ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ: ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΚΑΙ INSTAGRAM
Η μεγαλύτερη συγγραφέας της γενιάς της εξηγεί γιατί είναι καλύτερα να πάρεις στην παραλία Κούντερα παρά τον “Λύκο της Μοναξιάς”.
Δεν έχω χειρότερο απ’ το να βλέπω την κάθε βλαχούτσα να διαβάζει τα βιβλίο μου στην παραλία. Έργα βαριά, που έσταξα αίμα απ’ την καρδιά μου για να τα γράψω, να τα βλέπω ανάμεσα σε αντηλιακά και φουσκωτούς κροκόδειλους.
Αυτά τα βιβλία θέλουν συγκέντρωση. Θα παίρνατε ποτέ έναν Κούντερα στην παραλία; Όχι, βέβαια.
Δεν γράφω εγώ εκατό σελίδες σε μισή ώρα για να τις ξεπετάτε μετά εσείς μπαμ μπαμ. Θα σέβεστε τον κόπο μου.
Προχθές είδα μία γυναίκα πάνω στο λαδωμένο αμμοχάλικο να διαβάζει το “Κελάρι της Ντροπής”. Την πλησίασα, της άρπαξα το βιβλίο από τα χέρια και πριν προλάβει να πει κάτι, άρχισα να το μασάω με μανία!
Όσο η άγνωστη γυναίκα με κοιτούσε με κατάπληξη, ένας καυτός ναυαγοσώστης άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου, κάνοντας το πιο ερωτικό κατοστάρι του Αυγούστου.
“Τι κάνετε, κυρία Δημουλίδου” μου είπε ο ξανθός μαυρισμένος θεός, με την καυτή αλμύρα του κορμιού του να στέλνει δονήσεις σε κάθε υπέροχα διαμορφωμένο κύτταρό μου. Όταν κατάλαβε ότι έτρωγα, έφυγε, λεγοντάς μου όμως να περιμένω τουλάχιστον τρεις ώρες πριν βουτήξω.
Τότε μόνο συνειδητοποίησε και η βλαχούτσα της ξαπλώστρας ποια είμαι και πριν προλάβει να ψελίσει οτιδήποτε, έφτυσα τις σελίδες και της είπα: “δεν θέλω τη συγγνώμη σου, δεν έχει καμία αξία για μένα, το καταλαβαίνεις; Θέλω μόνο την επόμενη φορά που θα διαβάζεις έναν μεγάλο συγγραφέα -δεν έχει σημασία ποιον, δεν αφορά μόνο εμένα αυτό- να είσαι στο σπίτι σου, με ανοιχτό το Google για να ψάχνεις ταυτόχρονα και όλες τις άγνωστες έννοιες, μπας και καταλάβεις και τίποτα. Ζώον”.
Στον γυρισμό σκεφτόμουν ότι τη Δημουλίδου δεν τη διαβάζεις, τη μελετάς. Ίσως γράψω κι ένα σχετικό βιβλίο 500 σελίδων αύριο το απόγευμα, έχω κανά δυο ώρες κενό.
