“ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΡΩΣΕΙ ΣΚΑΒΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ”
Ο υπουργός Εργασίας, Κωστής Χατζηδάκης, θυμάται τις μέρες που μάζευε ελιές και πρόσεχε το καλαμπόκι μην το φάει η κάμπια.
Όλο για τους υπαλλήλους που θα δουλέψουν τέσσερις μέρες και την πέμπτη θα πάνε να μαζέψουν τις ελιές λέτε. Εκεί κολλήσατε. Κουβέντα για τους αγρότες που θα σπέρνουν και θα ποτίζουν τέσσερις μέρες και την πέμπτη μέρα θα βρουν χρόνο να πάνε και στο γραφείο τους, το δικηγορικό ή ό, τι άλλο.
Βουτυρομπέμπεδες και σοκολατόπαιδα είστε, αυτό είστε και συγγνώμη για τις εκφράσεις αλλά έτσι μάθαμε να μιλάμε όσοι μεγαλώσαμε μέσα στους δρόμους και στις αλάνες.
Τα παιδιά του βιοπαλαιστή μάθαμε τα ελληνικά έξω στην ύπαιθρο, όταν μαζί με τον πατέρα μας, τη μάνα μας, τον γέρο παππού μας και όλη την οικογένεια, περνούσαμε δίπλα απ’ τα χωράφια, ξυστά από την ντομάτα και το κρεμμύδι, ξυστά από τον εργάτη και τον μεροκαματιάρη, πηγαίνοντας με το αμάξι στη θάλασσα για μπάνιο.
Τους έχω δει να δουλεύουν στο μισό μέτρο. Έχω δει άνθρωπο να ιδρώνει με τα ίδια μου τα μάτια, να βγαίνει κάτι σαν νερό από τους πόρους του δέρματός του και να μην μπορεί να σταματήσει με τίποτα. Θέαμα απάνθρωπο, σκληρό, που δεν το ξεχνάς ποτέ.
Ξέρω καλά τις αγωνίες του απλού κόσμου και αυτό ενοχλεί πολλούς. Αλλά δεν με αφορούν.
Με άνθρωπο που δεν έχει αγχωθεί να προλάβει να κόψει το τριφύλλι στην Κωπαΐδα πριν το φάει η βροχή και η ψείρα, δεν έχω να πω τίποτα.
Αν δεν έχεις δει το καρότο να το τρώει ο σιδεροσκώληκας, εσύ να του ρίχνεις φάρμακο και αυτός να γελάει μπροστά στα μούτρα σου, μπουκωμένος, δεν είσαι με μας.
Θυμάμαι μια μέρα στις βαμβακοφυτείες του παππού μου στο Μισισίπι, έτσι μεσημεράκι ήταν όπως τώρα καλή ώρα, έναν αφροαμερικανό εργαζόμενο μας που είχε κάτσει για λίγο να ξεκουράσει τα πόδια του απ’ τις αλυσίδες, τι φοβερή κιθάρα που έπαιζε. Και δώστου τραγούδι και καημός να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Εγώ ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους έχω μεγαλώσει και ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους θέλω να μεγαλώσουν και τα παιδιά μου. Άρα; Άρα αυτοί οι άνθρωποι θα γίνετε εσείς, και ας μη ξέρετε κιθάρα, δεν πειράζει, εγώ δεν είμαι παράλογος. Άλλη εποχή τότε, άλλη τώρα. Άλλες ανάγκες.
Και κάτι τελευταίο για τα “παιδάκια της πόλης” που ανησυχούν μήπως και αρχίσουν και δουλεύουν περισσότερες ώρες μέσα στη μέρα. Εγώ δεν είπα ποτέ ότι θα δουλεύετε με το ζόρι δεκάωρο. Εγώ αυτό που είπα είναι ότι θα επιλέγετε εσείς αν θέλετε να δουλέψετε δεκάωρο ή να μείνετε άνεργοι.
OK; Ακούστε πρώτα, καταλάβετε, και μετά πείτε “δεν καταλαβαίνω”.
