ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΠΠΟΛΥΤΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ ΣΤΟ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ

Το Χονγκ Κονγκ είναι μια πόλη που μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα σε δύο κόσμους – ένα γοητευτικό κράμα Ανατολής και Δύσης, ένας τόπος αντιθέσεων και συνεχούς εναλλαγής.

Είναι η πόλη που το πρωί θα δεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να κάνουν σε μικρές πράσινες οάσεις περιτριγυρισμένες από επιβλητικούς ουρανοξύστες τάι τσι και κουνγκ φου με μία απόκοσμη ηρεμία και ομάδες γυναικών να χορεύουν παραδοσιακά κινέζικα τραγούδια.

Αλλά και η πόλη που η καθημερινότητά της είναι μια συνεχής διαδοχή εικόνων: στο ένα οικοδομικό τετράγωνο θα “πέσεις” πάνω σε υπαίθριες αγορές που ξεχειλίζουν από κάθε λογής προϊόντα – μυρωδικά, μανιτάρια, τσάγια και διάφορα παστά, αλλά και διάφορα ζώα, ψάρια, βατράχια και χελώνες- ενώ στο επόμενο, θα βρεθείς “αντιμέτωπος” με πανάκριβα εμπορικά κέντρα και υπερμοντέρνα καταστήματα που δύσκολα συναντάς ακόμη και στις πιο λαμπερές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Το Χονγκ Κονγκ δεν είναι απλώς μια πόλη· είναι ένα σύμπαν αντιθέσεων, όπου η παράδοση και το σήμερα συνυπάρχουν με τρόπο μοναδικό.

Με τον Ιππόλυτο στο Χονγκ Κονγκ

Ταξιδέψαμε εκεί ως καλεσμένοι του Φεστιβάλ Αθηνών, με αφορμή την παρουσίαση του «Ιππόλυτου» της Κατερίνας Ευαγγελάτου στο 53ο Hong Kong Arts Festival. Ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός, καθώς για πρώτη φορά, παρουσιάστηκε ένα έργο στην ελληνική γλώσσα σε αυτή την κορυφαία πολιτιστική διοργάνωση της Ασίας, η οποία για πάνω από 50 χρόνια φιλοξενεί εξέχουσες προσωπικότητες της διεθνούς σκηνής.
Η εμπειρία να παρακολουθείς μια αρχαία τραγωδία, και μάλιστα τον “Ιππόλυτο” του Ευριπίδη, στο Χονγκ Κονγκ είναι κάτι που δεν μπορείς να περιγράψεις με απλές λέξεις.

Είχα παρακολουθήσει την παράσταση που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου το 2023, τώρα χιλιάδες χιλιόμετρα βίωνα μία τελείως διαφορετική εμπειρία και είχα καταληφθεί από μια συναισθηματική φόρτιση που ξεπερνούσε ακόμη την ίδια την παράσταση.

Το να βλέπεις μια αρχαία τραγωδία σε μια ξένη χώρα στα βάθη της Ανατολής, τόσο διαφορετική από τη δική μας, με ένα κοινό τελείως παρθένο σε αυτό το είδος θεάτρου, είναι κάτι μοναδικό.

Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν πως η πλειοψηφία του κοινού ήταν νέοι άνθρωποι, μαθητές, φοιτητές, αλλά και πάρα πολλοί 30αρηδες και 40ηδες.

Μια μοναδική, σχεδόν απόκοσμη σιωπή είχε καταλάβει το θέατρο πριν καν η παράσταση ξεκινήσει. Δίπλα μου καθόντουσαν δύο νεαρές Κινέζες γύρω στα 20. Η μία σπούδαζε υποκριτική στο Πεκίνο, η άλλη μόλις είχε τελειώσει το σχολείο. Μου είπαν πως ήρθαν να δουν την παράσταση γιατί είχαν μεγάλη απορία για το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Είχαν διδαχθεί στο σχολείο τους Αριστοτέλη και είχαν μιλήσει αρκετά για το αρχαίο δράμα. Θεωρούσαν συναρπαστικό πως θα δουν θέατρο από έναν πολιτισμό το ίδιο αρχαίο και εμβληματικό με τον δικό τους.

Η παράσταση ξεκινά, η Έλενα Τοπαλίδου σαν Αφροδίτη μπαίνει στη σκηνή κρατώντας μία βιντεοκάμερα στα χέρια και αρχίζει σιγά σιγά σκηνοθετεί την ιστορία: εμπνέει στην Φαίδρα έναν βασανιστικό πόθο για τον Ιππόλυτο, τον νόθο γιο του συζύγου της, του βασιλιά Θησέα.

Όταν στη σκηνή εισβάλλει επιβλητικά ο Ορέστης Χαλκιάς ως Ιππόλυτος και οι σύντροφοί του νιώθω την ατμόσφαιρα στην πλατεία ηλεκτρισμένη. Το κοινό ήταν από το πρώτο λεπτό σιωπηλό και απόλυτα προσηλωμένο. Δεν ακουγόταν ούτε ο παραμικρός θρόισμα, ούτε βήχας, ούτε κινητό τηλέφωνο, τίποτα.

Οι κοπέλες δίπλα με ρωτούν χαμηλόφωνα αν οι ηθοποιοί της παράστασης είναι γνωστοί στην Ελλάδα. Τους γνέφω ναι και τις παρατηρώ, η παράσταση τις έχει συνεπάρει με τα ερωτήματα που θέτει.

Τι είναι, τελικά, αυτό που κινεί τις μοίρες αυτών των ηρώων; Πού σταματά η ανθρώπινη βούληση και πού ξεκινά η θεϊκή παρέμβαση;

Όλα μοιάζουν να έχουν αφαιμαχθεί από τη νεκρή φύση του βαλτώδους, δυστοπικού σκηνικού της Εύας Μανιδάκη. Ένα σκηνικό σπάνιας αισθητικής, που ταίριαξε απόλυτα στο black box του θεάτρου και έδινε την εντύπωση πως έχει σχεδιαστεί αποκλειστικά για κλειστό χώρο.

Ένα σκοτεινό φυσικό τοπίο, αποδοσμένο με ελάχιστα αλλά απόλυτα εύγλωττα στοιχεία: το μεταξύ των δύο κόσμων, του θεϊκού και του ανθρώπινου, της ομορφιάς και της ασχήμιας. Ένα καμένο δέντρο, πάνω στο οποίο ξεχωρίζει το ολόλευκο λουλούδι που ο Ιππόλυτος τοποθετεί στην αρχή της παράστασης, αφιερώνοντάς το στη θεά Άρτεμη. Ένα ρυάκι με στάσιμο νερό, μια υδάτινη επιφάνεια που μοιάζει παγωμένη στον χρόνο, σαν να κρατά μέσα της όλα όσα σταμάτησαν να κινούνται από τη στιγμή που η Αφροδίτη θύμωσε και η μήνις της νέκρωσε τα πάντα.

Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου συνομιλεί σε πρώτο χρόνο με το κοινό, ενώ η μουσική του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη έδινε ρυθμό και πνοή στον λόγο των ηθοποιών. Η ηλεκτρονική χροιά των ήχων ήταν ο ρευματοδότης όχι μόνο της ερμηνευτικής δυναμικής των ηθοποιών, αλλά και των εικόνων της παράστασης.

Θαυμάζω το πόσο όμορφα λειτουργεί η παράσταση στον κλειστό χώρο. Οι αλλαγές που έχουν γίνει είναι ελάχιστες. Συμπυκνώθηκε λίγο ο χορός, οι σκηνές που είχαν έντονη queer ματιά “ηρέμησαν” αρκετά και δεν υπάρχει γυμνό. Στο Χονγκ Κονγκ ακόμη ο συντηρητισμός καλά κρατεί και αυτό έγινε απόλυτα σεβαστό από την ελληνική αποστολή εκεί.

Η παράσταση φτάνει προς το τέλος της. Η Φαίδρα- Στεφανία Γουλιώτη έχει πεθάνει και έχει “πάρει” μαζί της και τον Ιππόλυτο, ενώ όταν ο Θησέας- Γιάννης Τσορτέκης συνειδητοποιεί το λάθος του είναι πια πολύ αργά. Η κάθαρση έχει επέλθει. Το χειροκρότημα είναι αποθεωτικό. Οι ηθοποιοί, βγήκαν τουλάχιστον τέσσερις φορές στη σκηνή για να υποκλιθούν σηκώνοντας τα χέρια τους ψηλά. Είναι συγκινητικό να τους βλέπεις, αυτή είναι η χαρακτηριστική υπόκλιση του Αμφιθεάτρου του Σπύρου Ευαγγελάτου στους Ανοιχτούς Χώρους, όπως στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο.

Η Κινέζα δίπλα μου, γεμάτη απορία, μου ρώτησε ψιθυριστά: «Γιατί οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στη σκηνή;» Της εξηγώ ότι όσο το κοινό χειροκροτά, οι ηθοποιοί επιστρέφουν. Η αντίδρασή της ήταν άμεση: συνέχισε να χειροκροτά με μεγαλύτερη θέρμη, ενθουσιασμένη από τη διαδικασία και τη μοναδικότητά της. Στο Χονγκ Κονγκ και στην Κίνα δεν υπάρχει αυτή η συνήθεια. Το χειροκρότημα είναι ένα, και οι ηθοποιοί παραμένουν στη σκηνή.

Βγαίνοντας από την αίθουσα, οι ερωτήσεις για το νόημα της τραγωδίας πέφτουν βροχή. Φυσικό ήταν να μην τα καταλάβουν όλα και φυσικό επίσης να μην μπορούν να συλλάβουν το νόημα της κάθαρσης που προσπαθώ να εξηγήσω. Σταματώ ξαφνικά και απλώς ρωτώ τις κοπέλες τι ένιωσαν. “It’s all about desire” μου απαντά η μία και η άλλη αναρωτιέται “Οr is it about fate?”. Ναι, η φωνή του Ευριπίδη όχι μόνο ακούστηκε, αλλά είχε διαπεράσει το κοινό σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

Πιο κάτω, ένα άλλο πηγαδάκι νέων Κινέζων μιλά επίσης για την παράσταση με κάποιους άλλους Έλληνες της παραγωγής. Μία κοπέλα δηλώνει με ενθουσιασμό ότι, από ένα σημείο και μετά, δεν κοιτούσε καν τους υπέρτιτλους, αλλά αφέθηκε στην ροή της παράστασης. Αυτό κι αν είναι επιτυχία. Η φωνή του Ευριπίδη έχει τη δύναμη να ξεπερνά τα σύνορα και να μιλάει στην καρδιά όλων.

Ο λόγος του, που έζησε χιλιάδες χρόνια πριν, παραμένει ζωντανός και επίκαιρος, ακριβώς όπως το χθες συναντά το σήμερα, σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Στην έξοδο του θεάτρου έχει μία τεράστια αφίσα της παράστασης. Οι Κινέζοι δε σταματούν να φωτογραφίζονται μπροστά της, ενώ πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν υπομονετικά για να πάρουν αυτόγραφα από τους ηθοποιούς.

Την επόμενη ημέρα συναντώ την Κατερίνα Ευαγγελάτου και κάποιους από τους πρωταγωνιστές της παράστασης. Είναι όλοι ενθουσιασμένοι και βαθιά συγκινημένοι.

Κατερίνα Ευαγγελάτου: “Η εμπειρία του Χονγκ Κονγκ φαίνεται να ανοίγει δρόμους για περισσότερες διεθνείς στάσεις στο μέλλον”

Η διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών και σκηνοθέτιδα της παράστασης εξηγεί πως “η παρουσίαση του Ιππόλυτου στο Hong Kong Arts Festival προέκυψε έπειτα από πρόσκληση του διευθυντή προγραμματισμού του φεστιβάλ, ο οποίος είχε επισκεφθεί την πλατφόρμα του Grape στο Φεστιβάλ Αθηνών για την προώθηση του ελληνικού θεάτρου στο εξωτερικό. Αν και δεν είχε δει την παράσταση στην Επίδαυρο, την παρακολούθησε σε βίντεο και εντυπωσιάστηκε. Έτσι αποφάσισε να παρουσιαστεί για πρώτη φορά έργο στην ελληνική γλώσσα σε αυτό το κορυφαίο ασιατικό φεστιβάλ”.

Η παραγωγή, ωστόσο, αποτέλεσε ένα σύνθετο εγχείρημα. Το Εθνικό Θέατρο, ως αρχικός παραγωγός, δεν μπορούσε να υποστηρίξει μόνο του μια τέτοια περιοδεία. Γι΄αυτό και κινητοποιήθηκε και βοήθησε η εταιρεία Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου – ο οποίος ήταν παρών στο ταξίδι αυτό. “Μεγάλη πρόκληση στάθηκε η μεταφορά των 35 συντελεστών και του σκηνικού. Δεν ήταν εύκολο να μεταφερθεί ο όγκος αυτός του σκηνικού και μάλιστα η καθυστερημένη του άφιξη στο Χονγκ Κονγκ δημιούργησε έντονο άγχος” μου λέει.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου μίλησε και για τη μοναδική δυναμική της παράστασης: “η θερμή ανταπόκριση του κοινού αποδείχθηκε συγκινητική και ανέλπιστα έντονη και αυτό αποτέλεσε για την ίδια μια επιβεβαίωση ότι το έργο επικοινωνήθηκε πέρα από τη γλώσσα, μέσα από το σωματικό θέατρο, τη μουσικότητα και την αισθητική της παράστασης”.

Τέλος τόνισε πως πως, “αν και έχει σκηνοθετήσει στο εξωτερικό με ξένους θιάσους, αυτή είναι μόλις η δεύτερη φορά που παρουσιάζει παράστασή της στα ελληνικά σε διεθνές φεστιβάλ. Η ιδέα του ελληνικού θεάτρου να ταξιδεύει και να συνομιλεί με νέα κοινά είναι κάτι που την ενθουσιάζει, και η εμπειρία του Χονγκ Κονγκ φαίνεται να ανοίγει δρόμους για περισσότερες διεθνείς στάσεις στο μέλλον”.

Γιάννης Τσορτέκης: “Η παράσταση αυτή ήταν μια καθαρή εμπειρία αποδοχής”

Η εμπειρία του Γιάννη Τσορτέκη στον Ιππόλυτο και στην παρουσίαση του έργου στο Hong Kong Arts Festival υπήρξε όπως μας είπε ο ίδιος “συγκλονιστική και μοναδική”.

Αν και έχει ξαναπαίξει στην Ασία, αυτή η παράσταση είχε εντελώς διαφορετικές προδιαγραφές και ένταση. “Ήταν η πρώτη φορά που ο Ιππόλυτος παρουσιάστηκε σε κλειστό χώρο, και κάτι που αρχικά φαινόταν σαν πρόκληση, τελικά δημιούργησε μια νέα θεατρική συνθήκη” αναφέρει. “Το σκηνικό, η αισθητική και η ενέργεια παρέμειναν ατόφια, ακριβώς όπως στην Επίδαυρο και στην περιοδεία στην Ελλάδα, προσδίδοντας στο έργο μια δυναμική παρουσία, προσαρμοσμένη στον χώρο του The Hong Kong Academy for Performing Arts”.

Αυτό που έκανε την εμπειρία του Γιάννη Τσορτέκη πραγματικά ξεχωριστή ήταν το κοινό. “Οι θεατές στο Χονγκ Κονγκ ήταν παρθένοι απέναντι στο έργο, χωρίς προγενέστερη επαφή με το αρχαίο ελληνικό δράμα ή την ελληνική γλώσσα. Ήταν μια καθαρή εμπειρία αποδοχής” σημειώνει και συνεχίζει “κάτι πολύ απελευθερωτικό για μένα, καθώς συνήθως ερχόμαστε αντιμέτωποι με κοινό που έρχεται με προδιαμορφωμένες προσδοκίες. Εδώ, οι θεατές αφέθηκαν στην παράσταση χωρίς κριτική διάθεση, αφοσιωμένοι σε ό,τι εξελισσόταν μπροστά τους”.

Και καταλήγει “ήταν μια εμπειρία που αναδείκνυε τη μαγεία της τέχνης, καθώς αυτή υπερβαίνει τη γλώσσα και γίνεται παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας”.

Ορέστης Χαλκιάς: “Βιώνοντας τη δυναμική της τέχνης χωρίς φραγμούς”

Ο Ορέστης Χαλκιάς από την πλευρά του έκανε λόγο για μια ασύλληπτη εμπειρία, τόσο στο Χονγκ Κονγκ όσο και στην προηγούμενη παρουσίαση του έργου στην Κίνα. “Η πρώτη επαφή μου με το ασιατικό κοινό έγινε σε μικρότερη κλίμακα, σε ένα φεστιβάλ της Κίνας, όπου λίγοι θεατές παρακολούθησαν ένα λιτό ανέβασμα του Ιππόλυτου από τέσσερις μόνο ηθοποιούς, μέσα σε έναν μικρό, όμορφο χώρο που θύμιζε καθολικό ναό. Παρότι η παράσταση τότε ξεκίνησε ως αναλόγιο, κατέληξε να παρουσιαστεί κανονικότατα, με τους θεατές να την παρακολουθούν με περίεργη αφοσίωση, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν καμία προηγούμενη επαφή με το αρχαίο δράμα”.

Η παράσταση στο Hong Kong Arts Festival, ωστόσο, ήταν κάτι πρωτόγνωρο ακόμα και για τον Ορέστη Χαλκιά. Μάλιστα του έκανε εντύπωση το χειροκρότημα: “είχε πρωτοφανή θέρμη, δεν το συνάντησα ούτε στην Επίδαυρο. Το κοινό ήταν αγνό, απαλλαγμένο από την κριτική διάθεση που πολλές φορές συνοδεύει τις ελληνικές παραστάσεις. Οι θεατές δεν ήξεραν τίποτα για τον Ευριπίδη, τους ηθοποιούς ή το ίδιο το έργο, αλλά αφέθηκαν σε αυτό που εξελισσόταν μπροστά τους, βιώνοντας τη δυναμική της τέχνης χωρίς φραγμούς”.

Ο So Kwok Wan και το Hong Kong Arts Festival

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η συζήτηση που είχαμε με τον So Kwok Wan, καλλιτεχνικό διευθυντή του Hong Kong Arts Festival για την ιστορία και τον ρόλο του φεστιβάλ, τις προκλήσεις της πολιτιστικής πολιτικής και τη σημασία της παρουσίασης του “Ιππόλυτου” στο Χονγκ Κονγκ.

Όπως μας είπε ο διευθυντής του “το Hong Kong Arts Festival ιδρύθηκε το 1973 με στόχο την πολιτιστική ανάπτυξη και την προβολή της δυτικής τέχνης σε ένα αναπτυσσόμενο Χονγκ Κονγκ. Αν και η πόλη αλλάζει διαρκώς, με συνεχή αστική ανάπτυξη και πολιτικές αλλαγές, το φεστιβάλ διατήρησε τον χαρακτήρα του ως φορέας ζωντανής τέχνης”.

Ο So Kwok Wan υπογράμμισε ότι το θέατρο ήταν πάντα μια «εμβυθιστική εμπειρία» (immersive experience), πολύ πριν οι σύγχρονες τεχνολογίες αρχίσουν να χρησιμοποιούν τον όρο.

“Η πολιτιστική ταυτότητα του Χονγκ Κονγκ παραμένει έως και σήμερα ένα πεδίο αναζήτησης. Ενώ η κινεζική όπερα ήταν η κυρίαρχη θεατρική μορφή για αιώνες, το Χονγκ Κονγκ, ως πρώην βρετανική αποικία, επηρεάστηκε από τις ευρωπαϊκές τέχνες, και το φεστιβάλ ξεκίνησε με παραγωγές όπως του Bristol Old Vic Theatre, του London Philharmonic, και του Yehudi Menuhin. Σήμερα, γίνεται προσπάθεια να ισορροπήσει η παρουσίαση κλασικών έργων από τη Δύση με την ανάδειξη της κινεζικής παράδοσης” τονίζει.

Αξίζει να σημειωθεί πως στο Hong Kong Arts Festival έχουν εμφανιστεί κορυφαίοι καλλιτέχνες και σημαντικά καλλιτεχνικά σχήματα από όλο τον κόσμο, όπως: Mikhail Baryshnikov, Sylvie Guillem, Akram Khan, Peter Brook, Robert Wilson, Philip Glass, Yo-Yo Ma, Youssou N’ Dour, William Kentridge, The Bolshoi Theatre, The Mariinsky Theatre, London Symphony Orchestra, Vienna Philharmonic Orchestra, New York City Ballet, Royal Shakespeare Company, American Ballet Theatre, Tanztheater Wuppertal Pina Bausch, Wiener Symphoniker και άλλοι.

Αναφορικά με τα οικονομικά του φεστιβάλ – για να τα συγκρίνουμε και με τα καθ’ημάς- το HKAF είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός και η συνολική εκτιμώμενη εισροή για το οικονομικό έτος 2024/25 εκτιμάται σε περίπου HK$150 εκατομμύρια (δηλαδή 18.500.000 ευρώ). Η ετήσια χρηματοδότηση από την κυβέρνηση καλύπτει περίπου το 12% των συνολικών εσόδων του φεστιβάλ. Περίπου 23% των εσόδων του φεστιβάλ προέρχεται από το εισιτήριο, ενώ το 45% από χορηγίες και δωρεές από εταιρείες, ιδιώτες και φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Η επιλογή του Ιππόλυτου, η ελληνική τραγωδία και μία είδηση

Ο So Kwok Wan τόνισε πως η απόφασή του “να παρουσιαστεί ο Ιππόλυτος στο φεστιβάλ βασίστηκε στη δύναμη του έργου και στην ανάγκη να αναδειχθεί η κλασική θεατρική παράδοση πέρα από τον Σαίξπηρ και τον Ίψεν. Στην Κίνα, το αρχαίο δράμα δεν είναι παρόν. Άπαντες γνωρίζουν ότι είναι η απαρχή του θεάτρου, αλλά δεν έχουν βαθύτερη σχέση με αυτό”.

Και συνέχισε λέγοντας πως “η παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου ξεχώρισε γιατί είχε δυνατή ρυθμική ροή και εξαιρετικές ερμηνείες, ενώ η οπτική της προσέγγιση θύμιζε κινεζικό θέατρο”. Ο Ιππόλυτος έγινε πολύ γρήγορα sold out, κάτι που ξάφνιασε ακόμα και τον ίδιο τον διευθυντή, καθώς στο παρελθόν ξενόγλωσσες παραστάσεις, όπως γαλλικές ή γερμανικές, δεν είχαν πάντα εμπορική επιτυχία. Το αρχαίο δράμα προσέλκυσε το ενδιαφέρον του κοινού ωστόσο.

Η συζήτηση με τον So Kwok Wan “έβγαλε” και μία μεγάλη είδηση. Μετά την επιτυχία του Ιππόλυτου, σχεδιάζεται μια νέα συνεργασία με την Κατερίνα Ευαγγελάτου για το 2026. Η πολυσχιδής Ελληνίδα σκηνοθέτιδα θα σκηνοθετήσει τη Λυσιστράτη και μάλιστα με Κινέζους ηθοποιούς σε συμπαραγωγή με κινέζικο θέατρο. Η επιλογή της κωμωδίας είναι ενδεικτική της προσπάθειας να εξερευνηθούν κοινά θεματικά και αισθητικά στοιχεία μεταξύ των δύο πολιτισμών.

Είναι ξεκάθαρο πως ο So Kwok Wan βλέπει στο ελληνικό θέατρο μια διαχρονική δύναμη, και η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού φαίνεται να ανοίγει δρόμους για μελλοντικές συνεργασίες μεταξύ ελληνικών και κινεζικών παραγωγών.

Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Ένας διάλογος με μέλλον…

Η παρουσίαση του Ιππόλυτου στο Χονγκ Κονγκ δεν ήταν απλώς μια διεθνής θεατρική μεταφορά, αλλά μια επιβεβαίωση της παγκόσμιας εμβέλειας του αρχαίου δράματος. Σε ένα περιβάλλον που φαινομενικά απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα—γεωγραφικά, πολιτισμικά, αισθητικά— η τραγωδία του Ευριπίδη βρήκε απρόσμενα βαθιά ανταπόκριση, αποδεικνύοντας πως ο πυρήνας της ανθρώπινης εμπειρίας παραμένει κοινός, ανεξαρτήτως συνόρων και γλωσσών.

Η θερμή υποδοχή του ελληνικού έργου στη μακρινή Ανατολή δεν ήταν απλώς μια επιτυχία, αλλά μια γέφυρα πολιτισμών, ένας διάλογος που μόλις άρχισε και φαίνεται να έχει μέλλον.

Συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης
Δραματουργική επεξεργασία-Διασκευή-Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Μουσική σύνθεση-Ενορχήστρωση: Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης
Σχεδιασμός: βίντεο Παντελής Μάκκας
Χορογραφία: Αλέξανδρος Σταυρόπουλος
Κοστούμια: Εύα Γουλάκου
Φωτισμός: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Ηχητικός σχεδιασμός: Ηλίας Φλάμμος
Βοηθός σκηνοθέτιδας: Γιώργος Μπραουδάκης
Βοηθός σκηνογράφου: Κατερίνα Βλάχμπεη
Βοηθός ενδυματολόγου: Αλεξάνδρα-Αναστασία Φτούλη
Σχεδιασμός κομμώσεων: Κωνσταντίνος Κολιούσης
Make up: Olga Faleichyk

Διανομή (αλφαβητικά): Στεφανία Γουλιώτη: Φαίδρα, Χριστίνα Μαξούρη: Τροφός, Δημήτρης Παπανικολάου: Αγγελιαφόρος, Έλενα Τοπαλίδου: Αφροδίτη/Άρτεμις, Γιάννης Τσορτέκης: Θησέας, Ορέστης Χαλκιάς: Ιππόλυτος
Χορός γυναικών: Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Αμαλία Νίνου, Μελίνα Πολυζώνη
Χορός κυνηγών: Γεώργιος Βασιλόπουλος, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Νίκος Γονίδης, Χρήστος Διαμαντούδης, Ηρακλής Κωστάκης, Αλέξανδρος Πιεχόβιακ, Μάριος Χατζηαντώνης, Νικόλας Χατζηβασιλιάδης
Ζωντανή ερμηνεία μουσικής Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης

Διεύθυνση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου (Λυκόφως)
Διεύθυνση Παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή (Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου)