THE BEAR (3Η ΣΕΖΟΝ): ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΑΝΟΙΞΕ, ΘΑ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙ Η ΘΑ ΦΟΥΝΤΑΡΕΙ;

Ναι, το The Bear έχει φτάσει σε αυτο το, sorry about that, «σημείο βρασμού». Η πρώτη σεζόν κατέπληξε σχεδόν από το πουθενά, η δεύτερη επιβεβαίωσε ότι δεν κάναμε λάθος και, ξέρετε πώς πάει, στην τρίτη ακόμα και οι fans περιμένουν με σηκωμένο φρύδι, ενώ η κριτική όπως έδειξαν τα reviews των αμερικανικών μίντια είχε λυμένο το ζωνάρι για καβγά.

Ναι, η τρίτη σεζόν είναι μεγάλη. Τα δέκα επεισόδια είναι πολλά. Θα μπορούσαν να είναι οκτώ, ίσως ακόμα κι έξι. Δεν είναι δα κι ότι η ιστορία κάνει και μεγάλα βήματα μπροστά. Το εστιατόριο άνοιξε και, ίσως σκόπιμα, μένουμε κι εμείς ως θεατές σε στάση αναμονής: θα απογειωθεί ή θα φουντάρει;

Ναι, ο πιο χαρακτηριστικά στάσιμος χαρακτήρας του τρίτου κύκλου είναι ο Κάρμι. Με εξαίρεση την σπουδαία σκηνή του ξεσπάσματος απέναντι στη νέμεσή του στο φινάλε της σεζόν, τον βλέπουμε τόσο πολύ βυθισμένο σε μια επαγγελματική και συναισθηματική εσωστρέφεια που μοιάζει περισσότερο με χαρακτήρα meme παρά με πρωταγωνιστή σειράς. Από την άλλη, ίσως φταίει κι ότι ο Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ είναι πια hot ticket, δεν είναι το «νέο πρόσωπο που αναστατώνει το Χόλιγουντ». 

 

Ναι, σε αυτή τη σεζόν οι ηθοποιοί μοιάζουν συχνά σαν να δίνουν συνέντευξη κι όχι σαν να μιλάνε μεταξύ τους. Ίσως υπάρχει λίγο overacting στην προσπάθεια να αποδοθούν οι διάλογοι, που άλλωστε αποτέλεσαν κι ένα από τα δυνατά σημεία των προηγούμενων σεζόν. Ίσως πάλι, όπως άκουσα να λένε και σε ένα αμερικάνικο πόντκαστ, μιλώντας για την τρίτη σεζόν του The Bear: “this year, the show smells its own farts…a lot”. (Δεν είναι κομψό να το μεταφράσω, συννενοηθήκαμε.)

Ναι, το The Bear ξέρει πολύ καλά τι έχει κάνει πολύ καλά τις δύο προηγούμενες σεζόν. Και ίσως το εκμεταλλεύεται υπερβολικά, τόσο παρουσιάζοντας τις ασφυκτικές συνθήκες πίεσης μέσα στην  κουζίνα (σε μια άλλη κριτική αναρωτήθηκαν μήπως τελικά η σειρά δεν είναι «κλειστοφοβική» αλλά «κλειστοφιλική») όσο και το εξωφρενικό loudness με το οποίο οι ήρωες και οι ηρωίδες του προσπαθούν να διαχειριστούν το χρόνιο στραπατσάρισμα των συναισθημάτων τους. 

 

 

 

Όμως, με όλα αυτά δεδομένα, θέλω να υπερασπιστώ το The Bear. Ως μια από τις καλύτερες σειρές που έχουμε δει στην χρυση εποχή της τηλεόρασης τον 21ο αιώνα. Ως ένα σίριαλ που ξεχώρισε και δεν προδίδει ποτέ το μεγάλο του ατού, που δεν είναι ούτε το food porn, ούτε η κλειδαρότρυπα στο ναρκοπέδιο της κουζίνας (ίσως πολλοί δεν φαντάζονταν πόσο σκληρός χώρος είναι), ούτε ο νέος σταρ (Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ) που ανέδειξε ή η παλιά που έκλεψε την παράσταση (Τζειμι Λι Κέρτις). Είναι αυτή η ανθρωπίλα (sic) που η σειρά, και να ήθελε, δεν μπορεί να κρύψει. Το βασικό συστατικό που φτιάχνει πολυδιαστάτους, αμφίσημους, βαθείς χαρακτήρες. Το βασικό καύσιμο από το οποίο προκύπτουν επεισόδια όπως το S3E06 “Napkins” – το origin story της Τίνα, 34 από τα καλύτερα λεπτά τηλεόρασης που έχουμε δει ποτέ (σκηνοθετικό ντεμπούτο μάλιστα της Άγιο Εντεμπίρι που υποδύεται την Σίντνεϊ).

Δεύτερο μεγάλο ατού που επίσης ξεδιπλώνεται (και) στην τρίτη σεζόν: το συγκλονιστικό μοντάζ των Τζοάννα Νογκλ και Άνταμ Έπσταιν. Ικανό όχι μόνο να μας αγχώνει μεταφέροντας πυρετικά τη φρενίτιδα της κουζίνας, αλλά και να προχωρά την παράλληλη συναισθηματική ωρίμανση του τιμ, προσφέροντας και κάποια επεισόδια-παύσεις όπως το πρώτο της σεζόν που είναι όμως και καλλιτεχνικά ποιήματα. (Είναι εξαιρετικά πιθανό ο αργός ρυθμός του τρίτου κύκλου με τις πολλές αναδρομές στο παρελθόν να οφείλεται και στο πολύ φορτωμένο πια πρόγραμμα του Γουάιτ που μοιραία μειώνει τη διαθεσιμότητά του για γυρίσματα.) 

Βέβαια, αν δει κανείς τη μεγάλη εικόνα, αν μπορούσαμε να είμαστε στο κεφάλι του δημιουργού Κρις Στόρερ και να γνωρίζουμε που θέλει να το πάει, ίσως ο τρίτος κύκλος να είναι απλά η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Το πολυπόθητο review στην Chicago Tribune δημοσιεύθηκε, έτσι δεν είναι; Η τέταρτη σεζόν περιμένει με οκτώ επεισόδια ήδη έτοιμα…

 

Ο Λάιονελ Μπόις, ο pastry chef Μάρκους του The Bear, περιμένει στην άλλη άκρη της οθόνης. Βρίσκεται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με μαύρο φόντο στο Λονδίνο, ενώ. δημοσιογράφοι απ’ όλον τον κόσμο στριμωχνόμαστε σε μια ψηφιακή αίθουσα αναμονής, περιμένοντας τη σειρά μας για όσες περισσότερες ερωτήσεις μπορούμε να χωρέσουμε σε ένα δεκάλεπτο. Είναι χαμογελαστός, ευγενικός, μιλάει αργά και καθαρά, τονίζοντας τις λέξεις που πρέπει – πολύ μεγάλος ο πειρασμός να μην τον συγκρίνεις με τον ήρωα που υποδυεται στη σειρά. Τον αγαθό γίγαντα Μάρκους που βρίσκεται σε ένα δύσκολο προσωπικό σταυροδρόμι με τη μητέρα του στην εντατική…

«Ο Μάρκους βρίσκεται σε ένα διαρκές ταξίδι δημιουργικότητας, προσπαθεί να αναπτύξει με τον τρόπο του τις δεξιότητες του και να γίνει πραγματικά σπουδαίος. Κι επίσης, σε αυτή τη σεζόν, παλεύει με μια μεγάλη απώλεια. Η διαδρομή του σε αυτή τη σεζόν είναι το πώς ο θρήνος τον επηρεάζει, πώς τον απορροφά δημιουργικά και πώς τον εκφράζει. Σε σχέση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, νομίζω ότι ο Μάρκους ήταν πάντοτε η κόλλα, ο συνδετικός κρίκος. Ίσως μοιάζει λιγότερο προσιτός, αλλά είναι πάντα η θετική παρουσία του “let’s do this”. Είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τον Κάρμι, πολύ ευθύς και ειλικρινής. Όχι με το να μιλάει ή να χαμογελά ή να αλληλεπιδρά πολύ με τους άλλους, αλλά με το να κάνει αυτό που χρειάζεται εκείνος και η ομάδα».

Αναλογιζόμενος την επιτυχία τη σειράς, ομολογεί…«Νομίζω ότι ήταν κάτι μάλλον απρόσμενο. Είναι τόσες πολλές οι σειρές που παράγονται πια, όλες διεκδικούν την προσοχή του κοινού κάνοντας εντελώς απρόβλεπτο σε τι θα ανταποκριθεί το κοινό. Λίγα είναι τα σίριαλ για τα οποία άπαντες συμφωνούν ότι είναι σπουδαία, για τα περισσότερα είναι ζήτημα υποκειμενικότητας και timing. Στην περίπτωση μας, αυτοί οι δύο παράγοντες συγχρονίστηκαν και το σόου πήρε αμέσως φωτιά». 

Γιατί; Τι είδε το κοινό; Τι ξεχώρισε ανάμεσα στην υπερπροσφορά; «Πιστεύω ότι η σειρά έπιασε γιατί είναι ειλικρινής κι αληθινή, δηλαδή ανθρώπινη. Δεν είναι πάντα δεδομένο αυτό, πολλές φορές το ένστικτο των συντελεστών τελικά τους απομακρύνει από το να δείξουν κάτι ρεαλιστικό. Εκεί είναι που νομίζω ότι η δική μας σειρά κάνει καλή δουλειά, ανατρέποντας την συνθήκη της δραματοποίησης και δημιουργώντας μια αίσθηση αλήθειας. Γι’ αυτό και το κοινό συνδέθηκε μαζί του με τόσο παθιασμένο κι, επίσης, ειλικρινή τρόπο».

 

Όταν του ζητώ να μου πει πότε συνειδητοποίησε την επιτυχία, ο Λάιονελ Μπόις περιγράφει τη νέα μονάδα μέτρησης buzz στην ψηφιακή εποχή…«Ότι είμαστε success story το καταλάβα με το που άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα memes στα σόσιαλ. Όταν συμβαίνει αυτό, με ο,τιδήποτε, καταλαβαίνεις ότι συζητιέται, ότι δεν έχει περάσει απαρατήρητο. Είναι τότε που αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις νικήσει τον αλγόριθμο, μιας και ζούμε σε μια αλγοριθμική κουλτούρα. Στις μέρες μας το να σου δώσουν οι άνθρωποι σημασία είναι πολύ συχνά το άλφα και το ωμέγα»

O Λάιονελ υπενθυμίζει ότι πια «το εστιατόριο άνοιξε και τρέχει κανονικά». Κι αυτό μετατοπίζει το κέντρο βάρους της σειράς. «Η δική μου εντύπωση είναι ότι στις δύο πρώτες σεζόν μάθαμε πολλά για το εξωτερικό περιβάλλον που ζουν και αναπτύσσονται οι χαρακτήρες, Στην τρίτη, νομίζω ότι βουτάμε περισσότερο στον εσωτερικό του κόσμο, μέσα τους. Είδαμε πώς είναι η δουλειά τους κι ο κόσμος των εστιατορίων στην πρώτη σεζόν, είδαμε πώς είναι ο κόσμος τους έξω από το εστιατόριο στη δεύτερη σεζόν. Φέτος, ερχόμαστε να τα συνδυάσουμε και να δούμε πώς λειτουργούν, πώς ταλαντεύονται μεταξύ αυτών των δύο κόσμων».

 

Δυο απορίες σχετικά με το φαγητό: α) Αλήθεια, τρώνε όλα αυτά τα φοβερά φαγητά που κάνουν τα δικά μας σάλια να τρέχουν;  «Όχι, δεν τα τρώμε όλα. Μακάρι να γινόταν αυτό. Είναι τόσες πολλές φορές που θέλω να δοκιμάσω κάτι και δε γίνεται για λόγους ρακόρ. Μερικές φορές, λίγες, είμαστε τυχεροί και μπορούμε να τα φάμε ζεστά και φρέσκα. Κάθε χρόνο, υπάρχουν μια δυο τέτοιες αξέχαστες στιγμές. Στη δεύτερη σεζόν ήταν μια φανταστική μπριζόλα ή το περίφημο ριζότο με τα μπρεζέ παϊδάκια που έφτιαξε η Σιντ. Ή την άλλη φορά που είχαν φτιάξει μια τεράστια ποσότητα από βασιλικό καβούρι που είναι και το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο. Για μένα ήταν σαν όνειρο που γινόταν αληθινό». 

Και β) εκείνος είχε μαγειρικές ικανότητες πριν παίξει στη σειρά; «Όχι, δεν είχα. Είμαι πολύ σπάνια σπίτι, κι επίσης δεν έχει πλάκα να μαγειρεύεις μόνο για έναν. Οπότε τρώω συνήθως έξω. Βέβαια, μετά τη σειρά, ε φτιάχνω κανένα ψωμί, έχω μάθει να κάνω μια δυο φοκατσιες και τέτοια πράγματα.

Πάντως, για την τρίτη σεζόν, δούλεψα πολύ με τον Μάλκολμ Λίβινγκστον και τον Κρίστοφερ Στόνερ (σ.σ. δημιουργό του σόου). Αφού το εστιατόριο είναι πια ανοιχτό, αφού βρισκόμαστε πια στον κόσμο του fine dining, όλων οι δεξιότητες έπρεπε να αναβαθμιστούν. Ο Μάλκολμ είναι ένας απίστευτος ζαχαροπλάστης. Με άφησε όσο ήταν δυνατόν να μπω στο μυαλό του και να αντιληφθώ την επιστήμη πίσω από τα πράγματα που κάνει, αλλά και τον χώρο που μένει για καλλιτεχνική έκφραση. Πέρασα πολύ ωραία κάνοντας πράγματα που δεν είχα κάνει στο παρελθόν π.χ. σε μοριακό επίπεδο παρασκευής. Έφτιαξα νουτέλα από την αρχή, έφτιαξα πολλών ειδών μαρέγκες, εκπαιδεύτηκα να χρησιμοποιώ το κορνέ. Ήταν φανταστικό που έμπαινα όλο και πιο βαθιά στο κομμάτι της τεχνικής».

 

Ο χρόνος πιέζει. Τον ρωτάω αν σκέφτεται το φινάλε της σειράς. Αν ανησυχεί, όπως συμβαίνει συχνά, μήπως η σειρά πέσει θύμα της επιτυχίας της και ξεχειλώσει μη βρίσκοντας το κατάλληλο σημείο για να ρίξει την αυλαία…«Δεν ξέρω για το φινάλε, δεν είναι η δουλειά μου. Δε μετράει και γνώμη μου, άλλωστε, γιατί το The Bear θα τελειώσει όταν αποφασίσει ο Κρις (σ.σ. Στόρερ). Κι έτσι πρέπει. Είναι δική του δουλειά να προσγειώσει το αεροπλάνο, όταν έχει πει όλες τις ιστορίες που θέλει να πει. Και νομίζω ότι θα το κάνει πολύ καλά, τον εμπιστεύομαι απόλυτα».

Υπάρχει και κάτι ακόμα. Ο Λάιονελ Μπόις έχει υπάρξει μέλος της hip hop κολεκτίβας Odd Future, ενώ μαζί με τον ηγέτη της, Tyler the Creator, έχουν στήσει μαζί και μια εταιρεία παραγωγής. Από τους Odd Future έχουμε να ακούσουμε κάτι πάνω από δεκαετία. Είναι ακόμα ζωντανοί; Η απάντηση πληρωμένη: «Απ’ όσο ξέρω κάνείς δεν έχει πεθάνει…», γέλια. Επόμενη γραμμούλα…