ΕΙΔΑΜΕ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ- ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Δεν είμαι φαν των μιούζικαλ. Όσες φορές έχω δει είτε ελληνικές είτε ξένες φιλοξενούμενες παραγωγές έχω βαρεθεί αφόρητα είτε από τις κλισέ αναπαραγωγές των ίδιων και των ίδιων ιστοριών, είτε από τις μακρόσυρτες σκηνές τους, είτε από τη μετριότητα του τελικού αποτελέσματος.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, σε ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις μιας δημοσιογραφικής αποστολής στη Νέα Υόρκη, επέλεξα να δω ένα βραβευμένο με 10 Tony (!) μιούζικαλ – ανάμεσά τους και αυτό του καλύτερου μιούζικαλ- στο θρυλικό Broadway.

Ο λόγος για το Moulin Rouge που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Alex Timbers στο Al Hirschfeld Theater, μία παράσταση που ξεκίνησε λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού και που μέχρι σήμερα σημειώνει απανωτά sold out. Ήθελα να αποκτήσω μία ολοκληρωμένη άποψη για το είδος αυτό του μουσικού θεάτρου και να δώσω μία απάντηση για το τι μιούζικαλ βλέπουμε τελικά στην Ελλάδα. Δηλαδή, “φταίει” το είδος ή ο τρόπος παρουσίασής του στη χώρα μας;

Το τελευταίο αυτό ερώτημα μετατράπηκε σε ρητορικό, από το πρώτο τέταρτο της παράστασης. Δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως επί δυόμισι ώρες απόλαυσα ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα γεμάτο πυροτεχνήματα, κονφετί και απίθανες διασκευές ποπ επιτυχιών των τελευταίων δεκαετιών. Ένα υπερθέαμα που δε σε άφηνε δευτερόλεπτο να βαρεθείς, να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή και σε έκανε να νιώθεις πως βλέπεις κάτι απόλυτα σύγχρονο και μοντέρνο.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή

Από νωρίς, οι ουρές έξω από το θέατρο ήταν τεράστιες και υπομονετικά το κοινό περίμενε να ανοίξουν οι πόρτες. Από την είσοδό μας κιόλας στους διαδρόμους του θεάτρου, διαπιστώσαμε πως ολόκληρο το Al Hirschfeld Theater “χτυπούσε” στους ρυθμούς της παράστασης. Η αίθουσά του είχε μετατραπεί σ’ ένα κατακόκκινο παρισινό καμπαρέ με ένα βαθυκόκκινο φωτισμό να μας υποβάλλει σε μία αισθησιακή ατμόσφαιρα. Δεξιά της σκηνής ένας τεράστιος επιβλητικός ελέφαντας “κοιτούσε το κοινό”, αριστερά δέσποζε ένας τεράστιος ανεμόμυλος, ενώ τεράστια χρυσά γράμματα σχημάτιζαν στο κέντρο ένα πανέμορφο Moulin Rouge.

Η παράσταση ξεκίνησε με το πρωτοερμηνευμένο από την Πάτι Λαμπέλ “Lady Marmalade” (το έχουμε συνηθίσει από την Christina Aguilera) κι ακολούθησαν κι άλλα πολλά τραγούδια, πολλά από τα εμβληματικά της ταινίας, καθώς και άλλα πολύ πιο σύγχρονα των Lady Gaga, Adele, Katy Perry, Sia, Rihanna, Beyoncé κ.ά. Συνολικά, 70 τραγούδια παρουσιάζονται στο μιούζικαλ, μερικά σε πλήρη μορφή κι άλλα -τα περισσότερα- σε αποσπάσματα.

Έτσι κάπως με τρόπο μαγικό, το κλασικό “Diamonds Are Forever” της Κάρεν Ολίβο αναμειγνύεται με το “Single Ladies” της Beyonce, το “Seven Nation Army” των The White Stripes με το “Toxic” της Britney Spears, το “Roxanne” των Police με το το “Firework” της Katy Perry και το “What’s Love Got to Do With It;” της Tina Turner με το “Bad Romance” της Lady Gaga.

Όσο δύσκολο και να φάνταζε στην αρχή το στοίχημα της θεατρικής μεταφοράς του εμβληματικού κινηματογραφικού μιούζικαλ του Baz Luhrmann -όπου πρωταγωνιστούσαν η Nicole Kidman και ο Ewan McGregor- η παραγωγή αυτή απέδειξε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Ουσιαστικά, το μιούζικαλ αυτό μέσω της ρομαντικής ερωτικής ιστορίας ενός νεαρού ποιητή του 19ου αιώνα, του Κρίστιαν με μια σταρ του διάσημου καμπαρέ Μουλέν Ρουζ, τη Σατίν, μας ταξίδεψε μουσικά μέσα στις τελευταίες δεκαετίες της ποπ μουσικής και μας έκανε να αισθανθούμε πως είμαστε συμμέτοχοι ενός μεγάλου πάρτι που το διαπερνά μια υπέροχη άγρια ενέργεια.

Ακόμη κι αν δεν είστε οπαδός των μιούζικαλ, τότε οι άψογα ενορχηστρωμένες και χορογραφημένες παραγωγές σαν και αυτή μπορεί να σας πείσουν να το ξανασκεφτείτε.

Πώς όλη αυτή η “μαγεία” εξανεμίζεται στην Ελλάδα;

Καταρχάς στις ελληνικές παραγωγές δεν υπάρχουν ηθοποιοί κατάλληλοι να τις υποστηρίξουν. Μπορεί οι 3-4 βασικοί πρωταγωνιστές να είναι πολύ καλοί σε ερμηνευτικό και κινησιολογικό επίπεδο, οι υπόλοιποι ωστόσο υστερούν σημαντικά είτε στο ένα είτε στο άλλο. Στο Moulin Rouge δεν υπήρχε πουθενά και σε κανέναν κάποια αδυναμία. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εντυπωσιακά καλοί σε όλα τα επίπεδα.

Επίσης, ούτε στις ελληνικές ούτε στις ξένες περιοδεύουσες παραγωγές βλέπουμε όλο αυτό το σκηνικό υπερθέαμα από άκρη σε άκρη του θεάτρου, τις περιστρεφόμενες σκηνές, τα διαρκώς εναλλασσόμενα πλούσια σκηνικά και τα κάθε είδους εφέ και μάλιστα τόσο καλά συνδυασμένα και εναρμονισμένα. Άλλωστε στα μιούζικαλ αυτού του επιπέδου γίνονται τεράστιες χρηματικές επενδύσεις που προσβλέπουν σε εισπράξεις εκατομμυρίων δολαρίων. Σημειώστε πως το εν λόγω μιοιύζικαλ ξεκίνησε λίγο πριν την πανδημία, τον Ιούλιο του 2019, σημείωσε την περασμένη εβδομάδα εισπράξεις $1,374,577.70 και μέχρι στιγμής οι εισπράξεις του είναι μεγαλύτερες από $181,000,000!

Τέλος, απουσιάζει η διαχρονικότητα από τις αναβιώσεις των κλασικών μιούζικαλ και συνήθως βλέπουμε κλισέ επαναλήψεις τους. Αυτό δεν ισχύει στο “Moulin Rouge”. Το μιούζικαλ του Λούρμαν, παρόλο που λαμβάνει χώρα στο Παρίσι το 1899, χρησιμοποιεί σαν μουσικό του χαλί και ως γλώσσα διαλόγων περίπου 70 τραγούδια, τα περισσότερα από αυτά επιτυχίες των τελευταίων δεκαετιών. Και επειδή η πλειοψηφία τους αφορά τις έντονες χαρές και λύπες του έρωτα, δε γίνεται να μην ταυτιστείς μαζί τους και να μην έχουν αποτελέσει τη μουσική υπόκρουση μιας δικής σου ρομαντικής ιστορίας.

Συμπέρασμα

Το μιούζικαλ αποτελεί ένα ξεχωριστό είδος θεάτρου, απαιτεί ερμηνευτές άρτια εξασκημένους στην υποκριτική και στον χορό και συντελεστές να μπορούν να φέρουν στο σήμερα τις ιστορίες του, ώστε να αγγίξουν τις ψυχές των θεατών. Στην Ελλάδα μιούζικαλ τύπου Broadway, δυστυχώς δεν έχουμε δει. Αν είχαμε δει, σίγουρα θα το θυμόμασταν γιατί θα είχε αφήσει ιστορία και θα παιζόταν για πολλές πολλές σεζόν και οι εισπράξεις του θα ήταν μονίμως στα ύψη.