχρονα πιστεύω ότι δυσκολεύει ή διευκολύνεται μέσα από μια εσωτερική απόφαση. Είναι επιθυμία η συμβίωση. Είναι επιθυμία η συνύπαρξη και η ιδέα ότι όλα μπορούν να υπερνικηθούν. Αν δεν βγαίνει σαν επιθυμία από μέσα μας, τότε ακόμα και στις καλύτερες συνθήκες, πάλι θα δημιουργούνται προβλήματα. Δεν θεωρώ ότι η συμβίωση ήταν ευκολότερη στο παρελθόν. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είχαν πάντα το ίδιο πρόβλημα, και δεν το δημουργεί σήμερα η στενότις των αγαθών. Είναι σίγουρο ότι η στενότις δίνει καλύτερα προσχήματα και καλύτερα ‘άλλοθι’ για τη μη συμβίωση ή για την επίθεση προς τον διπλανό.

Το ερώτημα είναι εάν ο άνθρωπος έχει μέσα του την ανάγκη της επικοινωνίας και της συνεργασίας με τον άλλον, και αν έχει ανακαλύψει την ευτυχία μέσα από αυτό. Δυστυχώς έχω την εντύπωση ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι καθόλου πεπεισμένος ότι στη συμβίωση μπορεί να βρει χαρά και ευτυχία. Νομίζω ότι συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο. Έχει ουσιαστικά κλονιστεί η εμπιστοσύνη στον άλλον και είναι πολύ εύκολη λύση η μοναξιά. Για να ανακαλύψει τελικά ότι δεν είναι λύση στην πραγματικότητα. Είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μία πρόσκαιρη λύση…”.

Πουλιά του φωτός, ένας “Ωρολογοποιός” και τα πιο μελωδικά 4 λεπτά απόλυτης σιωπής

Η σύνθεση του φεστιβαλικού προγράμματος που υπηρέτησε το κόνσεπτ της “Συμβίωσης” είχε πολλές υφέσεις και εξάρσεις, υπήρξαν όμως και στιγμές που προκάλεσαν πιο ιδιαίτερες συγκινήσεις. Η ερμηνεία της σοπράνο Δανάης Κοντόρα ήταν καθηλωτική (16/08) στην αραμαϊκή προσευχή “Καντίς” από τις δύο εβραϊκές μελωδίες του Ραβέλ, και υπέροχη στα “κελαϊδίσματα” του Αηδονιού (D.497) του Σούμπερτ, με την εξαιρετική Κυβέλη Ντέρκεν στο πιάνο, ενώ την ίδια βραδιά (17/08) ο καταξιωμένος κλαρινετίστας Ντάβιντ Ορλόφσκυ μας ταξίδεψε με περίσσεια ευαισθησία στην “Άβυσσο των πουλιών” του κορυφαίου Γάλλου συνθέτη (και ορνιθολόγου) Ολιβιέ Μεσσιάν.

Με την αλυσίδα των δορυφόρων της Starlink του Ίλον Μασκ να “καλπάζουν” ξαφνικά στον έναστρο ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας –και αφού βεβαιωθήκαμε ότι δεν πρόκειται για επίθεση εξωγήινων στη Λέσβο – παραδοθήκαμε ξανά στον “κόσμο” του Ορλόφσκυ (18/08) και ακούσαμε για πρώτη φορά τη σύνθεσή του με τίτλο “Ο Ωρολογοποιός” (κουιντέτο για κλαρινέτο). Το έργο, που έγραψε ο κλαρινετίστας για τον πρώτο άνθρωπο που αποφάσισε να φτάξει ένα ρολόι και να μετρήσει τον πανδαμάτωρ χρόνο, έκανε την καρδιά μας να χτυπήσει σε παράλληλη δόνηση με εκείνη της φύσης. Ο Ίλον Μασκ στον ουρανό και η υπενθύμιση ότι ο χρόνος κυλάει σαν άμμος μέσα από τα χέρια μας έκαναν τη βραδιά να αποκτήσει διαστάσεις… υπαρξιακής ενδοσκόπησης.

Στη μνήμη μας θα μείνει και η ερμηνεία Τρίο σε λα ελάσσονα (έργο 50) του Τσαϊκόφσκι, κατά την οποία ο Μπένεντικτ Κλέκνερ έπαιξε με το ιταλικό βιολοντσέλο του Φραντσέσκο Ρουτζέρι (17ος αιώνας από την Κρεμόνα), ενώ ο σπουδαίος Κίριλ Τρούσοφ έπαιξε το στραντιβάρι “Brodsky” (1702) [το σπάνιο βιολί που έπαιζε τον 19ο αιώνα ο ομώνυμος βιολονίστας και φίλος του Τσαϊκόφσκι στο πρώτο του κοντσέρτο στις 4 Δεκεμβρίου του 1881].

Ο Τσαϊκόφσκι έγραψε το έργο αυτό για τον μεγάλο πιανίστα Νικολάι Ρούμπινσταϊν, φίλο του, που είχε φύγει από τη ζωή τον Μάρτιο του 1881 (ένα χρόνο πριν ολοκληρώσει τη σύνθεση) και οι αδερφές Ντέρκεν μίλησαν για την αξία της φιλίας που… κινεί βουνά και στήνει φεστιβάλ!

Η βραδιά στις 19/09 ξεκίνησε με την εξαιρετική Δανάη Ντέρκεν και τον Ορλόφσκυ στο έργο ”Καθρέφτης μέσα στον καθρέφτη’ για κλαρινέτο και πιάνο του Εσθονού συνθέτη, Άρβο Πετρ.

Μακράν όμως η πιο ανατριχιαστική στιγμή των συναυλιών δίπλα στη θάλασσα του ξενοδοχείου “Δελφίνια” ήταν η εκτέλεση του πρωτοποριακού έργου του Τζον Κέιτζ (John Cage), 4’:33’’, όταν κληθήκαμε από τους μουσικούς να βυθιστούμε στη σιγή και να αφουγκραστούμε τη φύση που μας περιβάλλει. Το 4′33″ είναι μία σύνθεση σε τρία μέρη του Αμερικάνου πειραματιστή συνθέτη Τζον Κέιτζ (1912 – 1992). Συντέθηκε το 1952, για οποιοδήποτε όργανο ή συνδυασμό μουσικών οργάνων και η παρτιτούρα ζητά από τους εκτελεστές του έργου να μην παίξουν τίποτα καθ’όλη τη διάρκεια του κομματιού και στα 3 μέρη.

Με αυτό τον τρόπο το κομμάτι αποτελείται μόνο από τους ήχους του περιβάλλοντος που ακούν οι ακροατές ενώ αυτό… εκτελείται. Αυτά τα 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα αποτέλεσαν για τον Κέιτζ την επιτομή της ιδέας πως κάθε ήχος μπορεί να αποτελέσει μουσική, ενώ αντικατοπτρίζει και την επιρροή του Ζεν Βουδισμού, τον οποίο μελέτησε ο συνθέτης από τα τέλη της δεκατίας του 1940.

Πολλές οι εκδοχές στην εκτέλεση του κομματιού. Άλλοτε οι μουσικοί απλά κοιτούν το κοινό “παγωμένοι στον χρόνο”, άλλοτε αλλάζουν τις σελίδες στις παρτιτούρες τους, χωρίς να παίζουν φυσικά τίποτε, άλλοτε μένουν αγάλματα ακούνητα έχοντας σηκώσει το όργανό τους στον αέρα έτοιμοι να παίξουν την πρώτη νότα.

Κλείσαμε τα μάτια. Εδώ η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά εξωπραγματική, καθώς τα θροΐσματα των φύλλων, ο μακρινός ήχος των κυμάτων και η πολυκοσμία μακριά στο κάστρο του Μολύβου έγιναν η καλύτερη μέθοδος βουδιστικού διαλογισμού άνευ διδασκάλου. Τέσσερα λεπτά και 33 δευτερόλεπτα που κράτησαν μία αιωνιότητα.

*Ειδική αναφορά οφείλουμε να κάνουμε και στη συναυλία “Young People’s Concert” αφιερωμένη, μεταξύ άλλων, σε παιδιά και γυναίκες πρόσφυγες που ζουν στο νησί της Λέσβου.

Μουσικές εκπλήξεις κάτω από το… σαλκίμι

Το φεστιβάλ είχε όπως κάθε χρονιά και την πιο… “ανθρωποκεντρική” πλευρά του και αυτή ήταν τα Molyvos Musical Moments, δηλαδή οι μουσικές εκπλήξεις του Φεστιβάλ με τους μουσικούς του να παίζουν σε μέρη-έκπληξη κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ένα πραγματικό “κυνήγι θησαυρού” στα πιο απρόσμενα σημεία του οικισμού!

Στην παραλία, στην πισίνα, σε ένα ήσυχο καφέ, στο πιο γραφικό σοκάκι στην Αγορά του Μόλυβου, ακούσαμε τα σπουδαιότερα έργα κλασικής μουσικής, τα οποία τον χειμώνα έχει κάποιος την ευκαιρία να ακούσει μόνο σε κλειστούς χώρους από τη Φιλαρμονική του Λος Άντζελες, τη Συμφωνική του Σαν Φρανσίσκο, την Κρατική Φιλαρμονική της Γερμανίας ή στη Συμφωνική του BBC.

Αν θα έπρεπε να διαλέξουμε την πιο αγαπημένη “ξαφνική μουσική στιγμή”, αυτή θα ήταν το σόλο του Κύριλ Τρουσόφ, ο οποίος με βερμούδα και το ιστορικό βιολί του μάγεψε τους περαστικούς στο κεντρικό πλακόστρωτο δρομάκι της Αγοράς, κάτω από το καταπράσινο σαλκίμι [στα τουρκικά σημαίνει “τσαμπί” – στα ελληνικά είναι η γλυσίνα, το αναρριχώμενο φυτό με τα κρεμαστά μωβ βιολετί λουλούδια, που ανθίζει και ευωδιάζει κάθε Πάσχα, κάνοντας σκιά στο κεντρικό σοκάκι της Αγοράς στον Μόλυβο. Ένα σοκάκι που έχει ψηφιστεί μέσα στην κορυφαία πεντάδα με τα πιο όμορφα του κόσμου].

Δες όλες τις μουσικές στιγμές εδώ…

Ο Μόλυβος είναι μέσα στην καρδιά μας

Μία από τις βασικές ιδέες του φεστιβάλ – όπως το οραματίστηκαν οι ιδρυτές Δημήτρης Τρύφων και Δανάη & Κυβέλη Ντέρκεν – ήταν να καλούνται μεμονωμένοι μουσικοί – όχι σύνολα – που θα μπαίνουν στη διαδικασία να συνυπάρξουν και να “αγαπηθούν” μέσα από τις πρόβες και ενώ θα μοιράζονται (και θα μοιράζουν) τη χαρά της κλασικής μουσικής.

Το εγχείρημα είναι απόλυτα επιτυχημένο όπως δήλωσε στο NEWS 24/7 ο Μπένεντικτ Κλέκνερ, ένας σημαντικός εκπρόσωπος της νέας γενιάς τσελιστών που διακρίθηκε με το Βραβείο με το OPUS Klassik 2021, και ερμήνευσε στο Μόλυβο μουσικά σε έργα των Ορλόφσκυ, Ραβέλ, Σούμπερτ, Τσαϊκόφσκι, Κέιτζ και Μπετόβεν. Έχει τον Μόλυβο μέσα στην καρδιά του, σαν ένα δεύτερο σπίτι, και τον επισκέπτεται μαζί με την μητέρα του.

“Είναι η έκτη φορά που παίζω μουσική στο φεστιβάλ. Είναι όλοι μέσα στην καρδιά μου. Φέτος τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά γιατί παίξαμε μουσική σε άλλη τοποθεσία, κάτι που μου άρεσε πολύ. Ήμασταν πιο κοντά στη θάλασσα και ενώ έπαιζα μπορούσα να ακούω τους ήχους από τα κύματα, στη σκιά του όμορφου κάστρου. Φέτος ένιωσα πιο ιδιωτικά, πιο οικεία, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για το είδος της μουσικής που παίζουμε. Βοηθάει να έχουμε τον χώρο μας να κάνουμε πρόβες κοντά στη φύση και ήταν μοναδικά.

Ασχοληθήκαμε με βασικά υπαρξιακά ερωτήματα, με τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και το πώς μπορεί να υπάρξει μία συμβίωση σε μια συνθήκη που και οι δύο πλευρές να έχουν κάτι να κερδίσουν. Ίσως κάνει τους θεατές να αναρωτηθούν, να αμφισβητήσουν και τη δική τους στάση. Κάτι που είναι πάντα σημαντικό στην τέχνη… να μην υπάρχουν στεγανά. Τη συμβίωση μπορείς να την καταλάβεις με πολλούς τρόπους. Για μένα είναι η μυστική επικοινωνία που έχουμε οι μουσικοί με τον συνθέτη, η συμβίωση που έχουμε ανάμεσά μας σε μια ορχήστρα, οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται για να παρουσιάσουμε ένα έργο στο κοινό, και φυσικά η συμβίωση με τους θεατές!

Μιλώντας για τα Molyvos Musical Moments μας λέει ότι είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να έρθουν οι μουσικοί σε επαφή με τους … περαστικούς, είτε είναι λάτρεις της κλασικής μουσικής είτε όχι, και μάλιστα χωρίς το κοστούμι που θα φορούσαν σε μία “στημένη” κλειστή αίθουσα μουσικής. “Ειναι φανταστική ιδέα να ακουμπάς τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους και όχι μέσα σε μία αποστειρωμένη αίθουσα και να σε συναντούν σε μέρη που δεν το περιμένουν – Δίπλα στην πισίνα; Στην παραλία; Σε ένα πέτρινο σοκάκι; Κανονικά δεν θα παίζαμε ποτέ σε τέτοια μέρη και αυτό είναι πολύ ωραίο και για εμάς.” Ο Μπένεντικτ μαζί με το πολύτιμο τσέλο του – το οποίο “κάθεται” πάντα δίπλα του αεροπλάνο – ταξιδεύει ήδη για τα επόμενα φεστιβάλ της χρονιάς.

 

 

Και κάπως έτσι η αυλαία έπεσε και το Φεστιβάλ μας έδωσε ραντεβού για το 2024, για να γιορτάσει – όπως μας λέει με ενθουσιασμό η Διευθύνουσα Σύμβουλος Λητώ Ντάκου – τα 10 χρόνια από τη γέννησή του. Και όλα αυτά με την ευχή τόσο η Περιφέρεια, όσο και οι αρμόδιοι φορείς του Υπουργείου Πολιτισμού να σκύψουν με μεγαλύτερη ευαισθησία και αποφασιστικότητα πάνω σε αυτή τη διοργάνωση, που σκοπό έχει να προωθήσει το ταλέντο και την πνευματική ανταλλαγή, αλλά και να επενδύσει στην εκπαίδευση της νέας γενιάς.

Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου – Πληροφορίες: molyvosfestival.com
Ακούστε το νέο άλμπουμ από Κυβέλη & Δανάη Ντέρκεν “Apollo & Dionysus“.