ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ, ΜΠΕΛΛΟΥ, ΧΑΝΟΥΜ: ΕΙΔΑΜΕ ΤΙΣ ΘΡΥΛΙΚΕΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΣΑΝΙΔΙ

Μάρκος Βαμβακάρης, Σωτηρία Μπέλλου, Σεβάς Χανούμ. Τρεις άνθρωποι που έκαναν τομή όχι μόνο στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και στην ελληνική κοινωνία, καθώς οι μουσικές, οι στίχοι και οι φωνές τους έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους σε όλα τα λαϊκά κι όχι μόνο στρώματα.

Οι ζωές αυτών των τριών σπουδαίων εκπρόσωπων του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού ανεβαίνουν τώρα στο θεατρικό σανίδι μέσα από πόλύ αξιόλογες παραστάσεις και ξανασυστήνουν τις τρεις αυτές μοναδικές μουσικές προσωπικότητες με τον καλύτερο τρόπο.

“Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης” με τον Θανάση Παπαγεωργίου

Μία πολύτιμη θεατρική εμπειρία θα έχουν την ευκαιρία να βιώσουν όσοι δουν τον Θανάση Παπαγεωργίου στο θέατρο Στοά να ερμηνεύει τον Μάρκο Βαμβακάρη στον μονόλογο “Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης” της Νάνσης Τουμπακάρη. Ο μονόλογος είναι βασισμένος στις αφηγήσεις του ίδιου του Μάρκου Βαμβακάρη, έτσι όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάιλ ‘’Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία’’. Δεν είναι τυχαίο που ο μονόλογος αυτός παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2017, τον έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 25.000 θεατές και έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές.

Χωρίς τον Μάρκο Βαμβακάρη, τις μελωδίες και τους στίχους του η λαϊκή μουσική δε θα ήταν ίδια. Το όνομα του είναι πια συνώνυμο με το “μπουζούκι”. καθώς στα χέρια του το μουσικό όργανο συστήθηκε στο ευρύ κοινό και γνώρισε μοναδική επιτυχία. Η ζωή του βασανισμένου ποιητή, συνθέτη, μπουζουξή και τραγουδιστή, του μεγάλου ρεμπέτη, του αριστοκράτη μάγκα που με το έργο του καθόρισε την πορεία του αστικού λαϊκού τραγουδιού, συμπυκνώνεται μέσα στην εξομολόγηση – συνέντευξη που έδωσε το 1969, τρία χρόνια πριν τον θάνατό του.

Όπως λέει ο ίδιος ο Βαμβακάρης “Παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο. Σ’ έναν κόσμο που εγώ του τραγούδησα τις χαρές του, τις λύπες του, τα πλούτη του, τη φτώχεια του, την ορφάνια του, την ξενιτιά του. Αυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου”.

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου δίνει σάρκα και οστά στον Πατριάρχη του Ρεμπέτικου με μία μοναδική σκηνική εξομολόγηση που συγκλονίζει με την αυθεντικότητα και την αλήθεια της και μας υπενθυμίζει το σπουδαίο υποκριτικό του μεγαλείο. Ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου καταδύεται στον ρόλο του με τέτοια φυσικότητα και ρεαλισμό που πραγματικά δεν μπορείς να τον διαχωρίσεις από τον ίδιο τον Βαμβακάρη. Σε πείθει πως είναι αυτός, ο ίδιος ο Βαμβακάρης επί σκηνής. Η σκηνοθεσία του είναι απλή και λιτή, χωρίς περιττά στοιχεία και εντυπωσιασμούς στον σκηνικό χώρο (σκηνικά Λέα Κούση). Μοναδικός του αρωγός κάποια ασπρόμαυρα βίντεο που παίζουν πίσω του και βέβαια χαρακτηριστικά τραγούδια του μεγάλου ρεμπέτη που φορτίζουν ακόμη περισσότερο τη συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα.
Μη χάσετε αυτήν την εξομολόγηση: δεν αποτελεί απλώς μια αφήγηση των γεγονότων της ζωής του αλλά μια, εκπληκτικής καθαρότητας, θαρραλέα μαρτυρία της εποχής του.

“Σεβάς Χανούμ” η Κωνσταντίνα Μιχαήλ

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος επαναπροσεγγίζει μία θρυλική μορφή του ελληνικού τραγουδιού που λίγοι γνωρίζουν -οι ηχογραφήσεις που έκανε όσο ζούσε είναι ελάχιστες- και η Κωνσταντίνα Μιχαήλ της ξαναδίνει τη χαμένη της αίγλη στη σκηνή του Θεάτρου Σημείο.
Ο λόγος για τη Σεβάς Χανούμ, μία θρυλική μορφή του λαϊκού τραγουδιού. Μία γυναίκα μοναδικά δυναμική που κατάφερε να επιβιώσει σ’ έναν πολύ δύσκολο και ανδροκρατούμενο χώρο, αυτόν του ρεμπέτικου τραγουδιού, μία γυναίκα που δε δίστασε να βουτήξει στα πάθη της και να ρουφήξει τη ζωή της μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Η παράσταση που με μαεστρία έστησε ο Κωνσταντίνος Ρήγος επανασυστήνει μία από τις ωραιότερες φωνές του λαϊκού τραγουδιού μέσα από μία διήγηση- εξομολόγηση της ίδιας στο κασετοφωνάκι του ποιητή και εκδότη Γιώργου Χρονά. Η “αμαζόνα” – όπως ήθελε να την αποκαλούν- του ρεμπέτικου τραγουδιού τού μιλά για τον φλογερό της έρωτα με τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον παρολίγον γάμο τους και τη Γεσθημανή τη μητέρα του που τους “χώρισε”, για τον Πόντο, τη μεταπολεμική Αθήνα, τον Τσιτσάνη, την Μπέλλου, αλλά και για την αρρώστια και το παιχνίδι με τον θάνατο.

Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ δίνει τον καλύτερό της εαυτό επί σκηνής και διηγείται τη θυελλώδη ιστορία της Σεβάς Χανούμ, της κατά κόσμον Σεβαστής Παπαδοπούλου. Αγνώριστη με γκριζαρισμένα μαλλιά, περπατά με δυσκολία και βήχει καταβεβλημένη από τον καρκίνο ζητώντας τη βοήθεια του κόσμου. Καπνίζει και διηγείται τα περασμένα της μεγαλεία. Μαζί της ο νεαρός Ιάσονας Χρόνης, στον ρόλο του δημοσιογράφου. Παίζει με την ηλεκτρική του κιθάρα όμορφες διασκευές των τραγουδιών της και τραγουδά με τη βαθιά του φωνή, ενώ με μία κιμωλία ζωγραφίζει σχήματα και γράφει λέξεις- ορόσημα για τη ζωή της.

“Σωτηρία με λένε” με την Κάτια Γκουλιώνη

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο θέατρο Μικρό Χορν σκηνοθετεί και κάνει τη διασκευή και τη δραματουργική επεξεργασία του έργου “Σωτηρία με λένε”, του θεατρικού που βασίζεται στο βιβλίο της  «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες». Το έργο αυτό αποτελεί ένα αφήγημα με στιγμές και αναμνήσεις από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου, της σπουδαίας αυτής γυναικείας μορφής του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού. Της πρώτης γυναίκας που ανέβηκε στο πάλκο και έκατσε δίπλα στους μουσικούς, της γυναίκας που δεν έκρυψε ποτέ τη σεξουαλικότητά της και μιλούσε τελείως ακομπλεξάριστα για τη σύντροφό της, της γυναίκας που έφαγε ξύλο, βασανίστηκε και έζησε τα πάντα στον μέγιστο βαθμό.

Στην παράσταση όλα διαδραματίζονται μέσα σε ένα βράδυ στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Το τελευταίο βράδυ πριν χάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει. Τη φωνή της. Εκείνες τις ώρες, η ζωή της περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια της. Και δε σταματά να μιλά για την πολυτάραχη ζωή της: για τα πρώτα χρόνια στη Χαλκίδα, την αναχώρησή της για την Αθήνα μια μέρα μετά το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου, για τη Σοφία Βέμπο που χωρίς να το γνωρίζει τη μύησε στο τραγούδι, για τη συνεργασία της με τον Τσιτσάνη, για τον Ανδριόπουλο, αλλά και τον Σαββόπουλο που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Ένα θεατρικό έργο που αποκαλύπτει μία εκρηκτική προσωπικότητα που δεν χάνει ούτε μια στιγμή το πάθος της για τη ζωή.

Η επιλογή δε της Κάτιας Γκουλιώνη για τον ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου αποδεικνύεται ιδανική, καθώς η ταλαντούχα ηθοποιός κατάφερε να μπει μέσα στο μεδούλι του ψυχισμού της, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου της και να σηκώσει το βάρος του στις πλάτες της. Ισορρόπησε έξοχα στις δραματικές σκηνές και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που μετέδωσε μία δυνατή συναισθηματική φόρτιση. Η παράσταση αυτή επανασυστήνει τη θρυλική μορφή της Σωτηρίας Μπέλλου και μία στιβαρή ερμηνεία που την τιμά.