“ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΕΣΕ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ Ο ΠΙΚΑΣΟ, ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΤΟΝ ΕΡΙΞΑ”

Δεν είναι η πρώτη φορά που μου πέφτει πίνακας. Έχω ρίξει Τσαρούχη, Μυταρά, Καραβάτζιο, Νταλί, ένα απ’ αυτά τα κάδρα της μάνας μου που έγραφε «Καλημέρα» με κάτι γλάρους -όλοι από κάπου ξεκινάμε, δεν είναι ντροπή- έχω ρίξει Βαν Γκονγκ, Φρίντα Κάλο, Μονέ, της Παναγιάς τα μάτια.

Αλλά να μου πέσει Πικάσο, αυτά δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, μιλάμε για τρομερή τύχη. Χρόνια κυνηγούσα κάτι τόσο μεγάλο. Και πάλι καλά που ήταν μπροστά οι κάμερες, άντε να σε πιστέψουν μετά. Τι θα είχα να δείχνω αύριο μεθαύριο στα παιδιά μου;

Τα οποία παιδιά μου είναι μωρά τώρα και έχουμε συμφωνήσει με τη γυναίκα μου μέχρι να δέσουν τα κόκκαλα καλά, να τα πιάσει γερά το ασβέστιο, να μην τα πολυσηκώνω αγκαλιά. Αυτό όμως είναι μία άλλη κουβέντα, ευχαρίστως να την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή που θα με αφήνει να τα πλησιάζω.

Και κάτι ακόμα πολύ βασικό. Εννοείται ότι με τιμάει που όλοι με περάσανε για αστυνομικό, και μακάρι να ήμουν, αλλά είμαι απλά ένας ακόμη σύμβουλος του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Ένας ακόμη σύμβουλος πολύ προσεκτικά επιλεμένος για μία τόσο σοβαρή δουλειά όσο είναι το να ζω απ’ τα λεφτά σας.

Αλλά αστυνομικός; Όχι. Ίσως να μπέρδεψαν τον κόσμο οι μεθοδικές και εκλεπτυσμένες κινήσεις με τις οποίες άγγιξα ένα τόσο σπουδαίο έργο τέχνης, αλλά και τα αντανακλαστικά μου, πώς βούτηξα να το πιάσω μόλις έπεσε, σαν τον σταυρό στα Θεοφάνεια.

Γιατί αυτό είναι για μένα η τέχνη: θρησκεία. Όπως και το ποδόσφαιρο. Την προηγούμενη μέρα τον τρέλανα στα ποδαράκια τον πίνακα. Παίξαμε και κορόιδο με κάτι συναδέλφους, τίποτα δεν έπαθε.

Μόνο ένας αυθεντικός Πικάσο δεν θα πάθαινε ζημιά μετά από όλα αυτά.

Και τώρα αναλαμβάνω μία νέα αποστολή. Να παρουσιάσω τον Παππά στους δημοσιογράφους.

Φαίνεται περίεργο αλλά εδώ η εντολή που έχω είναι να μην μου πέσει με τίποτα.

«Και τότε τι με θέλετε εμένα» τους ρώτησα. «Να εκμεταλλευτούμε το μομέντουμ», μού είπαν. «Το γκελ που κάνεις στον κόσμο».

Τους παρακάλεσα να μου πέσει έστω για λίγο, ένα σπρωξιματάκι, ίσα ίσα να βρει λίγο η μούρη έδαφος, όχι πολλά πράγματα.

Τους θύμισα περιστατικά με διαδηλωτές, πόσο εύκολα μας έπεφταν επί μέρες στα κρατητήρια. Για φοιτητές που τους έπεφταν πράγματα μέσα στις τσάντες, αλλά και για φοιτητές που τους έπεφταν ολόκληρες τσάντες πάνω στις πλάτες τους.

Έχουμε χτίσει κάτι τόσο όμορφο, γιατί να το καταστρέψουμε τώρα;

«Με τον Παππά τα πράγματα είναι διαφορετικά», μου είπαν.

Δεν ξέρω γιατί. Αν δεν ήμουν τόσα χρόνια μέσα στα πράγματα θα έλεγα ότι γενικά η αστυνομία επιφυλάσσει διαφορετική αντιμετώπιση στους Χρυσαυγίτες. Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβαίνει, έτσι δεν είναι; ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;

Έτσι είναι.

Πάω να ετοιμαστώ. Όλο και σε κάποιο GIF θα κυκλοφορώ το απόγευμα, δεν μπορώ να βγαίνω σαν λέτσος.