ΣΤΟΥΣ “ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ” ΤΗΣ ΗΡΩΣ ΜΠΕΖΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΞΥΠΝΑ Η ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΑΣ ΜΝΗΜΗ

Η πρώτη αίθουσα του ΠΛΥΦΑ φαίνεται παλιά. Οι τοίχοι έχουν πάνω τους σημάδια του χρόνου. Αλλού έχουν το ξεφτισμένο κίτρινο της ώχρας, αλλού ένα ανοιχτό πράσινο βεραμάν. Ένα παλιό οικογενειακό κάδρο είναι κρεμασμένο στον τοίχο. Από κάτω ένα χαλί και πάνω του τα μουσικά όργανα. Δεξιά της σκηνής ένα σύγχρονο τραπέζι κουζίνας με δύο καρέκλες…

Η Ηρώ Μπέζου και ο Χρήστος Θάνος, στη δεύτερη συνεργασία τους παρουσιάζουν μια πρωτότυπη μουσικοθεατρική performance για όλους τους… “Απογόνους” που μοιραία γίνονται με τη σειρά τους “Πρόγονοι”.

Οι δύο ηθοποιοί ξεκινούν από τον μύθο του Ταντάλου και την οικογένεια των Ατρειδών και καταλήγουν σε δύο αδέλφια της αρχαιότητας που ουσιαστικά δε συναντήθηκαν ποτέ. Ο λόγος για τον Ορέστη και την Ηλέκτρα, τους δύο εμβληματικούς τραγικούς ήρωες που συναντιούνται για μία μοναδική στιγμή στη ζωή τους, μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν το προδιαγεγραμμένο χρέος τους, που οι πράξεις των προγόνων τους καθόρισαν.

Το έργο και η παράσταση της Ηρώς Μπέζου και του Χρήστου Θάνου

Μια αιώνια ιστορία για το κυτταρικό και όχι μόνο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και έρχεται να εγκατασταθεί, ακλόνητο, στις πλάτες των τελευταίων απογόνων. Μια ιστορία που έρχεται και διαπλέκεται με αυτή των δύο ηθοποιών, που είναι πρώτα ξαδέλφια στην κανονική ζωή, και τελικά αποκτά διάσταση προσωπική ξεκινώντας από το 1842 στη Βάρνα της Βουλγαρίας φτάνοντας μέχρι την Αθήνα του 2024 και τους εαυτούς τους.

Κάπως έτσι, τα εμβληματικά αδέλφια της μυθολογίας δίνουν τη σκυτάλη της ιστορίας στα δύο αυτά ξαδέλφια του σήμερα. Μολονότι τους χωρίζουν περισσότερα από 10 χρόνια, έχουν, ωστόσο, αναμνήσεις από τη γιαγιά τους που μ΄ έναν τρόπο μεγάλωσε και τους δυο. Αυτές είναι που τους έδεσαν με έναν αόρατο ιστό και έτσι τώρα επιχειρούν να συνδέσουν όλους τους απογόνους σε μια devised μουσική παράσταση σε δραματουργική σύνθεση και ερμηνεία των δύο.

Ηρώ Μπέζου και Χρήστος Θάνος γράφουν από κοινού ένα έργο που το διαπερνά ο “Ορέστης” και το “Το νεκρό σπίτι” του Γιάννη Ρίτσου, της φανταστικής κι αυθεντικής ιστορίας μιας πανάρχαιης ελληνικής οικογένειας όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος ο ποιητής, αλλά και κείμενα από την “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή, την “Ηλέκτρα” και τον “Ορέστη” του Ευριπίδη και τις “Χοηφόρους” του Αισχύλου. Πρωτότυπα δικά τους κείμενα αναλαμβάνουν τον δύσκολο ρόλο του συνδετικού κρίκου. Και κάπως έτσι διατηρείται η γραμμικότητα του μύθου, με αρχαία και σύγχρονα κείμενα να συνδιαλέγονται μεταξύ τους.

Το εγχείρημά τους είναι έντονα συγκινησιακά φορτισμένο και επί 70 λεπτά σε βυθίζει στους κόσμους που στήνουν. Η σκηνοθεσία του Χρήστου Θάνου στηρίζεται πάνω σε σκηνικούς συμβολισμούς και είναι προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Η αφήγηση της ιστορίας τους ξεκινά με τρόπο μουσικό. Πιάνουν τα μικρόφωνα και απευθυνόμενοι προς το κοινό τραγουδούν τον μύθο του Ταντάλου σαν αρχαίοι ραψωδοί, υπό τους ζωντανούς ήχους των μουσικών Παναγιώτη Γκίκα και Τεό Φοινίδη.

Ο οίκος των Ατρειδών πήρε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας με τρόπο μαγικό: ο Τάνταλος, ο πρώτος πρόγονος του οίκου, συνδέεται με τον Ατρέα, τον Αγαμέμνονα, τον Μενέλαο, τον Αίγισθο, την Ελένη και την Κλυταιμνήστρα και ο μίτος ξετυλίγεται μέχρι την Ηλέκτρα, την Ιφιγένεια, τη Χρυσόθεμη και τον Ορέστη, ενώ το “αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα” λαμβάνει σάρκα και οστά με ιδιαίτερα αισθητό τρόπο.

Οι δύο καλλιτέχνες οικειοποιούνται το οικογενειακό background των μυθικών προσώπων που παλεύουν να ανακαλέσουν κοινές αναμνήσεις, ώστε σαν τραγικά πρόσωπα να “αναγνωρίσουν” ο ένας τον άλλον και να θυμηθούν όχι μόνο ποιοι είναι, αλλά και ποιοι θα ήθελαν να είναι, αν τους το επέτρεπε η προδιαγεγραμμένη απ’ τους προγόνους πορεία τους.

Μετά τις στυγερές δολοφονίες των γονιών τους η Ηλέκτρα και ο Ορέστης δίνουν τη σκυτάλη στην Ηρώ (Μπέζου) και τον Χρήστο (Θάνο) που ενδυόμενοι τους ίδιους τους εαυτούς τους αρχίζουν να μιλούν για το δικό τους γενεαλογικό δέντρο ξεκινώντας από το μακρινό 1842. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε το γεγονός πως τη μέρα που παρακολουθήσαμε την παράσταση  παρούσα στο κοινό ήταν και μία κοινή τους “πρόγονος”, η μητέρα της Ηρώς Μπέζου και θεία του Χρήστου Θάνου, Ναταλία Τσαλίκη.

Συμπέρασμα

Όμορφη, ατμοσφαιρική και χειροποίητη παράσταση που όχι μόνο δεν πνίγεται μέσα στην από γραφής αυτοαναφορικότητά της, αντίθετα, σε παρακινεί να ψάξεις τις δικές σου ρίζες και να αποκρυπτογραφήσεις το φορτίο που εσύ φέρεις μέσα σου.