ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΠΑΥΛΙΔΗ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ-ΒΥΘΙΣΤΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΝΕΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ

«”Ερχόμαστε απ’ τον ορίζοντα” θα μπορούσε να ήταν ο εναλλακτικός αυτού που κάνουμε» είχαν πει ο Παύλος Παυλίδης και ο Χρήστος Σαρρής στη συνέντευξη που παραχώρησαν στον Θεοδόση Μίχο και το The Magazine του NEWS 24/7, λίγες μέρες πριν από την παράσταση «Πέρα από τη θάλασσα» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Και είχαν δίκιο. Ο Παύλος Παυλίδης ήρθε από τον ορίζοντα του μέλλοντος, συνάντησε το σπουδαίο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου στο παρελθόν, και δημιούργησε ένα εντελώς καινούργιο μουσικό σύμπαν στο ταραγμένο μας παρόν.

Εν μέσω της θυελλώδους συζήτησης που είχε ανοίξει σχετικά με τον δίσκο και το κατά πόσο ήταν επιτυχημένη η διασκευή των τραγουδιών, με τις απόψεις να διίστανται και τις φωνές να κυμαίνονται από το «κράξιμο» μέχρι την «αποθέωση», αποφασίσαμε να δούμε και να ακούσουμε από κοντά το εγχείρημα του Παύλου Παυλίδη. Την live εκτέλεση των 16 τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου που διασκεύασε (στον δίσκο περιλαμβάνονται τα 12), σε μια σκηνοθετημένη παράσταση δια χειρός – και ματιάς – του Χρήστου Σαρρή, έχοντας μαζί του στη σκηνή μια 9μελή ομάδα μουσικών – ανάμεσά τους κι ένα κουαρτέτο εγχόρδων – και το Πολυφωνικό Σχήμα Διώνη.

Ο Παύλος Παυλίδης ανέλαβε έναν διπλό ρόλο που τον έφερε εις πέρας με μεγάλη επιτυχία: αφενός τραγούδησε για πρώτη φορά διασκευές και όχι δικά του τραγούδια, αφετέρου ήταν performer και όχι μόνο ερμηνευτής. Για όσους τον συνηθίσαμε να ανεβαίνει στη σκηνή και να ξεσηκώνει τα πλήθη ξεδιπλώνοντας την ροκ ιδιοσυγκρασία του, η «παρθενική» εικόνα στην έναρξη της παράστασης ήταν πρωτόγνωρη. Φορώντας μια φόρμα εργασίας, όπως και καλλιτέχνες που τον πλαισίωναν, ταπεινός και χαμηλόφωνος, ξεκίνησε με το ομώνυμο «Πέρα από τη Θάλασσα», έχοντας ένα λιτό σκηνικό στο οποίο ήταν διακριτό μόνο το μισό μέρος της σκηνής – από τη μέση και κάτω. Η μεγάλη φουτουριστική σωλήνα που απλωνόταν μπροστά του, ξεκίνησε σιγά σιγά να ανεβαίνει, αποκαλύπτοντας το υπόλοιπο μέρος της σκηνής, ενώ ο ίδιος άρχισε να «λύνεται» και να ξεδιπλώνεται.

Ακολούθησαν το «Κάτω στης Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι» και το «Όχι δεν πρέπει» σε ήρεμους τόνους, έχοντας ως «καμβά» στο πίσω μέρος της σκηνής το καταπληκτικό artwork του Στέφανου Ρόκου, ενώ λίγα λεπτά αργότερα έγινε το (πρώτο) μεγάλο «μπαμ». Η «Ρόζα η Ναζιάρα» έβαλε «φωτιά» στη σκηνή, με τον Παύλο Παυλίδη να δημιουργεί μία άκρως ηλεκτρική ατμόσφαιρα και τον ίδιο να επιδίδεται σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, η οποία περιελάμβανε ακόμη και ραπάρισμα στους στίχους που πρόσθεσε κατά τη διασκευή του τραγουδιού. Στο video wall στο βάθος της σκηνής, το οποίο αποτέλεσε τον βασικότερο άξονα της σκηνοθετικής προσέγγισης της παράστασης, αναβόσβηνε η «ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ», μια λέξη που αποτελεί ισχυρό σύνθημα της εποχής μας και των αγώνων για εξάλειψη του ρατσισμού – και όχι μόνο.

Η δεύτερη μεγάλη και πιο έντονη στιγμή της βραδιάς ήταν στα «Γκρεμισμένα σπίτια», ένα τραγούδι το οποίο τόσο ο Παύλος Παυλίδης με την ερμηνεία του όσο και ο Χρήστος Σαρρής με την σκηνοθετική μαεστρία του, έφεραν στο σήμερα. Στο video wall πέρασαν από μπροστά μας, μέσα από τη φιγούρα του αξεπέραστου δημιουργού Γιάννη Μαρκόπουλου, όλες οι σύγχρονες εικόνες βίας, πόνου και δυστυχίας που βιώνουμε σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Ο πόλεμος, τα φοβισμένα μάτια των παιδιών, οι ξεριζωμένοι, οι αγώνες για τα ανθρώπινα (και αυτονόητα) δικαιώματά μας, ο Ζακ Κωστόπουλος, τα θύματα των γυναικοκτονιών, η επανάσταση, η διεκδίκηση της ίδιας της ζωής μας «εικονοποιήθηκαν» υπό τον ήχο του στίχου «έτσι είν’ η ζωή μας μεσημέρι βράδυ», αλλά και εκείνων που πολύ εύστοχα πρόσθεσε ο Παύλος Παυλίδης στο τραγούδι, με το βλέμμα στραμμένο στο παρόν και το μέλλον, σε μια εκτέλεση που ήταν «γροθιά στο στομάχι».

Τα «Μαλαματένια λόγια» και «Τα λόγια και τα χρόνια» ξεχώρισαν, επίσης, στην μουσική παράσταση, μέσω της οποίας ο Παύλος Παυλίδης μας επανασύστησε τα τραγούδια του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη, τοποθετώντας σε ένα νέο και μοντέρνο ηχητικό σύμπαν, που ήταν βασισμένο σε ηλεκτρικούς και synth ήχους, λούπες και πολυφωνίες. Ακόμη κι αν οι εν λόγω διασκευές «ξένισαν» κάποιους ακροατές στον δίσκο του, στη live εκδοχή τους άγγιξαν και παρέσυραν, τελικά, το κοινό της Στέγης. Τα «Πώς να τραγουδήσω», «Χίλια μύρια κύματα», «Γεννήθηκα», «Μιλώ για τα παιδιά μου», «Τη μέρα της Πεντηκοστής» συμπλήρωσαν, μεταξύ άλλων, το μουσικό παζλ, με το τελευταίο, μάλιστα, να αποδίδεται με έναν σχεδόν ευλαβικό τρόπο από τον Παύλο Παυλίδη, ο οποίος ανέβηκε στο πάνω μέρος της σκηνής, περνώντας μέσα από τα visuals και στρέφοντας τον προβολέα προς τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, υπήρξαν και δύο μικρές εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν το τραγούδι «Περιμένω» από την προσωπική δισκογραφία του Παύλου Παυλίδη, το μοναδικό δικό του που ακούσαμε, καθώς – όπως μας είπε – ο Χρήστος Σαρρής του πρότεινε να ερμηνεύσει και ένα που έχει γράψει ο ίδιος, το οποίο να αφιερώνει στον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η δεύτερη έκπληξη ήρθε προς το τέλος της βραδιάς, όταν ο Παύλος Παυλίδης επέστρεψε στη σκηνή μετά από μια ολιγόλεπτη απουσία και τραγούδησε χωρίς όργανα και με σχεδόν παιδικό τρόπο το «Θα πάω στη Ζούγκλα με τον Ταρζάν». Την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι μουσικοί έκαναν διάφορους ήχους ζώων στα παρασκήνια, με τον ίδιο να «σκάσει» και ένα αυθόρμητο χαμόγελο στο τέλος.

Το τέλος της παράστασης μας βρήκε συγκινημένους και συνάμα γοητευμένους από το πώς ο Παύλος Παυλίδης κατάφερε να μεταμορφώσει τα μεγαλουργήματα του Γιάννη Μαρκόπουλου, φέρνοντάς τα στο σήμερα, χωρίς να χάσουν τα βαθιά νοήματά τους και χωρίς να τα διασκευάσει απλώς για να τα διασκευάσει. Η δουλειά και η μελέτη του φαίνονται, τίποτα δεν έγινε τυχαία, ούτε ελαφρά τη καρδία. Ο καλλιτέχνης, όχι μόνο προσπάθησε να τα φέρει στα μέτρα του και να τα αποδώσει με το δικό του ύφος ερμηνευτικά, αλλά τα εμπλούτισε με σύγχρονα μουσικά στοιχεία και συνέδεσε τα διαχρονικά μηνύματά τους με τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας. Η δε σκηνοθετική απόδοσή τους, τα πήγε ακόμη ένα βήμα παραπέρα, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι μαγευτικό.