ΕΙΔΑΜΕ ΤΟ “ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙ” ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΝΟΟ ΑΛΜΠΑΝΗ – ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ “ΔΙΑΦΥΓΗΣ” Σ΄ ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΕΛΙ

Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία τριών ομήρων της Χεζμποπλάχ στον Λίβανο στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, το έργο του Frank McGuinness «Κάποιος να με προσέχει» εστιάζει στις δοκιμασίες ενός Ιρλανδού, ενός Αμερικανού και ενός Βρετανού που έχουν απαχθεί και φυλακιστεί σ΄ένα σκοτεινό κελί στη Βηρυτό. Έγκλειστοι, με αλυσίδες στα πόδια, υπό το άγρυπνο βλέμμα των τρομοκρατών – απαγωγέων τους, οι τρεις άνδρες αγωνίζονται να επιβιώσουν και ταυτόχρονα να συμφιλιωθούν μεταξύ τους, ξεπερνώντας τις προσωπικές και εθνικιστικές τους διαφορές, αλλά και με τον εαυτό τους.

Η προσπάθειά τους ν’ αντέξουν τις κακουχίες, τον φόβο και την αγωνία του θανάτου, εκδηλώνεται με διάφορα «παιχνίδια» διαφυγής. Μέσα από συγκρούσεις και συναισθηματικές εξάρσεις, οι τρεις τους θα πιουν “φανταστικά” κοκτέιλ, θα τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους, θα αγαπήσουν ο ένας τον άλλο και θα δεθούν με δεσμά πολύ ισχυρότερα και από τις αλυσίδες που τους κρατούν. Βαθιά ανθρωποκεντρικό, το έργο αυτό φτάνει στον πυρήνα του ανθρώπου αναδεικνύοντας την αγάπη σε μοναδική σωτήρια δύναμη, αλλά και τη φαντασία σε μέσο διαφυγής.

Η σκηνοθέτιδα Αθανασία Καραγιανοπούλου ήθελε χρόνια να ανεβάσει στο θέατρο το συγκεκριμένο έργο. Μάλιστα όπως εξομολογείται σε σημείωμά της στο πολύ αξιόλογο πρόγραμμα της παράστασης “κατά καιρούς, σε άλλες παραστάσεις μου, έκλεβα από αυτό εικόνες, σχέσεις ή λέξεις”. Κάτι τη συγκίνησε βαθιά στην αληθινή ιστορία των τριών αυτών αντρών που, προκειμένου να γλυτώσουν από την παράνοια της παράλογης φυλάκισής τους, κάνουν ένα τρελό αυτοσχεδιαστικό πάρτυ και ταυτόχρονα καταρρίπτουν κάθε λογής στερεότυπα. Και σίγουρα κάτι συγκινεί και το κοινό, καθώς τα απανωτά sold out που σημείωσε η παράσταση στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη, απ’ όπου και ξεκίνησε, συνεχίζονται και στο Σύγχρονο Θέατρο.

Η σκηνοθετική ματιά

Η σκηνοθετική ματιά της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου είναι καθαρά γραμμική. Τοποθετεί τους ήρωές της στο αφαιρετικό λειτουργικό σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη που μοιάζει με σχεδία σωτηρίας – πρόκειται για μία τετράγωνη πλατφόρμα που έχει πάνω της τρία μονά στρώματα, αλυσίδες και τρία μπουκάλια νερού – και εμείς βλέπουμε σύντομες σκηνές από τις ζωές τους, ατμοσφαιρικά φωτισμένες από τον Λευτέρη Παυλόπουλο. Κάθε σκηνή κλείνει με ένα χαρακτηριστικό γνωστό τραγούδι, από το χαρακτηριστικό “Someone to Watch Over Me” της Ella Fitzgerald μέχρι το “The man who sold the world” του David Bowie στην εκτέλεση των Nirvana.

“Άφησέ με να σου δείξω ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου
και εγώ θα σ΄αφήσω να μου δείξεις ό,τι χειρότερο έχεις μέσα σου…
Μόνο έτσι δεν θα καταφέρουν να μας σπάσουν”

Οι ερμηνείες

Σε αυτό το μικρό και βρωμερό κελί οι τρεις ήρωες είναι αναγκασμένοι να ζήσουν για έξι σχεδόν χρόνια. Εκεί ο Έντουαρντ (Αντίνοος Αλμπάνης), ο Άνταμ (Πήτερ Ραντλ) και ο Μάικλ (Δημήτρης Μάριζας) παλεύουν τα κρατήσουν τα λογικά τους “καρφωμένοι” κυριολεκτικά – από τις αλυσίδες τους- στο πάτωμα. Περιγράφουν τις προσωπικές τους ιστορίες, δίνουν κουράγιο ο ένας στον άλλο, αλληλοπροστατεύονται, γίνονται την ίδια στιγμή παιδιά και μάνα και πατέρας, αγαπιούνται ουσιαστικά, περιδινίζονται με τη φαντασία τους σε ταξίδια μακρινά, νοσταλγούν τους δικούς τους. Και οι τρεις ηθοποιοί δίνουν ρεαλιστικές ερμηνείες που ισορροπούν στις διακυμάνσεις των ρόλων τους από το άκρατα τραγικό στοιχείο στο πιο κωμικό. Ο Αντίνοος Αλμπάνης κατάφερε με δεξιοτεχνία να χειριστεί τον εύθραυστο ψυχισμό του Ιρλανδού Έντουαρντ. Ο Πήτερ Ραντλ έδωσε μία πιο επιφανειακή ερμηνεία, αλλά κατάφερε να αναδείξει τις πτυχές του Αμερικανού ήρωά του, ενώ στο ίδιο επίπεδο κινήθηκε και ο Δημήτρης Μάριζας ως Άγγλος ακαδημαϊκός.

Ναι μεν, αλλά…

Η συχνή εναλλαγή των σκηνών (εννέα στο σύνολο) και τα μουσικά τους ιντερμέδια, αποδυναμώνουν σημαντικά την ιστορία στα 100 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, καθώς κάθε φορά αποφορτίζεται απότομα η ατμόσφαιρα και το κλίμα αλλάζει. Αν είχαν μειωθεί οι σκηνές του έργου, η θέαση θα ήταν σίγουρα πιο άνετη και πιο εμβυθιστική. Αχρειάστο τελείως και το γυμνό του Αντίνοου Αλμπάνη στην τελευταία καθοριστική σκηνή, καθώς “τράβηξε” ολίγον άστοχα το ενδιαφέρον του κοινού στερώντας του την τελική κορύφωση του δράματος.

Συμπέρασμα

Μία αξιόλογη στο σύνολό της παράσταση από την Αθανασία Καραγιαννοπούλου και ένα εξαιρετικά ανθρώπινο έργο -που περιγράφει προσεχτικά το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και πώς μπορείς να επιβιώσεις μέσα από μια αδιανόητα τραυματική ταλαιπωρία.