ΤΖΙΑ ΚΟΠΟΛΑ: “ΣΤΗΝ ΠΑΜΕΛΑ ΑΝΤΕΡΣΟΝ ΕΙΔΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ”

Από μεγάλες comeback ιστορίες, λίγες καλύτερες θα βρεις από αυτήν της Πάμελα Άντερσον.

Ένα από τα διασημότερα «90s girls», με τη φήμη να πηγαίνει χέρι-χέρι με μια σταδιακή απώλεια του ελέγχου της εικόνας της, η Άντερσον έγινε τρομερά διάσημη αλλά γρήγορα εγκαταλείφθηκε από το industry όταν σταμάτησε να μπορεί να πουλήσει την εικόνα της.

Όταν το ντοκιμαντέρ Pamela, a Love Story (όπου η Πάμελα μοιράζεται την ιστορία της με δικά της λόγια) έπεσε στην αντίληψη της Τζία Κόπολα –κόρης του Φράνσις και αδερφής της Σοφία, στην 3η ταινία της-, η σκηνοθέτης την κράτησε στο μυαλό της μιας και σκέφτηκε πως θα ταίριαζε ιδανικά σε μια ταινία που ετοίμαζε.

Το The Last Showgirl είναι εμπνευσμένο από το θεατρικό Body of Work της Κέιτ Γκέρστεν, το οποίο γοήτευσε την Κόπολα και θέλησε να το μεταφέρει στο σινεμά. Στην ταινία ακολουθούμε την ιστορία της Σέλι, μια έμπειρης χορεύτριας, που πρέπει να σχεδιάσει το μέλλον της όταν η παράστασή της κατεβαίνει απότομα μετά από 30 χρόνια.

Πρόκειται για το πορτρέτο μιας 50άρας showgirl του Λας Βέγκας και των ανθρώπων που βρίσκονται στον περίγυρό της, μέσα από το οποίο σχηματίζεται η μελαγχολική ιστορία όχι μόνο μιας γυναίκας που χάνει αυτό στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή και την προσωπικότητά της – αλλά μαζί, και μια ολόκληρη εποχή ρομαντισμού στο entertainment.

Η Κόπολα είχε την Πάμελα Άντερσον κατά νου για τον ρόλο, μιας και οι παραλληλισμοί είναι εκεί. Όμως η μεγάλη θετική έκπληξη είναι πως η Άντερσον τα έφερε πέρα με όλες τις πτυχές ενός απαιτητικού ρόλου, καταφέρνοντας να φτάσει μέχρι και τις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα ερμηνείας αλλά και στα βραβεία SAG, του σωματείου των ηθοποιών.

Η ύπαρξη και μόνο της ταινίας είναι μια μεγάλη νίκη για την Άντερσον αλλά και για την Τζία Κόπολα, που κατάφερε να πει αυτή την ιστορία με φροντίδα, φέρνοντας έτσι ξανά στο προσκήνιο μια διάσημη πρωταγωνίστρια περασμένων δεκαετιών – αλλά αυτή τη φορά, με απόλυτα δικούς της όρους.

Καθώς η ταινία The Last Showgirl κυκλοφορεί στις αίθουσες, βρήκαμε την Τζία Κόπολα μέσω zoom για να μάθουμε περισσότερα από την ίδια – για την Πάμελα Άντερσον, για την διασκέδαση του Λας Βέγκας, και για το να νοσταλγείς μια εποχή που φεύγει.

Ποια ήταν η αρχική ιδέα που γέννησε την ταινία για σένα;

Η αγάπη μου για το Λας Βέγκας. Πήγαινα εκεί από το κολέγιο για να βγάλω φωτογραφίες. Είχα σπουδάσει φωτογραφία και πάντα αναρωτιόμουν, πώς είναι να ζεις εκεί; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που κάνουν την βιτρίνα μιας τόσο ασυνήθιστης πόλης, να ζωντανεύει;

Όταν έπεσα πάνω στο θεατρικό της Κέιτ, άγγιξε όλα αυτά τα πράγματα που επιθυμούσα. Ασχολείται με το πώς είναι να ζεις εκεί στον καθημερινό σου κόσμο και τι συμβαίνει στα παρασκήνια. Αλλά είναι και μια ιστορία μητέρας και κόρης, με την οποία ταυτίζομαι πραγματικά. Έχει επίσης να κάνει με την οικογένεια που δημιουργείς στον εργασιακό χώρο, κάτι με το οποίο επίσης ταυτίζομαι.

Κι επειδή ήταν ένα θεατρικό έργο, μου άρεσε που ήταν πραγματικά οικείο και μικρών διαστάσεων, οπότε μου επέτρεψε να κάνω μια ταινία με τον τρόπο που πραγματικά επιθυμούσα να κάνω. Μικρή, και κάπως σαν αντάρτικο. Έτσι μπορούσα να είμαι ευέλικτη και να προσλάβω όποιον ήθελα και να μην είμαι περιορισμένη με κανέναν τρόπο.

Μπορούσα να είμαι μόνη μου με ένα μόνιτορ, να γυρίσω σε φιλμ 16 χιλιοστών. Όλο το συνεργείο μου είναι είτε συγγενείς είτε στενοί φίλοι. Και τότε θα μπορούσα πραγματικά να απεικονίσω το Λας Βέγκας με τον τρόπο που το είχα δει και που ονειρευόμουν, από τότε που πήγαινα πίσω και έβγαζα φωτογραφίες, και η ιστορία ήταν όλη εκεί.

Ήταν μια πραγματικά συναρπαστική ιστορία αυτή που έμαθα για τον αυθεντικό κόσμο των showgirls, και πώς αυτή ήταν ένα σύμβολο του Λας Βέγκας. Αλλά δεν υπάρχει πλέον, επειδή η αξία παραγωγής είναι απλά πολύ ανεβασμένη. Αλλά όταν βλέπεις τι ήταν… ήταν πανέμορφο. Αυτά τα κοστούμια! Οπότε εκεί η ταινία αποκτά κι ένα μεγαλύτερο νόημα για το ποια ακριβώς είναι η αξία του πολιτισμού και πώς απορρίπτουμε πράγματα τόσο αβίαστα. Ήθελα να ρίξω φως και σε αυτή την πτυχή.

Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας έχει να κάνει με το να μεγαλώνεις, αλλά και με μια γενικότερη, ευρύτερη έννοια, αφορά την ιδέα του να μην αναγνωρίζεις έναν κόσμο στον οποίο επένδυσες τόσα πολλά από τον εαυτό σου. Τι σε συνδέει με αυτή την ιδέα;

Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτή την ιδέα του να είσαι ερωτευμένος με κάποιον ή κάτι που δεν σε αγαπάει κι αυτό. Και όταν έρχεσαι σε αυτά τα σταυροδρόμια, πώς τα αντιμετωπίζεις; Οπότε αυτό είναι οικουμενικό. Και ναι, υπάρχει το συστημικό είδος των περιορισμών, ειδικά για τις γυναίκες, για το τι μπορείς να κάνεις και τι επιλογές έχεις πραγματικά.

Μου αρέσει που η Σέλι είναι ένας ελαττωματικός χαρακτήρας. Δεν είναι απαραίτητα ηθικά σωστή σε ό,τι κάνει, γιατί αυτό δεν θα ήταν ανθρώπινο. Μερικές φορές πρέπει να είσαι εγωιστής για να είσαι καλός γονιός. Και μου αρέσει το ότι ακροβατεί ανάμεσα στο πότε είναι εγωίστρια και πότε όχι. Και πώς βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά σε διαφορετικές γενιές. Υπάρχουν λοιπόν πολλά μικρά θέματα στην περιφέρεια του φιλμ αλλά δεν ήθελα να γίνω επεξηγηματική για κανένα από αυτά. Ήθελα απλά να μοιάζουν όλα ζωντανά.

Είναι όλα αυτά τα μικρά πράγματα χτισμένα γύρω της κι η Σέλι είναι στο επίκεντρο, άρα δεν πρόκειται για έναν εύκολο ρόλο, δεν έχει να κάνει μόνο με το να είσαι αναγνωρίσιμος. Ήταν λοιπόν ένας δύσκολος ρόλος, ένας απαιτητικός ρόλος για την Πάμελα Άντερσον. Σε ποιο σημείο συνειδητοποίησες ότι την ήθελες για τον ρόλο και γιατί;

Όταν είδα το ντοκιμαντέρ της [σσ. Pamela, a Love Story], ήταν πραγματικά μια στιγμή που ένιωσα να κάνω «α χα!». Νομίζω ότι υπήρξε εκεί ένα είδος θεϊκού συγχρονισμού και κισμέτ, επειδή την είχα στο μυαλό μου ως παρουσία, αλλά δεν ήξερα πολλά γι’ αυτήν. Κι όταν είδα το ντοκιμαντέρ, είδα μια πραγματικά γενναία γυναίκα. Μια γυναίκα που λαχταρούσε να εκφραστεί, να δοκιμάσει πράγματα και να παίξει.

Υπήρχαν ορισμένες ομοιότητες μεταξύ της Σέλι και της Πάμελα, αλλά αρκετή απόσταση ώστε να σκέφτομαι ότι αυτό θα ήταν συναρπαστικό και για εκείνη. Στην πορεία ένιωσα ότι είχαμε πολλά παρόμοια γούστα γενικά. Και οι δύο αγαπάμε τον καλλιτεχνικό κινηματογράφο. Λατρεύει τη Νουβέλ Βαγκ, όπως κι εγώ. Και αγαπάει τη φιλοσοφία. Έτσι ένιωσα ότι θα ήταν ένα πραγματικά διασκεδαστικό άτομο για να συνεργαστώ μαζί της και ότι θα είχαμε ένα επίπεδο εύκολου διαλόγου για να μπορούμε μαζί να είμαστε ευάλωτες.

Αλλά ήταν τόσο ενθουσιασμένη με την ευκαιρία. Είχε ολόκληρο το σενάριο και πήγαινε μπρος-πίσω καθώς ανέλυε μέσα της το τι πίστευε ότι ήταν ο χαρακτήρας της. Όλα της τα πάνω, όλα της τα κάτω. Τις κορυφές, τις κοιλάδες. Ήταν πολύ ακριβής με τα πάντα. Νομίζω ότι άρπαξε την ευκαιρία από τα κέρατα.

Και τώρα έκανε μια ταινία και με τον Καρίμ Αϊνούζ [σσ. σε σενάριο Ευθύμη Φιλίππου], οπότε συνεχίζει αυτή την πορεία.

[γνέφει θετικά με ενθουσιασμό]

Δεν είχα καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι μετά από την ταινία μας, η Πάμελα Άντερσον θα συνέχιζε και θα έκανε όλα αυτά που κάνει τώρα. Απλά ήμουν τυχερή που είχα την ευκαιρία να το κάνω πρώτη αυτό μαζί της! Αισθάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι ανταποκρίθηκαν σε αυτό το ντοκιμαντέρ, βλέποντας τι καλλιτέχνης είναι και για τι είναι ικανή και πόσο ατρόμητη είναι. Και νομίζω ότι αυτό χρειάζεσαι πραγματικά ως ηθοποιός: να ορμήξεις χωρίς αναστολές και να το επιδιώξεις. Και το έκανε. Κι αυτό έδωσε τον τόνο σε πολλούς άλλους ηθοποιούς γύρω της επειδή ήταν, απλά, γενναία.

Μιλώντας για τους άλλους ηθοποιούς, υπάρχει ένα μεγάλο ensemble γύρω από την Πάμελα Άντερσον. Ας πούμε λατρεύω τον Ντέιβ Μπαουτίστα και λατρεύω να τον βλέπω στην οθόνη. Κι από τον τρόπο που τον κινηματογραφείς, καταλαβαίνω ότι τον απολαμβάνεις επίσης! Επίσης η Τζέιμι Λι Κέρτις έχει μια τρελή ερμηνεία μες στο φιλμ… Μπορείς να μιλήσεις για τις επιλογές στο καστ;

Για μένα, το κάστινγκ δεν έχει να κάνει τόσο με το να διαβάσω τον ρόλο με τον τρόπο που τον φαντάζομαι. Θέλω πραγματικά να μιλήσω με τους ηθοποιούς και να δω πώς ανταποκρίνονται στην ιστορία και τους χαρακτήρες τους, κι αυτό να αρχίσει να ζωντανεύει με τρόπο που ξεπερνά τη φαντασία μου, πράγμα που είναι το συναρπαστικό.

Ο Ντέιβ Μπαουτίστα είναι κάποιος που γνώρισα σε μια γενική συνάντηση πριν από επτά χρόνια, επειδή αγαπώ τους Guardians of the Galaxy. Η γάτα μου ονομάζεται Γκρουτ! Με εξέπληξε ευχάριστα στη συζήτησή μας το γεγονός ότι πραγματικά δήλωνε την επιθυμία του να κάνει περισσότερους δραματικούς ρόλους. Έτσι, αυτό μου έμεινε. Και ήρθαμε μετά σε επαφή με αυτό το έργο, όπου και πάλι με εξέπληξε πέρα από τις μεγαλύτερες προσδοκίες μου.

Έλεγε πώς νομίζει ότι ο χαρακτήρας του πρέπει να μοιάζει έτσι, και έκανε την καρδιά μου να ραγίσει γιατί έφερε τόση ενσυναίσθηση στο ρόλο, με έναν τρόπο που δεν είχα καν αντιληφθεί εγώ ακόμα. Του είμαι τόσο ευγνώμων γιατί νιώθω ότι αυτή είναι μια πολύ σημαντική πτυχή αυτής της ταινίας.

Όσο για τη Τζέιμι… είναι ένας θρύλος! Είναι μια δύναμη. Πραγματικά πίστευα ότι δεν είχα καμία πιθανότητα μετά τη βράβευσή της με Όσκαρ, αλλά είναι τόσο υπέρμαχος των ανεξάρτητων ταινιών που είπε: «Πάμε». Και προφανώς ήταν ενθουσιασμένη με την Πάμελα. Η Τζέιμι κάνει πράγματα για τα οποία όλοι έχουν αγωνία γύρω της, αλλά προσγειώνει την εμπειρία και σε παίρνει σε μια στοργική αγκαλιά καθώς δίνει ταχύτητα στα πάντα. Κάνει ό,τι χρειάζεται ώστε να συμβεί η ταινία. Η σκηνή του χορού της ήταν απλά ένα αυθόρμητο πράγμα. Αλλά έβαλε όλο της τον εαυτό σε αυτό. Γι’ αυτό είναι η Τζέιμι Λι Κέρτις. Είναι απλά τόσο καλή.

Πρέπει να κάνω μια τελευταία ερώτηση και να επιστρέψω σε αυτό για το οποίο μίλησες στην αρχή. Το κομμάτι της ταινίας στο οποίο πραγματικά ανταποκρίθηκα ήταν ότι έμοιαζε με ένα είδος θρήνου για μια ψυχαγωγία που χάνεται. Νιώθεις κι εσύ ότι υπάρχει ένα κομμάτι της κουλτούρας που εξαφανίζεται απέναντι σε έναν σημερινό κυνισμό;

Ναι. Θέλω να πω, υπάρχει στην ιστορία μας αυτή η πτυχή του πώς η κοινωνία μπορεί να απορρίψει τις γυναίκες καθώς μεγαλώνουν. Αλλά για μένα το θέμα ήταν λίγο ευρύτερο από αυτό. Ήταν περισσότερο για το πώς η κουλτούρα απορρίπτει οτιδήποτε μετά από ένα ορισμένο σημείο, είτε πρόκειται για ανθρώπους, είτε για αρχιτεκτονική, για τέχνη, είτε για επιλογές όπως η κινηματογράφηση σε super 16 ή 16mm. Είναι λίγο σαν αναλογικό έναντι του ψηφιακού. Κι είναι αυτό κάτι που το βλέπεις παντού στο τοπίο του Λας Βέγκας.

Έτσι υπήρξε στην ταινία σχεδόν υποσυνείδητα αυτή η πτυχή του τι τελικά εκτιμούμε στην τέχνη. Ας πούμε το σόου με τις χορεύτριες ήταν πανέμορφο και είχαν ξοδέψει αμέτρητα λεφτά για φτερά, και δεν μπορείς να αναπαραστήσεις αυτά τα κοστούμια πια. Αυτό το σόου απλά δεν υπάρχει, επειδή θέλουμε τώρα τα πράγματα να είναι πιο λάγνα και ερωτικά. Οπότε νομίζω ότι όλο αυτό είναι απλά νοσταλγία για ένα διαφορετικό επίπεδο ποιότητας και αξίας.

Αλλά είμαι επίσης περίεργη: Πώς μπορούμε να υπερασπιστούμε τα καλά στοιχεία του παρελθόντος ενώ ταυτόχρονα προσκαλούμε και έχουμε περιέργεια για το τεχνολογικό μέλλον; Το ερώτημα είναι: Πώς θα καταφέρουμε να είμαστε δημιουργικοί με αυτό τον τρόπο.