ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ

Κρύο, ψιλόβροχο, ένα παλιό εργοστάσιο και οι Στέρεο Νόβα… Δεν είναι πλάνο κινηματογραφικής ταινίας, ντοκιμαντέρ ή μουσικό βιντεοκλίπ. Συνέβη το βράδυ του Σαββάτου (4/2) στην Ελευσίνα, στο πλαίσιο της Τελετής Έναρξης της “2023 Ελευσίς”, του θεσμού της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Η live επανένωση του Κωνσταντίνου Βήτα και του Μιχάλη Δέλτα μετά από χρόνια, ειδικά για την περίσταση στην Ελευσίνα, ήταν όντως μία “στιγμή που θα θυμόμαστε για πάντα”, όπως έγραψαν στο Facebook οι διοργανωτές: “ο καθένας θα τη θυμάται πλάθοντας τον δικό του “μύθο”.

Αφού το βλέμμα μας αφέθηκε να φαντασιωθεί ό,τι επιθυμούσε πάνω στο θαλάσσιο πλάσμα, που αναδύθηκε από το βυθό του κόλπου της Ελευσίνας, στην εκδήλωση “Μυστήρια Μετάβασης” υπό τους ρέκβιεμ ήχους του Άγγελου Τριανταφύλλου, ξεκινήσαμε για τον απώτερο στόχο της βραδιάς. Τους Στέρεο Νόβα. Η τελευταία φορά που τους είδαμε live στο Nostos το 2018 ήταν καλοκαιρινά χαοτική, με πολλές ξάπλες στο γρασίδι του ΚΠΙΣΝ – αλλά τώρα η φάση ήταν διαφορετική.

Στον δρόμο για το παλιό εργοστάσιο ΙΡΙΣ – Δείγμα μεσοπολεμικής βιομηχανικής αρχιτεκτονικής

Με το κρύο να δυναμώνει και μερικές ψιχάλες να απειλούν τη συνέχεια της βραδιάς, ξεκινήσαμε για το πρώην Εργοστάσιο ΙΡΙΣ, το οποίο (ξανα)άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του προκειμένου να φιλοξενήσει την πολυαναμενόμενη επανένωση των Στέρεο Νόβα.

Τελικά πιο πολύ και από το θαλάσσιο πλάσμα που αναδύθηκε από τα νερά του λιμανιού μάς εντυπωσίασαν τα δρώμενα παντός είδους που συναντήσαμε κατά μήκος της οδού Κανελλοπούλου. Στο παράκτιο μέτωπο μέχρι να φτάσουμε στο ΙΡΙΣ, σε ταράτσες, αυλές, ταβέρνες, μπαλκόνια, παράθυρα και δώματα είδαμε πειραματικά project, οπερατικά ιντερλούδια, σύγχρονες χορογραφίες, ηχητικές εγκαταστάσεις και ρεσιτάλ ποντιακής λύρας.

Ψηφιδωτό εικόνων και ήχων συνόδευσαν τα βήματά μας μέχρι να φτάσουμε στην μεγάλη ουρά που σχηματίστηκε για την είσοδο στο εργοστάσιο.

Η συναυλία τελικά δεν έγινε σε κλειστό χώρο -όπως ίσως λανθασμένα είχαμε καταλάβει- αλλά στο προαύλιο. Δύσκολα από άποψη κρύου και βροχής, ιδανικά όμως από άποψη σκηνικού, αφού στο φόντο υψωνόταν το εμβληματικό φουγάρο του ΙΡΙΣ, φωταγωγημένο από την Ελευθερία Ντεκώ ειδικά για την περίσταση (θυμίζουμε ότι έχει κερδίσει Emmy για τη δουλειά της στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004, και θεωρείται ειδήμων του θεατρικού φωτισμού).

Ορισμένες από τις εγκαταστάσεις του συγκροτήματος ΙΡΙΣ δε – όπως διαβάσαμε ψάχνοντας πληροφορίες για το παλιό εργοστάσιο χρωμάτων – εξακολουθούν να κατατάσσονται στα ωραιότερα δείγματα της μεσοπολεμικής βιομηχανικής αρχιτεκτονικής της χώρας. Είχαν θεωρεί μάλιστα πρωτοποριακά για την εποχή τους καθώς είχαν κατασκευαστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από οπλισμένο σκυρόδεμα. Ο χώρος έως και το 2005 φιλοξενούσε εκθέσεις τέχνης και θεατρικές παραστάσεις και είχε ενταχθεί στη λειτουργία της πόλης. Εκτοτε όμως παρέμενε κλειστός… μέχρι σήμερα.

Στέρεο Νόβα – Πίσω από δύο τσιμεντόλιθους

Λίγο μετά τις 21:30 οι Στέρεο Νόβα ανέβηκαν στη σκηνή, μόνο που αντί για τα… κεφάλια του γνωστού δίδυμου της ηλεκτρονικής μουσικής είδαμε δύο τσιμεντόλιθους. Η αλήθεια είναι ότι ο Κωνσταντίνος Βήτα είχε προοικονομήσει την “έκπληξη” αυτή στο προφίλ του στο Instagram, όπου νωρίτερα είχε ποστάρει μία φωτογραφία με τσιμεντόλιθους – αλλά πού να φανταστούμε ότι θα είχαν τέτοια χρήση στη συναυλία.

Ο συμβολισμός του τσιμεντόλιθου, που είναι βασικό δομικό υλικό, και κυρίως στην Ελευσίνα της εργατιάς που βρισκόμαστε, είναι απλός και εύκολα κατανοητός. Αυθόρμητα μερικά άτομα ψιθύρισαν “Daft Punk”, αλλά κανένας δεν ασχολήθηκε περαιτέρω, γιατί η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε στο δευτερόλεπτο με τα ηχοτοπία των Στέρεο Νόβα, που μας έστειλαν μία βόλτα στο παρελθόν. Το δίδυμο έπαιξε με μεγάλη όρεξη, αν και σίγουρα η δυσκολία με το “κουτί” (ειδική κατασκευή Δήμητρας Καίσαρη) στο κεφάλι θα ήταν πρωτόγνωρη.

“Και κάπως έτσι τελειώνει η ιστορία ενός ανθρώπου που ζητούσε αγάπη στο τέλος του δρόμου. Και κάπως έτσι περπατάει ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, γελώντας ή κλαίγοντας σ’ ένα κόσμο μεγάλο” τραγούδησε σαν να μην πέρασε μια μέρα ο Κωνσταντίνος Βήτα για έναν “κόσμο μεγάλο”.

Για να συνεχίσουμε με τα: “Ταξίδι στη γη”, “Το Μάθημα”, “Το ταξίδι της φάλαινας”, “Μοτοκούζι”, “Νέα Ζωή 705”, “Θηβών”, “Μόμπιλ” καλ. Στη “Νέα Μόδα” ξεκίνησε να βρέχει δίνοντας άλλο νόημα στον στίχο: “Αν φτιάχναμε μια γέφυρα γι’ αυτά που μας χωρίζουν δε θα ήταν ανεξήγητο το νόημα της ζωής. Μα όλα είναι ένα ζήτημα μιας διαφοράς ανάμεσα και το μικρό μας όνειρο κυλάει στη βροχή”.

Χορεύοντας πάνω στο χαλίκι λατρέψαμε την ώρα και τη στιγμή που ακούσαμε το “Μικρό Αγόρι”, ένα χαρακτηριστικό τραγούδι της εφηβείας μας που πάντα θα μας ακολουθεί. Ίσως γιατί είναι ακόμα επίκαιρο. “Ένας τρόπος να μεγαλώνουν οι πόλεις, οι ταξικές διαφορές, ο ρατσισμός και οι φόροι. Χωρίς να το ξέρουμε είμαστε δεμένοι, σ’ ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει […] Όμως αυτός είναι ο καιρός μου, τώρα ξέρω τι θέλω … τη δύναμη για να παλεύω”.

Συμπέρασμα

Ένα σφιχτοδεμένο σόου των Στέρεο Νόβα, με τους… τσιμεντόλιθους να μην έχουν μετά από λίγη ώρα και τόση σημασία, οπτικά τουλάχιστον. Βέβαια αποτέλεσαν πεδίο αντιπαράθεσης στις παρέες μετά το τέλος της συναυλίας με κάποιους να ισχυρίζονται ότι ήταν περιττός αυτός ο… συμβολισμός.

Πάντως, η industrial αισθητική “σήκωσε ψηλά” την όλη εμπειρία. Το θεατράλε φωταγωγημένο σκηνικό ήταν ιδανικό (αν και δεν ξέρουμε τι θα γινόταν στην περίπτωση δυνατής βροχής) και η διάρκεια του performance ικανοποιητική.

Ευτυχώς στο φινάλε, έγινε αυτό που κρυφο-ευχόμασταν όλοι. Έφυγαν και ξαναγύρισαν, κανονικοί άνθρωποι, για να παίξουν encore ένα ηλεκτρικό “αντίο” και να μας ευχαριστήσουν για αυτή την έντονη εμπειρία στην… Ελευσίνα μια φορά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις