ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΟΡΕΑΣ: ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Από την Μποτσουάνα και την Αγκόλα, να το δεχτώ, είμαστε χιλιόμετρα πιο κάτω στην ελευθερία του Τύπου. Αλλά από την Ελλάδα; Γελάει το σύμπαν.

Και δεν θέλω να είμαι ρατσιστής με τους Έλληνες, αν και έχω κάθε λόγο. Το θέμα εδώ είναι άλλο: ποιος τις βγάζει αυτές τις λίστες;

Ποιοι είναι οι “Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα”, πού έχουν τα γραφεία τους, σε ποιον όροφο, σε τι συντεταγμένες και πόση ώρα θέλει ένας βαλλιστικός πύραυλος για να τα φτάσει;

Νομίζω ότι έχουμε δικαίωμα να γνωρίζουμε. Εκτός κι αν η δημοκρατία σας λειτουργεί α λα καρτ. Αν είναι έτσι να μας το πείτε.

Αυτά που λέω για την Ελλάδα, δεν τα βγάζω απ’ την κοιλιά μου, άντε έτσι μου κατέβηκε κάτι και το λέω. Έχω δουλέψει στην Αθήνα ένα χρόνο μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής για τον πλουραλισμό και την εγκυρότητα στην ενημέρωση. Όλο κάτι τέτοια κάνουμε, πολύ γέλιο.

Είχαμε έρθει πέντε δημοσιογράφοι απ’ τη Βόρεια Κορέα και είχατε στείλει κι εσείς πέντε δικούς σας. Η ανταλλαγή τεχνογνωσίας μεταξύ μας αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από πολύτιμη.

Τα κείμενα που μου σβήσανε εδώ, τα ρεπορτάζ που μου απαγόρευσαν να κάνω, ο τρόπος που μου έμαθαν να σέρνομαι για όποιον είχε λίγη εξουσία παραπάνω, τα σάλια που άφηνα πίσω μου, όλα ήταν πολύ μεγάλο σχολείο.

Και όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους πέντε από μας. Σκεφτείτε ότι από τη μέρα που επιστρέψαμε μέχρι σήμερα, μόνο ένας από μας εκτελέστηκε και για άσχετο λόγο με τη δουλειά. Ένα ταπεράκι άνοιξε στο γραφείο, μύριζε λίγο παραπάνω το κοτοσνίτσελ, κάποιοι ενοχλήθηκαν, ντάξει, συμβαίνουν αυτά. Της δουλειάς είναι.

Από τότε όμως έχουμε προχωρήσει πολύ, έχουν βελτιωθεί τα πράγματα. Με τι κριτήρια είναι πιο πάνω στη λίστα η χώρα που πεθαίνει δημοσιογράφος και του βρίσκουν 65 σπίτια -λέω ένα νούμερο στην τύχη τώρα, όπως και το παράδειγμα στην τύχη είναι, δεν εννοώ κάποιον.

Λοιπόν, σηκώνουμε το γάντι, τα λέμε του χρόνου τέτοια μέρα. Μπλέξατε, ε.

Το κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας