ΕΙΔΑΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ C. FOR CIRCUS- ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ Ο ΘΕὸΣ ΦΥΤΕΥΣΕ ΤΟΝ ΠΑΡάΔΕΙΣΟ, ΞΕΦΥΤΡΩΣΕ Η ΚΟΛΑΣΗ

Για πρώτη φορά στα δεκαπέντε χρόνια της συμπόρευσής τους, οι C. for Circus (παρέα με νέους και παλαιότερους συνεργάτες), καταπιάνονται με ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο, γραμμένο από τη Βαλέρια Δημητριάδου. Ο τίτλος του νεόκοπου αυτού έργου είναι εμπνευσμένος από το 2,8 κεφάλαιο της Γένεσις της Παλαιάς Διαθήκης «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον».

Μόνο που στο έργο αυτό, ο παράδεισος αυτός δεν είναι ο παράδεισος με τη βιβλική έννοια που έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Είναι ένας παράδεισος “φυτευτός” από τους ανθρώπους στο κέντρο μίας μεγαλούπολης. Με τοίχους βρώμικους και λεκιασμένους να αναδίδουν μυρωδιά σπέρματος και με νεαρές γυναίκες να βρίσκονται εκεί φυλακισμένες υποκύπτοντας στις αρρωστημένες ορέξεις ανδρών που ζητούν πρόσκαιρη ηδονή στα σώματά τους.

Ένας παράδεισος ίδιος με… κόλαση

Το έργο πραγματεύεται μία από τις ισχυρότερες μορφές έμφυλης βίας, το sex trafficking και αναλύει το πώς αθώα κορίτσια μπορούν να πέσουν θύματα επιτηδείων. Ανθρώπων που τις επιλέγουν προσεκτικά και τις ρίχνουν στα δίχτυα τους τάζοντάς τους τον ουρανό και τη γη.

Κεντρική ηρωίδα, μια νεαρή όμορφη κοπέλα, η Χλόη, που ερωτεύτηκε και εμπιστεύτηκε τον Πήτερ, έναν εγκληματία με πρόσωπο αγγελικό, καθώς την παρέσυρε στα σκοτεινά κυκλώματα της μαστροπείας και την παρέδωσε στους υπευθύνους του “Ξενοδοχείου ο Παράδεισος“. Η Χλόη δεν επιλέχθηκε τυχαία από τον Πήτερ. Τηρούσε όλες τις προδιαγραφές του θύματος, όπως και όλες οι υπόλοιπες κοπέλες – θύματα αυτού του επίγειου κολαστηρίου.

Η Βαλέρια Δημητριάδου πήρε το ρίσκο και έγραψε ένα έργο στοχεύοντας σε ένα από τα πιο νευραλγικά κοινωνικά προβλήματα: στο sex trafficking. Έγραψε έτσι, ένα έργο γραμμικό, με κλιμακούμενη ένταση, εξιστορώντας από την αρχή μέχρι το τέλος την ιστορία της Χλόης, μίας κοπέλας που έπεσε θύμα του βρώμικου αυτού κυκλώματος. Η γραφή της είναι όμορφα ρεαλιστική, αν και σε πολλά σημεία παρασύρεται από τη γραμμικότητά της και πνίγεται μέσα σε μία περιττή κλισέ επεξηγηματικότητα. Δεν είναι λίγα τα σημεία που νιώθουμε πως παρακολουθούμε θέατρο που μοιάζει με τηλεοπτική ταινία μυστηρίου, ή που αισθανόμαστε πως κάποια περιστατικά τα έχουμε ακούσει ή και ξαναδεί στον κινηματογράφο. Λογικό, πρόκειται για την πρώτη συγγραφική απόπειρα της Δημητριάδου. Ίσως, ωστόσο, μία επιπλέον δραματουργική επίβλεψη είχε “κόψει” τα περιττά σημεία και είχε δώσει άλλη συμβολικότητα στο τελικό αποτέλεσμα.

Παρόλες τις εγγενείς αδυναμίες της δραματουργίας, η σκηνοθεσία – που επίσης έκανε η Βαλέρια Δημητριάδου- “διασώζει” τα πράγματα. Η παράσταση έχει μία ξεχωριστή ενέργεια και έναν ρυθμό που κρατά το βλέμμα σου καρφωμένο για μιάμισι ώρα πάνω στη σκηνή με έξυπνες σκηνοθετικές ιδέες. Η σκηνοθέτιδα είναι φανερό πως γνωρίζει τα όρια και τις δυνατότητες των ηθοποιών της ομάδας των C. for Circus και ξέρει ακριβώς πως να δουλέψει μαζί τους στη σκηνή. Έτσι, οι έντεκα ηθοποιοί – ακόμη και αυτοί που δεν είναι σταθερά μέλη της ομάδας- λειτουργούν σαν ένα σώμα και δίνουν την εντύπωση πως ο ένας να αποτελεί προέκταση του άλλου. Μετεωρίζονται γύρω από την κεντρική ηρωίδα και καταθέτουν ο καθένας από τη σκοπιά του το δικό του κομμάτι, συνθέτοντας σταδιακά το παζλ της σκοτεινής ιστορίας που δυστυχώς δεν μπορεί να έχει happy end.

Η ορθογώνια γιγαντοοθόνη στο κέντρο της σκηνής δίνει ένα επιπλέον ζωηρό στίγμα και δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις Η χρήση της ήταν απόλυτα ισορροπημένη, ενώ καθοριστική στάθηκε η επιλογή της μουσικής -που και πάλι επιμελήθηκε η συγγραφέας και σκηνοθέτις- των τραγουδιών, αλλά και του τρόπου παρουσίασής τους στο ορθογώνιο κουβούκλιο στο πίσω μέρος της σκηνής.

Στιβαρή με πολύ καλές στιγμές, η δουλειά της Ειρήνης Μακρή – ενεργού μέλους της ομάδας – στο κινησιολογικό επίπεδο, καθώς κατάφερε κάτι πολύ δύσκολο: να “ντύσει” τις άκρατα ρεαλιστικές στιγμές με μία ατμόσφαιρα πιο ποιητικά εφιαλτική.

Οι ερμηνείες και το συμπέρασμα

Όλοι οι ηθοποιοί (Αθηνά Αλεξοπούλου, Βαγγέλης Αμπατζής, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Κάππας, Μαρία Κατσανδρή, Χρύσα Κοτταράκου, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Μαρία Προϊστάκη, Αθηνά Σακαλή, Θανάσης Χαλκιάς, Σπύρος Χατζηαγγελάκης) έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό με προεξάρχοντες την Αθηνά Σάκαλη να ισορροπεί με άνεση στον δύσκολο ρόλο της Χλόης, τον Νικόλα Παπαδομιχελάκη που έδωσε μία εκπληκτική ερμηνεία ως ντροπαλός σωτήρας του θύματος, τον Βαγγέλη Αμπατζή να είναι εξαιρετικός στον ρόλο του αυτιστικού αδελφού της Χλόης, αλλά και τη Μαρία Προϊστάκη που μας χάρισε πολύ πειστική ερμηνεία στον ρόλο της έτερης πόρνης του “Παραδείσου”.

Συμπέρασμα; Ένα ενδιαφέρον νεοελληνικό έργο που – επιτέλους- ασχολείται με το θέμα του trafficking ταράζοντας λίγο τα λιμνάζοντα κοινωνικά ύδατα και μία παράσταση που συντηρεί το ενδιαφέρον και απευθύνεται στο ευρύ κοινό.

Σύγχρονο Θέατρο, έως 31/5