ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΥΣ COLDPLAY ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΟΟΥ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ
Λίγες μέρες πριν ανακοινώσουν την διπλή εμφάνισή τους στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2024 που έγινε ήδη sold out.
Πότε συνέβη αυτό; Πότε πήραν οι Coldplay το χρίσμα κι έγιναν η επόμενη μπάντα που γεμίζει στάδια όπως το έκαναν στα 80s και τα 90s οι Police, οι U2 και οι Depeche Mode, όπως το κάνουν ακόμα οι Rolling Stones και, φυσικά, πάντα ο Μπρους; Αυτοί δεν ήταν ένα κάπως εσωστρεφές γκρουπ από το Λονδίνο που γνωρίστηκαν σπουδάζοντας στο UCL, άλλαξαν 2-3 ονόματα όσο έπαιζαν σε παμπ κι έσκασαν στο post-Britpop πεδίο με ένα άλμπουμ weird ευαισθησίας σαν το Parachutes;
Το crossover έγινε σταδιακά. Τα πρώτα singles συναντήθηκαν με το κοινό, οι Coldplay πέρασαν γρήγορα στην επόμενη πίστα κι ούτε γύρισαν να κοιτάξουν ξανά κάτι Travis ή κάτι Keane, άσε που βρήκαν και τη θέση τους και στα σάουντρακ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη λίγο πριν-λίγο μετά το “Lucky” των Radiohead. Μετά, κοιμηθήκαμε ένα βράδυ με την εικόνα του Κρις Μάρτιν να φορά τα αδιάβροχά του στα πρώτα βίντεο κλιπ τους, είδαμε στον ύπνο μας την Γκουίνεθ Πάλτροου κι ακούσαμε ένα διαγαλαξιακό χιτ σαν το “Clocks’ του 2003 και το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε, ήταν 2008, οι Coldplay είχαν μόλις βγάλει το Viva La Vida… (σε παραγωγή Μπράιαν Ίνο παρακαλώ) κι εξελίσσονταν στη «μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη». Αν θεωρήσουμε ως τεκμήρια τις θηριώδεις παγκόσμιες περιοδείες, τις πωλήσεις δίσκων και εισιτηρίων, το σελέμπριτι στάτους του frontman τους που έχει πια ησυχάσει στις 50 αποχρώσεις της Ντακότα Τζόνσον.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά λίγο αφηρημένος, κινδυνεύοντας από τους αδίστακτους ποδηλάτες του Άμστερνταμ που είναι υπέροχα δροσερό αρχές Ιουλίου, λίγο ζαλισμένος από τη sativa και την indica που κλιματίζει την πόλη, λίγο περίεργος να δω από κοντά το πολυσυζητημένο ζωντανό υπερθέαμα των Coldplay σε τούτη εδώ την Music of the Spheres περιοδεία που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2022 και θα τελειώσει τον Σεπτέμβριο του 2024. (Αφού πρώτα περάσει από την Αθήνα τον Ιούνιο του 2024 – τώρα το ξέρετε κι εσείς, πριν δύο εβδομάδες τα μέλη της press αποστολής έπρεπε να σκεφτούμε κάτι αληθινά ευφάνταστο να πούμε στους φίλους μας για να μη μας μισήσουν περισσότερο που λείπουμε ΣΚ από την ειδυλλιακή Αθήνα των 40+ βαθμών.)
Είναι Σάββατο απόγευμα, τα μπάτσελορ πάρτι των Βρετανών και των Βρετανίδων ξεχύνονται στα πλακόστρωτα σοκάκια για μια τελευταία λιποθυμία πριν ενωθούν με τα δεσμά του γάμου, τα κορίτσια τους κοιτάζουν βαριεστημένα από τις βιτρίνες της Red Light District, όλοι οι δρόμοι οδηγούν περίπου 60.000 ανθρώπους στην Johan Cruyff Arena, την έδρα του μεγάλου Άγιαξ που φέρει το όνομα του ανεπανάληπτου ολλανδού αρτίστα.
Φτάνουμε, όλα καλά, φέρνουμε κάτι βόλτες να βρούμε τη θύρα για την είσοδό μας στην αρένα, λέμε κανά δυο καλές κουβέντες για την άριστη οργάνωση και την παντελή απουσία οποιασδήποτε ουράς. Μπαίνουμε στο γήπεδο, «α ρε Πανάθα τι τους έχεις κάνει» λέω (όχι από μέσα μου αλλά) από κεκτημένη ταχύτητα, αλλά έχω άδικο – δεν είναι αυτό το γήπεδο που «πάγωσε ο Βαζέχα» εκείνο το βράδυ εκείνου του Απρίλη. Τέλος πάντων, με την είσοδό μας γίνονται ξεκάθαρα τρία πράγματα: η βρετανίδα Griff που προηγείται δεν συγκινεί ιδιαίτερα ως «παιδί της Sade για την Tik Tok γενιά» ένα κοινό που περιμένει το κυρίως πιάτο των Coldplay/ σημαντική μερίδα αυτού του κοινού είναι το δημογραφικό 35-54 που πέτυχαν στη νιότη τους το “Don’t Panic” και μεγαλώνουν παρέα με τον Κρις Μάρτιν / οι Ολλανδοί είναι κατά κανόνα πανύψηλοι Γκιούλιβερ και χρειάζεται κάποιος χρόνος για να βρεθεί το σωστό σημείο που η μεσογειακή-βαλκανική κορμοστασιά δε θα ναι πρόβλημα στην ακρόαση-θέαση του λάιβ.
Α, κι ένα τέταρτο. Πρόκειται για υπερπαραγωγή. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ όμοιά της. Γίνονται πράγματα όσο εσύ περιμένεις να βγει ο Κρις υπό τους ήχους του θέματος του ET από τον Τζον Γουίλιαμς. Καταρχάς, στην είσοδο φοράς ένα βραχιολάκι με μικρά LED (το επιστρέφεις βγαίνοντας, σόρυ) όχι για να «δεις κύκλους», αλλά για να συντονιστείς μαζί με τους υπόλοιπους θεατές κι όλοι μαζί να συγχρονιστείτε με τη μουσική κάνοντας όλο το στάδιο να αναβοσβήνει σε επιλεγμένα σημεία της συναυλίας. Στο πίσω μέρος της αρένας, πίσω από τον πύργο ελέγχου των ηχοληπτών, κάτι κορίτσια κάνουν στατικό ποδήλατο παράγοντας ενέργεια που τροφοδοτεί τις μεγάλες ανάγκες της συναυλίας ενισχύοντας τη βιωσιμότητά της. Λίγο πιο δίπλα, μια πινακίδα μας εισάγει σε ένα τμήμα της αρένας – μια μικρή «πίστα μέσα στην πίστα» αν θέλετε – που λέγεται “Kinetic Floor” κι έχει επίσης τον ίδιο σκοπό: να μειώσει μέσω της παραγόμενης ενέργειας κατά 50% το οικολογικό αποτύπωμα αυτής της τεράστιας περιοδείας.
Σε αυτόν τον ωκεανό θετικής ενέργειας, o Κρις Μάρτιν τραγουδά κάθε κομμάτι σαν να θέλει να σώσει τον κόσμο. Είναι κι αυτό μέρος του σούπερ σταρ πακέτου, καθένας με τον Bono του άλλωστε. Λέει αστεία, λέει πόσο αγαπά το Άμστερνταμ, ανεβάζει -μαζί με τον αδερφό της- στην σκηνή μια κοπέλα που παλεύει με τον καρκίνο και τραγουδάνε το “Up & Up”. Πίσω του στην ημικυκλική γιγαντοοθόνη και στο πλάι του στις οβάλ state of the art οθόνες αναβοσβήνουν μηνύματα όπως “Believe in Love”. Προσπαθεί -νομίζω όχι υποκριτικά- να περάσει στον κόσμο πόσο τυχερός είναι που το ζει/που το ζουν πια «όλο αυτό» εκείνος και οι φίλοι του από το πανεπιστήμιο.
Και τα τραγούδια; Απόλυτα ανθεμικά ενορχηστρωμένα έτσι ώστε, σε ένα χορταστικό σόου 2+ ωρών και τεσσάρων πράξεων, να οδηγούν σε αδιάκοπα sing-a-longs. Σχεδόν κάθε κομμάτι είναι σαν να τραγουδάνε μερικές δεκάδες χιλιάδες κάποιον εθνικό ύμνο. Κινητά ψηλά, «οι αναμμένοι φακοί τους είναι οι νέοι αναμμένοι αναπτήρες», στο “Clocks” σείεται η γη (…ή το kinetic floor), το “Yellow” δεσπόζει ως fan favourite, οι BTS (το κορεατικό φαινόμενο της k-pop) «είναι εδώ, χωρίς να είναι εδώ» έτσι όπως «εμφανίζονται» στο ‘My Universe”. Σε κάποια στιγμή, ο Κρις Μάρτιν καλεί την μπάντα να έρθει πιο μπροστά, η σκηνή ανοίγει στα δύο τη θάλασσα του κόσμου κι έρχεται περίπου στο μέσο της αρένας, είναι η ώρα για το “Viva La Vida…” και το “Hymn for the Weekend”. Το ανκόρ έχει σασπένς, ας μην πούμε περισσότερα, πάντως στο “Fix You” στοιχηματίζω ότι θα ανέβουν και τα περισσότερα στόριζ από τα αθηναϊκά λάιβ το επόμενο καλοκαίρι.
Τα αθηναϊκά λάιβ που ήταν ένα, έγιναν δύο -στις 8 κι 9 Ιουνίου του 2024-, sold out μάλιστα και η ζήτηση των εισιτηρίων λέει ότι μάλλον θα χωρούσε και τρίτο. (Οι Coldplay πουθενά δεν παίζουν μόνο μια φορά σε αυτήν την τουρνέ, στην αχανή Βραζιλία έδωσαν 11 σόου). Συμβολίζοντας απόλυτα τη μετατροπή της συναυλίας περισσότερο κι από μουσικό γεγονός σε multimedia εμπειρία, οι Coldplay γεμίζουν με φρενήρη ρυθμό στάδια σε όλον τον κόσμο. Σύντομα, σε ένα χρόνο δηλαδή, κι ένα πολύ πολύ κοντά σου…
