ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΥΣ WATERBOYS ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ ΚΑΙ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ ΚΑΜΠΑΝΑ
Πήγαμε στο Ηρώδειο στη συναυλία των Waterboys και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Δε φανταζόμασταν με τίποτα ότι αυτή η συναυλική εμπειρία θα ήταν μέσα στις Tοπ 5 του φετινού καλοκαιριού. Και όμως ο Mike Scott και η παρέα των Waterboys στο Ηρώδειο έκαναν την έκπληξη. Σίγουρα η αποπνικτικά ζεστή βραδιά με το φεγγάρι πάνω από το Ηρώδειο ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη την κρύα φθινοπωρινή στη Νέα Υόρκη όταν ο Scott προσπαθώντας να εντυπωσιάσει την τότε κοπέλα του κοίταξε τον ουρανό και έγραψε τους πρώτους στίχους του “The Hole on The Moon”.
Πέρα από το πασίγνωστο αυτό τραγούδι, και είτε θυμόσουν είτε όχι τα υπόλοιπα κομμάτια των Waterboys, η βραδιά είχε την αυθεντική ενέργειας μιας ροκ εποχής που έχει περάσει, αλλά ακόμα σε σηκώνει από το κάθισμα. “Παλιακή” ροκ, παντελόνια καμπάνα και μια παρέα μουσικών που είναι φανερό ότι το διασκεδάζει ακόμα σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Αν και θα τους ταίριαζε ίσως περισσότερο ένα θέατρο Βράχων, για να μπορούμε να χορέψουμε, ή ακόμα καλύτερα ένας Λυκαβηττός, οι πέντε Waterboys στη σκηνή του Ηρωδείου ήταν αυτό που λέμε “ένας κι ένας”. Κάθε μέλος της μπάντας έφερε τη δική του “τρέλα” στο σύνολο με σουπερήρωα της βραδιάς τον κιμπορντίστα “Brother” Paul Brown που καταχειροκροτήθηκε (η μπάντα του έκανε έκπληξη παίζοντας μερικές νότες από το “Detroit Rock City” των Kiss, αγαπημένο τραγούδι της εφηβείας του και εκείνος το “πήρε επάνω του” χαρίζοντας στο κοινό ένα μοναδικό σόλο).
Ο καλτ μουσικός από το Τενεσί έδωσε ένα ανεπανάληπτο σόου με headbanging και φιγούρες που θύμισαν ροκ βίντεο κλιπ των 80s. Τη μία καθισμένος στο Hammond και την επόμενη στιγμή όρθιος κραδαίνοντας τη λευκή vintage κιθάρα-συνθεσάιζερ γύρω από τον λαιμό του ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της σκηνής.
Στα φωνητικά και στις κιθάρες επιβλητικός ενορχηστρωτής ήταν ο ψηλόλιγνος ιδρυτής της μπάντας, Mike Scott με το καουμπόικο καπέλο του, τις μυτερές μπότες και το γαλάζιο τζιν καμπάνα. Μια φιγούρα που μόλις βγήκε από το ασανσέρ του χρόνου, αλλά ακόμα “το ‘χει”.
“Ο άδειος χώρος μπροστά είναι κρατημένος για τις Μούσες;”
Η βραδιά ξεκίνησε στο πιάνο με το “Don’t Bang the Drum” και τη φράση “Είμαστε σε ένα ιδιαίτερο μέρος, και τι θα κάνεις εδώ;”. Θα ροκάρεις είναι η απάντηση και οι Waterboys έπαιξαν όλα τα κομμάτια που περιμέναμε και μάλιστα σε ενορχηστρώσεις πιο πλούσιες, με electro προσθήκες που έκαναν τη διαφορά. Ο Scott επανέλαβε – όπως είχε πει σε συνέντευξή του στο NEWS 24/7 ότι το αφεντικό του, δηλαδή ο Θεός Πάνας, είναι από την Ελλάδα και τραγούδησε το “The Return of Pan” με τον νεαρό Έλληνα μουσικό Πάνο Σκουτέρη στο κλαρινέτο να δίνει ένα παραδοσιακό τουίστ στην εμπειρία.
Αναφέροντας ότι ο κενός χώρος μπροστά από τη σκηνή του Ηρωδείου είναι μάλλον εκεί που κάθονται οι Μούσες και τον εμπνέουν, ο Scott άλλαξε κιθάρες σαν τα πουκάμισα και αφέθηκε να τον παρασύρει η ατμόσφαιρα του αρχαίου ωδείου.
Χορέψαμε καθιστοί τα “Where the Action Is”, “Glastonbury Song”, “How Long Will I Love You”, “Ladbroke Grove Symphony”, “In My Time On Earth”, “A Girl Called Johnny” και το “Fisherman’s Blues” και καταλάβαμε απόλυτα γιατί αποκαλούν τον Scott, “Bob Dylan της Σκωτίας”.
“Αυτό ήταν το ποτάμι, αυτή είναι η θάλασσα”
Το κοινό κράτησε την ανάσα του όταν ακούστηκε η πρώτη φράση από το “Because The Night” της Patti Smith (την οποία θαυμάζει πολύ ο Scott και τη γνώρισε πολύ νεαρός όταν είχε ένα fanzine και ταξίδεψε για να της πάρει συνέντευξη). Tο κομμάτι μπλέχτηκε υπέροχα με το “The Pan Within” σε ένα μουσικό ταξίδι τον χρόνο. “Κλείσε τα μάτια και παραδώσου” τραγούδησε ο Scott και ολοκλήρωσε πάλι με φράση από το “Because the Night” (γραμμένο από τον Springsteen τον οποίο επίσης θαυμάζει, αν και όπως μας είπε στη συνέντευξη μας “οι ήρωές του δεν είναι οι σταρς της μουσικής αλλά εκείνοι που κάνουν ηρωικά πράγματα όπως το να φυλακίζονται για τις απόψεις τους“).
Στο υπέροχο “Τhis is the sea” οι Waterboys έδωσαν άλλο ένα μικρό ρεσιτάλ ροκ λυρισμού, τραγουδώντας για τα σχέδια που κάναμε παλιά και ίσως δεν πήγαν όπως τα θέλαμε, αυτά που προσπαθούμε να καταλάβουμε με τη λογική αλλά δεν βγάζουμε άκρη. Πώς όλα έχουν αλλάξει και κάποτε κρατούσες το κλειδί. Όμως “αυτό ήταν το ποτάμι, τώρα είσαι στη θάλασσα”.
Το “Blackberry Girl” ήταν ένα electro-rock κρεσέντο και φυσικά όλοι περιμέναμε τη μεγάλη επιτυχία του συγκροτήματος το “The Whole of the Moon”, που ήταν τελικά το τελευταίο τραγούδι του encore. Οι φακοί των κινητών σχημάτισαν έναν βραχύβιο “γαλαξία” με φωτεινά αστέρια και όλα τελείωσαν όπως ξεκίνησαν με τον Scott στο πιάνο να τραγουδάει για ένα φεγγάρι, για μονόκερους, μπάλες κανονιών, παλάτια και κομήτες.
