ΤΟ TRUE DETECTIVE ΕΙΝΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ

Μέσα σε μια ατέλειωτη νύχτα, κάπου στην άκρη του κόσμου, το βαθύ σκοτάδι ξεσκεπάζει τα παγωμένα, ανατριχιαστικά του μυστικά. Τι γίνεται όμως όταν αυτά οδηγούν σε ακόμα πιο τρομακτικά, ακόμα πιο αρχέγονα μυστήρια;

Στην 4η σεζόν του True Detective, που επιστρέφει ύστερα από μια παύση 5 χρόνων, το DNA της διάσημης σειράς επιβιώνει όμως το σκηνικό και η ευαισθησία του μοιάζει αρκετά διαφορετική. Η γοτθική americana έχει δώσει τη θέση της σε ένα περιβάλλον απόμακρο, που μοιάζει απλώς να υπομένει τους ανθρώπους που το κατοικούν. Είναι ένας χώρος που μοιάζει άδειος, στοιχειωμένος, και όπου τα πάντα είναι παγωμένα, ανάμεσά τους κι οι σχέσεις των κεντρικών ηρώων – ακόμα κι όσο δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι τα όσα τους κρατάν μακριά.

Υπό αυτή την έννοια, η δημιουργός της νέας σειράς, μεξικάνα σκηνοθέτης Ίσα Λόπεζ, έχει τοποθετήσει το νέο αυτό σκοτεινό, κατάψυχρο νεο-νουάρ σε ένα ιδανικό πεδίο δράσης, το οποίο εκφράζει εξαρχής όλα όσα απαιτούνται από τον θεατή να νιώσει, κι όλα τα μοτίβα που πρέπει να παρατηρήσει. (Και σε μια ενδιαφέρουσα κίνηση στα credits, αναφέρεται όντως ως «δημιουργός» της σειράς, με το Night Country άρα να λογίζεται τεχνικά από το ΗΒΟ ως αυτόνομη σειρά από το προϋπάρχον True Detective.)

TRUE DETECTIVE ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ… ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΧΙ;

Η ιστορία, τιμώντας τη βασικότερη ίσως παράδοση του σόου που είχε δημιουργία μια δεκαετία πίσω ο Νικ Πιτσολάτο, ακολουθεί και πάλι 2-3 αστυνομικούς στη διαδικασία μιας έρευνας που αποκαλύπτει πολύ περισσότερα και πιο φρικιαστικά από όσα θα φαντάζονταν αρχικά. Συμπεριλαμβανομένου, ενδεχομένως, κάποιου μεταφυσικού twist, ένα σημείο όπου ο υλικός με τον πνευματικό κόσμο συναντιούνται με τρόπο υπαρξιακό, σκληρό, βίαιο.

Είναι η ιστορία, αρχικά, της Ελίζαμπεθ Ντάνβερς (Τζόντι Φόστερ σε μια πολύ μεγάλη επιστροφή), μιας σκληροτράχηλης, απότομης αστυνομικού της κοινότητας Έννις και της πολύμηνης νύχτας της (και μέρας της, αλλά αυτό είναι σεζόν κάποιας άλλης σειράς), η οποία δεν ήθελε ακριβώς να είναι εκεί. Θα εξετάσει τη σκηνή όχι ακριβώς ενός εγκλήματος, αλλά μιας απουσίας: Ένα μάτσο επιστήμονες από ένα κέντρο ερευνών εξαφανίζονται μυστηριωδώς πολλές μέρες πριν γίνει αντιληπτή η απουσία τους.

Τι ερευνούν εδώ;, αναρωτιέται η Ντάνβερς αγγίζοντας τα παγωμένα αποθηκευμένα έγγραφα και δείγματα. Την προέλευση της ζωής, λαμβάνει ως απάντηση. «Α, αυτό.»

Νωρίτερα στο επεισόδιο, στη διάρκεια του απολαυστικού cold open των 3-4 διαφορετικών προλόγων, βλέπουμε τις στιγμές πριν την εξαφάνιση – ανατριχιαστικές, απόκοσμες, δείχνουν προς μια έντονη μεταφυσική παρουσία και την συνάντηση με κάποιο ενδεχομένως αρχέγονο κακό. Είναι κάτι που ξύπνησαν; Κάτι που ελλοχεύει; Κάτι που θέλει να πάρει εκδίκηση;

ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΑΚΟΜΑ

Η σύνδεση πάντως με το (βαθύ) παρελθόν είναι κάτι που τονίζεται διαμέσου της νέας σειράς. Οι σχέσεις της Ντάνβερς με τα διάφορα άτομα της περιοχής υπονοούνται πριν αρχίσουν να ξεδιπλώνονται, σχηματίζοντας έτσι έναν συναρπαστικό χάρτη γεμάτο περσόνες, γεμάτο καταπιεσμένα συναισθήματα, αλλά και γεμάτο απώλεια και πόνο. Μια τέτοια σχέση είναι και με την Εβάντζελιν Ναβάρο (η πρώην μποξέρ Κάλι Ρέις είναι ωμή δύναμη στο ρόλο, δεν μπορείς να κοιτάξεις αλλού), μια πρώην συνάδελφο που τώρα βρίσκεται σε άλλο τμήμα.

Η σχέση τους είναι τεταμένη, κι ήταν από τότε που η Ναβάρο έφυγε, πιθανότατα χάρη στην εξέλιξη μιας άλυτης υπόθεσης, για μια γυναίκα που βρέθηκε νεκρή χωρίς τη γλώσσα της, ως αποτέλεσμα εντάσεων στην περιοχή ανάμεσα στους ιθαγενείς και τους ντόπιους εργάτες. Η υπόθεση δε λύθηκε ποτέ κι έγινε εμμονή για τη Ναβάρο, έχοντας πιθανότατα αποτελέσει μοναδικό κίνητρο για την ωμότητά της έκτοτε – η εισαγωγή του χαρακτήρα γίνεται με μια εκπληκτική σκηνή όπου η Ναβάρο συλλαμβάνει έναν τραυματισμένο άντρα επειδή εκείνος είχε πρώτος επιτεθεί σε μια γυναίκα, και για την ίδια δεν υπάρχει αμφιβολία ποιο άτομο εκεί πρέπει να τιμωρηθεί.

Στο, σαν στοιχειωμένο πια, κέντρο ερευνών που είναι πια άδειο (η ταινία που έβλεπαν οι επιστήμονες τρεις μέρες πριν παίζει ακόμα, σε λούπα, σα να έχει καταλάβει το χώρο), η Ντάνβερς θα βρει μια γλώσσα που η Ναβάρο κατευθείαν υποπτεύεται πως σχετίζεται με εκείνη την υπόθεση. Αλλά πώς; Κι επίσης: Ποιοι χρηματοδοτούν τις έρευνες; Με τι σκοπό; Πώς σχετίζονται με μια προ ετών υπόθεση;

Και, πιο σημαντικά, τι κάνουν τα παγωμένα πτώματα εκεί που βρίσκονται – και επίσης, πώς ανακαλύπτονται εκεί;

Το νέο True Detective, σκηνοθετημένο από την Ίσα Λόπεζ, δίνει τεράστια έμφαση στα αχανή, άδεια τοπία του, σε ένα κρύο κι ένα σκοτάδι που μπορείς σχεδόν να τα δεις μπροστά σου απτά, αιχμηρά και βίαια. Όμως κρατά μια εξαιρετική ρυθμική ισορροπία, ξετυλίγοντας τον χάρτη της περιοχής και των συνδέσεων, τόσο λέγοντας όσο και δείχνοντας, και μην επιτρέποντας σε κανένα σημείο της αφήγησης να γείρει ολοκληρωτικά προς τις πυκνές επεξηγήσεις, ούτε στον αφαιρετικό στοχασμό. Παραδίδει όμως μια μίξη που μας παρασύρει μαζί της.

ΕΝΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΚΑΣΤ ΜΕ ΠΡΩΤΗ ΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΖΟΝΤΙ ΦΟΣΤΕΡ

Μέσα σε αυτό το μυστήριο και την τοποθεσία, ξεχωρίζουν και πολλά μέλη του καστ, μιας και κάθε τέτοια σειρά που θέλει να καθηλώσει τον θεατή πρέπει να έχει τέτοιους περιφερειακούς MVP. Όπως τη Φιόνα Σο, που εδώ παίζει μια λιγομίλητη γυναίκα της μεθορίου για την οποία ο υμένας που χωρίζει τη δική μας πραγματικότητα από το ό,τι-υπάρχει-εκεί-έξω μοιάζει ιδιαίτερα λεπτός. Τον Τζον Χωκς του Deadwood, έναν από τους καρατερίστες της αμερικάνικης τηλεόρασης που δε θα σταματήσουμε ποτέ να πανηγυρίζουμε όταν τον βλέπουμε μπροστά μας. (Παίζει έναν σερίφη που ξεκάθαρα κρύβει κομμάτια του παρελθόντος του.) Τον πάντα φανταστικό Κρίστοφερ Έκλεστον.

Μα πρωτίστως, με την Φόστερ και την Ρέις να παίζουν δύο τελείως διαφορετικές ηρωίδες με τρόπο όμως αληθινά ανισόπεδο, δίχως λειάνσεις, δίχως να ακολουθούν απαραίτητα την ευκολία της γιν-και-γιανγκ αντίθεσης. Η Ντάνβερς κι η Ναβάρο δεν είναι ούτε ίδιες ούτε αντίθετες, είναι δύο σκληρές, περίπλοκες γυναίκες σε έναν κόσμο σκοτεινό και εχθρικό, που έχουν μάθει να επιβιώνουν. Αυτό δεν τις κάνει χολιγουντιανά #δυναμικές, τις κάνει απλά αληθινές και γι’αυτό συναρπαστικές.

Η Φόστερ ειδικά μοιάζει εδώ αναγεννημένη, σαν για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες κάποιος άνθρωπος να είδε στα αλήθεια για πόσα είναι ικανή ως ηθοποιός. Όσο για την Κάλι Ρέις, αποτυπώνει την ηρωίδα της με μια αλήθεια και άρνηση να μπει σε οποιοδήποτε κουτάκι. Με τεράστια δύναμη, αλλά και με ψυχή. Θες να μάθεις τα πάντα για αυτές τις δύο– όχι επειδή το απαιτεί η πλοκή, αλλά επειδή το απαιτούν οι ίδιες, υπό μία έννοια.

Πού αφήνουν όλα αυτά το Night Country σε σχέση με το legacy της σειράς, μιας που στη Λόπεζ αρέσει να εξερευνά τη σχέση των ανθρώπων με την περιπλοκότητα του παρελθόντος τους; Θα λέγαμε πως είναι μια εξαιρετική επαναπροσέγγιση των δομικών στοιχείων του True Detective, τα οποία έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν επρόκειτο να γεννήσουν το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Η μισητή από την πλειονότητα του κόσμου (και ναι, πολύ στρυφνή αλλά και πολύ παρεξηγημένη, θα ψελλίσσουμε εμείς) 2η σεζόν αν μη τι άλλο το αποδεικνύει, αλλάζοντας τελείως το λουκ, το μέγεθος και το φόντο του True Detective σε σχέση με την κλασική 1η σεζόν.

Τι είχαν όλες, όπως κι η καινούρια; Ένα βαθύ, πυκνό σκοτάδι που αραιώνει μόνο όταν άνθρωποι καταφέρουν να ενώσουν τις διαδρομές τους και να προχωρήσουν μαζί – ακόμα κι αν είναι στα τυφλά. Υπάρχουν πλέγματα σχέσεων και ανθρωπογεωγραφίας, και μια διακριτική ή μη σύνδεση με το μεταφυσικό, το τι μπορεί αυτό να εκφράζει (τον θεό; το παρελθόν; το άπειρο που αντικρύζουμε όταν καταφέρνουμε να κοιτάξουμε έξω από την ασφυκτική μας καθημερινότητα;) και το πώς αυτό καθορίζει την δική μας κυριολεκτική ύπαρξη.

Θα τολμήσουμε μάλιστα μια πρόβλεψη – η Ίσα Λόπεζ πιστεύει έντονα στην μεταφυσική επεξήγηση της 1ης σεζόν, όπως μπορείτε να διαβάσετε στην παρακάτω συνέντευξη. Ίσως γι’αυτό το Night Country να μας θυμίζει τελικά κάτι από την υπαρξιακή απομόνωση του πανταχού παρόντα μεταφυσικού τρόμου του The Thing του Κάρπεντερ. Ίσως αυτή τη φορά, τα φαντάσματα να είναι πραγματικά. Αλλά από την άλλη – πάντα δεν είναι;