ΤΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΓΑΖΕΙ Η «ΣΚΗΝΗ» ΤΟ 2025; ΔΕΚΑ + ΔΕΚΑ ΔΙΣΚΟΙ.

Με λιγότερο (αλλά πιο υγιές σε σχέση με το παρελθόν) hype, με πιο θαρραλέα ηχητικά βήματα εκτός της indie περίφραξης, με ελάχιστη ως μηδενική υποστήριξη από τα mainstream media αλλά και με μικρές κοινότητες που πάνε το μήνυμα εκεί που πρέπει (πλέον και, αν όχι κυρίως, εκτός συνόρων), αυτή που κάποτε λέγαμε «εναλλακτική σκηνή» επιβιώνει, αντιστέκεται, επιμένει.

Το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ ήταν μια ένεση ανανέωσης τα δύο προηγούμενα χρόνια για μια σκηνή που πάντα «γιορτάζει τον εαυτό της», όπως έλεγε το παλιό shoegaze αξίωμα, αλλά και πάντα φλέρταρε με τη ματαίωση. Ή απλά κάποια στιγμή το γύριζε στον ελληνικό στίχο, πώς να αντέξεις διαφορετικά; Από τη μια η λαίλαπα του «νεοπαραδοσιακού» κι από την άλλη ο χείμαρρος του χιπ χοπ (και του «χιπ χοπ»), δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια.

Σε κάθε περίπτωση, οι παρακάτω δέκα + δέκα δίσκοι συναποτελούν μια φωτογραφία της στιγμής που απαντά στο ερώτημα: «τι “άλλη” μουσική βγαίνει στην Ελλάδα το 2025»; 

 

iota, See Your Universe
(Keymon Music, 2024)

Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου “See Your Universe”, του δεύτερου άλμπουμ των Iota επτά ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, το φάντασμα των Cinematic Orchestra δραπετεύει από τα ηχεία. Κι αυτά είναι πολύ καλά νέα, κι όσο ο MC Yinka ξεδιπλώνει το rap του θυμίζοντας “All Things to All Men” γίνονται ακόμα καλύτερα. Οι iota έχουν παρακολουθήσει, δεν κρύβεται, πολύ καλά τις εξελίξεις στο «νέο κύμα της βρετανικής τζαζ» της τελευταίας δεκαετίας (να ‘ναι καλά και οι τρομπέτες του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου), αλλά έχουν και πολύ στέρεα ηλεκτρονικά ακούσματα για να μη…διολισθήσουν στο fusion. Το αποτέλεσμα είναι ένα συγκινητικά καλοφτιαγμένος, χειροποίητος δίσκος που παίρνει την σκυτάλη από εκεί που την άφησαν πέρυσι οι MOb και κάνει τον Gilles Peterson να έχει λόξυγγα σε κάποιο λονδρέζικο στούντιο.

Ακούστε το άλμπουμ εδώ.
(Παρουσίαση μαζί με RSN στις 21/3 στο Gazarte. Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων θα δοθεί ως δωρεά στην «Πνοή Αγάπης»)

 

Coslee x Papatanice, WISE BOY
(Mellowsophy, 2024)

Είναι η πιο απαράδεκτη, “don’t do it Fedon” μουσικογραφική ατασθαλία…αλλά αν ακούσεις στα τυφλά το WISE BOY, δεν υπάρχει περίπτωση να συμπεράνεις ότι γράφτηκε στην Ελλάδα. Είναι τόσο καλά τα αγγλικά, είναι τόσο «τώρα» η παραγωγή του θυμίζοντας από Dilla μέχρι όλα αυτά που το άγγιγμα του Inflo μετατρέπει σε χρυσό (Little Simz, SAULT, Cleo Sol κτλ.), είναι τόσο χαλαρό και fun το hip hop/jazz/neosoul ύφος που κάπως το φαντάζεσαι να είναι το σάουντρακ ενός καλοκαιρινού bbq σαν τα 90s video clips του MTV. Με ολα αυτά στο τραπέζι, ίσως συγχωρείται ο επαρχιωτισμός «δε μοιάζει με ελληνικό». Συμμετέχουν μια ενδεκάδα παιχταράδες μουσικοί και το αποτέλεσμα είναι η πιο ευχάριστη έκπληξη των τελευταίων μηνών από την εγχώρια εναλλακτική σοδειά.

Ακούστε το άλμπουμ εδώ

Play next: Δεν έχουν ακόμα κυκλοφορία, για την ώρα μόνο μια χούφτα λαιβ και καλές συστάσεις (αφού η βάση τους είναι τα 2/3 των MoB), αλλά αν η φάση σας είναι Anadolu funk, ψάχνετε δεύτερο χέρι βινύλια Barış Manço και οι Altın Gün είναι το τελευταίο πράγμα που σας ξεσήκωσε, τότε πρέπει να ανακαλύψετε τους Τελεvizio

 

The Bonnie Nettles, First In/First Out
(self-released, 2024)

Μάλλον κανείς από τους έξι Bonnie Nettles δεν ήταν εν ζωή όταν το 1990 οι Stone Roses έφταναν στο peak τους παίζοντας μπροστά σε 30.000 ανθρώπους στο Spike Island, σε αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «το Woodstock της baggy γενιάς». Ακόμα και χωρίς να το ξέρουν, όμως, κάπου εκεί γεννήθηκαν. Αφού η μπάντα που συνδιαμόρφωσε τον ήχο του Madchester, και κάηκε πολύ γρήγορα πετώντας πολύ κοντά στον ήλιο, είναι και η πιο συνηθισμένη αναφορά που γίνεται για να περιγράψει τον ήχο του αθηναϊκού γκρουπ. Με jangly κιθάρες και “bongos, more bongos” να φτιάχνουν και στο δεύτερό τους άλμπουμ την psych ατμόσφαιρα που διατηρεί αθάνατο το πνεύμα των 60s. Είναι βέβαια και τα “Simple as That” και “Bound in Heaven”, στη ραχοκοκαλιά του δίσκου, που χρωστάνε τόσα πολλά στο Screamadelica…

Ακούστε το άλμπουμ εδώ

Play next: το καινούριο των HΞX στην Patari Records που κάνει σπουδαία underground δουλειά. Ευφορικές κιθάρες, sing-a-longs, φρεσκάδα]

 

Autow Nite Superstore, Running Towards the End of Light
(self-released / Cobalt, 2024)

O ήχος του χθες που έγινε ήχος του τώρα. Με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και βάση πια την Αθήνα, ο παραγωγός με τις πολύ ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια και το έξτρα κανονάκι των remixes σε Tamta και Rosalia, κεφαλαιοποιεί την πρόσφατη επανεφεύρεση του bass ήχου. Είτε με ευθείες αναφορές σε παλιομοδίτικο drum ‘n’ bass, είτε στον καιρό της παντοκρατορίας του dubstep, ακόμα και στα πολύ υψηλά BPM που πια παίζεται το techno παιχνίδι. Κι όμως, οι πιο χαμηλές πτήσεις του, “Sadboirave” (με Terselle & Riskykidd) και “Albatros” με τον Sigmataf σε στίχους βγαλμένους από τα 90s αθηναϊκά εικονογραφημένα, είναι που τελικά πετυχαίνουν τον συναισθηματικό σκοπό του άλμπουμ. 

Ακούστε το άλμπουμ εδώ
(Παρουσίαση με special guests στις 14/3 στο Aux club)

 

Melorman, You and I
(self-released, 2024)

 

Ο Αντώνης Χανιωτάκης συνεχίζει τη μοναχική του διαδρομή στον απέραντο ωκεανό του downtempo/ambient ήχου με ένα ακόμα άλμπουμ-παυσίπονο. Απόλυτα χρηστικό ως background για οποιαδήποτε συνθήκη: από την ταραγμένη επιστροφή από το club με το φως της ημέρας μέχρι την απομόνωση με ακουστικά για «να βγει η δουλειά». ΟΚ, κι έτσι να το ακούσετε, θα τα βγάλει τα λεφτά του. Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με τα άλμπουμ του είδους (ίσως και με όλη τη μουσική πια), στην εποχή του υπερτροφικού συνδρόμου διάσπασης προσοχής, θα το αδικήσετε κατάφορα αν δεν του χαρίσετε μερικές «αποκλειστικές» ακροάσεις. Χωρίς να κάνετε τίποτα άλλο. Για να νιώσετε την «αρχιτεκτονική τοπίου».

Ακούστε το άλμπουμ εδώ

Play next: Στην ίδια ηχητική επικράτεια, ο Γιάννης Γκόγκος μόλις κυκλοφόρησε στη Saos Records το Light Within. Δέκα συνθέσεις, με αφετηρία κιθάρες που μεταμορφώνονται στα πετάλια κι εξελίσσονται σε ambient ηχοχρώματα, πολύτιμες για αποσυμφόρηση και διαλογισμό (αυτόν που κάνουμε ή χρειαζόμαστε καθημερινά, ακόμα κι αν δεν τον λέμε έτσι)

 

Bipolia, There I Said It
(Veego, 2024)

«Στίχοι για κορίτσια επαρχίας και για όσους δεν έχουν λεφτά για ψυχολόγους», μεταξύ άλλων έτσι αυτοπροσδιορίζεται το ντεμπούτο ενός κοριτσιού που πρωτοέπαιξε μουσική για περαστικούς στον δρόμο σε Λονδίνο κι Αθήνα. Παρότι multi-instrumentalist, το άλμπουμ παραπέμπει στην καθαρή φόρμα της indie γυναικείας τραγουδοποιίας των late 90s-early 00s. Η βραχνάδα της Bipolia θα ήθελε να σας θυμίσει την Hope Sandoval (και στο “Elvis” θα το κάνει), στα γκάζια της μπορεί να σκεφτείτε ότι κάπου σε κάποιον παλιό σκληρό έχετε και τα τρία άλμπουμ των Pretty Girls Make Graves, το σημερινό reference θα μπορούσε να είναι η Nilüfer Yanya. 

Ακούστε το άλμπουμ εδώ

Play next: Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες γενιές κι αν αλλάξουν, σε οποιοδήποτε μέρος της γης κι αν γεννιούνται, θα υπάρχουν πάντα παιδιά που θέλουν τρία πράγματα: παραμόρφωση, θόρυβο και «να παίζουν κοιτώντας τα παπούτσια τους». Ντεμπούτο των Messier 13 στην Inner Ear

 

Blend Mishkin & Soul Sugar, Theory of Mind
(Boom Selectah, 2024)

Ο Γιώργος Μαντάς aka Blend Mishkin δε χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Τρεις δεκαετίες στο κόλπο, από τις αθώες μέρες των Bella Union στην πρώιμα καθοριστική ετικέτα για το εγχώριο groove, Cast-A-Blast, μέχρι που προσηλυτίστηκε στη reggae και προσάρμοσε το μουσικό του σύμπαν γύρω της. Εδώ συνεργάζεται με τον παριζιάνο Guillaume Metenier aka Soul Sugar και φτιάχνουν το άλμπουμ που ψάχνετε για να συνοδεύσει αυτές τις ανακουφιστικές ηλιόλουστες μέρες. Το μπάσο των αναμενόμενων τεμπέλικων riddims συνδυάζεται με τη ζεστασιά του hammond και 1-2 soul – ραδιοφωνικά «πάρε-βάλε». Το αποτέλεσμα είναι και Τζαμάικα, και 70s porn soundtrack, και η Daptone records που ποτέ δεν σταμάτησε να μας φροντίζει στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. 

Ακούστε το άλμπουμ εδώ

Play next: Turboflow 3000 χαλάνε κόσμο με το “FOMOFOMOFOMO” κι έχουν καινούριο κομμάτι με OYTEKAN πριν το μεγάλο τους λάιβ 29/3 στο Gagarin 205, ενώ αν ψάχνετε ελληνόστιχο κοινωνικά alert «κάτι σαν hip hop» με φοβερό artwork από Kanellos Cob o VoxPopuli περιμένει το κλικ σας για να «βάψει αντίφα την πατρίδα» (κι έχει και καινούριο κομμάτι με τον Tony Bluebird, δηλαδή τον Αντώνη Κωνσταντάρα των Le Page και των Strawberry Pills)

 

METAMAN, vs Doctor Rave
(Inner Ear, 2024)

Ο Θωμάς Γουναρόπουλος είναι ο τραπεζικός υπάλληλος που μόλις τελειώσει το ωράριο γίνεται ο METAMAN, μπαίνει στην τροχιά που άνοιξε η Λένα Πλάτωνος και διεύρυναν οι Στέρεο Νόβα κι έχει κυκόφορήσει ίσως τις πιο ολοκληρωμένες electronica πρότασεις της δεκαετίας που διανύουμε (με συνεργασίες με την ίδια την Πλάτωνος αλλά και τον Ζορζ Πιλαλί). Κι επειδή η κόμικ παραπομπή δε γινόταν να είναι πιο σαφής, στον δίσκο που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, έχουμε και το alter ego του. Ο Doctor Rave είναι «ο άλλος», εκείνος που ανοίγει την πόρτα του club, πατάει τα acid φίλτρα κι εμπνέει το φανταστικό εξώφυλλο του Κώστα Στεργίου. Πολλές συνεργασίες (Sci-Fi River, Semeli, Sandra και Stelios Lalousis στα υπέροχα «Ναυάγια»). Αλλά, ναι, είστε εδώ και θα μείνετε παραπάνω για το AM anthem που ενώνει τη γενιά που κλαίει με το Blade Runner με εκείνη που μελαγχολεί με τα Μαγνητικά Πεδία: «Εμείς οι δυο θα γεράσουμε μαζί».

Ακούστε το άλμπουμ εδώ 

Play next: Το ακούσατε σε ένα λάιβ τους, το ψάξατε και δεν το βρήκατε πουθενά; To κομμάτι που πατάει στο θρυλικό “The Bells”, με το οποίο συνήθως κλείνουν οι Lip Forensics, είναι έτοιμο και θα κυκλοφορήσει λίαν συντόμως σε ένα «μπόμπα» EP 4 κομματιών

 

Veslemes, Εκδρομή
(Veego, 2025)

Σε ιδιωτικές συζητήσεις ο Γιάννης Βεσλεμές, που μόλις κυκλοφόρησε και τη νέα του ταινία Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο, περιγράφει το νέο του ελληνόστιχο δίσκο ως τη δουλειά ενός «Weeknd από το Πικέρμι». Στο συνοδευτικό κείμενο χαρακτηρίζει τα δέκα τραγούδια (που ερμηνεύει ο ίδιος, εκτός από ένα που ακούμε The Boy / ηχογράφηση από Γιώτη Παρασκευαϊδη/ artwork από Νίκο Πάστρα) ως μια διαδρομή «σε όψεις της απώλειας (…) απ’ το αμφίθυμο R&B στο τρυφερό acid και από το μοναχικό του electro στις μεταλλαγμένες μπαλάντες». Αν ακολουθήσουμε την κινηματογραφική σύνδεση, η Εκδρομή είναι μια greek weird pop αναζήτηση της ευαισθησίας που η γενιά του Βεσλεμέ, η γενιά μας, έκρυψε κάτω από το παχύ χαλάκι της ειρωνείας. (Μερικοί τίτλοι τραγουδιών: «Παίξε λοιπόν τα εύθυμα», «Δεν πικάρουνε στα κόκκινα», Δεν έχω νταλκά γιατί δεν έχω καρδιά»). Μια εκδρομή με το οικογενειακό αυτοκίνητο που παίζει το ιερόσυλα διασκευασμένο  «Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ», με τόσο καμία διάθεση να κρύψει τις αναφορές της που ένα κομμάτι λέγεται «Λούτσιο Φούλτσι» κι ένα άλλο («Με την καρδιά στο χέρι») να συμπυκνώνει την ψυχή ενός δίσκου 

Ακούστε το άλμπουμ εδώ.

Play next: Με αναφορές στον κανόνα που εφηύρε η Kate Bush, μετεξέλιξε η Björk κι εξεργύρωσε στις μάζες η Florence Welch με τους Machine, η VASSILINA σε κάθε δίσκο της θεμελιωνει μια όλο και πιο στιβαρή, παρότι αιθέρια, electropop

 

The Model Spy, Impairment & Disability
(Make Me Happy, 2024)

Το post punk τους το ξέρουν, τη Sarah Records τους την έχουν σπουδάσει, στο διαγώνισμα της ηλεκτρονικής pop δεν χρειάζονται σκονάκι, τη διαδρομή από την C86 στο shoegaze την εχουν περπατήσει. Έχοντας κι ένα indie all-star team μαζί τους (Δεσποινίς Τρίχρωμη, ΜΕΤΑΜΑΝ, Bhukurah, VASSILINA, My Wet Calvin, Myrto Stylou), στο δεύτερο άλμπουμ τους στην αγαπημένη μας Make Me Happy οι Model Spy κάνουν αυτό που περιμένεις από όλες τις παραπάνω σωστές επιρροές: ακριβή ποπ για την ελίτ. Με 1-2 αληθινά σπουδαίες στιγμές όπως το “Felt”. Στη δεύτερη, τρίτη ακρόαση, χωρίς να το καταλάβετε, θα αρχίσετε να ψάχνετε και για τους στίχους.

Ακούστε το άλμπουμ εδώ

Play next: Ομόσταβλος στη Make Me Happy, σόλο ως Yellow Red κι ο Στέφανος Μανούσης των εξαιρετικών Sugar for the Pill. Συμφιλιωμένοι πια ότι «τα σωστά 80s ήταν υπέροχα», κάνουμε άφοβα update στο synthpop λογισμικό της νοσταλγίας, αφού ήμασταν πολύ μικροί ή αγέννητοι για να τα ζήσουμε από πρώτο χέρι

 

Kolida Babo, Spirits of Mauronoros
(Veego, 2024)

Για λίγους; Πιθανότατα. Για δυνατούς λύτες; Έστω. Αλλά, το δεύτερο άλμπουμ του ντουέτου που παίρνει το όνομά του από ένα έθιμο της κεντρικής Μακεδονίας είναι ένα μικρό αριστούργημα. Αυτή τη φορά δεν εκκινούν από την κοινή τους αδυναμία στο αρμένικο πνευστό ντουντούκ (που ήταν και η βάση της γνωριμίας του Σωκράτη Βότσκου με τον Harris P.) αλλά -όπως δηλώνει και ο τίτλος του άλμπουμ- από τα ηπειρώτικα. Τα κλαρίνα κελαηδάνε και μεταλλάσσονται σε φαρφίσες, σαξόφωνα, τελικά και ντουντούκ, σε ένα ξέφρενο μονοπάτι που όσο περισσότερο προχωράς τόσο μπλέκονται μεταξύ τους οι πατημασιές του folk, της electronica και, φυσικά, της τζαζ. Μέχρι που χάνονται τα ίχνη και δεν ξεχωρίζουν. 

Ακούστε το άλμπουμ εδώ