ΕΙΔΑΜΕ ΤΙΣ ΤΡΩΑΔΕΣ ΤΗΣ VIOLET LOUISE ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΓΛΑΪΑ ΠΑΠΠΑ

Στο Γκάζι, στο στενό της Ιάκχου, στο Θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, τα Δευτερότριτα λαμβάνει χώρα ένας συγκλονιστικός θρήνος, αυτός των Τρωάδων. Εκεί, η Violet Louise σκηνοθετεί με τον δικό της ιδιοσυγκρασιακό τρόπο το εμβληματικό έργο του Ευριπίδη με την Αγλαΐα Παππά στον ρόλο της Εκάβης.

Απόφαση ρίσκο η αναμέτρηση αυτή με την αρχαία τραγωδία, καθώς η Violet Louise στις παραστάσεις της κάνει ευρεία χρήση της τεχνολογίας και των πολυμέσων και συνθέτει ένα δικό της ιδιόμορφο οπτικοηχητικό τοπίο. Ήταν δεδομένο, λοιπόν, πως δε θα επρόκειτο για ένα κλασικό ανέβασμα των Τρωάδων, αλλά για μία σύγχρονη διασκευή του ποιητικού κειμένου του Ευριπίδη και μάλιστα σε κλειστό χώρο.

Με τις Τρωάδες, ο πάντα δηκτικός και αντιπολεμικός Ευριπίδης επιχειρεί να καταδείξει τη θηριωδία του πολέμου μέσα από τον Τρωικό πόλεμο, που αποτελεί μέχρι τις μέρες μας σύμβολο όλων των πολέμων. Τον χειμώνα της ίδιας χρονιάς, πριν από την παρουσίαση της τραγωδίας, οι Αθηναίοι είχαν πολιορκήσει τη Μήλο, που αρνήθηκε να προσχωρήσει στην Αθηναϊκή συμμαχία, και αφού κατέλαβαν το νησί, σκότωσαν τους άντρες από δεκαπέντε ετών και άνω και υποδούλωσαν τον γυναικείο πληθυσμό της.

Η Εκάβη, η Κασσάνδρα, η Ανδρομάχη, η Πολυξένη, ο μικρός Αστυάνακτας είτε δολοφονούνται, είτε διαμοιράζονται ως λάφυρα στα χέρια των Ελλήνων νικητών. Στις Τρωάδες δε γινόμαστε μάρτυρες ηρωικών ή αποτρόπαιων σκηνών μάχης. Ακούμε τον θρήνο των γυναικών της Τροίας που, αδύναμες και απροστάτευτες, βρίσκονται στο έλεος του κατακτητή τους. Είναι οι παράπλευρες απώλειες, οι μοναδικοί επιζώντες που θρηνούν στην έρημη πόλη της Τροίας που αφανίζεται μέσα στις φλόγες από τους κατακτητές. Σοφός λογιέται εκείνος που τον πόλεμο αποφεύγει, λέει η Κασσάνδρα στις Τρωάδες. Μία επίκληση που όπως διαφαίνεται δεν εισακούστηκε ποτέ και σε καμία επoχή.

Τρεις μόνο αφηγητές επί σκηνής

Προεξάρχουσα η μοναδική Αγλαΐα Παππά που μας χαρίζει μία συγκλονιστική Εκάβη. Η Violet Louise επωμίζεται τους ρόλους της Κασσάνδρας και της Ανδρομάχης, ενώ ο Γιάννης Κατσιμίχας είναι εξαιρετικός στον ρόλο του Ταλθύβιου. Μαζί τους συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία ο ήχος, η μουσική και η εικόνα. Λέξεις και αλγόριθμοι, ήχοι και προβολές σκιών στο πίσω μέρος της σκηνής, άνθρωποι και τεχνολογία συνθέτουν μια παράσταση που κινείται μεταξύ πολυμεσικής αφήγησης, θεάτρου και οπτικοακουστικής εγκατάστασης.

Και εκεί είναι που γίνεται κάτι μαγικό. Ο λόγος του Ευριπίδη όχι μόνο δε χάνεται μέσα στα σύγχρονα μέσα, αλλά ανυψώνεται και φτάνει στα αυτιά μας πολύ καθαρός, σχεδόν κρυστάλλινος, συγκλονιστικά ανθρώπινος και εκκωφαντικός.

Η παράσταση έχει σαν όχημα τη θρυλική μετάφραση του Μιχάλη Κακογιάννη, που βγαίνει από τα στόματα των ηθοποιών και συνομιλεί σε πρώτο χρόνο με το σήμερα σαν μία σύγχρονη σκοτεινή προφητεία για την εμπόλεμη περίοδο που διανύουμε μέχρι και σήμερα. Μόνο που ο πόλεμος τώρα, δε γίνεται σώμα με σώμα. Γίνεται με άλλους όρους, με όπλο τη διασπορά του φόβου και με διακύβευμα την οικειοθελή και άνευ όρων παράδοση της ατομικής μας ελευθερίας.

Συμπέρασμα

Ένας έξοχος διάλογος μιας κλασικής τραγωδίας με ένα σύγχρονο ηχοτοπίο και με το σήμερα, ένα σύμπαν μέσα στο οποίο βυθίζεσαι ακούγοντας πεντακάθαρα τον ευριπίδειο λόγο και μία συγκλονιστική Εκάβη από την Αγλαϊα Παππά.